Wilczarz irlandzki: historia, standard, charakter i warunki przetrzymywania (+ zdjęcie)

Majestatyczny Wilczarz Irlandzki jest często nominowany do tytułu największych psów na świecie. W rzeczywistości rasę można uznać za jedną z najwyższych. Oprócz dużych rozmiarów psy mają temperament myśliwski, a myśliwy a priori nie może być zbyt ciężki. Od nazwy „Wilczarz” staje się jasne, w jakim celu rasa była hodowana i wykorzystywana - ochrona i polowanie na wilki. Dziś wilczarz irlandzki nie jest używany w pracy, giganci stali się towarzyszami i symbolami wielkości..

To interesujące! Temperament wilczarza irlandzkiego był zawsze interpretowany w ten sam sposób: lojalny i przywiązany do właściciela, straszny dla przestępców.

Odniesienie do historii

Rasa uważana jest za własność swojej ojczyzny - Irlandii, aw Anglii te dostojne psy służą na służbie w rezydencji monarchów. Jednak historia rasy rozpoczęła się na długo przed założeniem Irlandii i co najmniej 400 lat przed początkiem naszej ery. Wędrujący po Europie Środkowej Celtowie „zapisali się w historii” nie tylko ze względu na swoje usposobienie, ale także dzięki swoim gigantycznym psom myśliwskim - chartom celtyckim. Uważa się, że to podopieczni koczowników, którzy przybyli na wyspy Wielkiej Brytanii, stali się przodkami wilczaków irlandzkich..

To interesujące! Clover Leaf Guards tradycyjnie zatrudniają samce Irish Wolfhound. Psy są obowiązkowe na paradach, ważnych oficjalnych imprezach i imprezach charytatywnych.

Pierwsza pisemna wzmianka o chartach brodatych (cycatych) pochodzi z pióra cesarza Rzymu. W liście władca opisuje duże szczeciniaste psy przywiezione do stolicy w żelaznych klatkach. Czworonożne były używane do demonstracyjnego nęcenia dzikich zwierząt. Pomysł nęcenia psów może wydawać się barbarzyński, ale dzięki tej krwawej rozrywce pojawiło się wiele współczesnych ras. W tym samym czasie istnieją wzmianki o dawaniu wielkich szczeniąt chartów jako prezentu dla monarchów.

To interesujące! Celtów, Rzymian, Irlandczyków i Anglików, którzy żyli u zarania naszej ery nie można nazwać hodowcami, ale wciąż można prześledzić specyfikę hodowli psów. Piękno psa oceniano po jego zachowaniu. Wiadomo, że wczesne wilczary irlandzkie mogą mieć dowolny kolor, miękkie i długie włosy. Głównymi cechami ocenianymi u psów były rozmiar, siła i szybkość..

Popularność rasy wzrosła tak bardzo, że Oliver Cromwell w obawie o stado wilczaków irlandzkich zakazał ich eksportu z Wielkiej Brytanii (1652). Pasja łowiecka doprowadziła do całkowitego zniszczenia. Wilczaki irlandzkie zostały przeszkolone do zagrody dla dużych dzikich zwierząt i wojskowej służby patrolowej. Szybka nauka i niesamowita siła fizyczna pozwoliły na wykorzystanie wilczaków w walkach.

To interesujące! W historii pojawiają się wzmianki o „masowym uboju” z udziałem wilczurów. Na przykład w 1561 roku podczas polowania na jelenie wykorzystano ponad 200 psów pracujących w zespole.

W połowie XIX wieku kwestia przetrwania rasy stała się oczywista. Brak polowań doprowadził do stopniowego znikania gigantów. Pan Richardson, fan Wolfhounds, zdecydował się na odważny krok. Mężczyzna opublikował artykuł o swojej ukochanej rasie i własnoręcznie podjął się odbudowy puli genów. Richardsonowi w cudowny sposób udało się znaleźć Brana, staromodną sukę wilczarza irlandzkiego. Dzieci z otrębów stały się głównymi producentami i „bazą genetyczną” dla odrodzenia rasy.

To interesujące! W wielu źródłach Barn jest wymieniany jako ostatni rasowy przedstawiciel rasy..

