Chart afgański: charakter rasy, utrzymanie i opieka (+ zdjęcie)

Majestatyczny i wyjątkowy Chart afgański to rasa otoczona legendami, spekulacjami i niesamowitymi historiami. Afgańczyk ma podwójną reputację, ten pies jest równie oryginalny co piękny, dlatego nie każdy doświadczony hodowca psów decyduje się na takiego zwierzaka..

Odniesienie do historii

Z jakiegoś nieznanego powodu Afgan jest stale porównywany do angielskiego (Chart) i chart perski (Saluki). Jedynym powodem uogólnienia tych ras jest cel i budowa ciała. Wszystkie trzy psy należą do linii łowieckiej, potrafią robić ostre szarpnięcia i rozwijać ogromną prędkość (do 70 km / h) na krótkich dystansach. Historia rasy chartów afgańskich sięga czasów starożytnych.

To interesujące! W Iranie odkryto malowidła naskalne przedstawiające psy myśliwskie, które są bardzo podobne do borzojów. Naukowcy datują sztukę naskalną na 9500 rpne, jednak wersja nie jest jednoznaczna. Oficjalna historia psów molosów (podobnych do mastifów) zaczyna się w 6000 rpne i dopóki nie zostanie udowodniona autentyczność danych na rysunkach w Iranie, jest mało prawdopodobne, aby opinia publiczna uznała Borzoj za najstarszą rasę..

Według jednej z legend starożytne ogary afgańskie widziały samego Noego i podróżowały po jego arce podczas powodzi. Bardziej prawdziwe odniesienia do Afgańczyków znaleziono w Egipcie, wizerunki psów znaleziono podczas wykopalisk pochówków wykonanych w 4000 pne. Wreszcie, w 2200 roku pne ludzkie ręce namalowały chartów na skałach w Afganistanie.

Teraz bardzo ważny punkt, wszystkie psy szybko myśliwskie zdolne do złapania zająca lub drobnej zwierzyny nazywane były Saluki. Potomkowie starożytnych Saluków nadal mieszkają na terytorium Iranu, oczywiście psy zmieniły się i przystosowały do ​​współczesnego klimatu, jednak słusznie są uważane za najstarszą rasę na pobliskim terytorium. Wraz z rozwojem handlu lądowego (sprzedawcy przewozili towary karawanami), chartów rozprzestrzenił się jak najdalej z Iranu, w tym do Afganistanu.

To niesamowite! Badania genetyczne pokazują, że Chart afgański, wraz z innymi starożytnymi psami, jest najbliższym krewnym wilka. Nie jest to takie zaskakujące, jeśli kiedykolwiek widziałeś ogolonego Afgańczyka i żywego wyblakłego dzikiego wilka - budowa ciała i czaszki są naprawdę bardzo podobne.

Wiadomo, że starożytny chart afgański był półdługowłosy, dlatego często porównuje się go do współczesnego Saluka. Od czasów starożytnych Afganistan służył jako centrum handlowe dla wszystkich krajów Europy Zachodniej i Wschodniej, więc po prostu nie można uwzględnić wszystkich możliwych krzyżówek starożytnych psów z importowanymi rasami. Tak czy inaczej, Afgańczyk ubrany był w luksusową, długą i miękką wełnę, która chroniła zwierzę przed surowym klimatem na wyżynach..

Afganistan był przez bardzo krótki czas krajem bogatym, bojowe usposobienie islamu kierowało się wartościami odmiennymi niż w krajach rozwijających się. Jeszcze przed latami pięćdziesiątymi XX wieku na terytorium Afganistanu żyło co najmniej 13 gatunków chartów, jednak wraz z początkiem wojny w 1978 roku malejący już popyt na psy zniknął całkowicie..

Wielka Brytania stała się domem dla wielu ras, a na początku XIX wieku angielskich hodowców można było uznać za profesjonalistów w swojej dziedzinie. Jest prawdopodobne, że przyszły chart afgański przybył do Wielkiej Brytanii i zachował rasę do dziś. Brytyjczycy, którzy widzieli już wystarczająco dużo walczących ras, byli euforyczni z powodu piękna długowłosego chartów. Pierwsze psy zostały sprowadzone na terytorium Anglii przez wojsko, wracając do domu z Afganistanu i Persji. W tamtych czasach odbywały się amatorskie pokazy psów i kotów, w wystawie brały udział czworonożne zwierzęta „bez klanu i plemienia”, publiczność domagała się piękna i nowości.

