Brązowy i biały nosorożec włochaty: opis i styl życia

Dziś na świecie jest ogromna liczba wyjątkowych zwierząt, które imponują nam swoim pięknem, wdziękiem, mocą i innymi cechami. Ale trzeba przyznać, że w dawnych czasach nie mniej interesujące i niesamowite stworzenia krążyły po planecie Ziemia, która niestety nie mogła przetrwać do dziś. Dzięki naukowcom i paleontologom mamy okazję mieć wyobrażenie o wyglądzie, wyobrazić sobie gdzie i jak mieszkali, a także dlaczego zanikły populacje określonego gatunku.

Informacje ogólne

Nosorożec włochaty jest jednym z tych niesamowitych zwierząt. Dziś jest o nim sporo informacji, aby mieć pojęcie, kim był i dlaczego zniknęła jego populacja..

Nosorożec włochaty ssaki. Pomimo tego, że podobieństwa wizualne z nowoczesnym przedstawicielem tej rodziny są uderzające, nadal mają one znaczną liczbę charakterystycznych cech. Ponadto ciało nosorożca włochatego pokryto puszystym i ciepłym włosem, aby przetrwać w zimnym klimacie. Dieta składała się z roślinności. Ku naszemu głębokiemu żalowi spotkanie z osobą nie przyniosło zwierzęciu absolutnie nic dobrego. Ludzie zastawiali specjalne pułapki na włochate nosorożce, docierając tam, gdzie zostały przebite włóczniami. Głównymi przyczynami wymierania populacji tego gatunku jest nadmierna krwiożerczość człowieka, a także zmiana klimatu.

Opis wyglądu

Na północy podczas wykopalisk udało się znaleźć pozostaje nosorożec włochaty. A w miejscach wiecznej zmarzliny można było znaleźć w lodzie zmumifikowane zwłoki zwierząt. Dzięki takim odkryciom naukowcy byli w stanie dość dobrze zbadać zewnętrzne cechy i strukturę ssaka. Na podstawie znalezionego ciała można argumentować, że zwierzę jest bardzo podobne do swojego współczesnego kongenera. Ale mimo to ich mięśnie i budowa ciała są pewne różnice.

• starożytne zwierzę miało krótkie nogi o trzech palcach i wydłużone ciało;
• kształt głowy był również podłużny;
• masywna szyja, która zamieniła się w masywny garb, pełniący dwie główne funkcje: trzymania rogu, a także służył "rezerwować" na zimy, ponieważ przechowywano w nim dość dużą warstwę tłuszczu;
• usta i zęby są bardzo podobne do współczesnego przedstawiciela gatunku;
• nie było kłów, ale grubość szkliwa była znacznie większa niż u nosorożców.

Wełna

Nie trzeba dodawać, że zwierzę zostało przystosowane do warunków życia w wiecznej zmarzlinie. Ssak był obficie pokryty długimi brązowymi włosami. Aby zwierzę było w stanie wytrzymać zimno, pod głównym futrem znajdował się gruby i puszysty podszerstek. Grzywa działała jako dodatkowa izolacja szyi. Sztywna wełniana szczotka była skoncentrowana na końcu ogona.

Należy dodać, że nosorożec włochaty miał trochę skrócony uszy, których wysokość wynosiła 24 cm w porównaniu do współczesnego przedstawiciela - 30 cm Podobnie ogon był krótszy i miał 45 cm długości. Przez miniaturowe uszy i ogon utrata ciepła podczas przeziębienia była mniejsza. Skóra zwierzęcia była gruba i miała co najmniej 5 mm szerokości. W klatce piersiowej na ramionach jej grubość mogła osiągnąć 15 mm. Wszystkie ustalone cechy fizjologiczne wskazują, że zwierzę było doskonale przystosowane do życia w trudnych warunkach klimatycznych.

Róg zwierzęcy

Płeć zwierzęcia w ogóle nie miała znaczenia, samica i samiec mieli dwa rogi na grzbiecie nosa. Przez Struktura te odrosty są praktycznie nie do odróżnienia od wyrostków współczesnych kongenerów. Rogi były zrogowaciałymi warstwami włókien, ale miały nieco inny kształt. Jeśli współcześni przedstawiciele noszą zaokrąglone rogi, to wcześniej ich przodkowie mieli spłaszczone rogi po bokach.

W większości przypadków długość rogu nie przekraczała jednego metra, ale zdarzały się wyjątki, gdy długość rogu sięgała 140 cm, nosorożec włochaty nosił na nosie około 15 kilogramów. Ale warto dodać do tego ciężaru masę drugiego rogu, którego długość z reguły nie przekraczała pół metra. Aby wytrzymać takie kolosalny stres, u ssaka skostniała cała przegroda nosowa. Takie cechy fizjologiczne nie są obserwowane u współczesnego przedstawiciela..

Wymiary zwierząt

W porównaniu ze współczesnymi nosorożcami jego przodek miał prawie takie same parametry. W 1972 roku w Jakucji znaleziono zmumifikowanego nosorożca włochatego. Długość tuszy sięgała 3,2 metra, a wysokość mierzona barkami 1,5 metra. Oba rogi pozostały nienaruszone, długość głównego wzrostu osiągnęła 1,25 metra. Według współczesnych szacunków waga dużych osobników osiągnęła 3,5 tony. Ale z reguły nie osiągnęli takich wskaźników wagi, poeta ich średnia waga jest równa wadze czarnego nosorożca, a większe osobniki miały masę podobny masa współczesnych nosorożców białych.

Ciekawostką jest fakt, że nosorożec włochaty ustępował w tamtych czasach tylko mamutom, podobnie jak obecnie ssaki te ustępują jedynie słoniom..

Styl życia

• Sposób życia niewiele, a raczej nie różnił się w niczym od stylu życia współczesnych odpowiedników. Zwierzęta nie były grupowane w stada; wolały wędrować jedno po drugim. W okresie rykowiska samce walczyły o samice, a resztę czasu spędzały na pastwiskach.
• Na podstawie budowy górnej wargi można argumentować, że zwierzę jadło głównie zboża i zioła.
• Raz na trzy lata do samic przychodzili samce. Okres wycielenia wynosił średnio półtora roku. Na podstawie stanu dwóch dostępnych sutków naukowcy uważają, że urodziło się nie więcej niż jedno dziecko. Dziecko było blisko matki przez około dwa lata. Samica przez całe życie przyniosła nie więcej niż 7 włochatych nosorożców.
• Uważa się, że nosorożec włochaty żył mniej niż 40 lat..