Następnym krokiem w odbudowie wilczaków irlandzkich było napisanie wzorca rasy w 1885 roku. W tym samym roku, kilka miesięcy wcześniej, powstał klub hodowlany, którego głównym zadaniem było utrzymanie hodowli i zachowanie walorów użytkowych psów. Oba wydarzenia były możliwe dzięki staraniom Agustusa Grahama - miłośnika wilczaków irlandzkich, hodowcy i kompetentnego rodowodu. Zwróć uwagę, że opis rasy autorstwa Grahama był na tyle dokładny, że jest używany do dziś w prawie niezmienionej formie..

To interesujące! Co roku najlepsza z ras prezentowana na tradycyjnej wystawie otrzymuje nagrodę Grahama.

Wygląd

We współczesnym świecie każdy może zobaczyć, jak wygląda wilczarz irlandzki, znajdując zdjęcia i filmy o rasie w Internecie. Rasę można lepiej poznać na międzynarodowych wystawach, ale właściciele tych majestatycznych czworonożnych zwierząt twierdzą, że piękno i inteligencję rasy można tylko poczuć. Psy rasy wilczarz irlandzki są uważane za gigantyczne, ale muszą zachować zwinność, wytrzymałość i wdzięk. Wzrost i waga psów ograniczona jest do minimum:

• Męski: 79 cm (najlepiej 81–86 cm) - 54,5 kg.
• Suka: 71 cm - 40,5 kg.

To interesujące! Pomimo dezaprobaty Kennel Club International (FCI), istnieje porównanie wzorca rasy z chartem szkockim (Deerhound). Zgodnie z przepisami FCI każdy wzorzec powinien być niezależny i nie może zawierać odniesień do innych ras, ale podobieństwo wilczaków irlandzkich i chartów szkockich nie budzi wątpliwości. Być może w przyszłości standard rasy zostanie zmieniony.

Standard rasy

• Głowa - pędzi wysoko i dumnie, kształt jest wydłużony. Czoło jest umiarkowanie szerokie, z bruzdą dzielącą, ale nie wypukłą. Kufa niezbyt wąska, równa, pysk głęboki. Przejście od czoła do kufy jest ledwo zauważalne, niezbyt wysokie. Oczodoły słabe, mięśnie żujące mocne. Kufa ozdobiona grubym włosem.
• Zęby - dobrze rozwinięty, zgodny z rysem zębowym, równy, biały. Preferowany jest zgryz nożycowy bez luzu, ale dopuszczalny jest zgryz prosty.
• Nos - niezbyt duże, z otwartymi okrągłymi nozdrzami.
• Oczy - mała, zaokrąglona, ​​pigmentowana skóra powiek. Powieki dobrze podkasane. Irys w brązowej palecie, harmonizujący z kolorem szaty, preferowany jest bogaty odcień.
• Uszy - forma, która jest powszechnie nazywana „różą”. Ucho uniesione o 1/3, reszta chrząstki odłożona, zaokrąglona końcówka skierowana do przodu. W pracy uszy są dobrze uniesione u nasady i skierowane do przodu.
• Ciało - format prostokątny, ale niezbyt wydłużony. Szyja jest wystarczająco długa, szeroka, umięśniona, zakrzywiona, co nadaje psu szlachetny wygląd. Kłąb słaby, grzbiet proporcjonalnie długi, niezbyt szeroki. Klatka piersiowa maksymalnie obniżona, umiarkowanie szeroka, dobrze rozwinięta, żebra cofnięte. W okolicy lędźwiowej występuje niewielki wzrost, część biodrowa jest szeroka i mocna. Linia pachwiny jest zgrabna i napięta, ale nie „sucha”.
• Odnóża - długie, proporcjonalnie grube, bardzo umięśnione. Przednie nogi osadzone są pod tułowiem, obręcz barkowa szeroka z dobrze rozwiniętymi mięśniami, łokcie ustawione ściśle równolegle. Aparat biodrowy dobrze rozwinięty, mięśnie uda wydłużone, kolana i nogi ustawione pod naturalnym kątem, długie stawy skokowe dość niskie, bardzo mocne, równoległe do tułowia. Pędzle są zaokrąglone, palce zgięte i zebrane. Pazury krótkie, zakrzywione, mocne.
• Ogon - naturalna długość, średniej grubości, lekko zakrzywiona w ostatniej tercji (szablasta), dobrze zarośnięta. Nosi nisko, na poziomie ciała lub wysoko.