Nie zapominaj, że ludzkość była wstrząśnięta dwoma głównymi starciami militarnymi - wojownikami światowymi. Oczywiście podczas walk i braku pożywienia nie było mowy o hodowli psów. Jednak przywieziony do Anglii Afgańczyk imieniem Zardin (1907) uruchomił „mechanizm”, który okazał się silniejszy niż ciosy wojowników i kataklizmy.

Zaledwie 2 lata przed wybuchem działań wojennych wzorzec rasy chartów afgańskich został „wykreślony” z tego właśnie Zardina. Do 1914 roku hodowla nie tylko chartów afgańskich została całkowicie wstrzymana w Anglii, ale także innych ras, które nie były wykorzystywane w starciach wojskowych. Jednak do 1920 r. Wszystkie odmiany rdzennych ras myśliwskich, które żyły w Afganistanie i na okolicznych obszarach, były aktywnie importowane do Wielkiej Brytanii. W przyszłości hodowcy przy wyborze nazwy rasy będą nazywać rasę afgańską, a nie dlatego, że jest zbyt „hojna”. Powodem jest raczej to, że w Wielkiej Brytanii równolegle rozwijał się Geryhound, czyli chart angielski..

Program hodowlany wymagał większej ilości chartów czystej krwi i Brytyjczycy importowali je z Europy. Psy zakupiono w dwóch renomowanych hodowlach, w pierwszej charty miały korzenie pakistańskie, w drugiej były z Kabulu. Psy pakistańskie przystosowano do obszaru stepowego, Kabulu - do górzystego. Psy różniły się naturalnie wyglądem i długą szatą. W Europie przez długi czas nie mogli zdecydować, która rasa jest „czysta” i spór nigdy nie doszedł do logicznego zakończenia. W rezultacie obie linie mieszały się i podlegały interpretacji standardu współczesnego psa afgańskiego.

Niemniej jednak większość psów sprowadzonych do USA i Wielkiej Brytanii należała do długowłosego typu górskiego. Przez 20 lat hodowcy „szlifowali” Afganowa, a standaryzowany opis rasy, aktualny do dnia dzisiejszego, ukazał się dopiero w 1948 roku. Rasa chartów afgańskich jest dumą Afganistanu i jest rozpowszechniona na całym świecie, chociaż nie jest już wykorzystywana jako pies myśliwski.

Uwaga! W 1948 roku przyjęto jednocześnie 2 standardy ras, w Ameryce i Wielkiej Brytanii opis nie wykazywał poważnych różnic, jednak zawierały szerszą listę cech psa.

Wygląd

Po prostu nie sposób nie przejrzeć zdjęcia „zgrabnego” Afgana i nie przestawać na niego patrzeć, te psy są naprawdę szykowne, wyrafinowane i eleganckie. Postawa i chód psa są wyrazem zwinności, wytrzymałości i chęci do szybkości. Afgańczyk nigdy nie będzie wydawał się ciasny ani ściśnięty, nawet w niewygodnej sytuacji czworonożny zachowuje się jak osoba o randze królewskiej, trzyma głowę wysoko i pewnie robi krok do przodu. Psy są wizualnie rozróżniane ze względu na płeć, suki są niższe, bardziej kontaktowe i wdzięczne, samce są bardziej dumne, powściągliwe, niezależne. Wzorzec rasy zapewnia idealny wzrost i wagę psów w zależności od płci:

• Męski: 68-75 cm - 27 kg.
• Suka: 63-69 cm - 23 kg.

Uwaga! Afgańczyk jest bardzo trudny w utrzymaniu i opiece, ale nie zmniejsza to jego aktywności fizycznej, pod miękkim futerkiem ukryte jest umięśnione, chude ciało, chętne do biegania.

