Rasa koni kabardyjskich: charakterystyka, pielęgnacja i żywienie

Konie kabardyjskie uosabiają najlepsze cechy rodzimych ras typu jeździeckiego. Harmonijnie łączą umysł, żywą energię, szlachetność, wdzięk, moc, siłę i dążenie do wolności..

Dowiesz się więcej o tym, jak wyglądały te wspaniałe konie, czym różnią się od innych braci, do czego się nadają i do czego prowadzą dom..

Historia rasy

Początki koni kabardyjskich mają swój początek w górach Kaukazu, gdzie miejscowe wojownicze ludy odczuwały pilną potrzebę posiadania uniwersalnych i bardzo odpornych ras koni..

W regionach z wieloma pasmami górskimi, dolinami i międzygórskimi dołami, ze szczególnym klimatem i gwałtownymi zmianami wysokości, tylko konie o silnej budowie, z dobrą pulą genów i doskonałym zdrowiem mogą się zakorzenić.

Lokalni hodowcy koni wybrali najlepsze próbki do wyhodowania ich z istniejących koni. W ten sposób następowało stopniowe udoskonalanie najstarszych ras, na tle których pojawiła się zupełnie nowa odmiana..

Charakteryzowała się nie tylko siłą i siłą, ale także bezpretensjonalnością wobec warunków przetrzymywania, jedzenia. Towarzyszył temu sposób wychowania stadnego i całoroczny wypas zioła.

Dziś trudno jest określić, która z ras koni przeważa w żyłach gatunku kabardyjskiego, ponieważ w krzyżowaniu brały udział zwierzęta z różnych stadnin lokalnych i zagranicznych..

Powstały koń w pełni spełniał wszystkie wymagania hodowców: galopując po wyróżniających się zwinnością równinach, w górach z łatwością pokonywał wąskie przejścia, duże odległości, zmiany pogodowe i klimatyczne, a także przewoził ładunki o dowolnej masie, nawet po wąskich i krętych kozich dróżkach. Teraz wiedzą o tej rasie daleko poza Kaukazem..

ogólna charakterystyka

Eksperci klasyfikują konie kabardyńskie jako rasy wyjątkowe, co wiąże się z intelektualnymi i fizycznymi cechami zwierząt. Wykazali godną pozazdroszczenia zdolność przystosowania się do warunków równin i wyżyn, a także do sposobu utrzymania i klimatu. W jednym koniu spełniają się wszystkie marzenia hodowców koni.

Wideo: o rasie koni kabardyjskich

Wygląd zewnętrzny i kombinezon

Te grzywiaste są łatwe do rozpoznania po następujących cechach zewnętrznych:

• dobrze rozwinięte, muskularne ciało o mocnej i dużej budowie (wysokość w kłębie 152–157 cm);
• mała głowa;
• długa muskularna szyja;
• specyficzny garb na profilu;
• mocne proste plecy;
• szeroki obwód mostka kostnego (średnio 183–178 cm);
• cienkie i jednocześnie potężne kończyny z mocnymi kopytami (cechą rasy jest to, że tylne nogi koni mają kształt szabli);
• obniżony, stosunkowo szeroki zad;
• gniady, czarny lub karakowy kolor krótkich włosów;
• gruby ogon i grzywa;
• średnia waga osobników dojrzałych płciowo 400 kg.

Za znak czystej rasy koni kabardyjskich uważa się kolor ciemny, do którego zalicza się kolor czarny, kasztanowy (z czarną grzywą, ogonem i „pończochami” na nogach), ciemny kasztan i maść karak..Białe znaczenia na głowie i nogach, podobnie jak inne kolory, nie są typowe dla rasy kabardyjskiej. Ich obecność jest oznaką pół-ras..

Temper i nawyki

Konie kabardyjskie mają obsesję na punkcie nieodpartego zapału do wolności. Są prawdziwymi dziećmi natury, ponieważ mają uparty charakter, godną pozazdroszczenia nieustraszoność, upór i wytrwałość..

To właśnie tych cech potrzebowali wojowniczy Czerkiesi, którzy chcieli, aby ich konie dzielnie walczyły w bitwach razem z jeźdźcami, a także potrafili pokonywać wąskie i niebezpieczne górskie trasy..

