Streptoderma lub zapalenie skóry u psów (objawy i leczenie)

Skóra to ogromny organ pełniący wiele funkcji. Chroni leżące pod nią tkanki przed uszkodzeniami mechanicznymi, pełni funkcję termoregulacji itp. Nic dziwnego, że streptodermia u psów jest dość poważna. Rzeczywiście, w przypadku tej choroby to skóra jest uszkodzona.!

Co to jest?

Tak nazywa się stan zapalny skóry spowodowany działaniem paciorkowce. Streptoderma nie jest tak rozpowszechniona, jak w porównaniu z gronkowce infekcje, ale nadal się zdarzają (szczególnie w okresie wiosenno-letnim). Streptococci to bakterie, większość z nich jest bezpieczna dla ludzi. Występują w drogach oddechowych, przewodzie pokarmowym i układzie moczowo-płciowym. Ale niektóre odmiany mogą powodować choroby skórne (i nie tylko). W takim przypadku pies może rozwinąć następujące patologie:

• Liszajec.
• Ektima. Ta choroba jest spokrewniona zapalenie skóry, ale wpływający na głębsze warstwy skóry.
• Erysipelas (zwykle objawy róży).
• Martwicze zapalenie powięzi (zapalenie mięśni powięzi).
• Wtórne zakażenie paciorkowcami dowolnego uszkodzenia skóry.
• Wrzody „tropikalne”.
• Artretyzm. Środki ludowe na takie zapalenie stawów nie są leczone! Dopiero ostatnim razem pogorszysz stan swojego zwierzaka.
• Streptokokowe zapalenie skóry wokół odbytu i / lub sromu.

Ale infekcje paciorkowcami są niebezpieczne nie tylko przez bezpośrednie zmiany skórne. Wśród ich dodatkowych konsekwencji są „wymienione”:

• Oczywiście psy nie mają szkarlatyny, ale toksyny paciorkowcowe powodują częste zatrucie, słabość, odmowa karmienia, to znaczy obraz kliniczny podobny do tego u osób z tą chorobą.
• Zespół wstrząsu paciorkowcowego (STSS), również wywoływane przez niektóre rodzaje toksyn.
• Zapalenie naczyń, rumień i inne patologie uczulony Natura, powstające również w odpowiedzi na działanie związków wydzielanych przez paciorkowce.
• Liszajec zakaźny (pojawienie się białych plam na skórze zwierzęcia).
• Uogólnione wykwity krostkowe. Wiele małych wysypek krosty. Co gorsza, mogą pojawić się bezpośrednio na błonach śluzowych układu oddechowego. W tym samym czasie, nawiasem mówiąc, stawy mogą ulec zapaleniu (współistniejące zapalenie stawów).

Wreszcie wydzielają się wszystkie patologiczne paciorkowce dużo toksyn. Substancje te wcale nie są „przyjazne” dla organizmu zwierząt. W szczególności ryzyko rozwoju marskości wątroby i niewydolności nerek staje się bardzo wysokie..

Informacje bakteriologiczne

Streptococci zalicza się do ziarniaków Gram-dodatnich (tj. W polu widzenia mikroskopu są widoczne jako czerwone kulki). Te typy ziarniaków są często tworzą łańcuchy i inne złożone struktury, co ułatwia diagnostykę mikroskopową. Barwi się je metodą Grama standardowymi metodami, co również ułatwia identyfikację patogenu.

Należy zauważyć, że większość patogennych gatunków paciorkowców to fakultatywne beztlenowce, to znaczy do ich wzrostu i rozwoju wymagana jest niewielka ilość tlenu w środowisku. Typy patogenne klasyfikuje się według typów łańcuchów polisacharydowych w ich ścianie komórkowej (grupy Lancefielda) oraz zdolności do syntezy związków hemolitycznych. Większość z nich należy do grup A, C i G, wyodrębniają też osobną podgrupę hemolityczną (jej przedstawiciele są najbardziej niebezpieczni). Należy pamiętać, że pneumokoki, które często występują w układzie oddechowym nawet doskonale zdrowych zwierząt, można zaklasyfikować jako warunkowo chorobotwórcze, ale rzadko powodują one reakcje zapalne skóry. Należą do podgrupy alfa hemolitycznej i nie należą do grupy Lancefield. Rozważ najniebezpieczniejsze opcje dla paciorkowców (pod względem zdolności do wywoływania zapalenia skóry).