Rodzaj i kolor szaty

Włos ochronny jest średniej długości, struktura i sztywność ulegają zmianom w strefach. Na twarzy (brodzie i brwiach) włosy są jak drut, na nogach i bokach twarde, w brzuchu bardziej miękkie i elastyczne. Dopuszczalne umaszczenie wilczarza irlandzkiego jest opisane przez normę w odniesieniu do „własnej” maści i palety umaszczenia Deerhound:

• Czysto biały wilczarz irlandzki występuje bardzo rzadko, najczęściej maść przybiera odcień jasnobeżowy.
• Płowa, jasna i ciemnoszara, szaro-niebieska (ciemna).
• Czerwony do żółtego, bladoczerwony, piaskowy.
• Tygrys

Wilczarz irlandzki, który większość życia spędził na polowaniu, uzyskał dość gęsty podszerstek. Spodnia warstwa wełny powinna odpychać wodę, pomagać w utrzymaniu stałej temperatury ciała oraz chronić przed wiatrem i słońcem. Ponadto, jeśli nie ma dokładnej definicji, kolor określa się na podstawie koloru podszerstka. Na przykład większość szarych osobników jest pręgowana..

Charakter i szkolenie

Liczne recenzje właścicieli i miłośników gigantów odzwierciedlają niezwykle pozytywne cechy rasy. Nie zapominaj jednak o powszechnych plotkach, na przykład, jeśli pies jest duży, to jest zły i niebezpieczny. Charakter wilczarza irlandzkiego jest ambiwalentny, to spokojny i kochający pies w rodzinie, ale śmiertelne zagrożenie dla wroga. Nie siejmy jednak błędnych przekonań, wilczarz irlandzki nie jest najlepszą opcją do ochrony domu, żądzy krwi nie da się w niego zainwestować, nie powinien odbywać kuracji wartowniczej (ZKS). Szlachta wpajana tej rasie od wieków nie zasługuje na takie użycie. Nie zapominaj, że pula genów tych majestatycznych psów jest „uszyta” z brutalnym usposobieniem i zdolnością do zabijania zdobyczy, nigdy nie prowokować, nie mówiąc już o zachęcaniu do agresji wilczarza irlandzkiego!

Uwaga! Współczesny wilczarz irlandzki jest uważany za towarzysza, zrównoważonego, powściągliwego, przyjaznego, myślącego. Plotki o wilczarzach-zabójcach to tylko plotki!

Szczenięta wilczarza irlandzkiego już w wieku 3-4 miesięcy wykazują arystokratyczne usposobienie i jest to optymalny czas na rozpoczęcie aktywnego treningu. Pies powinien być tresowany przez osobę, która nie szczędzi czasu na nawiązanie kontaktu. Pomimo swoich rozmiarów wilczarz irlandzki jest bardzo wrażliwy. Nie ma gorszej kary dla psa niż ignorowanie, uraza lub dezaprobata właściciela. Kara fizyczna nie może być zastosowana a priori, w przeciwnym razie zaszkodzisz psychice czworonożnego. Zwierzęta są tak wrażliwe, że często chorują u właściciela. Należy zaznaczyć, że wilczarz irlandzki nie toleruje samotności, a przymusowa separacja może skończyć się dość namacalną chorobą fizyczną.

Uwaga! Wilczarz irlandzki jest uważany za rasę łatwą do wyszkolenia, ale jak pokazuje doświadczenie właścicieli, podopieczny może potrzebować drugiego kursu ogólnego szkolenia (OKD), aby osiągnąć „moralną dojrzałość”.

Szczenięta olbrzymich ras dojrzewają bardzo powoli, a prawdziwego wilczarza irlandzkiego można rozpoznać dopiero w wieku 2-3 lat. Być może późniejsze dorastanie jest głównym czynnikiem, który należy wziąć pod uwagę w edukacji. Z jednej strony masz przed sobą szczeniaka, z drugiej strony w wieku jednego roku to dziecko waży poniżej 50 (a nawet więcej) kilogramów. Oprócz bezpośredniego treningu istotną rolę odgrywa socjalizacja psa, czyli jego adaptacja do środowiska, ludzi, dzieci i innych zwierząt. Zwierzęta są przyjazne dla nieznajomych, a nie ostrożne. Dzieci są słabością wilczarza irlandzkiego i pomimo ich wielkości pies nigdy nie skrzywdzi ludzkiego dziecka. Jeśli chodzi o zwierzęta - kwestia kontrowersyjna i zależna od wychowania, „standardowy charakter” współczesnych wilczaków jest dość powściągliwy w stosunku do psów i kotów.

