Czy pasożyty są niebezpieczne dla ludzi u kotów domowych?

Choroby kotów 03.05.2018 4,8 tys. 3,2 tys. 14 minut 8

Według statystyk co najmniej 80% kotów jest nosicielami jednego lub drugiego pasożyta. Istnieje wiele niebezpiecznych organizmów (żyjących w ciele lub na skórze), które mogą pasożytować zarówno na kotach, jak i na ludziach, ale nie wszystkie z nich można zarazić bezpośrednio od zwierzęcia.

Przy pierwszych oznakach infekcji należy skonsultować się z lekarzem i pokazać zwierzaka weterynarzowi. W celu zapobiegania należy regularnie leczyć kota przed pasożytami..

1 Jakie pasożyty występują u kotów?

Wszystkie rodzaje pasożytów u kotów są podzielone na dwie duże grupy:

1. 1. Pasożyty wewnętrzne - żyją w organizmie zwierzęcia: robaki (robaki) i jednokomórkowe organizmy pierwotniaków.
2. 2. Pasożyty zewnętrzne - żyją na zewnątrz: pchły, wszy, wszy i różne roztocza świerzbu.

2 robaki

W organizmie kotów może pasożytować do 30 rodzajów robaków, przedstawicieli dwóch typów biologicznych: okrągłych (nicienie) i płaskich. Płaskie robaki jelitowe dzieli się na dwie klasy: tasiemce (tasiemce) i przywry (przywr).

Ale nie wszystkie rodzaje pasożytów w ciele zwierzęcia są niebezpieczne dla ludzi..

2,1 Przywry (przywry)

Przywry to małe (zwykle nie dłuższe niż kilka milimetrów) pasożyty w kształcie liści. Oprócz ust z potężnym muskularnym przyssawką, ich ciało jest wyposażone w kolejny taki przyssawka w brzuchu. Dzięki tej fizjologicznej cechy przywry otrzymały drugie imię - fuks.

Wszystkie przywry są hermafrodytami. Pasożytując w przewodzie pokarmowym, a także w wielu innych narządach kręgowców i ludzi, składają jaja, które w celu dalszego rozwoju muszą dostać się do wody. Larwy wyłaniają się z jaj w wodzie. Będą mogły kontynuować swoją egzystencję jedynie poprzez wprowadzenie się w organizm konkretnego żywiciela pośredniego, ślimaka ślimaka wodnego. Niektóre gatunki przywr wymagają dwóch żywicieli pośrednich..

Najczęstszym przypadkiem jest przywra kotów. Ostatecznym właścicielem może zostać zarówno kot, jak i osoba. W organizmie żywiciela przywra powoduje poważną chorobę - opisthorchiasis.

Niemożliwe jest, aby osoba została zarażona opisthorchiasis od kota. Dorosłe przywry nie opuszczają ciała swojego ostatniego żywiciela. Te, które dostają się do organizmu ludzkiego lub zwierzęcego, umierają.

Kocia przywra, jak każda inna przywra, ludzie i zwierzęta zarażają się wyłącznie poprzez jedzenie surowych lub źle ugotowanych (smażonych) ryb słodkowodnych zawierających larwy pasożytów w ich ciałach.

2.2 Tasiemce (tasiemce)

Ciało pasożyta składa się z głowy, szyi i wielu płaskich segmentów. Za pomocą przyssawek (lub haczyków) tasiemce przyczepiają się do nabłonka jelita cienkiego ostatniego żywiciela. Szyje tasiemców to strefy wzrostu, a segmenty to narządy rozrodcze. Tasiemce to głównie hermafrodyty. Tworzenie się i rozwój jaj zachodzi wewnątrz segmentów..

Gdy tylko jaja dojrzeją, segment, w którym się znajdują, odrywa się i wraz z kałem trafia do środowiska zewnętrznego, gdzie z jaj powstają larwy. Do dalszego rozwoju potrzebują żywicieli pośrednich, w których tkankach tworzą formy pęcherzykowe - Finowie.

