Marskość wątroby, ciężkie uszkodzenie wątroby u psów

Obecność normalnej, zdrowej wątroby jest ważnym warunkiem wysokiej jakości życia i czasu jego trwania nie tylko dla człowieka, ale także dla jego zwierząt. Jeśli coś stanie się z tym organem, a Twój zwierzak nie będzie już taki zabawny i zabawny. Marskość wątroby u psów jest bardzo niebezpieczna, w której pozostaje tylko guzek tkanki łącznej narządu, który fizycznie nie nadaje się do zastąpienia funkcji tego największego gruczołu.

Informacje ogólne i objawy kliniczne

Co to za choroba? Mówiąc prościej, jest to utrata funkcji wątroby spowodowana zastąpieniem jej normalnej tkanki „plamami” tkanki łącznej. W niektórych przypadkach terminy „zwłóknienie” i „marskość wątroby” są całkowicie synonimami. Czasami ta choroba charakteryzuje się powiększeniem dotkniętego narządu. Dzieje się tak, gdy w grubości tkanki przeważają procesy martwicy i dystrofii. W drugim przypadku istnieje większa szansa na przeżycie zwierzęcia, ponieważ wodobrzusze (opuchlizna brzucha) pojawia się znacznie rzadziej.

Doświadczeni hodowcy psów wiedzą, że niektóre rasy mają dziedziczną predyspozycję do tej choroby. Szczególnie podatne na przewlekłe zapalenie wątroby, które bardzo często przeradza się w marskość, są dobermany pinczery, cocker spaniele i labradory. Dlatego właściciele takich psów muszą zachować szczególną ostrożność i nie przeoczyć objawów wskazujących na możliwą obecność choroby. Oto ich główna lista:

• Nagłe, niezmotywowane ataki zaburzeń neurologicznych.
• W zaawansowanych przypadkach możliwa jest ślepota.
• Pojawienie się wodobrzusza (opuchlizna jamy brzusznej). W tym przypadku brzuch psa jest mocno i brzydko rozciągnięty.
• Pies staje się apatyczny, nie wykazuje zainteresowania bodźcami zewnętrznymi.
• Utrata apetytu (anoreksja).
• Okresy wymiotów, biegunki i zaparć.
• Kał jest bardzo blady, ale czasami czarny z powodu obecności strawionej krwi.
• Polidypsja i wielomocz.
• Dziąsła, twardówka oka i wszystkie widoczne błony śluzowe nabierają wyraźnie widocznego żółtawego zabarwienia.
• Możliwe, że na skórze pojawią się wrzody, które praktycznie nie goją się i są trudne do leczenia, a zapalenie skóry jest częste. Niezależnie od ich obecności - skóra jest przesuszona, traci elastyczność, czasami nabiera żółtawego odcienia.

Jeśli zauważysz którykolwiek z powyższych objawów u swojego zwierzaka, natychmiast skontaktuj się z weterynarzem! W tym przypadku nie można się wahać, ponieważ wątroba w tym czasie jest nieuchronnie degradowana.

Odmiany, przyczyny występowania

Eksperci dzielą marskość na dwie główne kategorie: pierwotną (choroba niezależna) i wtórną (rozwija się na tle choroby zakaźnej itp.). U psów marskość żółciowa występuje najczęściej w praktyce weterynaryjnej. Charakteryzuje się silnymi procesami zapalnymi i zwyrodnieniowymi w drogach żółciowych, które mogą być wywołane przez enterokoki i inną patogenną mikroflorę, a także w przypadku uszkodzenia samej wątroby przez pasożyty (opisthorchia lub inne). W tym samym czasie objętość narządu zmienia się nieznacznie, ponieważ główne zjawiska patologiczne koncentrują się wokół samych dróg żółciowych.

Nie mniej rzadko można znaleźć postnecrotyczną marskość wątroby u psa. Od ugryzienia przez kleszcza, zakażona chorobą zakaźną o etiologii wirusowej lub bakteryjnej, wątroba nie odczuwa dużego komfortu: trafia w nią cała „paczka” toksyn i bilirubiny (w przypadku patologii pasożytniczych krwi). Z tego powodu tkanka wątroby staje się martwa, zastępowana bliznami tkanki łącznej. Organ nabiera ziarnistego wyglądu, jego objętość jest zauważalnie zmniejszona.

Tak więc ustaliliśmy główne przyczyny (choroby), opiszemy czynniki predysponujące:

• Przewlekła choroba zapalna jelit.
• Nieprofesjonalne i długotrwałe stosowanie silnych leków. Szczególnie niebezpieczne są antybiotyki, fungicydy, leki hormonalne. Podobny efekt może mieć regularne karmienie spleśniałym pokarmem. Zjełczałe tłuszcze są również niezwykle niebezpieczne dla wątroby. Zapobieganie marskości wątroby jest więc proste - podawaj swoim zwierzakom tylko wysokiej jakości jedzenie..
• Guz, kamień lub pasożyty blokujące duże drogi żółciowe. Jeśli „zatyczka” pozostanie w nich dłużej niż dwa tygodnie, zwierzę będzie miało poważne problemy.

Diagnostyka i terapia

Bardzo ważne jest, abyś poinformował lekarza weterynarii, co jadł Twój pies, jak się zachowywał, czy miał kontakt z chorymi zwierzętami i / lub kleszczami. Wykonuje się pełną analizę chemiczną krwi, jej badanie biochemiczne, a także analizę moczu. Wszystkie te środki pomogą dowiedzieć się, czy wątroba ma przynajmniej jakąś funkcjonalność. Ultradźwięki i fluoroskopia są niezwykle ważne, ponieważ przy ich pomocy specjalista wyraźnie widzi dotknięty narząd. W trudnych przypadkach pobiera się biopsję: w ten sposób można odróżnić zwykłą marskość wątroby od raka wątroby.

Jeśli pies ma szczęście, a lekarzowi udało się zdiagnozować marskość wątroby w początkowej fazie, leczenie można przeprowadzić w domu. W bardziej zaawansowanych przypadkach psy często muszą być hospitalizowane i trzymane pod zakraplaczem w klinice, ponieważ często istnieje możliwość śpiączki wątrobowej. Wstrzykuje się im środki przeciwbólowe i leki wspomagające czynność serca, witaminy z grupy B. Gdy wodobrzusze konieczne jest regularne usuwanie płynu zgromadzonego w jamie brzusznej. W takim przypadku lekarz weterynarii (co do zasady) zadaje pytanie o celowość leczenia i potrzebę eutanazji.

Swoją drogą, jak długo pies będzie żył z tą chorobą? Wszystko zależy od wielu czynników, ale w zaawansowanych przypadkach nie należy sobie pochlebiać: nie dłużej niż kilka miesięcy, a stan zwierzęcia w tym czasie będzie się stale pogarszał. Jeśli tak, nie torturuj swojego zwierzaka..

W zależności od pierwotnej przyczyny lekarze przepisują najskuteczniejsze środki: antybiotyki, leki przeciwrobacze, hepatoprotektory. Przy obserwowanych objawach napadów nerwowych konieczne jest dostosowanie składu produktów: przy marskości wątroby zwierzę ma ograniczone białko i węglowodany. Zaleca się stosowanie specjalistycznej paszy leczniczej. Nabiał i produkty mleczne fermentowane są surowo zabronione, więc dieta jest dość trudna. Tacy pacjenci powinni być regularnie monitorowani przez lekarza weterynarii w celu sprawdzenia poziomów białka i azotu we krwi..