Konserwacja i pielęgnacja

Wilczarz irlandzki nie jest wybredny, jeśli chodzi o warunki przetrzymywania. Pies może się dobrze dogadywać w mieszkaniu (jeśli pozwala na to materiał filmowy), w ciepłej budzie i wolierze. Jednak wszystkie opcje warto połączyć z spacerami i spędzaniem czasu z właścicielem. Ważnym warunkiem utrzymania szczeniaka jest nauczenie innych członków rodziny, początkowo czworonożny będzie grawitował tylko do właściciela. Adaptacja odbywa się nie z powodu agresji (nie ma takich problemów), ale w przypadku nagłego odejścia, leczenia lub rozłąki ze zwierzakiem z innego powodu.

Żywienie tak dużego psa to ważne i nieco przerażające pytanie. W rzeczywistości dorosły wilczarz irlandzki nie je tak dużo, jak mogłoby się wydawać, ale wychowywanie szczeniaka to naprawdę trudna i kosztowna nauka. Kupując szczeniaka z żłobka, masz gwarancję, że trzymasz zwierzę na paszy przemysłowej najwyższej jakości. Zalecenia należy bezwzględnie przestrzegać przynajmniej przez pierwsze 2-3 tygodnie adaptacji w nowym domu. Ważne jest, aby kupować karmę tej samej marki, którą hodowcy karmili psy.

Po wstępnej adaptacji należy zdecydować, na jakiej diecie będzie trzymane zwierzę. Istnieje kilka opcji: sucha lub mokra pasza przemysłowa, naturalna żywność w postaci owsianki lub konserwy. Ważne jest, aby zrozumieć, że nie można łączyć żywności przemysłowej i naturalnej, a suplementy witaminowe nie są zalecane podczas karmienia „suszeniem”. Trudniej jest skomponować dietę z produktów naturalnych, a głównym problemem jest dawkowanie witamin i mikroelementów. Biorąc pod uwagę tempo wzrostu szczeniaka wilczarza irlandzkiego, karmienie ekologiczne oznacza:

• Dieta wzbogacona o „budulec” kości - wapń, potas, fosfor. Kompletne dodatki paszowe można kupić w aptece weterynaryjnej lub sklepie zoologicznym.
• Dzienne spożycie witamin z grupy B. Szczeniak zazwyczaj otrzymuje suplementy witaminowe o różnym składzie, zmieniając je w określonych okresach.
• Karmienie produktów mlecznych.
• Udział masowy białek zwierzęcych w diecie min. 50%.
• Ścisła kontrola wagi - stawy ledwo nadążają, a waga psa szybko rośnie. Nawet najmniejsze przekarmienie jest obarczone uszkodzeniami stawów, często nieodwracalnymi.
• Regularne konsultacje z hodowcą / weterynarzem / ekspertem w sprawie tempa wzrostu, przyrostu masy ciała i dostosowania diety.

Ważny! Nigdy nie karm szczeniaka przed spacerem i uważnie monitoruj obciążenie. Niemowlęcy wilczarz irlandzki jest przeciwwskazany do przeciążania stawów.

Pielęgnacja szorstkiej sierści zwierzęcia jest minimalna. W celu zachowania estetycznego piękna zaleca się przycinanie brwi i brody, w innym przypadku wystarczy cotygodniowe szczotkowanie sierści szczoteczką o długich zębach. Sezonowemu linieniu towarzyszy odnowa podszerstka i wymaga starannego czesania. Kąpiel 3-4 razy w roku. Nawet jeśli pies mieszka w mieszkaniu, nie należy nadużywać procedur higienicznych. Przy prawidłowym odżywianiu wydzieliny skórne wilczarza irlandzkiego nie mają ostrego zapachu, a do ochrony przed zanieczyszczeniami w czasie niepogody można użyć specjalnego kombinezonu.

Szczególną uwagę zwraca się na stan uzębienia, zwłaszcza jeśli pies ma już 5 lat. Kamień nazębny należy usunąć w odpowiednim czasie, kontaktując się z kliniką weterynaryjną. Profilaktyka zębów jest obowiązkowa - karmienie higienicznymi przekąskami, miękką chrząstką lub czyszczenie specjalną pastą. Oczy i uszy są codziennie badane i czyszczone w razie potrzeby. Zaczerwienienie błony śluzowej oczu, biel źrenicy, nadmierne drapanie uszu, niepokój psa i regularne potrząsanie głową to sygnały do ​​natychmiastowej wizyty u weterynarza..

