Rasa koni lipicańskich

Spośród wielu ras koni lipicański wyróżnia się wysokimi ocenami znawców, entuzjazmem amatorów i dość skromną obecnością w stajniach świata..

W artykule zostanie omówiony charakter tego zjawiska, a także inne cechy tej wspaniałej rasy koni.

Historia rasy

Zarówno sama rasa, jak i jej nazwa zaczęły się ponad czterysta lat temu od wioski Lipica, która jest obecnie w Słowenii, a następnie była częścią Austrii. Do stajni sprowadzono tam konie z Hiszpanii, w których żyłach płynęła krew koni arabskich i andaluzyjskich aborygenów. Już w Austrii dodano do niego krew koni neapolitańskich i północnowłoskich.Po długiej i celowej selekcji podczas wojen napoleońskich, już istniejąca już rasa lipicańska została ponownie uszlachetniona krwią koni arabskich. Do czasu powstania Cesarstwa Austro-Węgierskiego obecna rasa koni lipicańskich już się tam rozwinęła..

ogólna charakterystyka

Rasa ta, wyhodowana w warunkach szkoleniowych hiszpańskiej ujeżdżalni, przeznaczona była przede wszystkim na potrzeby kawalerii, choć, jak na ironię, konie te nigdy nie musiały brać udziału w działaniach wojennych. Niemniej jednak cechy konia niezbędne do kampanii wojskowych w postaci dyscypliny, narzekania, najwygodniejszego dla jeźdźca sposobu kłusowania i bezpretensjonalności pozostały wśród priorytetów rasy..Rezultatem jest piękny, a nawet elegancki koń, który nie wyróżnia się ani niezwykłą prędkością koni sportowych, ani siłą ras pociągowych. Dlatego jego rozprzestrzenienie się po świecie preferującym czysto konsumpcyjny pogląd na zwierzęta okazało się raczej skromne, zwłaszcza że czasy kawalerii odeszły w zapomnienie..

Wygląd zewnętrzny i kombinezony

Sławni „książęta na białym koniu” są zawsze i wszędzie przedstawiani na koniach rasy lipicańskiej - te konie wyglądają tak harmonijnie, wdzięcznie, jeśli nie powiedzieć, charyzmatycznie. Tylko że nie są białe, ale jasnoszare. Owszem, są wśród nich gniady i czarne, ale ich klasyczny wyrazisty kolor to właśnie jasno-szary. Ponadto ich wygląd jest inny:

• stosunkowo niski wzrost, osiągający 1,57 mw kłębie, chociaż linia uprzęży rasy może przekraczać ten wzrost o 8 cm;
• wydłużone ciało;
• długa głowa o lekko garbionym profilu;
• małe uszy;
• duże i wyraziste oczy;
• niski kłąb;
• krótka, twarda i zakrzywiona szyja;
• rozszerzające się nozdrza;
• suche, muskularne nogi;
• szeroki zaokrąglony zad;
• potężne ramiona;
• głęboko z powrotem;
• nisko osadzony, krzaczasty ogon;
• kopyta o prawie idealnym kształcie.

Postać

Oprócz doskonałego eksterieru, konie tej rasy wykazują wspaniały charakter, przejawiający się w:

• ekstremalna dyscyplina;
• łagodność;
• dobra natura;
• tolerancja dla obcych;
• grzeczność;
• bezpretensjonalność i umiejętność łatwego oswajania się z różnymi warunkami przetrzymywania;
• inteligencja i pomysłowość.

Zalety i wady

Do wyżej wymienionych doskonałych cech charakteru można również dodać zalety koni tej rasy, wyrażone:

• wytrzymałość;
• dobre zdrowie;
• umiejętność trenowania;
• rytm ruchu, który jest cechą wrodzoną;
• naturalna zwiększona stabilność na nogach;
• wysoko rozwinięty instynkt macierzyński;
• długowieczność, pozwalająca osiągnąć wiek 35 lat.

Konie lipicańskie nie mają żadnych oczywistych wad. Do warunkowych zalicza się wspominana już wcześniej niezdolność do wykazania się wybitnymi wynikami na wyścigach czy przenoszenia bardzo ciężkich ładunków.. Wielu hodowców koni nie jest zadowolonych z zbyt powolnego dojrzewania tych koni, które może trwać nawet 7-10 lat.

Szereg zastosowań

Jak już wspomniano, przedstawiciele tej rasy hodowani byli głównie na potrzeby kawalerii. Konie, które nie brały udziału w żadnej akcji wojskowej, trenowane zgodnie z kanonami hiszpańskiej ujeżdżalni, zaczęły być aktywnie wykorzystywane w balecie jeździeckim oraz w przedstawieniach cyrkowych. Tam demonstrują sztuczki, z których wiele koni innych ras nie jest w stanie powtórzyć..Linia uprzęży tej rasy jest owocnie wykorzystywana w ruchu lekkich powozów, z których goście stolicy Austrii podziwiają piękno Wiednia. Popularne podróże takimi bryczkami u podnóża Alp.

Cechy treści

Codzienny trening tych koni według programu Hiszpańskiej Szkoły Jazdy wymaga od zwierząt dużej ilości energii. Należy to rekompensować dobrymi warunkami ich utrzymania i należytą starannością, dlatego na stajnie stawiane są surowe wymagania:

• stanowisko dla każdego zwierzęcia nie powinno być mniejsze niż 16 m2. m przy wysokości sufitu do 4 m;
• brak ostrych narożników, w tym drzwi, podajników, ścianek działowych;
• dobra wentylacja w boksach przy braku przeciągów;
• krata, a nie ślepe przegrody między straganami;
• drzwi przesuwne w stajni;
• obecność moskitier w oknach;
• codzienne sprzątanie stajni.

Te konie, które od wieków przygotowywały się do wojny, nie brały w niej udziału i okazały się wyjątkowo dobrodusznymi, spokojnymi i tolerancyjnymi zwierzętami.