Tornyak: wygląd, charakter, trening, zdrowie (+ zdjęcie)

Tornyak należy do ras aborygeńskich, uznanych konwencjonalnie. Powodem jest to, że natura i dobór naturalny brały udział w tworzeniu rasy. Jednorodność eksterieru i umaszczenia tych psów jest wynikiem długiego, ale naturalnego procesu. Z tytułu pracy Tornyak należy do psów typ pasterza i straży.

Uwaga! Rasa Tornjak ma drugą oficjalną nazwę - owczarek bośniacko-hercegowiński-chorwacki. Ze względu na trudności w czytaniu i wymowie drugie imię jest używane niezwykle rzadko.

Odniesienie do historii

Tornyak jest kombi. Większość z tych dużych psów myśliwskich jest postrzegana bardziej jako strażnicy niż pasterze. Z kolei Tornyak prowadzi hodowlę i chroni ją, jak mówi sama nazwa rasy. Przedstawiciele rasy są naturalnie skłonni do oszczędzania energii i spokoju, ale w razie potrzeby Tornyak bez wahania przystąpi do walki z drapieżnikiem. Ponadto pasterze, którzy pracowali z Torniakami, zauważają, że wilki i inne drapieżniki wolą omijać psy..

To interesujące! Istnieją dwie interesujące wersje pochodzenia Tornyaków. Według jednego z nich przodkami rasy są starożytne psy Mezopotamii, według drugiego - Mastify tybetańskie.

Rasa jest bardzo rzadka, nawet w swojej ojczyźnie nie jest rozpowszechniona. Mówią o imponującym wieku linii rasy zapisy mnichów z IX wieku. Ciekawe, że Tornyakowie zostali wspomniani mimochodem, jakby nawiasem mówiąc, co mówi o ich „zażyłości” na terytorium. Jeśli można kwestionować dokumenty z IX wieku, ponieważ opisują one duże, stróżujące, jasne psy, to zapisy z XIV i początku XIX wieku jednoznacznie wspominają o Torniakowie. Sądząc po notatkach, przedstawiciele rasy nie zmienili się ani pod względem wyglądu, ani charakteru.

To interesujące! W XIV wieku Tornjaki nazywano pasterzami bośniackimi.

Nie wiadomo dokładnie, od jakich przodków wywodzą się Tornyaki. Istnieją dowody na to, że przodkami rasy są rodzime psy górskie z Bośni. Psy bośniackie są spadkobiercami rzymskich molosów, to teoria oparta na faktach historycznych.

Starożytne opisy psów podkreślały, że Tornyakowie są bardzo zrównoważonymi, uważnymi strażnikami wrodzona samoocena. Czworonożny z łatwością poradził sobie z ochroną dużych stad, pasterza i jego majątku. Wiadomo, że Tornyakowie cieszyli się zaufaniem stad pod nieobecność pasterza, gdyż czworonożni odznaczali się bystrym intelektem i umiejętnością podejmowania samodzielnych, wyważonych decyzji..

W dokumentach historycznych jest przypadek, kiedy Tornyak samodzielnie przywiózł do domu stado bydła i przyniósł bagaż pasterza. Właściciel stada był zniechęcony, ale zaufał decyzji zwierzaka i dosłownie kilka godzin później na równinę wleciał silny huragan. Być może życie zwierząt i samego psa nie było zagrożone, ale Tornyak postanowił przeczekać żywioły, a gdy ucichnie huragan, znowu miał poprowadzić stado na pastwisko. Tego wieczoru czworonożni dostali weekend z obfitą kolacją.

Wiadomo, że hodowla rasa się nie poddała, ale ciekawe fakty stały się znane z zapisów miłośników rasy i pasterzy. Okazuje się, że już na początku XVIII wieku Tornyakowie byli bardzo agresywni wobec obcych. Pies mógł zaatakować podróżnika, który przypadkowo zbliżył się do stada. Trudno odeprzeć atak tak dużego psa, który stworzył dla pasterza szereg problemów.

Nie można nazwać tej oficjalnej pracy hodowlanej, ale wiadomo, że do hodowli w dużych gospodarstwach zostali wybrani potulne suki i zrównoważone samce. Starali się wychowywać szczenięta w osadach i przyprowadzać je do pracy tylko w grupie z wyszkolonymi, dobrze zsocjalizowanymi psami.

Uwaga! Współcześni przedstawiciele rasy nie wyróżniają się agresją poza obszarem chronionym, ponadto są przyjaźnie nastawieni do obcych.

Niestety, wraz ze spadkiem popularności komercyjnej hodowli owiec, popyt na Torniakova zaczął gwałtownie spadać. Już w latach 70. rasa była na skraju wyginięcia. W ich ojczyźnie pozostało tylko kilka psów rasowych, których krew została wykorzystana do przywrócenia linii rasy. Wszystkie prace renowacyjne, a później hodowlane były wykonywane przez ochotników.