Pośrednimi nosicielami różnych typów tasiemców mogą być pasożyty skóry, komary, muchy, gryzonie, ryby, zwierzęta gospodarskie i ludzie. Dlatego niektóre rodzaje tasiemców są przenoszone z kotów i psów na ludzi.,.

2.2.1 Szeroka taśma

Styl życia tego tasiemca, osiągającego kilkanaście metrów długości, jest podobny do życia kota fuks. Jego larwy, które rozwijają się z jaj w wodach świeżych jezior i rzek, są zjadane przez widłonogi (cyklopy, rozwielitki), a te przez ryby.

Ostatnimi żywicielami robaka, wykorzystując zarażone ryby do pożywienia, są zwierzęta i ludzie. Ale nie są w stanie przenosić pasożyta na siebie..

2.2.2 Tasiemiec ogórkowy

Ten pasożyt, osiągający długość 50-70 cm, swoją nazwę zawdzięcza pojawieniu się segmentów uwalnianych do środowiska zewnętrznego, bardzo przypominających nasiona ogórka. Często ludzie mylą takie segmenty z robakami..

Żywicielami pośrednimi larw tasiemca są pasożyty skóry i muchy. Koty zarażają się tym typem robaka podczas polowania na muchy, a także połykania pcheł lub mikroskopijnych roztoczy usznych. Jest to niezwykle rzadkie, ale ludzie również zarażają się w ten sam sposób, zwykle dzieje się to u małych dzieci podczas zabawy ze zwierzętami. Zatem przeniesienie tasiemca ogórkowego z kota na człowieka jest możliwe, ale mało prawdopodobne..

2.2.3 Echinococcus

Pasożyt ten ma dość skromne rozmiary (3-5 mm), jego ciało oprócz głowy i szyi składa się tylko z 3-4 segmentów. Ta ostatnia osiąga połowę długości całego ciała.

Dojrzałe płciowo echinokoki żyją w jelitach zwierząt drapieżnych, w tym kotów. Jedna osoba w ciągu swojego życia jest w stanie wyprodukować do miliona jaj pokrytych gęstą skorupą i zdolnych do przetrwania w środowisku przez dziesięciolecia. Jaja dostają się do organizmu żywiciela pośredniego wraz z pożywieniem. Tymczasowymi nosicielami mogą być zarówno zwierzęta gospodarskie jedzące jajka z trawą, jak i osoba połykająca je wraz ze źle umytą zieleniną, jagodami, warzywami lub owocami..

Z jaj, które dostały się do przewodu pokarmowego żywiciela pośredniego, szybko rozwijają się larwy, których tylny koniec ciała jest wyposażony w sześć ruchomych chitynowych haczyków. Za pomocą tych haczyków larwy rozrywają błonę jelitową, aby dostać się do krwiobiegu. Wraz z krwią przemieszczają się po organizmie kończąc podróż w wątrobie, rzadziej w płucach, mięśniach czy kościach. Tutaj larwy tworzą płetwę, która może osiągnąć wielkość głowy dziecka. Często trzeba go usunąć chirurgicznie.

Jedząc Finów wraz z surowym mięsem zarażonego inwentarza żywego, koty i psy stają się ostatecznymi żywicielami echinokoków. Pasożyt łatwo przenosi się ze zwierzęcia na jego właściciela. Dostając się do środowiska zewnętrznego, jaja robaków trafiają na futro zwierzęcia, na otaczające je przedmioty. W przypadku infekcji wystarczy będąc w tym samym pokoju z zakażonym zwierzakiem, zjeść kawałek chleba nieumytymi rękami.

Jednak znacznie częściej ludzie zarażają się echinokokami podczas jedzenia na wpół upieczonego mięsa..

2.3 Glisty (nicienie)

Okrągłe pasożyty swoim wyglądem przypominają zwykłe dżdżownice. Rozmnażają się płciowo. Ich samice znacznie różnią się od samców rozmiarem i budową wewnętrzną. Larwy takich robaków nie potrzebują żywiciela pośredniego..

