Airedale terrier: historia rasy, wygląd, treść, zdrowie (+ zdjęcia i wideo)

Pies o klasycznych rysach myśliwy i doskonałe usposobienie rodzinne

- to jest Airedale. W pogoni za puszystymi koteczkami i modnymi rasami „miłośnicy psów” zupełnie zapomnieli o rasach uniwersalnych, które dobrze radzą sobie w mieszkaniu, chronią majątek właścicieli i nie wymagają skrupulatnej opieki. Airedale Terrier spełnia powyższe wymagania, jako bonus nie osypuje się, jego sierść nie pachnie i jest hipoalergiczna.

Ważny! Jeśli jesteś uczulony na zwierzęta, przed zakupem szczeniaka koniecznie wykonaj test. Airedale ma tylko hipoalergiczną sierść, bez wydzieliny skórnej..

Odniesienie do historii

Oficjalna historia rasy jest stosunkowo krótka, ponieważ rozpoczęła się dopiero w 1886 roku. Oczywiście Airedale Terriery nie pojawiły się od zera, ich rozpoznanie poprzedził kilkusetletni etap rozwoju. Rasa została wyhodowana w Wielkiej Brytanii, Yorkshire.

To interesujące! Nazwa rasy pochodzi od nazwy rzeki Eyre, obmywającej granice Yorkshire.

Anglia to kolebka wielu terierów, których połączył jeden wspólny przodek - czarny podpalany pies myśliwski (terier). Wszechobecność psów norujących wynikała z konieczności. Każde hrabstwo miało swój własny problem, w Yorkshire były to wydry. Ogromna populacja zwinnych zwierząt po prostu zmusiła ludzi do samoobrony. To samo można powiedzieć o szczurach, które niszczą żywność i przenoszą wirusy..

Pierwsze teriery myśliwskie były aktywnie wykorzystywane do polowania na wydry. W gęstych zaroślach trzcin, a niekiedy na terenach podmokłych polowanie jest dość trudne i wymaga od psa pewnych umiejętności. Staromodny czarny podpalany terier był wszechstronną rasą i wykonywał przeciętną robotę. Jednak reputacja wymarłych psów była niezachwiana, co stało się podstawą wyhodowania bardziej wszechstronnego myśliwego na „bazie” starożytnej rasy. Drugim „składowym DNA” (w pierwszej fazie) był znany łowca wydry - Otterhound.

To interesujące! Obszary przybrzeżne Eiry również miały „znaczenie sportowe”. Zagrzebanie się w norach i polowanie na parfour jest kulturową cechą Anglii. Psy pretendujące do miana „najlepszych” były na bieżąco testowane na zawodach. Umiejętności testowano zwykle na wybiegu lisów lub wydr. Te ostatnie były masowo ścigane w Yorkshire.

Muszę powiedzieć, że podczas hodowli psa pracującego nie zwracano szczególnej uwagi na jego wygląd. Rysunki zachowane w dokumentach z tamtych lat przedstawiają niegrzeczne, potężne psy, nieco nieproporcjonalne, ale bardzo muskularne. Po wyhodowaniu pierwszych metysów ludzie stanęli przed problemem psiej wściekłości. Erdel, który wpadł w stan podniecenia, był niekontrolowany, dosłownie rozdarł się i rzucił. Sytuację tę poprawiło krycie z rasami owczarków angielskich..

Niemal sto lat później Brytyjczycy otrzymali wytrzymałego, bezproblemowego pracującego, inteligentnego, małego, ale silnego psa. Nowa rasa została nazwana Coastal Terrier. Pod względem geograficznym hrabstwo Yorkshire jest bardzo korzystnie położone, przebiegały przez niego szlaki handlowe. Wraz ze statkami kupców, najpierw chwała, a potem same psy, rozprzestrzeniły się po przybrzeżnych terytoriach Eira.

