Kimrick: historia, wygląd, charakter i zdrowie

Wszyscy wiedzą, że ogon kota jest ważną częścią ciała, pomagając zwierzęciu zachować równowagę i równowagę podczas manewrów. Jeśli jednak uważasz, że bezogonowe koty są gorsze, miłośnicy przyrody Cimrick zawsze obalą twoje przypuszczenia faktami. Koty bezogonowe są nie tylko pełnoprawne, ale mają też zabawne nawyki, co odróżnia rasę od „ogoniastych braci”.

To interesujące! Popularnie Kimrik nazywany jest kotem z ogonem zająca, chociaż nie wszyscy przedstawiciele rasy są bezogonowi.

Odniesienie do historii

Na Morzu Irlandzkim, w równej odległości od Irlandii, Szkocji, Walii i Anglii, leży mała wyspa Man. Już w XI wieku w celu wytępienia gryzoni sprowadzono na wyspę norweskie koty leśne. W XVI wieku mała wyspa lądowa służyła jako baza przeładunkowa dla flot handlowych. Oczywiście wraz z towarami i ładunkiem zwierzęta przywożono na wyspę i nie zawsze celowo. Co więcej, na wyspie zaczęły się rodzić kocięta bezogonowe i prawie nikt nie będzie w stanie dokładnie powiedzieć, dlaczego tak się stało..

Według pierwszej wersji handlarze sprowadzili na wyspę bezogonowych emigrantów, którzy ingerowali w naturalną pulę genów, co przyczyniło się do mutacji genów, według drugiej, zwierzęta straciły ogony w wyniku międzygatunkowego kojarzenia dzikich kotów norweskich i krótkowłosych (domowych) kotów brytyjskich. Druga wersja wygląda bardziej logicznie, ponieważ wśród urodzonych „bezogonowych” były osobniki długowłose. Wszystkie koty wyspiarskie, niezależnie od ich wyglądu, zostały „ochrzczone” przez rasę Mainx. Pierwsza „partia eksportowa” Mans została przywieziona do Walii, gdzie kontynuowano naturalny rozwój rasy..

To interesujące! W Anglii rasa jest zwykle nazywana walijską, co po angielsku brzmi jak Cymric.

W Kanadzie rozpoczęto aktywną hodowlę „nowicjuszy” o krótkich ogonach, ale próby rejestracji kota walijskiego zakończyły się niepowodzeniem. W latach 1960-1970 Kimrick był uważany za długowłosego Manx. Jednak w trakcie prac hodowlanych ujawniono, że bezogonowy gen Kimrika jest recesywny, podczas gdy potomstwo dzikich ludzi zawsze rodziło się bez ogonów.

O uznanie walczyło dwóch hodowców z Kanady, Blay Welsh i Leslie Foltsake. Pierwszy tytuł mistrzowski uzyskano w 1976 roku od małego kanadyjskiego klubu. Jak pokazał czas, ustępstwo ekspertów przyniosło wzajemnie pozytywne rezultaty. Hodowla Lovebunny przekształciła się w International United Cimrick Association, a rasa zyskała poparcie i uznanie w Ameryce. Niestety, rozpoznanie kota walijskiego nie rozprzestrzeniło się poza terytorium Stanów Zjednoczonych..

W Stanach Zjednoczonych jest kilka klubów zajmujących się egzekwowaniem standardów, jednak rasa kotów Kimrick okazała się bardzo trudna w hodowli. Wysokiej jakości krycie wymaga starannej selekcji zwierząt, a ze względu na ich niedobór hodowcy muszą rozmnażać krewnych, co prowadzi do regresji i eliminacji miotów.

Wygląd

Wzorzec rasy kota walijskiego jest jeszcze bardziej zagmatwany niż jego historia. Na początek musisz wyjaśnić, że nie wszystkie koty rasy Cimrick rodzą się bezogonowe, a zwierzęta są zwykle dzielone na 4 typy:

• Rumpy - najcenniejszy przedstawiciel rasy. Kot jest całkowicie pozbawiony ogona, a na kości krzyżowej znajduje się małe zagłębienie.
• Rumpy riser - długość ogona wynosi od 1 do 3 kręgów. Kot może zostać dopuszczony do mistrzowskiego standardu, jeśli ogon w pozycji podniesionej nie wykracza poza linię grzbietu..
• Krępy - Kimrik z ogonem przypominającym bobtail z załamaniami i krzywiznami.
• Longy - „standardowa” długość ogona kota. Gatunek nie jest uznawany za gatunek wystawowy, a jeśli kocięta przygotowują się do sprzedaży, hodowcy obcinają ogony maluchom w wieku 5 dni.