Hodowcy, którzy odtworzyli rasę, sporządzili w połowie XIV wieku notatki dotyczące opisu rasy, a później jej standardu. Pełnoprawne prace hodowlane rozpoczęto dopiero w 1972 roku, ale były prowadzone jednocześnie w trzech lokalizacjach. W domu Tornyak uznany w 1981 roku. Międzynarodowa Federacja Kynologiczna nie uznała jeszcze oficjalnie rasy, ale Tornjac znajduje się w rejestrach jako wcześniej uznany.

Wygląd

Tornyak to bardzo duży, mocny, ciężki i silny pies. budowa ciała jest prawie kwadratowa, harmonijna, muskularna. W ruchu Tornyak demonstruje siłę, determinację i spokój. Szczególną uwagę zwraca się na konstrukcję szkieletu, która powinna być mocna, ale nie za ciężka. Przedstawiciele prody potrafią pracować w każdych warunkach atmosferycznych, co ułatwia bardzo gęsty wełniany pokrowiec, który chroni przed wiatrem i deszczem.

Wymiary Tornyakova różnią się w zależności od płci:

• Psy: wysokość 67-73 cm - waga 50-60 kg.
• Suki: wysokość 62-68 cm - waga 34-45 kg.

Uwaga! Maksymalny wskaźnik rozciągliwości wynosi 100: 108, co oznacza, że ​​wysokość w kłębie może być o mniej niż 8% mniejsza niż długość tułowia.

Suki są wyraźnie gorsze od samców pod względem wielkości, ale nie pod względem jakości pracy lub stosunku do obowiązków. Suka nie powinna wyglądać na lekką ani delikatną, chociaż głowa jest bardziej wdzięczna. Dorosły tornjak powinien mieć dobrze rozwiniętą szatę i podszerstek, niezależnie od płci, chociaż w okresie linienia suki szybciej i intensywniej tracą sierść..

Standard rasy

Ponieważ Tornjak nie ma oficjalnego międzynarodowego standardu, ocena opiera się na podstawowym opisie rasy:

• Głowa - mocny, duży, w formie szerokiego klina. Wizualnie głowa wygląda na nieproporcjonalnie dużą, chociaż jest to tylko wrażenie wizualne ze względu na bardzo bogatą szatę. Szczęki są szerokie, głębokie, bardzo mocne. Mięśnie jarzmowe są potężne, ukryte przez włosy.
• Oczy - Średniej wielkości z nacięciem w kształcie migdała, powieki są napięte, ale nie suche. Kolor oczu w brązowej palecie, najlepiej ciemny.
• Zęby - mocny, biały, duży, mocno osadzony, zgryz prawidłowy i kompletny.
• Nos - duży, tylko czarny.
• Uszy - średniej wielkości, w postaci szerokich trójkątów równoramiennych z zaokrąglonymi wierzchołkami. Uszy osadzone są stosunkowo nisko i szeroko, opadające w kierunku kości policzkowych. Chrząstka ucha jest gruba, skóra ruchliwa, ale bez fałd.
• Mieszkaniowy - powinny mieścić się w kwadracie, chociaż suki mogą być lekko wydłużone. Szyja jest średniej długości, ale ze względu na kołnierz płaszcza wygląda na krótką i bardzo szeroką. Mostek jest bardzo szeroki, głęboki, z potężnymi, wydatnymi żebrami. Kłąb dobrze umięśniony, wyraźny, przechodzący w krótki, szeroki, bardzo mocny grzbiet. Lędźwie delikatnie uniesione, mocne, zad równo opadający. Brzuch podciągnięty, otrzewna dobrze umięśniona.
• Odnóża - bardzo mocny, szeroki i pewnie umieszczony pod korpusem. Łokcie i staw skokowy są skierowane prosto do tyłu. Łapy prawie pionowe, śródręcza mocne, lekko nachylone. Uda bardzo umięśnione, niedługie. Pędzle są zebrane w grudki, bardzo duże, zaokrąglone. Łukowate palce, mocne pazury, w pełni kolorowe opuszki, czarne lub brązowe.
• Ogon Osadzony u nasady zadu, wysoko, swobodnie noszony, na grzbiecie lub nad nim. Gdy pies unosi ogon, jest zwinięty szablą. Dozwolony typ skręcony ogon.

Rodzaj i kolor szaty

Tornyak ma bardzo bogatą, trójwarstwową sierść. Podszerstek wyczuwalny jak filc, nasączony lubrykantem do skóry, nie przepuszcza wody i chroni psa przed wiatrem. Sierść spodnia jest szorstka i tak gęsta, że ​​nawet u wyblakłego psa trudno jest dostrzec skórę. Włosy długie na czubku mają średnio grubą strukturę, mogą być lekko falowane.

