Zespół hornera (hornera) u psów: opis, objawy i leczenie

Oczami psa lub innego zwierzęcia można zawsze domyślić się dobrego samopoczucia i ogólnego stanu zdrowia zwierzaka. Chory pies nigdy nie będzie miał błyszczących, czystych oczu. A syndrom Hornera u psów jest tylko wyraźnym potwierdzeniem tego..

Co to jest?

To nazwa szczególnego rodzaju zaburzenia neurologicznego, charakteryzującego się przede wszystkim uszkodzeniem objawowego układu nerwowego i naruszeniem unerwienia gałki ocznej. Główne objawy to oko zatopione w oczodole i mała, zwężona źrenica (zwężenie źrenicy). Możliwe opadanie powiek i inne patologie powiek. Należy pamiętać, że zespół Hornera zawsze należy odróżniać od zapalenia błony naczyniowej oka, któremu mogą towarzyszyć podobne objawy..

Zwróć uwagę, że w zagranicznej literaturze weterynaryjnej nazywa się tę patologię Zespół Hornera, co jest bezkrytyczne, istota jest taka sama. Więc co zrobić z tą chorobą? Najpierw musisz dowiedzieć się, co to dokładnie jest..

Ogólnie rzecz biorąc, szczegółowe wyjaśnienie istoty tej choroby jest dość trudne i wymaga pewnego wyjaśnienia. Po pierwsze, należy pamiętać, że jedną z najważniejszych części układu nerwowego organizmu jest jego autonomiczna (autonomiczna) część. Jest odpowiedzialna za oddychanie, aktywność serca i inne czynności, które są wykonywane w sposób ciągły i nieświadomy, bez konieczności jakiejkolwiek kontroli z Twojej strony..

Z kolei dzieli się na współczulne i przywspółczulne włókna nerwowe. W normalnych warunkach działanie tych podsystemów jest całkowicie zrównoważone. Można powiedzieć, że jest to „jedność przeciwieństw”. Mętnawy? Wtedy jest łatwiej. Weźmy na przykład ciśnienie krwi. Za jej wzrost odpowiada układ współczulny, za spadek odpowiada układ przywspółczulny. Rozszerzenie źrenicy oka jest współczulne, zwężenie przywspółczulne. Zatem gałka oczna, podobnie jak inne narządy, zawiera oba podtypy autonomicznego układu nerwowego..

Objawy

A teraz wyobraź sobie, że w wyniku jakiejś patologii część współczulna zostałaby całkowicie zablokowana, a gałka oczna byłaby zdana na łaskę układu przywspółczulnego. Rezultatem jest ostro zwężona źrenica i mocno rozluźnione mięśnie w tym obszarze. Występuje cofnięcie oka, opadanie powieki górnej, natomiast trzecia powieka staje się wyraźnie widoczna. Właściwie to jest zespół Hornera..

Niektóre objawy, które nie pojawiają się u wszystkich chorych psów, z dużym prawdopodobieństwem wskazują na poważne patologie:

• Paraliż strony ciała, na której znajduje się zapadnięte oko.
• Całkowity paraliż wszystkich czterech kończyn (tetrapareza).
• Patologiczne dysfunkcje kończyn klatki piersiowej.

Wszystko powyższe wskazuje, że istnieje jakieś mechaniczne lub inne uszkodzenie rdzenia kręgowego. W tym przypadku najmniejszym problemem jest syndrom Hornera, ponieważ brak pomocy medycznej zwierzęciu jest obarczony śmiercią. Ponadto psy z Hornerem często wykazują nadmierne ślinienie, czyli znacznie zwiększone wydzielanie śliny. Powód jest ten sam - brak równowagi między współczulnymi i przywspółczulnymi częściami autonomicznego układu nerwowego..

Jaki jest powód tej choroby?

Jedyną przyczyną patologii jest poważne uszkodzenie współczulnego układu nerwowego oka. Ponieważ droga nerwu od oka do mózgu jest dość długa, uszkodzenie można zlokalizować prawie wszędzie. Choroba często wiąże się z guzami o złośliwej i łagodnej etiologii, urazami pleców i szyi, uduszeniem ciasnym kołnierzem. Zespół Hornera może również wystąpić przy przewlekłym zapaleniu ucha środkowego, a także chorobach wirusowych, bakteryjnych lub grzybiczych, które w taki czy inny sposób stanowią zagrożenie dla całego układu nerwowego. Czy są jakieś czynniki predysponujące?

