Czy kot ma duszę?

Ludzie religijni wierzą, że po śmierci dusza sprawiedliwego trafia do miejsca, w którym panuje spokój, cisza i powszechna miłość. Czy dusza kota trafia tam po śmierci? A czy zwierzęta mają w ogóle duszę? Oczywiście nie ma jednoznacznych odpowiedzi na te pytania. Ale są założenia, które różnią się w zależności od tego, w co wierzyć: w nauce, w jednym z bogów, w karmie.

Wszystkie poniższe są tylko teoriami opartymi na przekonaniach ludzi o różnych poglądach na wszechświat. Nie stawiamy sobie za cel przekonywania czytelnika o czymkolwiek. Każdy sam decyduje, czy koty idą do raju, czy zwierzęta mają dusze i jak przejść przez trudny okres, utrata zwierzaka.

Ktoś powie: „Współczesna nauka nie uznaje istnienia duszy w żadnym stanie! O czym tu rozmawiać? ” Przejdźmy do historii. Nauka uznaje istnienie psychiki jako formę odzwierciedlenia rzeczywistości przez podmiot. Psyche jest tłumaczone ze starożytnej greki jako ... dusza! Oznacza to, że dusza to psychika. W takim razie czy kot ma duszę? Oczywiście, ponieważ istnieje psychologia zachowań zwierząt domowych, są zoopsycholodzy, którzy właśnie badają wpływ psychiki na zachowanie zwierząt.

Albert Einstein powiedział: „Im lepiej znam świat, tym bardziej wierzę w Boga”. Wydawałoby się, że wiara w tak ulotne pojęcie jak dusza jest nieporównywalna z nauką. Jednak setki światowej sławy luminarzy zgodziło się z Einsteinem, a wielu współczesnych naukowców zgadza się z tym. Z punktu widzenia niektórych naukowców dusza kota, człowieka i każdego innego stworzenia to impulsy elektromagnetyczne, jakiś rodzaj energii, aura, która nie znika po śmierci, ale łączy się ponownie z polem energetycznym Ziemi lub nawet Wszechświata. W takim razie, dokąd udają się dusze kotów po zakończeniu życia fizycznego? Prawdopodobnie są przekształcane w jakąś energię, która przenika wszystkie żywe istoty, to znaczy pozostają gdzieś w pobliżu, utrzymywane przez pole elektromagnetyczne ziemi.

Biblia wspomina o kotu tylko przelotnie. Jeremiasza 1:21 „Nietoperze, jaskółki i inne ptaki latają nad ich ciałami i głowami, a koty też się po nich wspinają”.. Ludziom, którzy mają negatywny stosunek do kotów, często podoba się ta okoliczność: „Nie bez powodu Biblia mówi o wszystkich zwierzętach domowych, ale milczenie na temat kota!” Jednak duchowni mówią, że kot w chrześcijaństwie wcale nie jest postacią negatywną. I nie wspomnieli o kotach ze względu na okoliczności historyczne: Izraelczycy byli głęboko oburzeni niewolniczym podejściem do kotów egipskich sąsiadów. Dlatego w Biblii nie ma jednoznacznej odpowiedzi na pytanie: „Czy kot ma duszę”? Jednak wielu kapłanów traktuje te zwierzęta ze szczególnym szacunkiem, uważając je za „czyste” od Boga. Na przykład kota nie można wyrzucić z kościoła ani zabronić spania w pobliżu ołtarza..

Istnieje ciągła debata nad możliwością życia pozagrobowego dla zwierząt. Z jednej strony w pismach świętych wspomina się, że dusza kota (jak każde zwierzę) i dusza człowieka to dwie różne sprawy. Człowiek po śmierci może iść do nieba, podczas gdy zwierzę po prostu przestaje istnieć. Jednak święci są często przedstawiani obok zwierząt, orły latają wokół tronu Boga, a niektóre opisy Raju mówią o obecności w nim pokojowo współistniejących zwierząt. Hieromonk Nektarios Optinsky powiedział, że wszystkie koty idą do raju na znak wdzięczności za to, że podczas potopu kot uratował wszystkie stworzenia zgromadzone w arce: jedna z myszy chciała przegryźć dno arki, a kot zauważył, że coś jest nie tak i zatrzymał ją na czas.

Hindusi wierzą, że dusza kota po śmierci, podobnie jak dusza każdego innego stworzenia, może iść zarówno do nieba, jak i do piekła. To, dokąd zmierza Atman (duchowa esencja), zależy od nagromadzonej karmy. Atman od jakiegoś czasu przebywa w raju, gdzie otrzymuje nagrodę za dobre uczynki lub w piekle, gdzie płaci za grzechy, znosząc mękę. Jest tylko jeden raj dla kotów, ludzi i innych istot, ponieważ Atman, czyli dusza, nie jest zwierzęciem ani człowiekiem. Atman po pobycie w piekle lub raju powraca do świata ludzi, wpadając w jedno z ośmiu i pół miliona możliwych wcieleń, od najprostszego mikroorganizmu, rośliny, owada po człowieka, w tym kamienie i inne nieożywione (z punktu widzenia chrześcijanina) przedmioty.

