Cechy małej lub czerwonej (czerwonej) pandy

Panda czerwona lub czerwona to niezwykłe zwierzę. Pomimo tego, że jest drapieżnikiem, zjada dużo roślinności. Ciekawy wygląd i urocze zachowanie sprawiły, że ta panda jest popularna.

Z wyjątkiem genitaliów zewnętrzne samce i samice są niezwykle trudne do rozróżnienia. Ciało pandy czerwonej ma wydłużony kształt..

Budowa ciała, wygląd

Pod względem wielkości panda czerwona lub mniejsza jest niewiele większa niż kot:

• długość - od 50 do 64 cm;
• wysokość (do ramion) - około 25 cm;
• ogon - 28–48 cm;
• masa ciała - 3,7-6,2 kg.

Głowa wydaje się nieproporcjonalnie duża, szeroka ze względu na potężne mięśnie szczęki. Istnieją inne charakterystyczne cechy:

• kufa - krótka, ostra;
• uszy - małe, okrągłe;
• oczy - jasnoczarne, małe.

Stopy - małe, ale mocne. Możesz policzyć sześć palców. Jednak jeden z nich to w rzeczywistości niezwykły proces nadgarstka. Znajduje się naprzeciwko palców i pomaga utrzymać jedzenie.

Pazury są cofnięte na pół i mocno zakrzywione. Pozwala to na doskonałe wspinanie się na drzewa. Na stopach jest długie włosy, dzięki czemu panda czerwona czuje się komfortowo podczas poruszania się po lodzie lub śniegu. Podczas chodzenia stopy dotykają ziemi tylko do połowy.

Kolor zwierzęcia jest bardzo piękny:

• górna część ciała - od orzechowej do czerwonej, głowa - jaśniejsza;
• tył jest czerwony z brązowym lub nawet czarnym;
• z tyłu końce włosów są żółte;
• łapy - czarne;
• kufa - biała;
• uszy: wewnątrz - białe, na zewnątrz - ciemnoczerwone;
• ogon - czerwony z "pierścieniami".

Ciekawa cecha kufy - rodzaj „maski”, bardzo podobny do tego, który mają szopy. Nic dziwnego, że czerwona panda jest również nazywana szopem. Trudno policzyć, ile jest opcji „maskowania”. Można je porównać do ludzkich odcisków palców..

Ta kolorystyka doskonale maskuje drzewa. Tu spędza się najwięcej czasu.

Historia gatunku

O zwierzęciu wspominano od XIII wieku. Chińczycy nazywali go lisem ognistym lub niedźwiedziem..

Europejczycy dowiedzieli się o tym dopiero w XVIII wieku.. Uważa się, że jako pierwszy z gatunkiem zapoznał się Thomas Hardwicke, angielski generał, który interesował się naturą kolonii brytyjskich. Miał zamiar nadać mu imię Ya ze względu na charakterystyczne dźwięki wydawane przez zwierzę. Jednak powrót generała do ojczyzny został przełożony..

Podczas nieobecności Hardwicka nazwę nadał gatunkowi Francuz Frederic Cuvier. W tłumaczeniu brzmiało to jak „lśniący kot”. Takie podejście uznano za naruszenie etyki przyjętej w środowisku naukowym. Jednak zgodnie z innymi zasadami nazwa raz przypisana do gatunku nie zmienia się. Co więcej, odkrywcą jest ten, który ją dał. Oznacza to, że honor otwarcia przypadł Francuzowi niezasłużenie.

Być może tak będzie najlepiej. Nazwa brzmi ładnie, a wersja Hardwicka nie zapuściła korzeni nawet w angielskich źródłach..

Siedlisko

Uwzględniono miejsce urodzenia zwierzęcia południowo-wschodnia część Himalajów. Do osadnictwa preferuje miejsca o wysokości od 2 do 4 tys. M npm.

Siedlisko jest ograniczone do północno-wschodniej części Indii, północy Birmy i południa Chin. Granica zachodniego zasięgu - Nepal.

Wcześniej panda czerwona zamieszkiwała znacznie szersze terytoria, od Europy Wschodniej po Amerykę Północną. Naukowcy sugerują, że sytuacja uległa zmianie z powodu klimatu.