Standard rasy

• Głowa - czoło umiarkowanie szerokie, wypukłe, zakryte bujnymi włosami. Kark wypukły (kształt typowy dla wszystkich ras myśliwskich). Przednia część jest wydłużona, ale nie wyrafinowana. Przejście od czoła do grzbietu nosa jest bardzo gładkie, bez rogów. Grzbiet nosa zwęża się lekko w kierunku nosa. Kufa jest umiarkowanie sucha, bez fałd i nadmiernego napięcia skóry. Na grzbiecie nosa widziany z boku niewielki, ledwo zauważalny guzek.
• Zęby i zgryz - usta są głębokie i mocne. Uzębienie gęste, zęby duże, białe lub lekko żółte, komplet. Kły są imponujące, zamknięte nożyczkami. Zgryz nożycowy, dopuszczalny, ale niepożądany prosty (zgryz cęgowy).
• Nos - szeroka, płaska, wydłużona górna linia płata. Nozdrza szeroko rozstawione i otwarte po bokach.
• Oczy - zewnętrzny kącik nacięcia powieki jest uniesiony do ucha. Kształt ma kształt migdałów (trójkątny). Powieki są napięte. Górna powieka jest bardziej masywna, uczestniczy w wyrazie twarzy.
• Uszy - szerokie, obwisłe, przylegające do czaszki i policzków. Chrząstka jest cienka i miękka, od zewnątrz ucho pokryte jest długim, miękkim włosem ozdobnym.
• Ciało - bardzo harmonijny, lekko wydłużony, napięty. Szyja jest wysoko osadzona, elastyczna i mocna. Tył jest proporcjonalny pod względem długości i szerokości, z pasem barkowym powyżej miednicy. Zad okrągły, dobrze wyczuwalny i uwidoczniony. Łopatki i zad są równej szerokości. Łopatki pochylone, chód swobodny i pewny. Klatka piersiowa głęboka, umiarkowanie szeroka. Żebra długie, wydłużone, umiarkowanie zaokrąglone.
• Odnóża - długie, proste, o mocnych stawach i mięśniach. Przednie nogi płynnie przechodzą w zaokrąglone ramiona, łokcie są mocno dociśnięte do klatki piersiowej, nie są „przytłoczone”. Tylne nogi wyglądają na wydłużone, na wpół osadzone, kąty stawów są wyraźne. Część udowa jest płaska i długa (wizualnie kończyna do kolana jest znacznie dłuższa niż pod nią). Ręce są zebrane, palce są mocno ściśnięte, zakrzywione. Przednia ręka jest nieco większa niż tylna.
• Ogon - to druga „wizytówka” rasy po luksusowym „futrze”. Mocny i gruby u nasady, wysoko osadzony, pokryty rzadszym i grubszym włosem ochronnym, znacznie krótszym od szaty tułowia. Końcówka jest zwężona i zwinięta w pierścień.

Rodzaj i kolor szaty

Sierść jest bardzo miękka i lekka. Z przodu włos krótki i przylegający. Na łapach, głowie, mostku i bryczesach płyną loki. Na grzbiecie psa znajduje się obszar krótkiej sierści zwany siodłem. Zwykle sierść na tej części grzbietu jest nieco twardsza i ciemniejsza niż kolor podstawowy. Właściciele chartów afgańskich zauważają, że struktura sierści strażniczej psa jest bardziej podobna do podszerstka. Norma dopuszcza wszelkie zmiany koloru sierści. Powszechny kolor można uznać za brązowy w dowolnym odcieniu z ciemną maską na twarzy. Maść idealnie monochromatyczna i pręgowana uważana jest za rzadką..

Uwaga! Zwierzęta pokazowe są eksponowane w ich naturalnej formie, to znaczy, że sierść nie jest strzyżona, chociaż zaleca się pielęgnację w celu uzyskania zgrabnej sylwetki.

Pigmentacja nosa jest najlepiej czarna, ale ciemnobrązowa jest dopuszczalna u osobników jasnych. Jasne, zwłaszcza różowe plamki nie powinny być. Kolor tęczówki jest różny w odcieniach brązu, z preferowaną ciemną, równomierną pigmentacją. Przejaw jaśniejszej pigmentacji tęczówek zależy przede wszystkim od dziedziczności, a po drugie od koloru szaty głównej.

Charakter i szkolenie

O specyfice Afgana można mówić dłużej niż o jego nieodpartym wyglądzie. Przede wszystkim następująca cecha rasy jest powszechna wśród miłośników psów - głupia, niekontrolowana, mściwa, trudna do wyszkolenia, krnąbrna. Oczywiście w praktyce jest to dalekie od przypadku, jednak jeśli nie zrozumiesz kluczowych punktów, dojdziesz do „wniosku większości”.

