Jak powstały pierścienice, skąd się wziął ten typ

Przyjrzyjmy się bliżej kilku zwierzętom, które biologia bada bardzo dokładnie - typowi pierścieniowemu. Aby się trochę o nich dowiedzieć, więcej trzeba wziąć pod uwagę ich składowe gatunkowe, szczególny sposób życia, siedlisko, a także zewnętrzną i wewnętrzną strukturę ich ciała..

Typowe znaki i cechy typu pierścieniowatego

Grzybicy lub w inny sposób pierścienie, pierścienice są jedną z najliczniejszych grup wśród zwierząt, która według ogólnych danych liczy około 18 tysięcy odkrytych gatunków. Zasadniczo zwierzęta te są przedstawiane w postaci kręgowców szkieletowych, które są w stanie uczestniczyć w niszczeniu substancji organicznych, a także są uważane za podstawę żywienia innych gatunków świata zwierząt..

Powierzchnia korpusu pierścieni jest podzielona przegrodami na kilka segmentów, które odpowiadają zewnętrznym pierścieniom osobnika. To właśnie ten niezwykły fakt pozwolił nazwać robaki pierścienicami. Wśród danych pierścieni można znaleźć nie tylko robaki, które będą przetwarzać powierzchnię ziemi, ale także mutulistów - robaki żyjące w symbiozie z innymi gatunkami istot żywych, ektopasożyty (żyjące na powierzchni ciała), pasożyty wysysające krew i żywiące się wyłącznie nią, padlinożercy, filtraty a także drapieżniki.

Gdzie znaleźć pierścienice?

W jakim środowisku przeważnie żyją pierścienie? Tak więc obszar zamieszkania loków jest bardzo szeroki - obejmują morze i ląd, a także zbiorników słodkowodnych. Można znaleźć wiele pierścienic żyjących na powierzchni słonych mórz i oceanów. Grzybicy są wszechobecne, można je znaleźć na każdej głębokości oceanów, a nawet na dnie Rowu Mariańskiego. Gęstość zaludnienia robaków oceanicznych jest bardzo wysoka - do 100 000 jednostek pierścienia na metr kwadratowy powierzchni dna. Osobniki morskie są uważane za najlepszy pokarm dla ryb i odgrywają ważną rolę w procesach zachodzących w ekosystemie mórz.

Na terenie zbiorników słodkowodnych można spotkać głównie osobniki wysysające krew, na przykład pijawki, które są bardzo często używane w medycynie. Na terenie tropikalnych szerokości geograficznych pijawki mogą żyć zarówno w glebie, jak i na drzewach..

Osobniki wodne nie tylko czołgają się po dnie lub wbijają w powierzchnię, ale potrafią też samodzielnie stworzyć rurkę ochronną i mieszkać w niej przez długi czas, aż zwierzę zostanie przez kogoś niepokojące.

Najpopularniejsze są pierścienie żyjące na powierzchni gleby, ich nazwa to dżdżownice. Zagęszczenie tych osobników na łące, a także w glebach leśnych może dochodzić do 600 jednostek na metr kwadratowy. Ponadto te robaki biorą udział w tworzeniu gleby i gleby..

Jakie klasy pierścieni żyją na ziemi?

Około 200 lat temu Georges Cuvier wykonywał prace z zakresu klasyfikacji zwierząt i wyprowadził tylko 6 serii jej przedstawicieli. W tej liczbie znalazły się również stawonogi - stworzenia, których ciała były wcześniej z natury podzielone na segmenty. W tej grupie znajdują się: wszy drzewne, dżdżownice, pijawki, owady, pająki i raki.

W pierścienicach można wyróżnić niewielką liczbę cech, za pomocą których podzielono je na całą grupę. Najważniejsze jest to, że mają celoloma (wtórna jama ciała), metameryzm (segmentacja) ciała i dobrze rozwinięty układ krążenia. Oprócz tego pierścienice mają niezwykłe narządy ruchu - parapodię. Ponadto pierścienie mają rozwinięty układ nerwowy, który obejmuje węzeł nerwu nadgardłowego, a także łańcuch nerwów brzusznych. Struktura układu wydalniczego w loczkach jest metanefrydyczna.