Podobnie jak tasiemce, niektóre nicienie mogą przenosić się z kota na człowieka..

2.3.4 Hookworm

Robaki o długości 2-3 mm mają zaokrągloną haczykowatą główkę, za pomocą której są wprowadzane do błony śluzowej jelit kręgowców i ludzi. Pasożyty potrafią odżywiać się zarówno treścią jelita, jak i jego tkankami. Czasami przechodzą na karmienie krwią, wstrzykując antykoagulant w rany na wewnętrznej powierzchni jelit. Po zarażeniu pasożytami w kale ofiary pojawia się krew.

Opuszczając jelita zakażonych osobników, jaja nicieni przedostają się do środowiska zewnętrznego, gdzie rozwijają się w larwy, które są zdolne do długotrwałego przebywania w glebie. Wyliżując je z łap, psy i koty wychwytują pasożyty, które osiągają dojrzałość w organizmie zwierząt w ciągu 2-3 tygodni. Larwy tęgoryjca mają zdolność penetracji ciała ofiary przez skórę.

Ludzie nie mogą zarazić się tymi robakami od zwierząt, ponieważ w ludzkim ciele koty i psy pasożytują różnego rodzaju tęgoryjce. W jelicie człowieka żyją tylko Ancylostoma duodenale i Necator americanus, w jelicie kotów Ancylostoma tubaeforme i Ancylostoma brazilien, a w jelicie psa Ancylostoma caninum. Larwy gatunków charakterystycznych dla zwierząt mogą próbować penetrować organizm ludzki przez skórę, wywołując zapalenie skóry, ale nie są w stanie żyć w organizmie człowieka.

2.3.5 Ascaris

Samice tych nicieni osiągają długość 20-40 cm, samce - 15-25 cm Tylny koniec ciała samców jest wygięty w kierunku brzucha. Robaki żyją w świetle jelita cienkiego, nie przyczepiając się do jego ścian, ale swobodnie poruszając się w kierunku mas pokarmowych.

Samica w ciągu jednego dnia jest w stanie złożyć do 250 tysięcy jaj, przykrytych pięcioma skorupkami i niezwykle odpornych na negatywne działanie środowiska zewnętrznego. Takie jaja pozostają w glebie do 10-12 lat, nie boją się mrozu i mogą zostać zniszczone jedynie przez wysokie temperatury, bezpośrednie światło słoneczne, a także substancje rozpuszczające tłuszcze: benzynę, eter, alkohol..

Z połkniętych jaj w jelitach ofiary rozwijają się larwy. Wnikając w ściany narządu, przedostają się do krwiobiegu i rozpoczynają podróż przez organizm. Po przejściu przez wątrobę i serce larwy zatrzymują się w płucach. Podczas kaszlu wraz z plwociną przedostają się do jamy ustnej, a następnie są połykane i ponownie docierają do jelit osobników już dojrzałych płciowo, gotowych do składania jaj. Taka podróż przez ciało ofiary pasożytów trwa od 60 do 100 dni..

Kocie obleńce nazywane są toksokarami. Są około 2 razy mniejsze od ludzkich (samice - 10-18 cm, samce - 6-10 cm), na głowach mają boczne „skrzydełka”. W ludzkim ciele jaja toksokara zamieniają się w larwy, które mogą poruszać się we krwi, ale nie mogą osiągnąć dojrzałości płciowej i rozmnażać się.

2.3.6 Owsianka

Ten nicień jest mały: samica - 10-12 mm, samiec - 3-5 mm. Bezpośrednio po kryciu samce giną, a samice, których ciała są prawie całkowicie wypełnione jajami, zaczynają przesuwać się wzdłuż odbytnicy w kierunku odbytu, aby złożyć jaja w fałdach odbytu, a następnie umrzeć. Żywotność tych nicieni zwykle nie przekracza 3-4 tygodni..

