Kot cejloński - ciekawostki o rasie

Dziki, ale przyjazny, elegancki i niezwykły kot cejloński mógłby pozostać ekskluzywnym dziedzictwem Włoch, gdyby nie szczęśliwy zbieg okoliczności. Dziś cały świat zna charyzmatycznego zwierzaka, a widzowie i znawcy oczekują na międzynarodowych wystawach „Cejlońskich dziewczyn”, ale wszystko mogło potoczyć się inaczej.

Odniesienie do historii

Pierwsza wzmianka o niezwykłych kotach pochodzi z 1984 roku. Wydarzenia miały miejsce oczywiście we Włoszech, na wyspie Cejlon (dziś Sri Lanka). Nie interesujące dla nikogo, koty rdzennych wyspiarzy zwróciły uwagę weterynarza Paolo Pelegattu. Podczas zwiedzania wyspy Paolo zwrócił uwagę na niezwykłość tutejszych kotów; zwarte wymiary, wyraziste oczy i niezwykłe zainteresowanie ludźmi, mimo ich szczerej dzikości, przyciągały szczególną uwagę.

To interesujące! Miejscowi na Cejlonie wierzyli, że szczęście przynosi kot z wzorem w kształcie kobry na głowie. Wyspiarze powiedzieli Paolo, że najwyraźniej sam Budda oznaczył czworonożnego „odznaką wyróżnienia”, ponieważ kobra jest uważana za opiekuna i ulubieńca bóstwa.

Kiedy nadszedł czas wyjazdu, Paolo nie wątpił już, że znalazł wcześniej coś niezwykłego i niewidzialnego. Lekarz pojechał do Rzymu w towarzystwie 4 kotów. Stolica Włoch stała się drugim domem kotów cejlońskich, a „nazwany rodzic” nie zawahał się i zaprezentował swoje nowe zwierzaki na wystawie w Erbie. Pomimo tego, że koty były poza konkurencją, wystawę przyjęto z entuzjazmem.

Wybuchowy sukces zmusił Paolo do zebrania zespołu i rozpoczęcia pracy nad selekcją rasy. Kilka kolejnych kotów zostało przywiezionych ze Sri Lanki, wybranych ze względu na ich jasny i wyrazisty kolor. Celem grupy było rozpoznanie rasy, ale w tym celu konieczne było ustalenie i potwierdzenie wzorca rasy.

To interesujące! W trakcie prac nad rasą hodowcy doszli do wniosku, że "Ceylonka" jest nosicielem genu dzikich kotów dżungli żyjących na Sri Lance. Jeden z typów kolorów, który najbardziej przypominał dzikich „krewnych”, nazywał się Chaus lub House, co jest drugim imieniem kota z dżungli.

Pierwotny wzorzec rasy został zarejestrowany w 1988 roku, a „pionierem” została WCF (Międzynarodowa Federacja Kotów). Aby wspierać nową rasę, kibice-entuzjaści stworzyli klub miłośników kotów cejlońskich. W 1993 roku „Cejlon” został uznany przez większe kluby - Niezależną Federację Miłośników Kotów we Włoszech (FIAF) i Światową Federację Kotów (WCF). I wreszcie, do 1997 roku wdzięczne piękności zdobyły uznanie wszystkich największych klubów na świecie..

Wygląd

Rasa kotów cejlońskich odnosi się do miniaturowych lub małych zwierząt domowych o cienkiej kości, elastycznej, a jednocześnie dobrze rozwiniętej i muskularnej budowie. Średnia waga dziewcząt z Cejlonu waha się od 2,5 do 4 kg. Dzięki swoim niewielkim rozmiarom „Ceylon” ma proporcjonalną sylwetkę dzikiego kota z szerokimi ramionami i klatką piersiową. Ze względu na umiarkowaną sierść krótka i muskularna szyja zwierzęcia wygląda na długą i wdzięczną. Ogon jest smukły, stożkowaty, dostatecznie szeroki, końcówka zaokrąglona. Wada, ale nie powód do uboju - drobne guzki na ogonie.