Według ekspertów pierścienie zostały podzielone na 4 główne klasy.. Główne klasy pierścieni:

1. pierścienice polichaete (także drugie imię polichaety). Tutaj można osobno przeprowadzić aż trzy podklasy: mizostomidy, swobodnie poruszające się lub siedząco-przyczepione;
2. pierścienie o małym włosiu (skąposzczety);
3. pijawki. W tej klasie można wykonać 4 główne zamówienia: pijawki szczękowe, trąbkowe, gardłowe i szczecinowe;
4. echiuridae.

Jak wygląda pierścienicowatość?

Obrączkowate można scharakteryzować jako najbardziej zorganizowanych przedstawicieli grupy robaków. Ich wskaźniki długości ciała wahają się od kilku milimetrów do 2,5 metra. Ciało osoby można wyraźnie podzielić na trzy główne części: głowę, ciało, płat odbytu. Główną cechą wyróżniającą robaki jest brak wyraźnego podziału na podziały, jak ma to miejsce w przypadku wyższych gatunków zwierząt w pierścienicach..

W obszarze głowy jednostki znajdują się różne narządy zmysłów. Większość pierścienic ma dobrze rozwinięty wzrok. Niektóre osobniki pierścienic mogą być dumne ze swojej specjalnej budowy oczu, a także bardzo wyraźnego widzenia. Narząd wzroku u tych zwierząt może znajdować się nie tylko w okolicy głowy, ale także na ogonie, tułowiu czy na mackach..

Kubki smakowe są szczególnie rozwinięte u robaków. Robaki są w stanie dobrze wyczuwać różne zapachy za pomocą rozwiniętych komórek węchowych, a także dołu rzęskowego. Część słuchowa pierścieni jest tworzona na zasadzie lokalizatorów. Zdarza się, że echiruidy są w stanie usłyszeć i rozpoznać nawet najcichszy dźwięk za pomocą narządu słuchu, który ma budowę podobną do linii bocznej u ryb.

Jakie są narządy oddechowe, a także układ krwiotwórczy u stworzenia?

1. Robaki o małym włosiu wdychać tlen przez cały tułów. A wieloszczety mają wyspecjalizowany organ oddychania - skrzela. Takie skrzela są zwykle przedstawiane jako krzaczaste lub pierzaste wyrostki paparpodiów, które obejmują dużą liczbę naczyń krwionośnych..
2. Układ krążenia pierścień jest prezentowany w formie zamkniętej. System ten obejmuje dwa szczególnie duże naczynia - grzbietową i brzuszną, które są wyrównane za pomocą pierścieniowych naczyń w obszarze każdego segmentu. Ruch krwi następuje za pomocą skurczów specjalnych odcinków naczynia rdzeniowego lub pierścienia.
3. W układzie krążenia pierścienia podobnie jak u ludzi, obecna jest czerwona krew. Wszystko to sugeruje, że zawiera również pierwiastek żelaza. Ale jednocześnie żelazo nie jest częścią hemoglobiny, ale zupełnie innym pigmentem - hematyną, która pochłania pięć razy więcej tlenu. Ta specjalna jakość pozwala przetrwać nawet wtedy, gdy w pobliżu występuje specjalny niedobór tlenu.

Opis układu pokarmowego i narządów wydalniczych w ringu

Układ pokarmowy pierścienic można z grubsza podzielić na trzy obszary. Jelito przednie (lub stomodeum) zawiera otwór ustny, a także pysk robaka, ostre i mocne szczęki, gardło, gruczoły ślinowe i bardzo wąski przełyk.

Jama ustna, której druga nazwa to okolica policzkowa, może bez problemu wywrócić się na lewą stronę. Za tą sekcją można znaleźć potężne szczęki wygięte do wewnątrz. To urządzenie jest bardzo potrzebne, aby szybko i zręcznie złapać zdobycz..

Potem pojawia się mezodeum - jelito środkowe. Anatomia tej sekcji jest dość jednolita na całym obszarze ciała. W tym samym czasie jelito środkowe w niektórych miejscach zwęża się i ponownie rozszerza, to tutaj odbywa się proces trawienia pokarmu. Jelito grube jest raczej krótkie i reprezentuje odbyt.

Układ wydalniczy robaka składa się z metanefrydii, które znajdują się parami w każdym segmencie pierścienia. Pomagają wydalić nadmiar produktów przemiany materii z płynu jamistego.