Jednocześnie zwierzęta te są bardzo inteligentne i szlachetne. Ale będą słuchać tylko doświadczonych i surowych jeźdźców. A czując najmniejszą słabość w charakterze właściciela, mogą okazywać nieposłuszeństwo, chamstwo, a nawet gryźć. Dlatego początkujący hodowcy koni nie będą w stanie powstrzymać usposobienia takiego konia..

Zalety i wady

Najlepsze cechy koni pełnej krwi Kabardyjskiej są szlifowane od wieków, jednak pomimo długiej historii powstania i rozwoju przedstawiciele tej odmiany mają zarówno zalety, jak i wady.

Charakterystyka cech rasy koni kabardyjskich (górskich)
plusy	Wady
wyjątkowo odporny (średnio na dużych wysokościach zwierzę może pokonać dziennie 100 km, przewożąc około 150 kg ładunku); wysoka odporność na typowe choroby parzystokopytnych; zadowalająca płodność (klacze dają zdrowe potomstwo nawet po 20 roku życia); zdolność do szybkiego odzyskania dawnej tkanki tłuszczowej; przystosowalność do warunków wychowania stadnego; dobre bezpieczeństwo stada (według gospodarstw hodowlanych przeżywa około 99% młodego inwentarza); mało wymagające do karmienia; wysoka wydajność.	nadmierne umiłowanie wolności; upór i zły humor; późna dojrzałość.

Za pomocą

Historycznie rzecz biorąc, Kabardyńczycy przygotowywali się do pokonywania trudności. Od dawna są używane do jazdy konnej, bitew i transportu ładunków w niebezpiecznych górskich wąwozach. Dziś popularność tych koni nadal trwa.. Są wymagane do:

• jazda amatorska;
• służba graniczna;
• turystyka konna (w szczególności w regionach górskich);
• profesjonalne sporty jeździeckie (są niekwestionowanymi liderami wyścigów długodystansowych i triathlonu, ale we wszystkim gorszym od swoich bliskich);
• praca hodowlana (mówimy o nieocenionym zestawie danych genetycznych, które służą do udoskonalania innych ras);
• cele rolnicze (praca z uprzężą).

Konserwacja i pielęgnacja

Hodowla rasy kabardyjskiej nie wymaga specjalnych warunków w stajni i specjalnego podejścia do diety. Te konie są przyzwyczajone do surowego klimatu i życia stadnego. Dlatego chętnie kupują je właściciele klubów konnych i gruntów rolnych..

Stabilny

Aby poprawić fizyczną postać podopiecznych, eksperci radzą nie testować ich w ekstremalnych warunkach przetrzymywania, ale wyposażyć stajnię, przestrzegając następujących zasad:

1. Budynek powinien być przestronny, ciepły, lekki i wygodny, ponieważ konie każdej rasy bardzo boleśnie reagują na zimno, wilgoć i przeciągi.
2. Drzewa iglaste są uważane za najlepszy materiał na ściany..
3. Obowiązkowe jest wykonanie dachu z materiału ognioodpornego i wodoodpornego. Idealnie powinien charakteryzować się niską przewodnością cieplną, ponieważ ciepło również niekorzystnie oddziałuje na zwierzęta..
4. Do trzymania koni preferowane są podłogi adobe i drewniane, ponieważ charakteryzują się niską przewodnością cieplną i suchością, dobrze wchłaniają wilgoć i nie są śliskie.
5. Ważne jest, aby wewnątrz konstrukcji umieścić duże okna, aby pomieszczenie było zawsze doświetlone w naturalny sposób. Ponadto zaleca się regularną wentylację i monitorowanie stałego reżimu temperatury wewnętrznej w granicach 15-18 ° С.
6. Systemy grzewcze w takich pomieszczeniach są nieodpowiednie, jednak w celu zachowania ciepła wskazane jest ocieplenie stropów i ścian.
7. Wskazane jest odgrodzenie stajni zakratowanymi drzwiami, aby oddział mógł w każdej chwili obserwować, co dzieje się w stajni. Ale nie powinno być żadnych progów.
8. Wskazane jest zaprojektowanie denika o wymiarach co najmniej 10-14 mi wysokości do 3,5 m. Ważne jest, aby wykluczyć wszelkie ostre przedmioty (wystające gwoździe, szpilki, krawędzie kraty).
9. Wyposażając obory dla koni koniecznie trzeba zadbać o karmnik do zboża, poidło, żłobek do siana oraz pojemnik na paszę mineralną. Doświadczonym hodowcom koni zaleca się wybieranie nowoczesnych poideł automatycznych lub samodzielne wykonanie tego pojemnika z bezpiecznie zamocowanego metalowego wiadra. Aby zwierzę było wygodne podczas jedzenia, zaleca się umieszczenie żłobków i karmników na wysokości jego klatki piersiowej. Są tak zwymiarowane, że koń może swobodnie otwierać szczęki w przestrzeni wewnętrznej..
   Ważny! Najlepszym materiałem na karmniki dla koni jest glina szkliwiona, która nie podlega działaniu aktywnych odczynników chemicznych. Konstrukcje drewniane są niepraktyczne, ponieważ ulegają szybkiemu niszczeniu w wyniku ukąszeń koni i wywołują wiele wad u zwierząt. Produkty cementowe są szybko i łatwo niszczone przez kwasy zawarte w karmie, podczas gdy produkty z cyny mogą zranić zwierzę.
10. Aby uniknąć wysokiej wilgotności w pomieszczeniu i szkodliwych oparów amoniaku z odchodów końskich, zaleca się regularną wymianę ściółki. Powinien być twardy, nie zakurzony, suchy i świeży. Do tych celów doskonale sprawdzają się trociny, słoma żytnia i pszenna, trzcina, mieszanki trocinowo-torfowe. Należy jednak pamiętać, że trociny pomagają wysuszyć zrogowaciałą część końskich kopyt, więc ten materiał nie jest odpowiedni dla wszystkich zwierząt. Zbyt gruba podłoga jest nieodpowiednia, wystarczy ograniczyć się do 10-15 cm.

Wideo: o stajniach dla koni kabardyjskich

Czyszczenie i higiena

Wygodne stajnie do przetrzymywania koni nie zwalniają właściciela od regularnej pielęgnacji. Lista codziennych zadań hodowcy koni musi zawierać środki do czyszczenia pomieszczeń, zmiany ściółki i higieny zwierzęcia..

W szczególności mówimy o następujących kwestiach:

1. Pielęgnacja grzywy końskiej, co to jest czesanie i oplatanie. To nie tylko chwila estetyczna, ale gwarancja dobrego zdrowia zwierzęcia parzystokopytnego - grzywa chroni jego głowę i szyję przed pasożytami wysysającymi krew, co bardzo wpływa na ogólne samopoczucie konia. Do uporządkowania włosia końskiego potrzebne są szczotki o różnej twardości. Niedopuszczalne jest, aby na włosach tworzyły się sploty i sploty.
2. Pielęgnacja kopyt koni, co obejmuje ich codzienne badanie, czyszczenie, szydełkowanie i, jeśli to konieczne, leczenie specjalnymi preparatami leczniczymi. Do czyszczenia służą specjalne haczyki i szczypce. Dorośli będą musieli przycinać zrogowaciałą część stóp co 50 dni, aby ich stopy były wolne od witamin. Ważne jest, aby upewnić się, że rogówka nie ma pęknięć, a skóra wokół korony jest nienaruszona i wolna od pęcherzy - w przeciwnym razie zwierzę nie będzie mogło chodzić i będzie narażone na poważne choroby. Podczas czyszczenia kopyt ważna jest dokładność i ostrożność, ponieważ istnieje duże ryzyko zranienia konia. Zwróć szczególną uwagę na krzywizny i krawędzie podków. Do czyszczenia trudno dostępnych miejsc nadają się twarde szczotki. W celach profilaktycznych po oczyszczeniu kopyta zaleca się nasmarowanie stawów skórą olejem rycynowym lub maścią do kopyt..
3. Pielęgnacja włosów końskich. Koń wymaga codziennego czyszczenia - to, ile trwa, zależy od intensywności jego aktywności fizycznej. Zabieg pomaga mu pozbyć się brudu, kurzu i pozostałości obornika nagromadzonych na ciele. Eksperci rozróżniają szybkie i dokładne czyszczenie. Pierwsza opcja obejmuje minimalną opiekę i jest odpowiednia dla osób odpoczywających, podczas gdy druga jest bardziej czasochłonna i przeznaczona dla koni pracujących. Niezależnie od metody czyszczenia, przed pracą konia należy rozgrzać przez kilka minut lekkim grzebieniem, co pomoże otworzyć pory na jego skórze. Doświadczeni hodowcy koni dobierają odpowiedni sprzęt w zależności od stopnia zanieczyszczenia podopiecznego. Przykładowo do usunięcia brudu z całego ciała potrzebne są szczotki z krótkim, cienkim włosiem, do pozbycia się potu i przylegających ciał stałych - twarde skrobaczki, a do oczyszczenia ciała konia szorstka rękawica. Jeśli jest wykonany z gumy, w tym samym czasie możesz masować zwierzę.
4. Pielęgnacja ogona konia. Zabieg należy wykonać specjalnie odłożoną na bok gąbką, którą należy bardzo ostrożnie wcierać w okolice odbytu i nici. Zabrania się przebywania za zwierzęciem. Następnie ogon należy czesać, pozbywając się nagromadzonego brudu i obornika. Niech oddział od czasu do czasu kąpie ogon.
5. Pielęgnacja zębów koni, co obejmuje badanie dentysty koni co sześć miesięcy. Pamiętaj, że osoby bardziej dojrzałe potrzebują więcej uwagi. Jeśli Twój pupil jest regularnie karmiony do karmnika, który przyczynia się do zgrzytania stale rosnących zębów, to koń nie jest zagrożony - w przeciwnym razie mogą rozwinąć się u niego różne choroby szczęki, które wpłyną na ogólny stan zdrowia.
6. Stabilna pielęgnacja. Codziennie pan młody musi usuwać obornik, zmieniać ściółkę i czyścić naczynia wewnętrzne. Niedopuszczalne jest, aby w karmidłach pozostawał nieświeży pokarm - w takim przypadku koń nie będzie w stanie uniknąć zaburzeń przewodu pokarmowego, zapalenia okrężnicy. Podczas czyszczenia należy również zwrócić uwagę na pijącego. Powinien być zawsze czysty i wypełniony świeżą wodą..

Karmienie i picie

Konie kabardyjskie nie są selektywne pod względem pasz i niewiele różnią się od innych ras pod względem diety. Aby jednak osiągnąć z nich wysoki poziom produktywności i efektywności, należy zadbać o zbilansowaną dietę..

Pomogą Ci w tym poniższe zalecenia właścicieli stadnin:

1. Pasza musi być świeża i dobrej jakości. Pożądane jest karmienie ich małymi porcjami, biorąc pod uwagę fizjologiczne cechy koni..
2. Codzienna dieta musi koniecznie zawierać: słomę owsianą, owies, jęczmień, marchew i buraki. Ważne jest, aby rośliny okopowe zostały wstępnie oczyszczone i posiekane przed pobraniem. Należy również zauważyć, że karbowane zboża są znacznie lepiej wchłaniane przez organizm konia..
3. Jeśli planujesz karmić konia ziarnem kukurydzy, wstępnie zmiażdż go specjalnym urządzeniem na duże frakcje..
4. Zawsze podawaj otręby namoczone, a słoma gotowana na parze.
5. Nie zapomnij o kolejności wydawania produktów: najpierw zawsze podawaj zwierzęciu paszę objętościową, po czym - soczystą i skoncentrowaną.
6. Niedopuszczalne jest, aby koń rozpoczynał orkę bezpośrednio po zjedzeniu koncentratów lub jadł podobnie bezpośrednio po pracy.
7. Ważne jest, aby konie podlewać trzy razy dziennie. Jednak nie pozwalaj rozgrzanym koniom bezpośrednio po pracy pić wody. W takich przypadkach picie nie szkodzi aż do godziny po zjedzeniu siana. W razie nagłej potrzeby konia można napoić na pół godziny przed zakończeniem pracy.

W ciągu dnia pracy należy zrobić 3-krotną przerwę na posiłek w celu nakarmienia ciężko pracujących, trwającą 2 godziny.

Konie kabardyjskie mocno ugruntowały swoje zalety w hodowli koni. Nawet dzisiaj, pomimo ciężkiej pracy hodowców, trudno jest znaleźć godnego konkurenta dla ich wytrzymałości. Właściwa pielęgnacja i przestrzeganie standardów utrzymania będzie kluczem do udanej hodowli tej wspaniałej rasy..