Proces rozrodczy owsików powoduje swędzenie okolicy odbytu, które nasila się w nocy. Szczególnie trudno jest poradzić sobie z tymi robakami u małych dzieci. Zarażone dziecko nieustannie drapie się w odbyt, jaja pasożytów pozostają pod paznokciami, skąd spadają na twarz i do jamy ustnej.

Kot, nieustannie liżąc okolicę odbytu, przyczynia się tylko do rozprzestrzeniania się owsików, za pomocą języka przenosząc swoje jaja najpierw na futro, a następnie na wszystkie otaczające obiekty. Jednocześnie ludzkie owsiki rzadko pasożytują w ciele kotów, a także koty w organizmie człowieka. Chociaż od czasu do czasu takie przypadki są rejestrowane.

2.3.7 Trichinella

Ze wszystkich glist ten pasożyt ma najmniejszy rozmiar - nie więcej niż 4 mm; różni się również od innych nicieni swoim spiralnym korpusem. Dorosłe osobniki łączą się w pary w jelitach, po czym samiec umiera, a larwy zaczynają się rozwijać z jaj w łonie samicy. Trichinella to żyworodny robak. Wprowadzając przedni koniec ciała do tkanki jelitowej wytwarza 1-2 tysiące larw, które natychmiast dostają się do krwiobiegu.

Z krwią (aw niektórych przypadkach z limfą) larwy wnikają do mięśni szkieletowych ofiary i tworzą tam wrzecionowate wapienne kapsułki, w których pozostaną, dopóki drapieżnik nie zje zakażonych mięśni. W jelitach ofiary larwy zamieniają się w osobniki dojrzałe płciowo i zaczynają się rozmnażać.

Trichinella nie jest zdolna do przenoszenia się z kotów i innych zwierząt domowych na ludzi z tego samego powodu, co tasiemca szerokiego lub tasiemca ogórkowego.

Włośnia to niebezpieczny pasożyt. 1 kg mięsa przewoźnika może pomieścić do 15 tysięcy kapsułek z larwami tego robaka. Infekcja dużą liczbą nicieni jest często śmiertelna.

2.4 Jak wykrywać i leczyć robaki u kota?

Nawet weterynarz nie jest w stanie wizualnie ustalić obecności lub braku robaków u kota. Przy umiarkowanej inwazji zwierzę nie ma żadnych objawów. W takich przypadkach identyfikacja pasożytów będzie możliwa tylko w warunkach laboratoryjnych. Niepokój powinny budzić następujące objawy:

• Problemy ze stolcem. Zaparcia i biegunka u zwierzęcia zastępują się nawzajem. Wymioty są częste.
• Niespójny apetyt. Zwierzę przejada się lub całkowicie odmawia jedzenia.
• Apatia. Kot trochę się porusza, długo śpi.

Czasami w odchodach kotów można znaleźć ciała nicieni i dojrzałe segmenty tasiemców.

W sklepach zoologicznych jest wiele leków przeciwrobaczych, więc możesz samemu leczyć swojego kota.

Nie należy jednak samoleczenia małych kociąt, osób starszych i zwierząt domowych o złym stanie zdrowia. Leczenie takich zwierząt powinno być prowadzone przez lekarza weterynarii. W sposób laboratoryjny określi konkretne typy robaków pasożytujących w ciele kota i wybierze konkretne, mniej toksyczne leki.

Należy również skonsultować się ze specjalistą w przypadku, gdy przypuszczalnie w organizmie zwierzęcia występuje bardzo duża liczba pasożytów, gdyż uwolnienie toksyn podczas ich masowej śmierci może spowodować poważne zatrucie zwierzęcia.

2.5 Jak wykrywać i leczyć robaki u ludzi?

Najbardziej typowe objawy u osoby mającej robaki to:

• biegunka na przemian z zaparciami;
• częste nudności i wymioty;
• naprzemienny spadek i wzrost apetytu;
• swędzenie w odbycie;
• ból w przewodzie pokarmowym;
• reakcje alergiczne;
• zwiększone zmęczenie;
• osłabienie odporności.