Pojęcie zmysłów i układu nerwowego zwierzęcia

Każda z klas pierścieniowatych ma swój własny system typu gangion. Obejmuje pierścień nerwu okołogardłowego, który jest tworzony przez połączenie zwojów nadogardłowych i podprzełykowych, a także z par łańcucha zwojów brzusznych, które są obecne w każdym z segmentów.

Narządy zmysłów pierścienic są dość dobrze rozwinięte. Tak więc robaki mają ostry wzrok, dobry słuch i węch, a także dotyk. Niektóre osobniki pierścieni nie są w stanie łatwo wychwycić światła, ale również samodzielnie je emitują.

Proces rozmnażania pierścienic

Opis pierścieniowatego robaka przez specjalistów wskazuje, że osoby te są zdolne do rozmnażania się zarówno seksualnego, jak i bezpłciowego. Rozmnażanie bezpłciowe następuje poprzez podzielenie ciała na kilka części. Robak jest w stanie rozpaść się na kilka połówek, z których każda następnie staje się pełnoprawnym stworzeniem.

Przy tym wszystkim ogon stworzenia jest uważany za niezależny i nie może wyrosnąć na sobie nowej głowy. W niektórych sytuacjach druga głowa rośnie niezależnie w środku ciała robaka jeszcze przed procesem separacji.

Rozmnażanie przez pączkowanie jest dość rzadkie. Szczególnie interesujące są osoby, których pączkowanie może obejmować całą powierzchnię ciała, w którym to czasie tylne końce pączkują z każdego segmentu. Podczas rozmnażania mogą pojawić się dodatkowe jamy ustne, które z czasem staną się oddzielnymi pełnoprawnymi osobnikami.

W większości przypadków robaki są dwupienne, ale niektóre odmiany (pijawki i dżdżownice) rozwinęły hermafrodytyzm - proces, w którym obie osobniki pełnią jednocześnie dwie funkcje, rolę kobiety i mężczyzny. Proces zapłodnienia można przeprowadzić zarówno w środowisku zewnętrznym, jak iw ciele stworzeń.

Na przykład u robaków morskich, które rozmnażają się tylko płciowo, zapłodnienie uważa się za zewnętrzne. Osoby różnej płci zwykle wyrzucają swoje komórki płciowe na powierzchnię wody, gdzie zachodzi proces fuzji jaj i plemników. Z jaj typu zapłodnionego powstają larwy, które wyglądem zupełnie różnią się od osobników dorosłych. Pierścienie słodkowodne i lądowe nie mają stadium larwalnego, rodzą się od razu z dokładnie taką samą budową jak u osobników dorosłych.

Klasa Polychaete

1. Polychaetae mają dużą liczbę gatunków wśród ogólnej liczby pierścienic. Głównie klasa jest zdominowana przez wolno żyjące osobniki morskie. Można również spotkać gatunki słodkowodne i pasożytnicze.
2. Robaki morskie należące do tej klasy mają inny kształt, a także specjalną postawę. Robaki polychaete mają dobrze określony obszar głowy i parapodię. Robaki z tej klasy są w większości typu heteroseksualnego, natomiast proces rozwoju osobnika następuje wraz z metamorfozą.
3. Nereile wolą pływać i grzebać się w błocie. Mają ciało jak wąż, jak również duża liczba parapodiów. Zwierzęta są w stanie wykonywać dla siebie swobodne przejścia za pomocą wysuwanego gardła. Sandworms wyglądają bardzo podobnie do dżdżownic, a także zakopują się głęboko pod ziemią. Robak piaskowy jest szczególnie interesujący, ponieważ porusza się pod powierzchnią piasku metodą hydrauliczną, przepychając płyn wnękowy z jednego segmentu do drugiego.

Ciekawe, siedzące robaki, serpulidy, które żyją w spiralnych lub skręconych rurkach dobrze znanego typu. Serpulidy są przyzwyczajone do wystawiania z domu tylko głowy dużymi skrzelami w kształcie wachlarza.

Pijawki

Wszystkie pijawki są drapieżnikami, które w przeważającej części żywią się wyłącznie krwią stałocieplnych istot, robaków, ryb i mięczaków. Obszar występowania i siedliska pierścienic z klasy pijawek jest bardzo zróżnicowany. W dużych ilościach pijawkę można znaleźć w słodkiej wodzie lub w mokrej trawie. Ale są też gatunki morskie, a na Cejlonie można nawet spotkać lądowe gatunki pijawek..