Distemper u psów (choroba mięsożernych, dżuma mięsożerców)

Pomijając wściekliznę, najgroźniejszą chorobą wirusową zwierząt domowych jest nosówka u psów. Ponad 50% zarażonych zwierząt umiera, nie radząc sobie z chorobą. Około 20% wyzdrowiałych psów cierpi z powodu wielu powikłań, które czasami wpływają negatywnie na zdrowie zwierzęcia do końca życia. W niektórych przypadkach skutki nosówki u psów są tak poważne, że weterynarze sugerują eutanazję. Aby chronić swojego zwierzaka przed straszną chorobą, ważne jest, aby zrozumieć jego naturę i wiedzieć, jak zaraza wpływa na organizm psa..

Trasy przesyłu

Niestety dżuma mięsożerców jest wysoce zaraźliwą chorobą. Wirus przenoszony jest przez prądy powietrza na odległość do 15 metrów, tj. zwierzę nie musi pozostawać w bliskim kontakcie z zakażonym zwierzęciem. Ponadto nosówka u psów, podobnie jak inne infekcje wirusowe, jest przenoszona przez typowe przedmioty - miski, pościel, szczotki itp. Chory pies wydziela wirusa do środowiska zewnętrznego nawet po całkowitym wyzdrowieniu (czasami do sześciu miesięcy) wraz ze śliną, wydzieliną z nosa i łez, moczem, kałem. Nosówka u psów jest przenoszona drogą płciową oraz z matki na szczenięta.

W kale i moczu wirus utrzymuje się przez kilka miesięcy, więc zwierzę może zarazić się chodząc po brudnej trawie lub pijąc wodę z kałuży. Szczyt zachorowań przypada na okres jesienno-wiosenny: po zamarznięciu wirus staje się nieaktywny i umiera na słońcu. Okres inkubacji nosówki u psów wynosi od kilku dni do miesiąca, w zależności od stanu odporności i ogólnego stanu zdrowia zwierzęcia, a także od ilości wirusa, który dostał się do organizmu.

Grupa ryzyka

Przede wszystkim, podobnie jak inne choroby wirusowe psów, nosówka jest niebezpieczna dla nieszczepionych zwierząt. Co więcej, nie ma znaczenia, czy zwierzę chorowało wcześniej na dżumę: opinia, że ​​po wyzdrowieniu psy rozwijają trwałą odporność na całe życie, to nic innego jak mit. Distemper jest najmniej niebezpieczny dla zaszczepionych dorosłych zwierząt. Młode zwierzęta do roku są bardziej podatne na choroby: z reguły okres inkubacji nosówki u psów wynosi 4-8 miesięcy. nie więcej niż 5 dni, a choroba jest ostra. Szczenięta od niezaszczepionych suk cierpią na piorunującą postać choroby, często umierają nagle, bez oznak pogorszenia stanu zdrowia.

Formy choroby

Po przeniesieniu nosówki z chorego psa na zdrowe zwierzę, wirus jest stopniowo wprowadzany do wszystkich narządów i układów organizmu. W zależności od tempa rozwoju wirusa rozróżnia się następujące formy choroby:

• błyskawica (gwałtowne pogorszenie stanu, nagła śmierć)-
• ostry, podostry (jasne objawy, szybkie pogorszenie)-
• przewlekłe (zwierzę choruje od kilku miesięcy, objawy są zamazane lub nieobecne)-
• nieudany (pies wygląda na chorego, po czym nagle dochodzi do siebie bez leczenia, z czasem następuje całkowite wyleczenie lub choroba nagle powraca)-
• nietypowy (niejasne objawy, pies wygląda na chorego lub na pozór zupełnie zdrowego).

Zaraza zawsze atakuje cały organizm, ale większość wirusa jest zlokalizowana w jednym lub dwóch obszarach. W zależności od tego, który narząd lub układ ucierpiał bardziej, rozróżnia się nosówkę płucną, nerwową, jelitową i skórną u psów. Ważne jest, aby zrozumieć, że mówimy o porażce całego organizmu, tj. w postaci płucnej jelita, układ nerwowy itp. również cierpią, ale w mniejszym stopniu.

Nosówka jelitowa u psów - przewlekła biegunka, wymioty śluzem, krwią i innymi zanieczyszczeniami. Na tle nadmiernego pragnienia nie ma apetytu. Białawy lub szarawy nalot na języku. Możliwe są omdlenia, drgawki. Zwierzę jest odwodnione, bardzo słabe, szybko traci na wadze, sierść odstaje kępkami. Konsekwencje: przewlekłe zapalenie jelita grubego, jelit, niedobór odporności, trwałe przebarwienia (zażółcenie lub szarość szkliwa) i kształt (bruzdy lub wgłębienia) zębów.