Zdrowie

Choroby charakterystyczne dla wilczarza irlandzkiego są najczęściej spowodowane genetyką. Co więcej, doświadczenie wskazuje, że im starsza rasa i im częściej znajdowała się na skraju wyginięcia, tym większy „bukiet” patologii „wyhaftowanych” w DNA zwierząt. Oczekiwana długość życia 6-8 lat więcej niż wyraźnie odzwierciedla rzeczywisty obraz. Należy rozumieć, że gen wieku nie istnieje, a długość życia zależy od wielu parametrów, w tym od wielkości rasy. Im większy pies, tym mniej żyje - stawy, naczynia krwionośne, tkanki serca i inne narządy „zużywają się” szybciej.

Typowe patologie wilczarza irlandzkiego są bardziej niż typowe dla wszystkich ras olbrzymów:

• Volvulus żołądka lub jelit - śmiertelny stan, który zagraża każdemu psu przewodnikowi z szeroką klatką piersiową. Wszystkie narządy wewnętrzne są podparte w naturalnym położeniu więzadłami. Jeśli waga żołądka lub jelit przekracza maksymalną wartość utrzymywaną przez więzadła, następuje nakładanie się narządu lub jego części. Najczęstszą sytuacją, która może skutkować volvulusem, jest bieganie lub aktywne gry po karmieniu. Pies może zostać uratowany, jeśli patologia zostanie zdiagnozowana na czas. Zwykle pierwszym objawem jest odmowa jedzenia i wzdęcie brzucha. Aby zapobiec śmierci tkanki, wykonywana jest pilna operacja.
• Choroba von von Willebranda - patologia prowadząca do nagłego krwawienia naczyniowego. Chorobę często porównuje się do hemofilii z powodu ciężkiego krwawienia, które jest trudne do zatrzymania. Istnieją trzy stopnie choroby, w przypadku ciężkiej nagłej śmierci jest prawie gwarantowana. Niedobór czynnika von Willebranda jest dziedziczny.
• Zespół Wobblera - uszkodzenie rdzenia kręgowego w wyniku nieprawidłowego uformowania (deformacji) kręgów. Niedożywienie lub czynnik dziedziczenia może prowadzić do rozwoju zespołu, ale nie można zidentyfikować dokładnej przyczyny rozwoju.
• Zapalenie kaletki łokciowej - wypełnienie woreczka śluzowego łokcia płynem. Patologię zatrzymuje wypompowanie płynów i sterydów. Jeśli terapia nie działa, kaletka jest usuwana. Nieleczony płyn rozpuszcza się w ciągu sześciu miesięcy, a worek śluzowy zmniejsza się i staje się twardszy. Zwykle taki „guz” nie przeszkadza psu w prowadzeniu pełnego życia.
• Zaburzenia hormonalne, najczęściej brak hormonów tarczycy (niedoczynność tarczycy).
• Rozszerzanie się kardiomiopatia (DCMP) Jest prawdopodobnie najczęstszą chorobą serca u dużych ras. Przyczyną może być wiek, stres, niewłaściwa konserwacja, nieregularne obciążenia, robaki, w rzeczywistości wszystko. Dotknięte mięśnie serca tracą swoją pierwotną elastyczność, co prowadzi do zastoju krwi i niewydolności układu krążenia. W zależności od rodzaju choroby, zmiana może obejmować komory, ściany i zastawki mięśnia sercowego. Choroba jest nieuleczalna, ale terapia częściowo ustępuje.
• Problemy z układem mięśniowo-szkieletowym - dysplazja staw biodrowy, dysplazja i osteochondroza stawów barkowych, kostniakomięsak, zwichnięcia.
• Problemy skórne - piodermia, malassezial dermatitis. Obie patologie mają charakter bakteryjny, a patogeny stale znajdują się na skórze zwierzęcia. Przyczyny nagłego ataku własnego „nośnika” są niejasne, ale istnieje przypuszczenie, że katalizatorem jest grupa bakterii gronkowcowych.
• Problemy z oczami - zaćma, skręt / wywinięcie powieki.

Zdjęcia