Drathaar: historia, charakter, standard, polowanie i cechy treści (+ zdjęcie)

Przy wyborze przyszłego zwierzaka wielu miłośników psów stara się unikać ras myśliwskich. Uważa się, że specjalizacja zwierzaka nie pozostawi nawet szansy na spokojne życie. Jest w tym trochę prawdy, zwłaszcza jeśli chodzi o rasę taką jak Drathaar. Oprócz cech łowieckich pies posiada rozwinięty intelekt, poczucie własnej wartości i silny charakter. Drathaary są psami silnymi, czysto pracującymi, leżącymi u stóp właściciela dopiero po wspaniałym polowaniu lub alternatywnych zajęciach, które rekompensują potrzeby czworonożnego. Jednocześnie rasa rozwinęła umiejętności ochrony, towarzysza i wyszukiwania, dobrze komunikują się z krewnymi i lubią się wygłupiać.

To interesujące! W wielu krajach Drathaar jest określany jako niemiecki wyżeł szorstkowłosy. Wyżeł niemiecki krótkowłosy jest Kurzhaar, a długowłosy to Langhaar. Ta „trójca” jest uważana za najbliższych krewnych z jedną linią rasy..

Odniesienie do historii

Dziś rasa psów Drathaar jest uważana za potomka staroniemieckich gliniarzy. Dzięki zachowanym aktom wiadomo, że w momencie ich powstania teren zamieszkania niemieckich gliniarzy przebiegał przez terytorium Niemiec, Francji i Szwajcarii. Biorąc pod uwagę nabyte cechy użytkowe i konformację, opiekunowie psów sugerują, że Drathaara pozyskiwano z krycia psów gończych i myśliwskich zamieszkujących terytorium trzech krajów..

To interesujące! Busty to taka z wąsami i bródką, przeznaczona do polowania na ptaki. Pojęcia tego nie należy mylić z terminem „długowłosy”. Za powstawanie siniaków odpowiada gen dominujący, co zapewnia prawie 100% dziedziczenie brody.

W XVI wieku psy rasy Brousty były szeroko rozpowszechnione w Europie. Czworonogi były używane do polowania na ptaki i do pilnowania domów. Te cycate nie wyglądały jak współczesne Drathkhaary, ale miały „dominujący gen włochatości”. Ponadto Psy Ptasie miały spiczastą kufę, lekki szkielet i jednolity, półdługi płaszcz ze zmarszczkami. Analfabetyzm i niezrozumienie różnicy między brutalnym a długowłosym doprowadziły do ​​pojawienia się wyżłów brodatych, chartów.

To interesujące! Brute nie jest mutacją ani nowym genem. Ten typ psa był znany na długo przed pojawieniem się gliniarzy w Niemczech i Francji. Na przykład rdzenne psy Tybetu i Bałkanów miały półdługą grubą sierść, brodę i wąsy. Kto wie, może w żyłach Drathaara płynie też krew najstarszych ras..

Zanim powstała linia rasy, w Niemczech psy nazywały się Barbet, a we Francji Griffon. Myśliwi i eksperci z obu krajów zauważyli niestabilność zewnętrzną i mierne cechy terenowe. Taka surowa rasa „nie zagrażała” uznaniu, a nawet poważnej postawie hodowców. Ta „polityka” trwała do początku XIX wieku, ale kilka wybranych psów nadal było wykorzystywanych do poprawy cech użytkowych poprzez kojarzenie z już uznanymi seterami. Większość Barbetów przeszła do rangi zwierząt domowych - służyły do ​​pilnowania mienia oraz, w razie potrzeby, jako gliniarze.

Pod koniec XIX wieku pierwsze Drathaary pojawiły się w Niemczech, wykazując doskonałe wyniki w pracach polowych, ale nie tracąc na swojej wszechstronności. Przeprowadzone testy terenowe wykazały obiecujący potencjał rasy, co skłoniło do podjęcia poważnych prac hodowlanych. Selekcja psów tego samego typu rozpoczęła się w 1902 roku, a do 1924 roku przyjęto pierwszy wzorzec rasy Deutsch Drathaar. „Ukończony obraz” Drathaara przyciągnął uwagę europejskich opiekunów psów, co dało psom „bilet do wielkiego świata”..