Podobnie jak w przypadku zwierząt, najbardziej wiarygodną oznaką obecności robaków w organizmie człowieka jest ich wykrycie w kale. Możesz sam walczyć z robakami, kupując w aptece środek o szerokim spektrum działania. Ale lepiej iść do lekarza.

3 Najprostsze organizmy jednokomórkowe

Oprócz robaków pasożytniczych w organizmach kotów i kotów pasożytują jednokomórkowe mikroorganizmy. Najczęściej powodują choroby, które w swoich objawach przypominają bakteryjne infekcje jelitowe. Ludzie również cierpią na podobne choroby.

Toxoplasma jest jedynym jednokomórkowym pasożytem występującym u ludzi i kotów.. Zdolność do rozmnażania płciowego uzyskuje, gdy dostanie się do tkanki jelitowej przedstawicieli rodziny kotów. Dlatego to koty są głównymi dystrybutorami jej jaj oocyst..

Bardzo łatwo jest takie mikroskopijne jajko wnieść do jamy ustnej nieumytymi rękami lub połknąć je razem ze słabo smażonym mięsem i jajkami. Może również wnikać w ciało, dostając się do rany na skórze lub przez ugryzienie przez owada wysysającego krew.

Toksoplazmoza nie jest straszna dla zdrowych ludzi z silną odpornością. Chorują na nie bezobjawowo. Przy osłabionej odporności choroba przyjmuje postać ostrą, której objawy przypominają gorączkę. Wtedy może stać się chroniczna.

Największym zagrożeniem dla toksoplazmozy jest kobiety w ciąży. Jeśli kobieta zachoruje podczas ciąży, płód albo umrze, albo pozostanie niepełnosprawny.

Dlatego zaleca się wcześniejsze zbadanie wszystkich przyszłych aterii pod kątem tej choroby..

4 Pasożyty skóry

Pasożyty skórne u kotów to pchły, wszy, wszy i wszelkiego rodzaju roztocza..

Powszechnie przyjmuje się, że pchły kocie nie są niebezpieczne dla ludzi. Nie będą na stałe żyć na ludzkiej skórze z powodu braku na niej włosów. Ale czasami pchły kota gryzą ludzi. Oprócz bólu i możliwej reakcji alergicznej, ukąszenia pcheł mogą zarazić osobę poważnymi chorobami zakaźnymi, takimi jak salmonelloza lub bruceloza..

Walcząc z pchłami u zwierząt domowych, nie należy zapominać, że owady te składają jaja nie na sierści zwierząt, ale na ściółce w miejscach odpoczynku lub na podłodze w domu.

Wszy i wszoły kocie są bezpieczne dla ludzi. Nigdy nie czołgają się na ludzi i nie próbują ich gryźć. Ale nadal trzeba walczyć z takimi owadami, ponieważ powodują dyskomfort u kotów i są nosicielami larw robaków i niektórych chorób zakaźnych.

Wszy i wszy składają gnidy na korzeniach włosów.

4.1 Roztocza świerzbu

Mikroskopijne roztocza świerzbu powodują choroby skóry, takie jak otodektoza, nużyca, świerzb skórny i notoedroza u kotów..

Niektóre z tych patogenów próbują zaatakować ludzkie ciało..

4.1.1 Otodektoza

Czynniki wywołujące otodektozę (lub świerzb uszny) to świerzbowce uszne, których nie można zobaczyć gołym okiem. Nie stanowią żadnego zagrożenia dla ludzi. Pasożytują tylko na zwierzętach domowych, przenosząc się, jak wszystkie inne roztocza, z jednej osoby na drugą podczas kontaktu fizycznego lub przez przedmioty do pielęgnacji. Czasami zwierzęta zarażają się roztoczami usznymi, które ich właściciele przynoszą do mieszkania na butach.