Nosówka płucna u psów - kaszel suchy, nieustanny, przechodzący stopniowo w kaszel mokry z bulgotaniem w klatce piersiowej. Oddech jest chrapliwy, zwierzę „gwiżdże” nosem. Wycieki z oczu i nosa, powieki są zaognione, sklejone ropą. Możliwe ślinienie się, wymioty, biegunka. Temperatura jest bardzo wysoka. Ryzyko zapalenia oskrzeli i zapalenia płuc jest wysokie. Konsekwencje: przewlekłe dolegliwości sercowo-płucne, głuchota, ślepota, utrata węchu.

Nosówka skórna u psów - temperatura nieznacznie wzrosła lub pozostaje normalna. Na skórze tworzą się pęcherze, szczególnie na miejscach nagich i miejscach z krótkimi, rzadkimi włosami. Z biegiem czasu pękają, a na ich miejscu pojawiają się suche skorupy, pod którymi gromadzi się ropa. Ryzyko wtórnej infekcji jest wysokie, co komplikuje leczenie. Z szybką pomocą - najłagodniejszą postacią choroby.

Gorączka u psów jest często powikłaniem typowej postaci choroby. Z reguły objawy uszkodzenia układu nerwowego pojawiają się 2-3 tygodnie po wystąpieniu choroby. Objawy: drgawki, światłowstręt, pobudliwość na agresję, niewielki lub normalny apetyt, temperatura również normalna lub nieznacznie podwyższona. Bez leczenia - napady padaczkowe, paraliż, śmierć. Powikłania po nosówce u psów, które przeszły nerwową postać choroby, najcięższe - zmiany w zachowaniu (fobie i / lub agresja), kulawizny, paraliż, nietrzymanie moczu, epilepsja.

Przeczytaj więcej o objawach dżumy u psów w osobnym artykule.. Przy najmniejszym podejrzeniu skontaktuj się z weterynarzem - bez wykwalifikowanej pomocy zwierzę może umrzeć!

Dodatkowe informacje

Choroba, opisana bardzo podobnie do dżumy psów, jest znana ludziom od kilku tysiącleci. Na terytorium Rosji pierwszy przypadek odnotowano w połowie XVIII wieku. W tamtym czasie wierzono, że nosówka u psów jest przenoszona na ludzi, więc wszystkie podejrzane zwierzęta zostały wytępione. Prawdopodobnie dżuma była mylona z wścieklizną - w niektórych zewnętrznych przejawach choroby te są naprawdę podobne.

Później okazało się, że choroba jest groźna dla zwierząt futerkowych (lisów, fretek, norek itp.), Ale dżuma nie przenosi się na ludzi z psów. Jednak opiekując się zwierzakiem, ważne jest przestrzeganie zasad higieny osobistej, ponieważ zwierzęta zarażone dżumą często cierpią na wtórne infekcje bakteryjne, które mogą być niebezpieczne dla dzieci, osób starszych i osób z osłabioną odpornością..

Kotom nie grozi niebezpieczeństwo: psy nie mają nosówki ani panleukopenii, a koty nie mają nosówki. Dla diagnostyki jest to niezwykle ważny punkt: jeśli kot i pies są jednocześnie chorzy w domu, zaraza jest wykluczona z prawie 100% pewnością. Wszelkie obawy o to, czy nosówka kotów zostanie przeniesiona na psy, są bezpodstawne. Pamiętaj jednak o wtórnych infekcjach i higienie - oddzielne miski, pościel, artykuły pielęgnacyjne itp., Aż do całkowitego wyzdrowienia.

Jeszcze 30 lat temu choroby wirusowe psów, w tym nosówki, prawie zawsze przebiegały w ostrej postaci - szybko, z wyraźnymi objawami. Dziś taki przebieg choroby jest charakterystyczny tylko dla jednej grupy zwierząt - nieuodpornionych psów urodzonych od nieszczepionych matek oraz przewlekle chorych, osłabionych zwierząt domowych. Ciężkie powikłania po nosówce u takich psów obserwuje się prawie we wszystkich przypadkach. Wraz z rozwojem wirusologii i ogólnymi szczepieniami większości zwierząt domowych sytuacja nieco się zmieniła. Dziś nosówka jest częściej „rozmyta”, objawy są słabo wyrażane, co czasami komplikuje diagnozę. Jednak zaszczepiony pies po nosówce szybciej odzyskuje zdrowie i ogólnie łatwiej toleruje chorobę, jeśli leczenie było właściwe i terminowe..