Biorąc pod uwagę recesywność zmutowanego genu, nie można przewidzieć jakości miotu, nawet od rodziców o najwyższej jakości, może urodzić się całkowicie długie potomstwo. Poważni hodowcy wykorzystują wszystkie 4 rodzaje kotów walijskich w pracach hodowlanych, aby zmniejszyć ryzyko rozwoju niepełnosprawności fizycznej kociąt.

Waga dorosłego zwierzęcia wynosi od 3,5 do 6 kilogramów. Patrząc na zdjęcie Kimrika, uderzają zaokrąglone ciało, szerokie kości i mocna sylwetka zwierzęcia. Ciało zwierzęcia jest wizualnie skrócone, a ze względu na brak ogona wydaje się kwadratowe. Sierść jest miękka, gęsta, średniej długości, „podszyta” z dobrze rozwiniętym puchem. Kości i mięśnie są mocne, co jest szczególnie widoczne na plecach i klatce piersiowej. Szyja jest szeroka i krótka, u osobników długowłosych ozdobiona szerokim fałdem skóry z kołnierzem. Przednie nogi kota walijskiego są nieco krótsze niż tylne, co wpływa na chód i postawę. Szczotki mocne i zaokrąglone, ale małe.

To interesujące! Ze względu na brak ogona Kimriks nie biegnie, a skacze jak zające.

Głowa okrągła, policzki dobrze rozwinięte i podkasane. Broda jest mocna, ale na tle dużej, bezczelnej kufy wydaje się mała i lekko wklęsła. Nos jest stosunkowo wąski i proporcjonalny. Przejście od nosa do czoła jest gładkie, dopuszczalny jest lekki „stop”. Czoło jest szerokie i zaokrąglone. Oczy są duże, okrągłe, osadzone pod niewielkim kątem i stosunkowo blisko grzbietu nosa. Uszy są średnie, osadzone wysoko i blisko siebie. Część małżowiny usznej pokryta jest wełną.

Standard nie ogranicza rasy ze względu na umaszczenie, najczęściej spotykane są maści rude, szylkretowe i pręgowane. Zabarwieniu podlegają kolory z wyraźnymi oznakami hybrydyzacji - lawenda (róż, liliowy), barwa, czekolada, kolory i ich kombinacje. Kolor tęczówki powinien harmonizować z odcieniem sierści, dopuszczalna jest heterochromia (oczy o różnych kolorach).

Cóż, teraz trochę informacji do przemyślenia. Większość stowarzyszeń uważa Kimrik za długowłosą odmianę kota rasy Mainx. Rdzenny kot walijski nosi średniej długości płaszcz z gęsto wyściełanym puchem, aby podkreślić jego zaokrąglony kształt, podczas gdy Manks są krótkowłose. Program hodowlany umożliwia kojarzenie ras walijskiej i maine, a wszystkie urodzone kocięta, niezależnie od długości sierści, są uznawane za Kimriks. A teraz uwaga, jeśli Cimrick to Mans z długimi włosami, to kogo należy uznać za kocięta krótkowłose z krycia mieszanego? Program hodowlany rozpoznaje je jako Kimriks, ale w rzeczywistości i standardowo są to Manks!

Charakter i wychowanie

Kot walijski jest łowcą i obrońcą terytorium. Orientacja człowieka nieznacznie zmieniła instynkt i jeśli wcześniej Kimrik strzegł obór i stada, to współczesne zwierzęta domowe chronią dom i rodzinę. „Czarna lista” obejmuje wszystkie żyjące istoty, które budziły strach właściciela, czy to mysz, pies czy nieznajomy. Zapewniamy, że kot walijski będzie miał odwagę zaatakować wroga.

Rasa ma dość tolerancyjny i zrównoważony charakter, dobrze czuje emocje, rozróżnia ton głosu i szybko uczy się norm zachowania. Trudno nazwać kota walijskiego pasywnym lub flegmatycznym, jeśli zwabiasz zwierzaka zabawką, kot będzie bawić się z przyjemnością, woła na kolana, zwierzę się uspokoi i mruczy, ale gdy właściciel jest zajęty biznesem, Kimrick będzie wolał spać. Samodzielny wypoczynek sprowadza się do wspinaczki na najwyższy punkt mieszkania i ważnej kontemplacji „terytoriów przedmiotowych”.

To interesujące! Dzięki swoim długim i mocnym tylnym łapom kot walijski słynie z wysokich i długich skoków..