Kończyny są smukłe, proporcjonalne i muskularne. Pędzle są zebrane, opuszki owalne, w kolorze pasującym do szaty głównej. Ze względu na to, że tylne nogi kota są nieco dłuższe niż przednie, podczas chodzenia dochodzi do charakterystycznego rozluźnienia i powstania fałdu pomiędzy zaokrąglonym brzuszkiem a wewnętrzną częścią uda.

Głowa jest okrągła, zgrabna, z prostym, nie wydłużonym nosem. „Punktem kulminacyjnym” kota cejlońskiego jest na wpół zasypiający, senny wyraz oczu na charyzmatycznej twarzy, która jest wyraźnie widoczna nawet na zdjęciu. Górna powieka ma kształt migdała i jest delikatniejsza, zaokrąglona. Oczy są dostatecznie duże w stosunku do wielkości kufy, osadzone lekko ukośnie iw niewielkiej odległości od grzbietu nosa. Uszy wydłużone, duże, niezbyt szerokie u nasady i zgrabnie zaokrąglone na wierzchołkach, osadzone wysoko i na niewielką odległość. Kolor tęczówek zmienia się na żółto i zielono.

Sierść jest jedwabista i cienka, ale gęsta i ściśle przylegająca do ciała, miękka w dotyku. Niewielki lub żaden podszerstek. Kolorystyka waha się od szaro-piaskowego do mocno złotego, brzuch i wewnętrzna strona łap są najczęściej nieco jaśniejsze niż ton główny. Kolor sierści tykający, czyli „wzór bez wzoru”. Poszczególne sierść zwierzęcia jest nierównomiernie ubarwiona, co daje wizualny efekt nakrapianych, prążkowanych, falistych i innych wzorów.

Uwaga! Bez względu na rodzaj wzoru na czole wymagany jest znak „kobry”.

Tykające koty cejlońskie są zwykle podzielone na trzy typy:

• Kontynentalny - najbardziej „wartościowy”, całe ciało kota pokryte jest nierównomiernie ubarwioną sierścią, bez widocznych plam i pasków.
• Dom - główna część ciała pokryta jest tykaniem, ale dozwolony jest mały wzór na łapach.
• Bentota - typowy kolor dzikiego „Cejlonu”. Ogon, nogi i szyja ozdobione paskami w kształcie pierścieni, na brzuchu widoczne drobne plamki, plecy i boki pokryte nierównomiernie ubarwionym włosiem.

Odcień tykania zależy od koloru sierści i dziedziczności, dzieli się na popularne: czarny, brzoskwiniowy, himalajski i rzadki - cynamonowy, czerwony, szylkretowy, kość słoniowa (krem).

To interesujące! Bentota to najpowszechniejszy kolor, którego nazwa pochodzi od osady, w której dr Paolo Pelegattu po raz pierwszy odkrył koty cejlońskie.

Głównymi parametrami oceny są budowa szaty i umaszczenie, im bardziej kontrastowe i wyraziste tykanie, tym kot jest cenniejszy w hodowli. Niedopuszczalne wady: zmarszczki ogona, nieproporcjonalna lub „masywna” budowa ciała, nieregularny kształt ucha, wrodzona ślepota lub głuchota, niezstąpione jądra u mężczyzn.

Charakter i wychowanie

Koty cejlońskie mają korzenie „koczownicze”, co pozytywnie wpływa na odporność rasy na stres. Zwierzęta spokojnie znoszą zmianę scenerii, podróżują, poruszają się, szybko dostosowują się do każdych warunków życia, jednak krótkie włosy i brak podszerstka skazują zwierzę na szybką śmierć, jeśli znajdzie się na ulicy.

Zwierzęta są przyjazne dla wszystkich członków rodziny, dobrze dogadują się z dziećmi i gośćmi, jednak jeśli mają złe intencje, są czujne, zachowują się skrycie lub chowają. „Kobiety cejlońskie” dobrze dogadują się z innymi zwierzętami, jeśli „sąsiad” nie wykazuje agresji ani zdesperowanych cech przywódczych. Jeśli w Twoim domu mieszka odpowiedni dorosły pies, kociak rasy cejlońskiej będzie zachowywał się tak przyjaźnie, że będziesz musiał ratować czworonożnego przed „strumieniem mruczącej miłości” i figlarnością dziecka.