Panda czerwona uwielbia lasy z dużymi drzewami różnych gatunków. Wśród nich zwykle znajdują się:

• jodła;
• dąb;
• klon itp..

Drzewa te chronią krótsze rośliny: bambus, rododendron itp. Takie sąsiedztwo sprzyja rozwojowi niższego poziomu.

Styl życia i charakterystyczne zachowanie

Pandy czerwone są szczególnie aktywne w nocy.. W ciągu dnia śpią najczęściej w gniazdach, które znajdują się na gałęziach drzew lub w zagłębieniach. Podczas odpoczynku zwijają się w kłębek, zakrywają głowę ogonem. Jeśli pogoda jest upalna, pandy leżą na gałęzi z wiszącymi nogami. Niektórzy badacze twierdzą, że czasami podczas snu zwierzę znajduje się w tej samej pozycji co szop amerykański. Oznacza to, że siedzi na gałęzi z głową opartą na piersi.

Po przebudzeniu lub jedzeniu zwierzę liże się i ociera o pień drzewa. Wspina się bardzo dobrze. W razie niebezpieczeństwa chętnie z tego korzysta, szukając schronienia na wysokości. Używa ogona dla równowagi.

Na ziemi porusza się powoli i niezgrabnie. Mimo to trzeba tu pozyskać główną część pożywienia pandy czerwonej. Jedzenie jest podawane do ust przednimi łapami i wchłaniany w różnych pozycjach:

• na stojąco;
• posiedzenie;
• leżąc na plecach.

Zwierzę wygląda jak szop lub kot, nie tylko z wyglądu. Nikt nie wie dokładnie, o ile więcej ich łączy. Na przykład, gdy zmartwiony jest emitowany dźwięk sapania. Bardzo podobny jest używany przez szopy. W tym samym czasie grzbiet pandy pochyla się, by onieśmielić jak kot.

Istnieją również specyficzne cechy behawioralne., które są zauważalne podczas komunikowania się z przedstawicielami ich gatunków:

1. Kołysząc się w różnych kierunkach, obracając głowę. Towarzyszą mu klikające zęby.
2. Stań na tylnych łapach, przednie nogi - nad głową. W tym samym czasie panda uważnie, uważnie przygląda się krewnemu.
3. Powolne kiwanie głową: naprzemienne podnoszenie i opuszczanie głowy. Towarzyszy mu ciche i częste dyszenie. Ogon - zakrzywiony.

Zwykłe dźwięki wydawane przez pandę to krótkie krzyki. Są ciche, przypominające śpiew ptaków. Pod wpływem stresu zwierzę może prychać i gwizdać. Niektórzy twierdzą, że podczas konfliktu stoi na tylnych łapach jak niedźwiedź..

Główni wrogowie małej pandy:

• lampart;
• Pantera śnieżna;
• kuna.

czerwona panda - spokojne i nieagresywne zwierzę. W lesie zachowuje się bardzo cicho, żyje oddzielnie od innych przedstawicieli gatunku. Każde zwierzę ma swoje terytorium. Dla kobiet jest to zwykle około 2,5 km², dla mężczyzn - 5 km². Aby oznaczyć granice, stosuje się specjalne etykiety zawierające:

• wydzieliny gruczołów znajdujących się na podeszwach łap;
• gruczoły odbytu;
• mocz;
• łajno.

Powyższe oznaczenia odgrywają również inną rolę. To rodzaj „kwestionariusza”, który pozwala na uniknięcie bliskich kontaktów przy wymianie podstawowych informacji. Za pomocą tagów krewni są w stanie rozpoznać:

• podłoga;
• wiek;
• sprawność fizyczna itp..

Panda czerwona żyje w przyrodzie z reguły 8-10 lat w niewoli - do 14 lat. Rekord długości życia wynosi 18 lat..

Jedzenie dla małej pandy

Czerwona panda należy do rzędu drapieżników, ale około 95% jej diety to roślinność. Są to głównie młode liście i pędy bambusa. A także zjedzone:

• jagody;
• zioła;
• owoc;
• grzyby;
• jaja ptasie;
• owady;
• małe gryzonie itp..

Wiadomo, że nawet w niewoli pandy czerwone odmawiają spożywania mięsa. Zamiast tego wolą zjeść coś innego, na przykład owsiankę ryżową z cukrem. Jednak nie są przypadkowo klasyfikowane jako drapieżniki. Nie chodzi o dietę, ale o strukturę przeznaczoną do pozyskania określonego pokarmu i jego właściwej przyswajalności.. Predators mają następujące cechy:

• zęby, które mogą rozrywać mięso i gryźć kości;
• prosty, nie wielokomorowy żołądek;
• jelito krótkie.

Pod tym względem czerwona panda jest bardzo interesująca. Jego narządy trawienne są typowe dla drapieżnika, dlatego słabo wchłaniają pokarm roślinny. Bez względu na to, ile zwierzę je, ciągle brakuje mu energii. Nic dziwnego, ponieważ jego zwykła żywność jest trawiona co najwyżej 25%.

Czasami pojawia się pytanie, ile zębów ma panda. Niektóre źródła podają, że 28. Według ekspertów - 38 zębów. Trzonowce świetnie nadają się do żucia roślin. Preferowany jest bambus. Panda czerwona spędza dziennie około 13 godzin na jedzeniu i jego poszukiwaniu.. Wiosną i latem jedna osoba spożywa dziennie:

• 1,5 kg liści bambusa;
• 4 kg soczystych pędów.

Zimą ze względu na niedobór bambusa jest częściowo zastępowany innym pokarmem. Panda czerwona ma niskie tempo metabolizmu. Pomaga radzić sobie ze stałymi deficytami energii. Jeszcze bardziej zwalnia w chłodne dni. Istnieją inne zbawienne cechy:

• ciepła wełna, która pokrywa nawet podeszwy łap;
• nawyk dokładnego żucia pokarmu i wybierania najmłodszych roślin, których wartość energetyczna jest wyższa;
• skręcając się w kulkę podczas snu, aby oszczędzać ciepło.

Pomimo tych wszystkich środków zwierzętom wciąż jest ciężko. W okresie od jesieni do wiosny wiele z nich traci około 17% wagi..

Reprodukcja

Okres godowy rozpoczyna się w styczniu. Coraz częstsze są kontakty indywidualne. Samce aktywnie zaznaczają drzewa. U kobiet ruja występuje raz w roku, a możliwość zajścia w ciążę wynosi maksymalnie jeden dzień. Zmusza to kobietę do przejęcia inicjatywy. Popycha samca do krycia w tak krótkim czasie..

Ciąża trwa 90-145 dni, częściej - 131. Przed porodem samica buduje gniazdo, zwykle w skale lub w dziupli. Używane są gałęzie, liście, itp. Kubki pojawiają się od połowy maja do połowy lipca.

Noworodki ważą od 100 do 130 g i są całkowicie bezradne: nie widzą, nie słyszą itp. Ile z nich zależy od konkretnego przypadku: 1-2, czasem nawet 4.

Ojciec zwykle nie ma nic wspólnego z wychowaniem. Matka za tydzień wyrusza w poszukiwaniu pożywienia dla siebie i swoich młodych. Rozwijają się powoli. Opuszczają gniazdo w wieku 3 miesięcy, ostatecznie rezygnują z mleka w wieku 5 lat. Następnie spędzają trochę czasu z matką, czasem nawet do roku, i przechodzą do samodzielnego życia. Dojrzewanie następuje po 1 roku i 6 miesiącach.

Interakcja z ludźmi

Mała panda nie ma wielu wrogów w przyrodzie. Siedlisko jest znaczące. Mimo to gatunek jest w wyjątkowo wrażliwej sytuacji. W warunkach naturalnych, według różnych szacunków, pozostało od 2,5 do 20 tys. Osobników. Główne powody:

• działalność gospodarcza człowieka: wyrąb itp.;
• kłusownictwo.

Docenia się piękne futro zwierzęcia, z którym kojarzą się również specjalne znaki. Niektóre ludy tradycyjnie jedzą mięso. W Indiach i innych krajach pandy rude są trzymane jako zwierzęta domowe..

Gatunek znajduje się w Międzynarodowej Czerwonej Księdze. Obecnie w ogrodach zoologicznych żyje około 350 osobników. Dobrze rozmnażają się w niewoli, ale do przywrócenia normalnej populacji jest jeszcze długa droga..