Turecka angora: królowa śniegu o łagodnym charakterze

Rasa rdzenna Turcji znana jest światu od kilku stuleci. Już w XVI wieku koty te zakochały się w Europejczykach, osiedlając się w komnatach królewskich i wygodnie potrajając się na kolanach szlachetnych ludzi. Angora turecka ma pewien urok, który sprawia, że ​​wygląda jak księżniczka bizantyjska. Jednak osoba błękitnej krwi wcale nie jest dumna: jej łagodny charakter i dobroduszne usposobienie były zawsze wysoko cenione.

W Rosji koty angorskie są znane i rozpoznawalne od czasu wojny rosyjsko-tureckiej w latach 1768-1774. Uważa się, że hrabia Potiomkin sprowadził te koty na terytorium Imperium Rosyjskiego. Śnieżnobiałe kobiety mody o dziwnych oczach były tak popularne wśród szlachty kupieckiej, że większość obrazów i opisów literackich kotów z tamtych czasów odpowiada wyglądowi puszystej piękności..

Rasa, która osiągnęła szczyt popularności pod koniec XVIII wieku, na początku XIX wieku była na skraju wyginięcia z powodu krzyżowania z innymi kotami rodowodowymi i stoczniowymi. Niemal jednocześnie w Turcji, USA i Anglii rozpoczęto prace nad zachowaniem dziedzictwa narodowego Turcji i ulepszeniem gatunku zwierząt. W 1973 roku wspólna praca przyniosła pierwsze owoce - rasa została zarejestrowana w CFA. W latach 80. ubiegłego wieku rasa uzyskała oficjalny status we wszystkich głównych organizacjach felinologicznych na świecie..

Elegancka i harmonijnie złożona angora wygląda jak młoda nimfetka, lekka i zwiewna, smukła, ale bez nienaturalnej szczupłości. Kot o lekko rozciągniętym kształcie porusza się na wdzięcznych, wysokich kończynach, zalotnie machając długim ogonem. Głowa kota angorskiego ma kształt klina, kufa raczej wąska, lekko wydłużona. Przejście od czoła do nosa jest gładkie, bardzo lekkie zgięcie. Duże oczy w kształcie migdałów osadzone są lekko ukośnie i mogą być dowolnego koloru, najlepiej harmonizującego z umaszczeniem. Wizytówka białych angor to oczy o różnej kolorystyce, na co pozwala standard.

Kot tej rasy jest puszysty, świątecznie elegancki. Błyszcząca sierść powinna być krucha i lekka. Na szyi, nogach, a zwłaszcza na ogonie, markiza tworzy piękne upierzenie. Oprócz tradycyjnej bieli dopuszcza się każdy kolor sierści z wyjątkiem syjamskiego, czekoladowego, cynamonowego, liliowego i płowego..

Idealny właściciel dla kota tej rasy to osoba delikatna i wrażliwa, kochająca i uważna. Angora nie toleruje chamstwa, kar fizycznych i krzyku. Są to bardzo inteligentne zwierzęta o silnym układzie nerwowym, ale o wrażliwym usposobieniu..

Zwierzęta są aktywne, ale nie hałasują nawet podczas brutalnych gier. Zaskakująco łączą w sobie delikatność i figlarne usposobienie, arystokrację i wszechobecność. To wspaniałe koty dla rodzin z dziećmi w przypadku, gdy dziecko ma świadomość konieczności ostrożnego obchodzenia się ze zwierzakiem.

Relacje z psami i innymi kotami są mieszane. Angora zostanie przyjacielem zwierzaka o spokojnym, łagodnym charakterze. Ale krnąbrny kot lub pies, który jest zbyt irytujący, odważna księżniczka może poważnie odmówić. Tureckie Angory traktują nieznajomych z ciekawością i życzliwością, same podchodzą, by się zapoznać, wąchać, wspinać się na kolana i melodyjnym głosem prosić o zasłużone (a jak mogłoby być inaczej, bo jestem taka mądra i piękna!).

Płaszcz zagranicznej fashionistki, pomimo braku podszerstka, wymaga regularnej pielęgnacji. Mniej więcej raz w tygodniu trzeba czesać futro, usuwając umierające włosy, a raz na trzy miesiące kąpać śnieżnobiałe piękno, aby biel nie zmieniła się w brudny żółty lub brzydki szary kolor. W razie potrzeby kąpie się ciemne koty.

Angora potrzebuje ruchu, dlatego wskazane jest ustawienie wysokiego kompleksu zabaw i poświęcenie odpowiedniej ilości czasu na gry. Kochana czuje się szczęśliwa nawet w ciasnym mieszkaniu, ale z przyjemnością będzie spacerować na świeżym powietrzu. Oczywiście tylko na uprzęży lub na zamkniętym obszarze prywatnym.

Ogólnie koty tej rasy cieszą się dobrym zdrowiem, żyją długo i pozostają aktywne do późnej starości. Czasami kocięta, zwłaszcza osobniki o biało-niebieskich oczach, rodzą się głuche w jednym lub obu uszach, co nie przeszkadza im żyć szczęśliwie jako zwierzęta domowe. Oprócz wrodzonej głuchoty Angoras cierpi ataksja. Ta choroba wywołuje poważne naruszenia koordynacji ruchów już w wieku kilku tygodni, więc ryzyko zakupu niezdrowego kociaka jest minimalne. Kompetentni hodowcy usuwają chore zwierzęta z hodowli i przeprowadzają specjalne testy w celu zidentyfikowania nosicieli niepożądanego genu.

Udostępnij w sieciach społecznościowych: