Diabeł tasmański lub torbacz: styl życia zwierząt

Pierwszym zwierzęciem, które pojawiło się na wyspie Tasmanii, był diabeł tasmański. To zwierzę strasznie krzyczało w nocy, było dzikie i miało duże usta z bardzo ostrymi zębami, jego sierść była czarna jak węgiel, przez to wszystko miejscowi nadali mu to imię. Po chwili zaczęli go nazywać - diabłem torbaczem.

Diabeł torbacz jest - torbacze drapieżne. Należy do rodzaju Sarcophilus, to zwierzę jest jedynym przedstawicielem tego gatunku. Analiza filogenetyczna potwierdziła, że ​​zwierzę to jest spokrewnione z quollami. Ponadto ma powiązania rodzinne z wilkiem torbaczem. Ale ten związek jest mniej wyraźny niż związek z quollami..

Wygląd diabła tasmańskiego

Diabeł torbacz jest liderem pod względem wielkości ciała wśród innych drapieżnych torbaczy. To zwierzę o ciemnym umaszczeniu i ciężkiej budowie jest bardzo podobne do niedźwiedzia, ale jego rozmiar nie jest tak duży, można go porównać do przeciętnego psa. Na wielkość zwierzęcia ma wpływ płeć i wiek, charakterystyka życia oraz sposób odżywiania się i miejsce zamieszkania zwierzęcia.

Długość ciała diabła tasmańskiego może wynosić od pięćdziesięciu do osiemdziesięciu centymetrów, podczas gdy długość ogona waha się od dwudziestu trzech do trzydziestu centymetrów. Samce są większe niż samice. Samce uważa się za duże, gdy ich wysokość w kłębie osiąga trzydzieści centymetrów, a ich waga wynosi dwanaście kilogramów.

Diabeł tasmański wygląda trochę dziwnie, ma masywne ciało i asymetryczne nogi, co jest nietypowe dla torbaczy. Bardzo zauważalne jest również to, że u tych zwierząt tylne nogi są krótsze niż przednie, a także brakuje im kciuków. Paznokcie są bardzo mocne i okrągłe..

Głowa zwierzęcia duży i nieproporcjonalny, kufa jest lekko matowa, a uszy małe i różowe. Samice mają cztery sutki i woreczek, który tworzy skórzaną fałdę w kształcie podkowy.

To zwierzę tasmańskie ma czarny płaszcz. Na ogonie jest bardzo długi, na tułowiu raczej krótki. Wielu przedstawicieli tego rodzaju ma całkowicie nagi ogon, ponieważ włosy na nim często są wycierane. Patrząc na ogon, można określić, czy zwierzę jest zdrowe, jeśli jest zdrowe, to ma krótki i gruby, bo to w ogonie gromadzi się tłuszcz. Jeśli zwierzę jest chore i głodne, ogon staje się cienki i wyczerpany. Kolor zawiera również białe plamy w kształcie podkowy, w większości przypadków znajdują się na klatce piersiowej i kości krzyżowej..

Czaszka diabła tasmańskiego bardzo masywne, zęby są duże i ostre, a szczęka bardzo mocna. To zwierzę bez najmniejszej trudności miele duże kości. Ofiara drapieżnika ginie natychmiast, ponieważ natychmiast gryzie kręgosłup lub czaszkę.

Rozprzestrzenianie się diabła torbacza

Istniejące obecnie zwierzęta należą do zagrożonego gatunku i żyją tylko na wyspie Tasmania. Ten diabeł tasmański istniał na kontynencie australijskim 600 lat temu. Istnieje wersja, po której zwierzęta zaczęły znikać Aborygeni przywieźli na wyspę psy dingo. Psy aktywnie polowały na diabła tasmańskiego, co stało się przyczyną ich zniknięcia jeszcze przed pojawieniem się europejskich osadników.

Ale znajomość zwierzęcia z europejskimi osadnikami wpłynęła na jego bezpieczne życie. Ci osadnicy bezlitośnie polowali na drapieżnika torbacza, który często odwiedzał ich kurniki. Agresywna postawa ludzi sprawiła, że ​​diabeł tasmański poszedł daleko w góry i lasy. Dopiero fakt, że w 1941 roku zabroniono polować na to zwierzę, pozwala go zobaczyć w naszych czasach. Teraz te wspaniałe zwierzęta żyją w parkach narodowych wyspy i mogą bezpiecznie pojawiać się na pastwiskach owiec w różnych częściach Tasmanii..

Styl życia diabła tasmańskiego

W stosunku do krajobrazu zwierzę wcale nie jest wybredne. Zatrzymać go mogą tylko te obszary, na których nie ma lasów lub gdzie mieszka dużo ludzi. Szczególnie lubi w lasach twardolistnych iw pobliżu przybrzeżnej sawanny.

Diabeł tasmański może zmienić miejsce zamieszkania, ponieważ nie jest przywiązany do jednego terytorium. Każde zwierzę żyje na obszarze, na którym zawsze jest pożywienie i jest to nie mniej niż dwadzieścia kilometrów kwadratowych. To zwierzę może pozwolić sobie na pojawienie się nawet na tych terytoriach, które są oznaczone przez inne zwierzęta..

Prowadzą samotny tryb życia. Są zbierane tylko w przypadkach, gdy występuje duża zdobycz. Ale nawet w takiej sytuacji każda osoba pokaże, że jest ważniejsza i ważniejsza niż wszyscy inni. Zbierające się zwierzęta robią taki hałas, że można go usłyszeć z odległości kilku kilometrów.

Diabeł torbaczy - nocny zwierzak, w ciągu dnia lubi spędzać czas w bezpiecznym miejscu. To może być:

• gniazda pod drzewami trawy i liści, które sam sobie robi;
• dziury innych ludzi, które są puste;
• różne krzewy;
• szczeliny między pasującymi kamieniami.

Ale jeśli nie grozi mu niebezpieczeństwo, kładzie się na słońcu i ogrzewa. Ten zawód bardzo mu się podoba..

Ludzie myślą, że to zwierzę jest bardzo agresywne, ponieważ spotykając się z innym zwierzęciem lub osobą, natychmiast otwiera pysk, który ma ostre i bardzo mocne zęby. Ale zoologowie nie zgadzają się z tym, zgodnie z przeprowadzonymi eksperymentami odkryli, że nie jest to agresja bestii, ale tylko czujność i zaskoczenie. Potwierdza to fakt: kiedy diabeł tasmański jest przestraszony lub czujny, wydziela substancję, która nie pachnie zbyt dobrze, robi się to dla ochrony, skunksy również używają tej metody. Okazało się również, że zwierzę to można oswoić, drapieżne torbacze, można zamienić w zwierzęta domowe.

W razie potrzeby zwierzę to może biec galopem do trzynastu kilometrów na godzinę, choć na pierwszy rzut oka jest bardzo niezdarne. Wszystkie zwierzęta drapieżne pływają bardzo dobrze, ale wraz z wiekiem aktywność zwierzęcia spada.

Diabeł tasmański praktycznie nie ma wrogów. Głównym drapieżnikiem, który na nie polował, był wilk torbacz, ale już dawno zniknął, ponieważ ich populacja nie przetrwała. Jednak drapieżniki, takie jak torbacz tygrysi i duże ptaki drapieżne, stanowią zagrożenie dla ich życia..

Pokarm diabła tasmańskiego

Diabeł tasmański to bardzo żarłoczne zwierzę. Potrafi jeść jedzenie, którego objętość wynosi piętnaście procent jego wagi. Ale gdy jest dużo jedzenia i mu odpowiada, może zjeść znacznie więcej niż normalnie.. Ich dieta obejmuje:

1. płazy;
2. węże;
3. duże owady;
4. różne bulwy i korzenie roślin;
5. stworzenia morskie wyrzucane na brzeg przez fale;
6. żaby i raki.

Ale głównym pokarmem jest padlina. Dzięki zmysłowi węchu zwierzę szybko znajduje zwłoki martwych zwierząt. Zjadają prawie całą padlinę, którą znajdą, nie lubią tylko martwych ryb i owiec. Największą przyjemność zwierzęciu dostarczają zwłoki, które zdążyły się rozłożyć i zostały zjedzone przez robaki. Zwłoki szczurów, wallaby, wombatów, kangurów i królików znajdują głównie podczas nocnych polowań..

Kiedy diabeł torbacz zjada swoją zdobycz, zjada ją całą skórą i kośćmi, a nie dobiera jej poszczególnych części. Fakt, że żywią się padliną, jest dużym plusem, gdyż muchy i larwy niszczone są wraz ze zwłokami martwych zwierząt, co z kolei stanowi zagrożenie dla zdrowia owiec.. Diabeł tasmański zjada wszystko, co znajdzie, mianowicie:

• główki kukurydzy;
• inna folia - skórzane buty;
• gumowy;
• małe igły echidna;
• ręczniki kuchenne.

Reprodukcja diabła tasmańskiego

Samica, która skończyła dwa lata, wyrusza na poszukiwanie samca. Nawet podczas krycia diabły torbacze są bardzo agresywne, ponieważ są przyzwyczajeni do życia samotnie i nie tolerują przebywania w zespole swojego rodzaju. Po trzech dniach bycia samica odpędza samca, co sprawia jej wielką przyjemność.

Ciąża u samicy diabła torbacza trwa tylko trzy tygodnie. Potomstwo pojawia się gdzieś pod koniec kwietnia lub na początku maja, ponieważ okres godowy rozpoczyna się pod koniec marca lub na początku kwietnia. Samica rodzi dwadzieścia młodych, które ważą nie więcej niż dwadzieścia dziewięć gramów. Ale tylko czterech przeżyło. Samica zjada dzieci, które nie przeżyły.

Diabły tasmańskie rodzą się bardzo małe, ale już po trzech miesiącach otwierają się im oczy i na ciele pojawiają się włosy, które w tym czasie ważą około dwustu gramów. Po miesiącu mogą wydostać się z torebki samicy i samodzielnie eksplorować świat, ale przez kolejne dwa miesiące karmią się mlekiem.

Żywotność diabła torbacza nie przekracza ośmiu lat.

Choroby zwierząt

Główną chorobą diabła tasmańskiego jest choroba twarzy. Po raz pierwszy taka choroba stała się znana w 1999 roku. Przejawia się w tym, że na głowie zwierzęcia pojawia się wiele złośliwych guzów, które ostatecznie rozprzestrzeniają się na całe ciało. Te guzy uszkadzają wzrok, słuch i usta. Po zachorowaniu zwierzę nie będzie mogło polować i umrze z głodu. Ta choroba jest przenoszona na inne zwierzęta tego rodzaju, ponieważ jest wywoływana przez wirusa.

Aby zapobiec zakażeniu zdrowych zwierząt, przeprowadza się łapanie chorych osób.

W tej chwili nie ma lekarstwa na tę straszną chorobę..