Kimriks spokojnie znosi podróże, szybko dostosowuje się przy zmianie otoczenia i ruchu. Jedyne, do czego zwierzę jest silnie przywiązane, to jego właściciel, więc rasa nie jest odpowiednia dla pracoholików i osób o intensywnym tempie życia. Rasa dobrze dogaduje się z dziećmi, zsocjalizowanymi kotami i psami. Jeśli planujesz pozyskanie ekskluzywnego zwierzaka to warto wziąć pod uwagę, że wraz z wiekiem aktywność kota walijskiego spada, dlatego małe dzieci i młode zwierzęta przyniosą dużo dyskomfortu starszemu Kimrickowi.

Kot walijski lubi wodę, nie należy go mylić kąpielowy! Zwierzęta uwielbiają patrzeć na ruchomy strumień wody, czy to rzekę, morze czy otwarty kran. Jeśli masz akwarium w swoim domu, przygotuj się na to, że zwierzak będzie łowił ryby, bo ze względu na „wielką sprawę” nie jest grzechem moczenie łap. Jednak jeśli chodzi o kąpiel, dzielny Kimrick zamienia się w zwykłego przerażonego kota..

Konserwacja i pielęgnacja

Grube futro i wyściełane poduszki wymagają regularnego czesania. Do pełnej pielęgnacji włosów potrzebny jest zestaw pędzli i fuminator (gładzik). Koty walijskie są czyste i ich pielęgnacja zajmuje dużo czasu, ale aby zapobiec matowaniu, sierść należy czesać raz w tygodniu. Jesienią i wiosną kot zmienia podszerstek, a czesanie staje się codziennym obowiązkiem. Zaleca się zakup obcinacza do paznokci i pilnika do zaokrągleń. Manicure to obowiązkowy zabieg cotygodniowy, nawet jeśli w domu jest drapak. Zaleca się również cotygodniowe przecieranie oczu i uszu..

Kimrik uwielbia wzrost, potrzebuje przytulnego mieszkania i drapaka, jeśli powierzchnia mieszkania na to pozwala, warto rozważyć możliwość zakupu drapaka lub kompleksu z wysokimi stojakami. Ale zabawki są dobrowolne, najczęściej Kimriki je ignoruje.

Ważny! Wysokiej jakości i zbilansowana karma to gwarancja zdrowia Twojego pupila. Kot walijski potrzebuje diety niskokalorycznej, bogatej w białko, witaminy i minerały.

Kimriki kocha spacery, ale zwierzę trzeba przyzwyczaić do smyczy i „świata zewnętrznego” od dzieciństwa. Jeśli masz już dorosłego zwierzaka, warto ograniczyć się do opalania przy otwartym oknie. Pamiętaj o bezpieczeństwie i montuj ekrany w otworach okiennych! Wychodząc z domu nie pozostawiaj ram okiennych w pozycji wentylacyjnej, jeśli zwierzę utknie w szczelinie, zaburzone krążenie krwi zabije zwierzaka w ciągu kilku godzin.

Zdrowie

Głównym problemem wynikającym z małej liczby ras są trudności w hodowli. Standardowo ciało kota walijskiego powinno mieć kwadratowy korpus bez ogona. Ze względu na niedobór rasy przy wyborze pary hodowcy muszą działać niemal na ślepo, co prowadzi do narodzin kociąt z wadami fizycznymi.

Zmutowany gen jest recesywny i penetrujący, to znaczy może być nieobecny lub obecny u zwierzęcia z ogonem. Aby urodziło się zdrowe potomstwo, jedno z rodziców musi mieć ogon i nie jest nosicielem zmutowanego genu. Po skojarzeniu dwóch zwierząt będących nosicielami zmutowanego genu potomstwo rodzi się martwe.

Nawet przy najbardziej przemyślanym i udanym kryciu 25% kociąt umiera wcześnie w ciąży i rozpuszcza się, a pozornie zdrowe urodzone dzieci mogą cierpieć na zespół Manx - naruszenie struktury kręgosłupa. W przypadku stwierdzenia odchylenia kocięta są uznawane za niezdolne do życia i poddawane są eutanazji. Syndrom może rozwinąć się u każdego kociaka do 6 miesiąca życia, dlatego poważni hodowcy zapewniają dokumenty gwarancyjne potwierdzające stan zdrowia zwierzaka.

Uwaga! Zespół manx jest śmiertelnym „skutkiem ubocznym” mutacji i jest normalny i niezależny od dziedziczności lub jakości kojarzenia..