Uwaga! Lekarze weterynarii szacują, że 90% wszystkich przypadków choroby występuje u dorosłych i osób starszych golden retrieverów. Cocker Spaniele to druga „ryzykowna” rasa, ale nawet u nich ta patologia występuje znacznie rzadziej.

Bardzo niebezpieczną przyczyną objawów podobnych do zespołu Hornera jest zatrucie tężcem i strychniną. Ponadto patologia (lub coś bardzo podobnego) pojawia się z ciężkim odwodnieniem i / lub kacheksją (skrajne wyczerpanie). Jednak we wszystkich tych przypadkach pies często umiera przed postawieniem diagnozy. Bardzo często choroba rozwija się u tych zwierząt, które cierpiały na przewlekłe zapalenie ucha środkowego przez długi czas bez żadnego leczenia. W tym przypadku ropa w uchu wewnętrznym lub środkowym może dosłownie „zjadać” niektóre włókna nerwowe.

Diagnostyka i rokowanie

U szczeniąt obu wymienionych ras często (w wieku 16 tygodni) diagnozuje się idiopatyczny zespół Hornera, który wraz z wiekiem samoistnie „ustępuje”. Jeśli zmiana pojawia się u kota w starszym wieku, wymagane jest badanie lekarskie w celu ustalenia prawdziwej przyczyny tego, co się dzieje. W wielu przypadkach, gdy podejrzenie dotyczy guza lub bakteryjnej przyczyny choroby, konieczne jest skorzystanie z prześwietlenia klatki piersiowej, Ultradźwięk, pobierają też badania krwi i moczu, - jednym słowem, próbują określić patogen, który to wszystko spowodował.

Gdy uszkodzenie nerwu występuje w zwoju współczulnym (za okiem) lub poza nim, jest to postganglionowy typ zespołu Hornera. Do tego typu należą przypadki o charakterze idiopatycznym, dla których rokowanie jest korzystne. Jeśli uszkodzenie nerwu współczulnego jest zlokalizowane gdzieś pomiędzy mózgiem a zwojem współczulnym, to jest to typ przedwojowy, w którym rokowanie może być wątpliwe. W drugim przypadku niezwykle ważna jest „przemyślana” diagnoza, która pozwala dokładnie określić, gdzie zlokalizowane jest uszkodzenie włókien współczulnych i co dokładnie go spowodowało..

Jak to jest traktowane?

Jakie jest leczenie zespołu Hornera u psów? Jeśli diagnosta nie zidentyfikował konkretnej przyczyny, a mówimy o idiopatycznym przypadku choroby, to można mieć tylko chwilową nadzieję. Wiadomo, że leczy prawie wszystko. Objawy można jednak całkowicie wyeliminować przy codziennym stosowaniu kropli. fenylefryna z 2,5% zawartość substancji czynnej. Musisz zaszczepić ten lek około dwa do trzech razy dziennie..

W innych przypadkach lekarz weterynarii będzie musiał poszukać przyczyn choroby i wyeliminować je określonymi metodami. Tak więc guzy, jeśli są operacyjne, są usuwane chirurgicznie. W innych przypadkach uciekają się do chemioterapii i radioterapii dotkniętego narządu. Niestety, gdy złośliwy guz rozwija się gdzieś w okolicy oczu, który ma tendencję do szybkiego rozwoju, czasami oko musi zostać całkowicie usunięte.

Czasami zdarza się, że przyczyna patologii nie została wyeliminowana, nie znika, ale stan zwierzęcia pozostaje normalny. W takim przypadku nic nie trzeba robić. Samo zjawisko to nie zagraża zdrowiu psa, nie wpływa na ostrość wzroku (przy braku silnej zwężenia źrenicy). Należy jednak pamiętać, że wskazane jest częstsze wkraplanie w oczy psa pewnej kompozycji nawilżającej, aby nie dopuścić do wysychania trzeciej powieki..

Ważny! Pamiętaj, że zespół Hornera jest tylko zewnętrzną manifestacją czegoś poważniejszego, więc zabieraj swojego zwierzaka do weterynarza tak często, jak to możliwe.!