To interesujące! Afgańczyków charakteryzują utrzymujące się gardłowe dźwięki zamiast szczekania, które w razie potrzeby można wykorzystać do nauczenia psa wymowy ludzkich słów.

Charakter Afgan kształtuje się stopniowo, równolegle do dojrzewania moralnego, które trwa do 3 lat. Oznacza to, że do 3 roku życia psa uważa się za młodego, ze wszystkimi wynikającymi z tego wadami zachowania. Trening i uczenie dobrych manier to praca regularna i cykliczna, jeśli pies ukończył OCD (General Training Course) w wieku 6-10 miesięcy, będzie musiał być powtarzany co 2,5-3 lata. Psy afgańskie tradycyjnie nie są szkolone w służbie wartowniczej i psich sportach. Powodów jest kilka, po pierwsze Afgańczycy nie pracują na pokaz, a po drugie jedyne, co może zainteresować czworonożnego, to coursing (zajęcia imitujące pogoń za zwierzęciem).

Wdzięczni i dostojni myśliwi od dawna postrzegani są jako ozdobna rasa psów. Nie zaleca się trzymania psa afgańskiego w okolicy, ale w domu niegdyś groźny łowca zamienia się w amatora, który kładzie się na kanapie przed włączonym telewizorem. Jeśli mieszkasz w wiejskim domu i decydujesz się na Afgańczyka, warto wziąć pod uwagę, że płot poniżej 2,5 metra raczej nie opóźni czworonożnego. Jeśli psu nie uda się uciec „na górę”, zaczyna kopać tunel, nawiasem mówiąc, Afgańczyk jest doskonałą „ryjówką”. Wnioski są oczywiste - pies na spacerze powinien znajdować się pod niestrudzonym nadzorem właściciela..

Chart afgański potrafi biegać z prędkością do 30 m / s iz łatwością pokonywać bariery o wysokości do 2,5 metra.

Jeśli chodzi o szkolenie, panująca opinia o głupocie Afganowa jest niczym więcej jak fikcją. Rasa jest bardzo inteligentna, czasami tak bardzo, że właściciel nie rozumie, jak umiejętnie jest manipulowany. Głównym problemem, który pojawia się podczas treningu, jest niewłaściwe podejście, Afgańczycy nie tolerują chamstwa, zaniedbania, upokorzenia, jakiejkolwiek takiej „motywacji”. Na poligonie zwierzak będzie powolny, czworonożny spojrzy na ciebie, jakby mówił: „Cóż, czego jeszcze chcesz ode mnie?”, Ale to wszystko są sztuczki, przebiegłe i wyczerpujące. Afgańczyk dobrze nadaje się do treningu, gdy tylko zda sobie sprawę, że nie "zejdzie", gdy tylko będzie przekonany, że nie ma innego wyjścia.

Ważny! Aż do pełnego opanowania zawołania, Afghan Hound chodzi wyłącznie na smyczy.

Wątpisz w powyższe? Myślisz, że pies nie może być tak przebiegły? Weź nieprzeszkolonego Afgana i wyprowadź „w światło”, gdzie jest dużo ludzi, gdzie co druga osoba zatrzyma się i będzie podziwiać piękno Twojego czworonożnego. To tam można obserwować podopiecznego, będzie się poruszał powoli i imponująco, trzymając głowę wysoko, nie ciągnąc za smycz i jakby nie słysząc entuzjastycznych wezwań.

Uwaga! Aktywnie trenuj szczeniaka, aby chodził przy złej pogodzie, dla Afgańczyka jest to niewygodne ze względu na wszystko, co może uszkodzić jego luksusowy płaszcz.

Przy zachowaniu psa w domu zwykle nie pojawiają się problemy. Dorosłe psy, a nawet szczenięta chartów afgańskich, bardzo skrupulatnie podchodzą do stanu swojej sierści i wolą pozostać w cichym kącie, aby ich „futro” nie zostało ponownie dotknięte rękami. Niezwykle ważne jest nauczenie psa komendy „Umieść” w bardzo młodym wieku, w przeciwnym razie zwierzak nabędzie złego nawyku wspinania się na tapicerowane meble lub spania blokującego przejście do pokoju.