Kot w buddyzmie, podobnie jak w hinduizmie, jest jednym z wcieleń. Istnieje jednak zasadnicza różnica. Jeśli Hindusi wierzą w istnienie Atmana, tj. dusze, buddyści zaprzeczają samemu faktowi obecności w jakiejkolwiek istocie substancji zwanej duszą. Według buddyzmu wszystko dookoła jest po prostu ciągłym strumieniem Świadomości, który przybiera różne formy. Nie ma dusz zwierząt ani ludzi, istnieje ogólny strumień Świadomości, którego cząsteczki są umieszczone w śmiertelnej powłoce. Raj dla kotów, podobnie jak dla wszystkich stworzeń, jest rodzajem stanu psychicznego: sami tworzymy Piekło i Raj, wybierając taką lub inną ścieżkę życia.

Po śmierci dusza kota odradza się w jednym z sześciu światów: świecie piekieł, głodnych duchów, zwierząt, ludzi, asurów (niższych bóstw), dew (wyższych bóstw). Miejsce kolejnego wcielenia, podobnie jak w hinduizmie, zależy od karmy.

Istnieją dziesiątki różnych kierunków buddyzmu i hinduizmu, zgodnie z którymi odpowiedź na pytanie „Czy koty idą do nieba?” może być zarówno pozytywne, jak i negatywne. Ale nie zależy to od stosunku do zwierząt, ale od tego, czy sam fakt istnienia piekła i raju jest rozpoznawany przez wyznawców różnych trendów.

Koran uczy uczciwości, miłosierdzia i tolerancji wobec wszystkich zwierząt bez wyjątku. Kot muzułmański jest postacią pozytywną, skoro sam Prorok Mahomet wyodrębnił te zwierzęta: pozwolił im siadać na kolanach podczas kazań, pił wodę z naczyń dzielonych z kotami, nawet raz odciął rękaw szaty, nie chcąc obudzić drzemiącego na nim kota.

Ale czy koty idą do raju? Według Koranu nie. Chociaż zwierzęta mają duszę, jest ona śmiertelna i obraca się w proch w momencie śmierci powłoki fizycznej. Raj to nagroda dla prawych ludzi. Osoba ma wybór, może sam zdecydować, jak ma żyć. Zwierzęta są pozbawione tego wyboru, nie potrzebują przebaczenia i nie mogą być karane za swoje czyny, ponieważ działają tylko ze względu na swoją naturę. Dlatego nie mogą otrzymać nagród, czyli pozostać w raju.

Życie pozagrobowe kota i religii to kwestia wiary w taką czy inną interpretację pism świętych. Biblia, Koran i Wedy zostały napisane wiele wieków temu, były tłumaczone na różne języki tysiące razy, rządzone i przepisywane. Nawet duchowni, odpowiadając pewnie na pytanie, bez najmniejszej wątpliwości, często nie potrafią wskazać źródła swojej wiedzy, która tak naprawdę jest tylko osobistym przekonaniem..

Alternatywą dla religijnych poglądów na życie i śmierć jest wzruszająca legenda, według której wszystkie koty idą do raju. Uważa się, że jest zapożyczony z mitologii skandynawskiej, ale autor jest niestety nieznany. Ale to nie przeszkadza właścicielom zwierząt na całym świecie wierzyć w to, co najlepsze, wspominać swoich zmarłych czworonożnych przyjaciół i mieć nadzieję na spotkanie. Pewnego dnia.

Kiedy zwierzę umiera, zwłaszcza jeśli było przez kogoś bardzo kochane w tym życiu, ląduje na Tęczowym Moście. Niekończące się łąki i wzgórza, na których nasi przyjaciele mogą biegać i bawić się razem. Pożywienia, wody i słońca jest pod dostatkiem, a naszym pupilom jest tam ciepło i wygodnie. Na tej ziemi wszystkie chore i stare zwierzęta zamieniają się w młode i pełne energii. Ci, którzy zostali kontuzjowani i ponownie zranieni, stają się zdrowi i silni. Czas mija dla nich, jeśli tylko pamiętamy je w naszych snach i snach. Zwierzęta tam są szczęśliwe i zadowolone ze wszystkiego, poza jednym - każde z nich odeszło wcześniej i zostawiło mu w tym życiu kogoś bardzo bliskiego..

Na Tęczowym Moście zwierzęta biegają i bawią się beztrosko razem, ale przychodzi dzień, gdy jedno z nich nagle zatrzymuje się i patrzy w dal. Jego oczy płoną ogniem, a ciało zaczyna drżeć z niecierpliwości. Nagle opuszcza swoich towarzyszy, leci nad szmaragdowozieloną trawą, a nogi niosą go coraz szybciej. Zauważył cię. A kiedy ty i twój zwierzak wreszcie się spotkacie, przytulicie się mocno, szczęśliwi, że jesteście zjednoczeni i nigdy się nie rozstaniecie. On, oszołomiony szczęściem, oblizuje cię po twarzy, twoja ręka znów z miłością pieści jego głowę, a ty znowu spojrzysz w oddane oczy swojego zwierzaka, który opuścił twoje życie na tak długi czas, ale nigdy nie opuścił twojego serca. Teraz możecie razem przejść przez Tęczowy Most ...

Udostępnij w sieciach społecznościowych: