Kim jest dziobak: zwierzę - wyjątek lub paradoks natury

To niesamowite stworzenie zaskakuje swoją osobowością. Wydaje się, że w niewyobrażalny sposób łączą się w niej cechy różnych istot żywych. Żyje i pływa w wodzie, jak ryba - porusza się po lądzie jak płaz - składa jaja, jak ptak - karmi potomstwo mlekiem, jak ssak. Naukowcy przez długi czas nie wierzyli w rzeczywistość takiego stworzenia. Uważali go za żartownisia lub ciekawostkę natury. Ale z nazwą nie było żadnych problemów. Ze względu na obecność ogromnego dzioba zwierzę otrzymało nazwę - dziobak. Czasami nazywany jest również „kaczym kretem”, „kretem wodnym”, a w Anglii - „płaskostopiem”.

Geografia rozmieszczenia i siedliska

Dziobak zachował swój wygląd od czasów dinozaurów. Według zoologów jego wiek szacuje się na 110 milionów lat. Dziobaki pierwotnie zamieszkiwały ogromny kontynent Gondwany, a po podziale udało im się przetrwać jedynie w Australii.

W dziki przyroda, zwierzę występuje we wschodniej części południowego kontynentu, na wyspach Tasmanii i Papui-Nowej Gwinei. Zamieszkuje brzegi zbiorników wodnych. W ciągu dnia dziobaki odpoczywają w norach, a wieczorem polują do białego rana. Zimą często są aktywne w ciągu dnia..

Metody samoobrony

Dziobaki kopią swoje domy na wysokości 1,2–3,6 m nad poziomem wody pod przewieszonym brzegiem. Z wyglądu legowisko zwierzęcia przypomina półkolistą jaskinię z długim przejściem. Dla wygody i bezpieczeństwa zwierzę wykonuje 2 wyjścia: jedno na powierzchnię ziemi, a drugie - pod wodę. W lochu krety wodne są chronione przed złą pogodą i wrogami.

Mogą się stać dziobaki zdobycz dla lisów, dużych węży, ptaków drapieżnych, psów dingo. Jednak złapanie zwierzęcia wcale nie jest łatwe. Kret wodny nie należy do tych, którzy obrażają się. W razie niebezpieczeństwa samce chronią się trującymi ostrogami na tylnych łapach. Dziobak jest jedynym ssakiem produkującym jad. Połknięty prowadzi do śmierci zwierzęcia i powoduje długotrwałą bolesną reakcję u ludzi.

Wygląd

Na zewnątrz dziobak wygląda całkiem nieszkodliwie. Wielkość ciała to rozmiar kota 45-60 cm, waga do 2,5-2,7 kg. Ciało pokryte aksamitnym, gęstym futrem. Grzbiet jest brązowy, a brzuch srebrzystobiały. Za szerokim, spłaszczonym ogonem o długości 10–15 cm, częściowo przypomina ogon bobra. Ogon gromadzi rezerwy tłuszczu, to znaczy służy jako magazyn. Podczas pływania dziobak przy pomocy ogona koryguje ruch, „rządzi”.

Twarz zwierzęcia ma kilka interesujących funkcje:

• oczy są umieszczone we wnękach;
• nie ma uszu;
• podczas nurkowania dziobak nie używa wzroku i słuchu, specjalny skórzany fałd zamyka oczy i uszy;
• głównym receptorem jest dziób, składający się z dwóch zakrzywionych cienkich kości z naciągniętą skórą, dziób jest miękki, elastyczny w dotyku - do 5 cm długości;
• pod wodą dziób wyłapuje wibracje elektromagnetyczne i pomaga nawigować w kosmosie, znajdować ofiarę.

Łapy kreta wodnego nie znajdują się pod ciałem, jak u innych zwierząt, ale po bokach, jak płazy. Dlatego kręcący się chód przypomina ruch krokodyla lub jaszczurki monitorującej. Kończyny kończą się pazurami, między którymi znajdują się błony. Pazury pomagają dziobakowi kopać ziemię, a błony są niezbędne do pływania. Płaskostopie jest niezdarne na lądzie, ale szybkie i zwinne w wodzie.

jedzenie

Dziobak odnosi się do owadożerny ssaki. Żywi się małymi zwierzętami wodnymi - skorupiakami, ślimakami, kijankami, larwami i robakami. Na lądzie kieruje się słuchem i wzrokiem, a pod wodą - dotykiem. W trakcie polowania zwierzę wychodzi na powierzchnię w celu wdychania w odstępach 1–2 minut. W razie potrzeby może wstrzymać oddech do 5 minut.

Kret z szerokim dziobem chwyta zdobycz wraz z wodą. Wzdłuż krawędzi dolnej szczęki zamiast zębów znajdują się wąskie kanały boczne utworzone przez cienkie płytki rogówkowe. Działają jak sito do filtrowania paszy. Płyn jest wypychany z dzioba, a zaczep pozostaje w kieszeniach policzkowych. Kiedy worki za policzkami są całkowicie wypełnione, płaska stopa wychodzi na suchy ląd. On, za pomocą zrogowaciałych płytek górnej i dolnej szczęki oraz dwóch rogowych zębów na powierzchni języka, miele jedzenie, a następnie je połyka.

Dziobak jest doskonały apetyt. W ciągu dnia zjada ilość pokarmu równą jego wadze. W okresie inkubacji samice jedzą 2 razy więcej niż średnia dzienna norma.

Zimą zwierzęta hibernują przez krótki czas (5-10 dni).

Reprodukcja

W lipcu rozpoczyna się okres godowy, który trwa do października. Samce wykazują zwiększoną agresywność. Ich trujące gruczoły wyraźnie się powiększają. Walczą o prawo do posiadania kobiety. W wodzie odbywa się rytuał godowy. Samiec wykonuje manewry wokół samicy, a następnie chwyta ją dziobem za ogon. Potem para kręci się razem przez chwilę. W tym czasie następuje krycie.

Ciężarna samica układa specjalne gniazdo w podziemnej komorze. Wciąga do niej rośliny wodne, gałązki wierzby, liście eukaliptusa. Osiadłszy w jaskini, zatyka wejście ziemną zatyczką. Środki ostrożności pomagają chronić siebie i swoje potomstwo przed drapieżnikami.

Ciąża trwa trzy tygodnie. Samica rodzi potomstwo 1 raz na 2 lata. Dziobak to jajorodny ssak. W jednym lęgu znajduje się 1–2 jaja, rzadziej 3–4. Jajka są małe:

• długość 1,8–1,8 cm;
• średnica 1,4 - 1,5 cm.

Pokryte gęstą skorupą przypominającą pergamin.

Inkubacja trwa 10–12 dni. W tym czasie samica żeruje na dżdżownicach, nie opuszczając gniazda. Młode przebijają muszlę specjalnym zrogowaciałym zębem, który natychmiast odpada. Rodzą się ślepe i całkowicie otwierają oczy po 11 tygodniach.

Dziobaki są bardzo małe, około 2,5 cm, wspinają się na futro matki i zlizują mleko, które wypływa z porów w jamie brzusznej i gromadzi się w specjalnych rowkach. Samica nie ma gruczołów mlecznych. mleko dziobak jest tłusty, bogaty w białko i całkowicie pozbawiony cukru.

Okres karmienia trwa 4 miesiące. W tym czasie matka od czasu do czasu opuszcza dziurę, aby zdobyć jedzenie dla siebie. Nie może zostawić potomstwa przez długi czas, ponieważ dzieci są niezwykle wrażliwe na warunki temperaturowe. Bez ciepła szybko umierają.

Młode opuszczają legowisko w styczniu - marcu, kiedy dorastają do 40 cm Dojrzewanie u młodych zwierząt następuje po 2 latach. Żywotność kretka wodnego wynosi 10 lat.

Zmiany populacji

Po zapoznaniu się przez Europejczyków z dziobakami pod koniec XIX wieku zaczęli masowo polować na te niezwykłe zwierzęta. Fashionistki zakochały się w ich pięknych, miękkich, ciepłych skórach. W krótkim czasie zwierzę znalazło się na skraju całkowitego wyginięcia..

W połowie XX wieku podjęto próbę hodować dziobaki w niewoli. Kilka zwierząt zostało przywiezionych do zoo w USA, ale nigdy nie doczekały się potomstwa. Pod koniec XX wieku władze Australii objęły ochroną rzadki gatunek, wprowadziły zakaz eksportu zwierząt i utworzyły obszary chronione. Dzięki terminowej akcji zachował się wyjątkowy ssak. Teraz populacja dziobaków w przyrodzie nie jest zagrożona. Teraz to oni są czczeni jako żywe symbole Australii..

Dziobak to niesamowity paradoks życia, pełen wielu tajemnic.