To interesujące! W czasach starych praw, kiedy biedni w Anglii dosłownie głodowali, airedale teriery były bardzo poszukiwane wśród „kłusowników”. Faktem jest, że pozwolenie na polowanie kosztowało dużo pieniędzy, a za polowanie w rezerwacie czekała okrutna kara. Ludzie sami trenowali podopiecznych, by tropili, zabijali i przywozili do domu małą zwierzynę.

Airedale terriery, ze względu na swoje rozmiary, nigdy nie były używane do polowań w norach, ale w pracować na wodzie, były nieodparte. Przedstawiciele rasy byli wykorzystywani (i nadal są wykorzystywani) w roli psów gończych, gdyż doskonale pokonują szlak i podążają nim w skupieniu. Przez pewien czas (choć krótki) Airedale Terriery były „na czele” psów służbowych Anglii. Czworonożne eskortowane patrole policyjne w nocy pomagały w poszukiwaniu ludzi i narkotyków.

Populacja rasy szybko rosła, jej pierwsze pojawienie się miało miejsce w latach sześćdziesiątych XIX wieku. Stosunkowo szybko, bo w 1886 roku, Brytyjska Federacja Kynologiczna wpisała do rejestrów 24 psy nowej rasy. W 1880 roku pierwszy egzemplarz rasy został wyeksportowany do Stanów Zjednoczonych. Okazały mężczyzna o imieniu Bruce wystąpił na wystawie w Nowym Jorku i zdobył najwyższą nagrodę wśród swoich zakopujących krewnych (terierów).

To interesujące! Podczas II wojny światowej na frontach aktywnie wykorzystywano airedale teriery. Psy potrafią podejmować samodzielne decyzje, oceniać ryzyko i niestrudzenie podążają do swoich celów, dzięki czemu są doskonale spójne.

Wygląd

Rasa Airedale Terrier z powodzeniem łączy w sobie trzy bardzo cenne cechy - niewielki rozmiar, siła fizyczna i wesołe, rodzinne usposobienie. W swojej grupie ras Airedale jest największym przedstawicielem, a budowa psa jest harmonijna. Czworonogi nie powinny być karłowate ani mieć krótkich / długich nóg. Waga dorosłego psa nie jest regulowana przez normę, a wysokość w kłębie jest wyraźnie określona:

• Mężczyzna: 23-29 kg. - 58-61 cm.
• Suka: 18-20 kg. - 56-59 cm.

Można prześledzić dymorfizm płciowy, samce są silniejsze, mają szerszą kufę i surowe rysy. Suki są dobrze rozpoznawalne dzięki wyrazowi i wyglądowi kufy. Charakterystyka rasy jest podobna dla psów i suk. Airedale jest psem odważnym i uważnym, przyjaznym i empatycznym, lekkomyślnym, ale opanowanym.. Przedstawiciele rasy są bardzo temperamentni, o ich stanie i stanie ducha decyduje szybkość reakcji, wyraz oczu, uszy i ogon.