Aktywna działalność hodowlana została zredukowana do zera wraz z wybuchem II wojny światowej. Miłośnicy psów nie mieli ani czasu, ani okazji, ani środków na rozmnażanie. Ostra polityka państwa (hodowla tylko tych ras, które były używane z przodu) poważnie wstrząsnęła jakością i reputacją rasy jako całości. Niemiecki Drathaar, wciąż niewystarczająco silny, został rozpuszczony w krzyżowaniu się lub został masowo zniszczony, aby zaoszczędzić zapasy żywności.

Koniec działań wojennych podsumował „czerwoną linię” w historii rasy. Hodowcy z Niemiec, Austrii, Francji i Belgii walczyli o odbudowę populacji. Wiadomo, że w programie wykorzystywali niemieccy hodowcy Kurtskhaarov, jednostki ocalałych psów rasowych z Europy zostały sprowadzone do Austrii. Prace nad restauracją i stabilizacją skały prowadzono do 1965 roku. Po przyjęciu zmienionego opisu rasy zakazano krzyżowania z powiązanymi liniami łowieckimi..

Uwaga! Powojenne prace hodowlane miały na celu wyhodowanie silnego psa myśliwskiego. Do hodowli dopuszczano osobniki o odpowiednich cechach użytkowych, eksterier "wypolerowano" później.

Wygląd

Potężny, silny, zdeterminowany, ale harmonijny, „kompletny” i bystry. Wygląd rasy mówi sam za siebie, Drathaar jest psem przyjaznym, odpornym, w pełni kontrolowanym psem. Waga osoby dorosłej zależy od budowy, ale nie powinna przekraczać 27-32 kg, wysokość jest określona przez normę:

• Psy: 61–68 cm.
• Suki: 57–64 cm.

Standard rasy

• Głowa - proporcjonalne do gabarytów, niezbyt duże ani nieporęczne. Przednia część jest szeroka i prawie płaska, zgrabnie zaokrąglona po bokach iz tyłu głowy. Przejście do tyłu nosa nie jest zbyt ostre, ale wyraźne. Łuki brwiowe i kości policzkowe są dobrze zaznaczone. Grzbiet nosa garbaty, szeroki. Usta są głębokie i wystarczająco mocne. Koniec kufy zaokrąglony, ale ze względu na kształt brody wydaje się kwadratowy. Wargi przylegające, średniej grubości. Krawędź warg pigmentowana tak, aby pasowała do szaty.
• Zęby - zamknij się w pełnoprawny zamek. Dolne siekacze muszą dotykać górnych. Aby ocenić wygląd zewnętrzny, ważny jest nie tylko prawidłowy zgryz, ale także kompletny zestaw zębów.
• Nos - całkowicie ubarwiona, dopasowana do umaszczenia, szeroka, ruchoma, z otwartymi okrągłymi nozdrzami.
• Oczy - nieduża, posadzona w średniej odległości i na średniej wysokości. Nie za wybitny, ale też nie zapadnięty. Kolor tęczówek (preferowany) to głęboki, ciemnobrązowy. Powieki są suche, całkowicie zasłaniając biel oka, pigmentowany tak, aby pasował do szaty.
• Uszy - niezbyt gruba, zaokrąglona, ​​opadająca w kierunku policzków, u nasady uniesiona na chrząstce. Skieruj twarz do przodu podczas pracy lub ustawiania ostrości.
• Ciało - format kwadratowy lub prostokątny. Bardziej wydłużony format jest najczęściej obserwowany u suk. Szyja jest wystarczająco długa, zakrzywiona, bez luźnej skóry i muskularna. Kłąb podniesiony, grzbiet prosty i szeroki, średniej długości. Linia obręczy barkowej jest wyższa niż linia bioder, dzięki czemu pozycja robocza jest lekko nachylona. Lędźwie nie są wyraźne, ale mocne, zad opadający i szeroki. Klatka piersiowa jest wystarczająco głęboka i szeroka. Linia pachwiny jest umiarkowanie podciągnięta.
• Odnóża - Przednie nogi osadzone pod tułowiem, proste, proporcjonalnej długości, z mocnymi stawami i dobrze zarysowanymi mięśniami. W pozycji stojącej łokcie są przyciśnięte do klatki piersiowej. Tylne łapy są również mocne, z dobrze ustawionymi pod kątem. Okrągła, mocna, zwarta ręka. Poduszki są całkowicie kolorowe, aby pasowały do ​​wełny. Pazury zakrzywione, krótkie i ciemne.
• Ogon - najczęściej zadokowany, ustawiony na środkowym poziomie, powinien kontynuować linię grzbietu. Noszony na wysokości kręgosłupa lub nieco wyżej. Jeśli obcinanie ogona w Drathaar nie jest możliwe (w niektórych krajach jest to zabronione), naturalny ogon może mieć kształt szabli.