Brązowe strupy, które pojawiają się na zaczerwienionej wewnętrznej powierzchni ucha, wskazują na początek choroby. Kot nieustannie kręci głową i drapie swędzący narząd. Jeśli nie rozpoczniesz walki z pasożytem na czas, temperatura zwierzęcia wzrośnie, dotknięte ucho zacznie wydzielać nieprzyjemny zapach, a ropa zostanie z niego uwolniona..

4.1.2 Demodectic mange

Czynniki wywołujące nużycę (lub świerzb czerwony) to mikroskopijne podskórne roztocza, które mogą być obecne w organizmie zwierzęcia przez długi czas, nie wyrządzając mu żadnej szkody. I tylko w przypadku silnego osłabienia odporności zaczynają zachowywać się agresywnie. Takie roztocza są nieszkodliwe dla ludzi. Ludzie również cierpią na nużycę, ale przyczyną choroby u ludzi jest inny rodzaj patogenu..

Ogniska choroby mogą być zlokalizowane w dowolnej części ciała zwierzęcia lub rozprzestrzenić się wszędzie. Skóra w dotkniętych obszarach zmienia kolor na czerwony, pojawiają się na niej guzkowe wysypki. Wełna wypływa zarówno w miejscach zaczerwienionych, jak i wokół oczu. W tym przypadku nie należy zajmować się samoleczeniem. Chore zwierzę należy pokazać specjaliście.

4.1.3 Świerzb sarkopowy

Roztocza wywołujące tę chorobę (inna nazwa to świerzb swędzący) mogą się bardzo szybko namnażać, powodując ogniska łysienia, które szybko przechodzą z pyska zwierzęcia na całą powierzchnię jego ciała. Łysie miejsca, których kot nie przestaje drapać, w krótkim czasie pokrywają się strupami i strupami. Rany zaczesane do krwi to otwarta droga do infekcji. Skuteczne kompleksowe leczenie może przepisać tylko lekarz weterynarii.

Kiedy zwierzę jest zarażone świerzbem skórnym, na skórze jego właścicieli mogą pojawić się małe czerwonawe plamki przypominające alergie. Choroba zwierząt zaczyna się od tych samych objawów. Jednak po około 10 dniach znikną same: kleszcz nie będzie w stanie przeżyć w ludzkim ciele..

4.1.4 Notoedrosis

Objawy tej choroby są bardzo podobne do objawów świerzbu skórnego. Tylko specjalista może postawić dokładną diagnozę. Notoedrosis jest bardziej tolerowany przez zwierzęta niż świerzb skórny. Daje powikłania ze strony układu sercowo-naczyniowego i moczowego..

Ludzka skóra reaguje na wprowadzenie patogenu czerwonawymi plamkami. Ale w przypadku notoedrozy wyleczenie zajmie trochę więcej czasu niż w przypadku świerzbu skórnego..

5 Środki zapobiegawcze

Aby uniknąć przenoszenia pasożytów kotów na ludzi, należy przestrzegać następujących środków zapobiegawczych:

• Po rozmowie ze zwierzakiem dokładnie umyj ręce mydłem i wodą.
• Nie pozwól zwierzęciu wspinać się po stołach i łóżkach.
• Codziennie czyść i dezynfekuj kuwetę za pomocą jednorazowych gumowych rękawiczek.
• Nie zbliżaj zwierzęcia do twarzy ani nie całuj go.
• Nie karm kota surowym lub źle ugotowanym (dobrze wypieczonym) mięsem i rybami.
• Nie pozwalaj swojemu zwierzakowi komunikować się z innymi zwierzętami podczas chodzenia.
• Po spacerze umyj łapy kota.
• Zdejmij buty na korytarzu.
• Regularnie czyścić dom na mokro przy użyciu środków dezynfekujących.
• Nie pozwól kotu polować na gryzonie i ptaki podczas spaceru (w tym celu do obroży należy przymocować mały dzwonek).
• Zawieś moskitiery na oknach.
• Przynajmniej raz na sześć miesięcy leczyć zwierzę lekami przeciw robakom, a także regularnie zapobiegać pasożytom skóry.