Pies równie dobrze (lub źle) słucha wszystkich członków rodziny, jest obojętny na inne zwierzęta i małe dzieci. Afgańczyk niezwykle rzadko pokazuje się jako „wojownik”, częściej gniew pojawia się na tle dominującej agresji u mężczyzn. Chcąc zobaczyć pełen potencjał chartów afgańskich warto przyjrzeć się sparowanej pracy samca i samicy, jednak ze względu na trudności pielęgnacyjne tylko prawdziwy miłośnik rasy zdecyduje się na zakup dwóch psów naraz.

Konserwacja i pielęgnacja

Podziwiając wygląd Afgana, trzeba zrozumieć, że efektowność psa opiera się na trzech tytanicznych fundamentach - odpowiednim karmieniu, starannym pielęgnowaniu sierści i regularnej aktywności fizycznej. Usuń co najmniej jeden przedmiot, a zdrowie psa zostanie wstrząśnięte.

Pielęgnacja płaszcza to żmudny, codzienny proces, bez wakacji i dni wolnych. Pies czesze się grzebieniem, a następnie miękką szczoteczką. W trakcie linienia podopiecznego starannie wyczesuje się grzebieniem, slickerem lub furminatorem. Im częściej będziesz kąpać Afgana, tym bardziej splątany będzie jego płaszcz, jednak czystość jest bardzo ważna. Sierść jest czyszczona tylko specjalistycznym szamponem i traktowana nabłyszczaczem; zalecane są również regularne wizyty w salonie fryzjerskim.

Aby ułatwić pielęgnację, wełna afgańska jest splatana w warkocze lub kłoski. W deszczową pogodę oddział musi być ubrany w wodoodporny kombinezon.

Żywienie naturalne lub przemysłowe, ściśle zbilansowane. Chociaż psy afgańskie nie mają skłonności do przybierania na wadze, nie powinny przejadać się. Pies zużywający więcej "jednostek" energii niż potrzebuje prędzej czy później będzie cierpieć na zaburzenia metaboliczne i hormonalne.

Zdrowie

Starożytna pula genów i rdzenne pochodzenie nadały chartowi afgańskiemu silną odporność, jednak nawet najzdrowsi przedstawiciele rasy żyją 8-12 lat. Przy odpowiedniej opiece i terminowych szczepieniach psy nie są podatne na przeziębienia ani choroby wirusowe. Choroby, które można nazwać rasowymi, są związane z umiejętnościami pracy Afgańczyków i specyfiką ich fizjologii:

• Skręt jelit lub żołądek - występuje z powodu osłabienia więzadeł podtrzymujących narządy. Najczęściej rozwój choroby jest niemożliwy do przewidzenia. W przypadku wzdęcia pies wymaga pilnej opieki weterynaryjnej. Statystycznie większość psów można uratować za pomocą pilnej operacji. Jako środek zapobiegawczy Afgan jest karmiony po spacerze..
• Kardiomiopatia - modyfikacja ścian serca, najczęściej mięśnia sercowego. Rozwój choroby wiąże się z ciągłym stresem. Profilaktyka polega na przestrzeganiu zasad utrzymania i racjonowania aktywności fizycznej.
• Chylothorax - wypełnienie jamy opłucnej płynem składającym się z limfy i tłuszczu. Choroba afganiczna jest wrodzona lub starcza, jednak rozwój choroby nie jest wykluczony w każdym wieku. Leczenie wymaga operacji.
• Choroby skórne - Nieuczesana wełna Afgan wbija się w sploty, które następnie uszkadzają skórę, co prowadzi do rozwoju zapalenie skóry, wyprysk i demodicosis. Wszystkie choroby są uleczalne, profilaktyka to prawidłowe żywienie, pełna pielęgnacja sierści (zwierzęta nie uczestniczące w wystawach są strzyżone).
• Mielopatia - wrodzona lub nabyta patologia związana z uszkodzeniem rdzenia kręgowego. Jak pokazuje praktyka, wczesna diagnoza jest bardzo trudna, a na etapie postępującym choroba ustaje tylko na chwilę..
• Zakłócenie układu hormonalnego - najczęściej, niedoczynność tarczycy (nieprawidłowości w tarczycy). Leczenie indywidualne polega na stosowaniu leków hormonalnych.
• Choroby oczu - zaćma i zwyrodnienie siatkówki, które jest powszechne u wszystkich dużych psów przewodników. Niestety, nie można przewidzieć rozwoju choroby, a na etapie rozwoju choroba jest tylko częściowo zatrzymana..

Zdjęcia