Rodzaj i kolor szaty

Włos ochronny średniej długości (2–4 cm) o sztywnej strukturze. Sierść jest jak najbliżej ciała. Podszerstek jest bardzo gęsty i wodoodporny. Sierść ma zastosowanie ogólne, musi chronić psa przed złą pogodą, ale nie może zniekształcać konturów ciała. Włosy ochronne na nogach, brzuchu i dolnej części mostka są nieco krótsze, bez utraty gęstości. W modzie wełna jest również krótka, ale twardsza. Umiarkowana broda, twarda.

Norma jasno określa rodzaje kolorów:

• Brązowa z szarą bez / z cętkami, z białą plamką na piersi lub bez jakichkolwiek znaczeń.
• Czarny z szarym bez / z plamkami.
• Szary (często nazywany szarym).

Cechy rasy

W świecie kynologicznym istnieją podwójne opinie dotyczące wizualnie podobnych Drathkhaarów i Kurtskhaarov (Niemieckie wskazówki). Według jednej z wersji Drathaar jest protoplastą Kurzhaara. Zachowany obraz (1582) przedstawia myśliwego z cętkowanym psem o ostrej twarzy bez brody i sierści (zgodnie z logiką Kurzhaara). O szorstkowłosym gliniarzu wspomniano już w XVIII wieku, ale to nie znaczy, że psy nie były wcześniej znane..

Nawet dzisiaj niedoświadczeni miłośnicy psów mogą nie odróżnić Drathaara od Kurzhaar na zdjęciu. Psy mają podobną postawę, wygląd zewnętrzny i barwy kamuflażu w cętki. Główne różnice między Drathaarem i Kurzhaarem to:

• Całkowite wymiary - Drathaar jest większy. Według wielu hodowców Kurzhaar jest bardziej elegancki i reprezentacyjny, ale ma to znaczenie, jeśli chcesz zwierzaka wystawowego, a nie myśliwego..
• Rodzaj wełny - Kurzhaars ściśle krótkowłosa, bez polaru, a tym bardziej bez brody i wąsów.
• Temperament - Drathaary są uważane za bardziej zdeterminowane (czasami agresywne) niż inne rasy myśliwskie.
• Walory roboczea - psy są równe.
• - Kurzhaars dobrze się dogadują w mieszkaniu, dzięki krótkiemu płaszczowi pielęgnacja jest minimalna. Drathaary najlepiej mieszkać w domu z przyległym terytorium, wymaga codziennej pielęgnacji włosów. Drathaar do pracy w okresie kwitnienia traw (trening, testy, spacery przy złej pogodzie) potrzebuje specjalnego kombinezonu, który chroni wełnę przed zanieczyszczeniami, lepkimi kłoskami i innymi rzeczami.

Charakter i szkolenie

Cechy rasy pokazują, że Drathaara jest psem wszechstronnym do użytku domowego, rodzinnego i myśliwskiego. Czworonogi wyróżniają się dociekliwym umysłem, to znaczy sam pies zauważa i pamięta przydatne (jego zdaniem) umiejętności i rzeczy. Szczenięta Drathaar mają dość mocne i uparte usposobienie, więc jeśli potrzebujesz psa na sofę, powinieneś powstrzymać się od kupowania dziecka.

Rosnący maluch, a później nastolatek Drathaar, regularnie testuje swojego właściciela na siłę. Wielu jest zaniepokojonych faktem, że wychowanie Drathaara jest rodzajem przeciągania liny z ciągłą walką o przywództwo. To pytanie nie jest fundamentalne, jeśli dotyczy „zdobycia kanapy” lub zajęcia pokoju (oczywiście, jeśli jest to dla Ciebie wygodne). W rzeczywistości takie mity są odrzucane przez tych, którym nie udało się wyszkolić Drathaara w domu..