Wpisz „A”

Obejmuje to jedyny patogen, Streptococcus pyogenes. Uważa się, że występuje u około 1/5 wszystkich zdrowych psów (w układzie oddechowym). Tak więc mikroorganizm należy do warunkowo chorobotwórcze, ale jeśli powoduje infekcję, staje się bardzo niebezpieczna. Faktem jest, że ten patogen uwalnia wiele toksyn. Przyczyniają się do rozwoju zapalenia gardła, liszajec, martwiczego zapalenia powięzi. Powoduje objawy podobne do ludzkiej szkarlatyny u psów, prowadzące do po zakażeniu Kłębuszkowe zapalenie nerek i reumatyzm.

W większości przypadków infekcje paciorkowcami charakteryzują się pojawieniem się we krwi określonego przeciwciała, co bardzo pomaga w diagnozowaniu chorób. Jest to szczególnie ważne w trudnych i wątpliwych przypadkach, gdy ze względu na przedwczesne stosowanie antybiotyków nie jest możliwe wyhodowanie kultury patogenu.

Nawiasem mówiąc, wymazy z gardła można wykorzystać do wykrycia mikroorganizmu, ale nie należy szczególnie polegać na tej metodzie: powiedzieliśmy już, że paciorkowce tego typu są stale spotykane nawet u całkowicie zdrowych zwierząt. Uważa się, że przy normalnej odporności mikroorganizmy te przechodzą do kategorii „oportunistycznych” i nie stanowią zagrożenia (do pewnego czasu).

Grupy C i G.

Te typy są bardziej powszechne i powodują infekcje podobne do opisanych powyżej. To prawda, że ​​w większości przypadków paciorkowce z tej grupy zadziwiać stary i już osłabione zwierzęta, leczenie antybiotykami pomaga szybko i niezawodnie. Warto jednak wziąć pod uwagę, że zabieg należy przeprowadzić „aż do zwycięstwa”. Jeśli zwierzę nie otrzyma pełnego cyklu leczenia, patogen uodporni się i znacznie trudniej będzie osiągnąć jego zniszczenie..

Pneumokoki

S. pneumoniae można znaleźć w gardle i płucach doskonale zdrowych zwierząt. Tego typu choroby mogą powodować tylko pod warunkiem znacznego osłabienia organizmu i zmniejszenia jego reaktywności immunologicznej. Ich cechą jest zdolność do uwalniania specjalnych substancji, które zwiększają przyczepność bakterii. Mówiąc najprościej, mogą mocno przylegać do błon śluzowych i skóry..

Z reguły S. Pneumoniae (to nie przypadek, że ma takie imię) powoduje choroby układu oddechowego, ale w niektórych przypadkach bakterie powodują zapalenie skóry, a nawet tkanki podskórnej. Ale! Wszystkie współczesne badania sugerują, że taki wynik jest możliwy tylko w przypadku psów z poważnymi problemami z układem odpornościowym. W szczególności dość często patogen ten jest wykrywany u starszych psów, które całe życie „siedzą” wyłącznie na suchej karmie.

Techniki terapeutyczne

Zwróć uwagę, że niemożliwe jest wizualne odróżnienie infekcji paciorkowcami od zapalenia wywołanego na przykład przez Staphylococcus aureus. Wysiew na pożywki jest konieczny, ale należy to zrobić tylko przed (!) Powołaniem antybiotyków i innych środków przeciwdrobnoustrojowych. Jeśli możliwości prowadzenie badań klinicznych z jakiegoś powodu nie, przepisywane są leki o szerokim spektrum działania. Antybiotyki z tej grupy sprawdziły się dobrze cefalosporyny. W stosunkowo niedawnej przeszłości stosowano leczenie streptodermii u psów tetracykliny, ale dzisiaj ta praktyka została już zarzucona: leki tego typu są zbyt toksyczne i dają wiele skutków ubocznych (w szczególności „uderzają” w nerki i wątrobę).

Generalnie nie ma potrzeby osiągania takich „trudności”, ponieważ wiele paciorkowców nie jest zbyt odpornych nawet na najprostsze odmiany antybiotyki penicylinowe. W szczególności cała grupa Lancefield jest bardzo wrażliwa na leki tego typu (innymi słowy patogen umiera nawet przy stosunkowo małych dawkach).

Erytromycyna lub cefalosporyna są dobrze znane (na przykład ceftriakson), ale nadal w niektórych przypadkach erytromycyna musi być przepisywana w postaci długiego kursu. Jeśli podczas testów diagnostycznych stwierdzono, że S. pyogenes powoduje ciężkie infekcje, takie jak martwicze zapalenie powięzi, należy dodać do penicyliny klindamycyna. Ten ostatni związek znacząco nasila działanie antybiotyków penicylinowych.

Niestety streptodermia u szczeniąt w ostatnich latach była znacznie bardziej dotkliwa: istnieje wiele szczepów odpornych na działanie penicylin, dlatego do leczenia należy przepisać silniejsze leki. W szczególności zaleca się natychmiastowe podanie ceftriaksonu lub wankomycyny.