Wełna jest rozłożona na długości w następujący sposób:

• Pióra - ogon, klatka piersiowa, linia pachwin, tył kończyn, bryczesy i bardzo obfita grzywa.
• Włosy ochronne średniej długości - boki, szyja, plecy, uszy.
• Krótkie włosy ochronne - kufa, przednia część kończyn i dłoni. Między palcami psa wyrasta gęsta, ochronna sierść.

Uwaga! Szczenięta, zwłaszcza samce do 15-18 miesiąca życia, nie mają w pełni rozwiniętej szaty. Grzywa i pióra rozwijają się pod koniec okresu dojrzewania.

Kolory Tornyaków są zróżnicowane, ale przeważają kombinacje:

• Dwa kolory - główny biały lub inny jasny, drugi kolor: czarny, czerwony, brązowy, rozjaśniony czerwony.
• Trzy kolory - główny biały lub inny jasny, drugi kolor czarny lub ciemny, trzeci rozjaśniony.

Uwaga! W każdym kolorze szary kolor i jego odcienie są niepożądane. Niedopuszczalny kolor monochromatyczny, w tym biały.

Po zauważeniu, oznaczenia powinny być jak największe. Plamy, srokate i kredowe są odradzane., chociaż dozwolone. Takie konwencje powstały z powodu konfliktu interesów między hodowcami a rolnikami. Pierwsze dążenie do standaryzacji, a drugie do indywidualności, ponieważ psa o specjalnym umaszczeniu łatwiej jest rozpoznać z daleka.

Charakter i szkolenie

Tornyak jest odważny i nieustraszony pies. Według opowieści pasterzy czworonożne zwierzęta nieustraszenie rzucają się do walki z wilkami, a nawet chronią stado przed niedźwiedziami. Mimo naturalnie wyważonego charakteru Tornyak jest psem potencjalnie niebezpiecznym, którego powinien wychowywać doświadczony właściciel. Niezwykle ważna jest wczesna i bardzo aktywna socjalizacja. Jak wszystkie duże rasy, Tornyacs dojrzewają powoli i stają się dorosłe w wieku półtora roku..

Tornyaki pracowity, ciężka praca i nie przejmuj się nauką, ale nie oczekuj, że Twój zwierzak będzie chciał robić sztuczki lub bezużyteczną, ich zdaniem, pracę. Psy naturalnie mają tendencję do oszczędzania energii, więc mogą wydawać się leniwe i powolne. Podczas treningu właściciel powinien być cierpliwy i nie nalegać na monotonne wykonywanie poleceń.

Konserwacja i pielęgnacja

Tornac jest bardzo poważna rasa, co wymaga odpowiedzialnego podejścia nie tylko do edukacji, ale także. Mieszkanie w mieszkaniu jest kategorycznie niedopuszczalne. Tornyak powinien mieszkać w przestronnej, izolowanej wolierze ze swobodnym dostępem do rozległego, chronionego obszaru. Stanowczo niedopuszczalne i powiązane treści, ponieważ psy z natury kochają wolność.

Jeśli chodzi o wyjazd, są wybredni. Należy zwrócić uwagę na wyczesanie podszerstka, szczególnie wiosną. Uszy należy regularnie badać i czyścić. U psów powyżej 6 lat ryzyko rozwoju kamień nazębny, dlatego psa należy uczyć higieny jamy ustnej od dziewictwa.

Tornyaki nie są wybredni co do swojej diety, bo w warunkach naturalnych jedzą tylko raz dziennie i to, co ma do dyspozycji pasterz. Niemniej jednak, wychowując szczeniaka tak dużej rasy, potrzebujesz ściśle monitorować dietę i jego równowaga. Tornyak to jedna z nielicznych ras, dla których duża ilość mięsa jest szkodliwa, a dieta węglowodanowa jest bardziej akceptowalna..

Zdrowie

Przeciętna długość życia Tornyaka sięga 10–12 lat, ale pod warunkiem, że pies jest utrzymywany w odpowiednich warunkach i otoczony opieką. Ponieważ w warunkach miasta, a nawet wsi, Tornyakowi zapewnił swoje naturalny sposób życia prawie niemożliwe, właściciel będzie potrzebował wystarczającej uwagi, aby zwierzę było zdrowe.

Tornaki, nawet w dzieciństwie, mają silną odporność, którą można tylko podważyć wirus. Jedyną oficjalnie uznaną chorobą dziedziczną rasy jest dysplazja stawów biodrowych. Ze względu na niewielką liczbę rasy takie dolegliwości jak zwrot stulecia, artretyzm i artroza nie wymieniony wśród dziedzicznych, ale rasa ma do nich skłonność.

Zdjęcie