Spójrzmy prawdzie w oczy, niepowodzenie w wychowaniu siebie samego jest przewidywalne, zwłaszcza jeśli nigdy nie miałeś psa. Dla doświadczonych trenerów szkolenie Drathaara to ciekawy, ekscytujący proces, który pozwala im doskonalić swoje umiejętności. Jeśli jesteś zaangażowany w poważną pracę, nie powinieneś się bać, w każdej chwili możesz zwrócić się o pomoc do tresera psów lub uczyć się w grupie. Jak pokazuje praktyka, tylko pierwszy krok jest naprawdę trudny - wyrównanie sił i ustanowienie łączności. Nie bez powodu wszystkie atlasy kynologiczne charakteryzują Drathaara jako psa, który łatwo tresować..

Ważny! Wadą jest strach przed głośnymi hałasami i niechęć do niesienia przedmiotu. Pies o takim charakterze nie może ubiegać się o udział w pracach hodowlanych, nawet w klasie wystawowej.

Myśliwski charakter Drathaara wymaga poważnej pracy. Jeśli pies zignoruje żądania trenera podczas treningu, jest wysoce prawdopodobne, że czworonóg jeszcze nie zrekompensował swoich podstawowych potrzeb. Na spacerze pies naśladuje pracę - węszy zwierzynę, staje w stojaku, podkrada się, próbuje dogonić ptaka. W domu zwierzak zamienia się w towarzysza, nie lubi (a czasem fizycznie nie może znieść) długich rozstań z właścicielem. Rasa jest odpowiednia dla dużej rodziny z dziećmi. Możliwość nabycia kotów lub innych psów należy oceniać na podstawie temperamentu konkretnego Drathaara, wielu z nich jest zazdrosnych. Co więcej, zazdrość nie dotyczy terytorium, ale właściciela i dzieci.

Polowanie

Nabycie psa w celu dalszego szkolenia umiejętności łowieckich nakłada na właściciela szereg ograniczeń. Najczęściej praktykujący myśliwi stawiają na wydajność, a nie na wygląd zewnętrzny. Nawiasem mówiąc, uzyskanie pozwolenia na polowanie zakłada, że ​​pies ma dokumenty rodowodowe i zaświadczenia o zdaniu egzaminu. Wychowywanie szczeniaka przed szczepieniem polega na wypracowaniu poleceń „Przyjdź do mnie”, „Miejsce”, „Fu”. Na spacerze pies uczy się bloku podstawowych komend, a następnie przechodzi do „tresury”. Przed rozpoczęciem specjalistycznego szkolenia szczenięciu pomaga pokonać strach przed głośnymi dźwiękami, wodą, krzykiem i innymi irytującymi czynnikami. Ponadto pies musi „opanować” komendy „Aport”, „Bring” i „Give”.

Kolejnym etapem jest naśladownictwo łowieckie. Ptak jest wypuszczany ze schronienia (pudełka), najczęściej przepiórki. Pies powinien stać, ale nie poruszać się bez komendy. W zależności od przyszłego profilu, pies jest tresowany na określony rodzaj zdobyczy, początkowo tylko ptaka lub zająca. Drathaary są w stanie nauczyć się wszystkich rodzajów polowań, aż do zagrody na dziki.

Ważny! Jeśli szkolenie obejmuje „metodę przynęty”, pies nie powinien zabijać ofiary.

Do 6-7 miesięcy wszystkie treningi odbywają się wyłącznie w zabawny sposób. Starszy zwierzak może próbować próbować, ale pierwsze prawdziwe polowanie z Drathaarem jest dość stresujące i wyczerpujące. Zazwyczaj psy debiutują w wieku 1-1,5 roku. Na zajęciach kategorycznie niemożliwe jest zachęcanie do agresji.!

Ważny! Nadwaga i obecność wrodzonych patologii są niedopuszczalne dla psa pracującego.

Konserwacja i pielęgnacja

Ze względu na gęsty, wodoodporny podszerstek Drathaar może mieszkać w wolierze z ciepłą budką, oczywiście przy silnych mrozach pies musi wejść do domu. Zauważ, że trzymanie Drathaara na podwórku tylko częściowo rekompensuje potrzebę spacerów. Istnieje możliwość utrzymania mieszkania, z zastrzeżeniem długich spacerów i regularnych zajęć. Należy pamiętać, że suki zrzucają prawie całkowicie podszerstek (wiosną) i mogą być wrażliwe w okresach deszczowych.