Dzięki wystarczającej liczbie zabawek i uwadze właściciela, właściciele kota Cejlońskiego nie będą mieli problemów z zachowaniem ani nieporozumień w kwestiach edukacyjnych. Jeśli jednak Twoje życie wiąże się z regularnymi wyjazdami i wyjazdami służbowymi, warto przygotować się psychicznie i zdobyć kolejnego kota. Przygotuj się, zwierzak będzie próbował zaangażować Cię we wszystkie „wielkie sprawy kotów”, czy to w gry, czy łapanie much..

Dla podopiecznego uwaga i aprobata właściciela jest niezwykle ważna, wyćwicz chwalenie kota skinieniem głowy lub zachęcaj go czułymi słowami, taki „manewr” pomoże zachować poczucie własnej wartości zwierzaka i wzmocni zaufanie. Mały obsesyjny towarzysz pomoże w nauczaniu sztuczek i komend; przyniesie wiele pozytywnych emocji tobie i twojemu pupilowi, najważniejsze jest prowadzenie zajęć w formie aktywnych gier.

To interesujące! Podsumowując cechy w jednym zdaniu, „kobiety cejlońskie” są dociekliwe, przyjazne, umiarkowanie aktywne i bardzo towarzyskie.

Konserwacja i pielęgnacja

W zasadzie nie ma ścisłych instrukcji dotyczących opieki nad kotami cejlońskimi, wszystko jest standardowe i z umiarem. Dla utrzymania wyglądu konieczne jest czesanie sierści podopiecznego gumową szczoteczką lub rękawicą do masażu raz na 1-2 tygodnie. Kąciki oczu czyści się w razie potrzeby wilgotnymi wacikami, uszy czyści środkiem czyszczącym lub wazeliną. Koty cejlońskie nie lubią wody, dlatego ich kąpiel jest dość trudna. Jeśli twoje zwierzę zostało kupione jako zwierzak, zostaw "wyrzuty sumienia" i kąp kota w razie potrzeby, wystarczy 1-2 razy w roku.

Zdyscyplinowane zwierzaki pozwolą Ci szybko przyzwyczaić kota drapak, który pozwoli zachować meble, nerwy i wdzięczną postawę małego drapieżnika. Koty cejlońskie nie mają problemów hodowlanych z zębami, ale potrzebują higieny jamy ustnej tak samo jak inne koty. Nie dajcie się zwieść temu, że zębom młodego „Cejlona” mogą pozazdrościć gwiazdy Hollywood, zazwyczaj mają problemy z Tatar i kwitną, są to towarzysze zwierząt domowych, które osiągnęły wiek 4-5 lat.

Zdrowie, wygląd i oczekiwana długość życia zależą bezpośrednio od jakości i zbilansowanej diety. Koty cejlońskie są małe, co oznacza, że ​​ich karma powinna być pożywna, ale niezbyt kaloryczna. Jeśli nie masz czasu na przygotowanie karmy dla kotów w puszce i dostosowanie diety do pory roku, wybierz karmę przemysłową super premium. „Suszenie” żywności pozwala rozwiązać problem mycia zębów i zębów brak witamin, nakłada jednak duże obciążenie finansowe na życie kota.

Zdrowie

Koty cejlońskie należą do tak zwanych ras aborygeńskich, co oznacza dobre zdrowie i dużą pulę genów. Przy odpowiedniej pielęgnacji i zbilansowanym żywieniu Twój podopieczny zachowa urodę i energię kociaka do późnej starości. Nawiasem mówiąc, oczekiwana długość życia „Cejlonu” wynosi od 13 do 18 lat.

Ważny! Robienie na drutach Koty cejlońskie są dozwolone tylko w obrębie rasy! Krzyżowanie krwi w celu wzmocnienia puli genów lub innych „motywów” jest niewyraźną wymówką dla nieuczciwych hodowców, bądź czujny!