Opieka nad szczeniętami Drathaar jest dość specyficzna, ponieważ dzieci są aktywne i niezbyt inteligentne jak na swój wiek. Maluch nie będzie „bawić się” przed właścicielem! Ale nie jest tak trudno ustalić winowajcę na podstawie przeżutych butów i dywaników. Aby zapobiec niechcianym zachowaniom, szczeniak powinien chodzić do zmęczenia, móc żuć zabawki (szczególnie ważne podczas ząbkowania) i rozumieć, że słowo właściciela jest prawem. Jednocześnie nie zaleca się stosowania wobec Drathhaarów nawet minimalnej siły fizycznej, ponieważ takie kary mogą „generować” kompleksy.

Osobnym momentem jest karmienie szczeniąt Drathaar. Oprócz tego, że dziecko powinno otrzymać wzmocnioną dietę, przyjmowanie pokarmu powinno składać się z kilku etapów. Natychmiast wyszkol psa, aby jadł w jednym miejscu, zgodnie z harmonogramem, co zapobiegnie żebraniu. Po skończonym „posiłku” psa uczy się przebywać w pobliżu miski, dopóki właściciel nie oczyści brody z resztek jedzenia.

Wielu opiekunów psów zaleca karmienie Drathaara naturalną karmą. Psy nie są podatne na alergie, a naturalna żywność jest uważana za bardziej naturalną dla trawienia. W rzeczywistości wiele psów pracujących jest trzymanych na komercyjnej karmie (suchej lub mokrej), ponieważ jest to wygodne podczas okresów polowań. Ważne jest, aby zrozumieć, że pies musi otrzymywać karmę „naturalną” lub przemysłową, nie można mieszać rodzajów karmy! Sucha karma dla Drathaara powinna być dobrana pod kątem wieku i zapotrzebowania energetycznego. W okresach polowań preferowana jest karma wspomagająca żywienie; w życiu codziennym produkty klasy premium (lub wyższej) dla aktywnych psów.

Pielęgnacja sierści obejmuje regularne czyszczenie sierści (szczególnie w okresie kwitnienia), dokładne czesanie podszerstka zimą i latem oraz kąpiel w razie potrzeby. Podczas niepogody zaleca się chodzenie w specjalnym kocu ochronnym lub kamizelce. Unikając zbyt częstych kąpieli, utrzymujesz naturalny Ph skóry, który jest kluczem do zapobiegania zapaleniom skóry i egzemy. Kompleks codziennej pielęgnacji obejmuje badanie oczu, uszu i zębów. Ze względu na skłonność do zapalenia ucha środkowego, raz w tygodniu wyciera się uszy oliwką dla niemowląt lub środkiem czyszczącym. Po każdym posiłku Drathaara jest wycierana z brody i czesana raz dziennie. Pazury są cięte w razie potrzeby.

Zdrowie

Jak pokazuje praktyka, jeśli wybierzesz odpowiedniego szczeniaka Drathaara i dobrze zadbasz o podopiecznego, ryzyko patologii jest minimalne. Typowe choroby obejmują:

• Dysplazja staw biodrowy - najczęściej patologia związana z wiekiem wiąże się ze spowolnieniem metabolizmu. Z powodu przedwczesnej regeneracji tkanki chrzęstnej głowa kości wychodzi ze stawu biodrowego, co prowadzi do kulawizny i bólu. Choroba jest nieuleczalna, ale częściowo zostaje zatrzymana terapią. Możliwe jest również przywrócenie stawu chirurgicznie.
• Volvulus żołądka lub jelit - patologia wymagająca pilnej interwencji chirurgicznej. Profilaktycznie pies nie jest karmiony przed spacerem (zajęcia).
• Zaburzenia hormonalne - niedoczynność tarczycy, cukrzyca.
• Ziarniniak lizał - stany zapalne skóry. Zmiana ma charakter bakteryjny, pies liże uszkodzony obszar, przez co infekcja rozprzestrzenia się na dużym obszarze. Główne powody - naprężenie (pies liże się, żeby go uspokoić), skutki zapalenia skóry lub reakcji alergicznej, zaburzenia pracy układu hormonalnego.
• Inne problemy skórne - zapalenie skóry (szczególnie między palcami), mokre wyprysk, w wyniku przedwczesnego usunięcia podszerstka lub częstych kąpieli.

Bardziej rzadkie, ale nadal prawdopodobne patologie obejmują: zaćma, zanik siatkówki, skręt, urazy więzadeł, niewydolność serca, onkologia (mastocytoma).

Ważny! Niektóre linie rasy Drathhaar są podatne na przewlekłe zapalenie ucha środkowego.

Zdjęcia