Standard rasy

• Głowa - w postaci szerokiej koturny, nie spiczastej, ale ze względu na brodę sylwetka jest prostokątna. Czoło średniej szerokości, lekko zwężające się ku oczom, słabo zaznaczone przejście do kufy. Długości twarzy i czoła są możliwie równe. Skóra głowy, która jest napięta i elastyczna, nie powinna tworzyć zmarszczek. Kości policzkowe, policzki i mięśnie żucia są rozwinięte, ale płaskie, nie zniekształcając „suchej” sylwetki kufy. Grzbiet nosa płaski, przestrzeń pod oczami wypełniona. Linia kufy zwęża się w kierunku czarnego nosa. Szczęki nie są zbyt ciężkie, w pełni rozwinięte. Wargi mocno zaciśnięte, czarne.
• Zęby - komplet, duży, biały. Szczęki w pełni rozwinięte, równe, ale niezbyt ciężkie. Zgryz jest prawidłowy bez przerwy, na przykład kleszczowy. Przodozgryz lub tyłozgryz - wady.
• Oczy - owalne, szeroko rozstawione i niezbyt nisko. Wyraz oczu u teriera klasyczny - zaciekawiony, uważny, z nutami podniecenia. Kolor irysów jest ciemnobrązowy. Powieki dobrze przylegające, w pełni pigmentowane. Niedopuszczalna jest jasna pigmentacja tęczówek.
• Uszy - trójkątne, obniżone do głowy, zaokrąglone końcówki. Uszy osadzone na średniej wysokości, ze złamaniem nieco powyżej czoła. Uszy nie są zbyt duże ani małe, harmonijne w stosunku do kufy.
• Ciało - prostokątny format, zwarty i harmonijnie zbudowany z dobrze rozwiniętymi mięśniami. Szyja dość długa, wysoko osadzona, z wyraźnym karkiem. Klatka piersiowa nie szeroka, mocna z elastycznymi żebrami, sięgająca głęboko do łokci. Wydłużona klatka piersiowa osłabia plecy i jest wadą. Tył jest ściśle płaski, bez ugięć. Lędźwie dobrze zaznaczone. Zad opadający. Podciągnięta linia pachwiny, ale nie „sucha”.
• Odnóża - przednie kończyny bardzo mocne, łopatki wydłużone, przyciągnięte do tułowia; - łokcie przylegające do mostka, przedramiona, śródręcza i nadgarstki ustawione pionowo. Tylne nogi są mocniejsze niż przednie. Uda wydłużone, przechodzące w kolano pod odpowiednim kątem. Stawy skokowe są mocne i elastyczne, skierowane do tyłu, równoległe do siebie. Pędzle owalne, palce wysklepione, ale niezbyt zakrzywione, stojące tylko prosto, bez „śladów”.
• Ogon - lewa wysoka, szeroka u nasady, lekko zwężająca się ku końcowi, mocna, raczej gruba, sprężysta. Jest noszony swobodnie lub pionowo do góry, nie powinien być rzucany na plecy. Długość naturalna lub do linii głowy (ogon cięty).

Rodzaj i kolor szaty

Airedale musi być sprawne i wolne od fałdów skóry lub podgardla. Podszerstek jest miękki i gęsty. Włosy straży są żylaste, twarde, z przerwami lub lekką falą. Wbrew powszechnemu przekonaniu airedale nie powinny być kręcone. Włosy są połamane lub wyglądają jak sprężyna. Zbyt miękka lub kręcona sierść wyklucza psa z hodowli.

Kolory są dozwolone w dwóch odmianach - szarej i czarnej z podpalaną czaprakiem. Podpalany od ciemnoczerwonego do wyblakłej czerwieni. Rysunek jest opisany standardem rasy:

• Uszy pasujące do „peleryny” lub ciemnoczerwone.
• Obszary pod głową, wokół szyi i pod uszami również mogą mieć kolor ciemnoczerwony..
• Płaszcz z tyłu głowy aż po boki.
• Na klatce piersiowej może występować kilka białych włosów, ale nie plama.

Opis rasy nie obejmuje informacji o drugim gatunku Airedale Terrier - gładkowłosy eredl redline terrier. Populacja podgatunku jest bardzo mała, czerwone linie są hodowane w oddzielnych (pojedynczych) gospodarstwach łowieckich do celów czysto roboczych.

Wskazówki dotyczące wyboru szczeniaka

Potencjalni właściciele powinni zrozumieć, że za pojawieniem się małego psa kryje się siła i moc prawdziwego myśliwego. Hodowano airedale terriery zagroda dużego drapieżnika i praca nad wodą. Przedstawiciele rasy radzą sobie z polowaniem na niedźwiedzie. Te psy są takie odważne i niezachwiane.

Doświadczeni trenerzy zauważają, że prawie wszyscy mestizo a hybrydy airedale terrier mają tendencję do biernej obrony. Jeśli nie masz doświadczenia w hodowaniu trudnych ras, to powinieneś weź szczeniaka Airedale tylko od oficjalnie zarejestrowanych hodowców. Oprócz „papierkowej roboty” reputację hodowli należy potwierdzić doświadczeniem. Porządni hodowcy chętnie przekazują potencjalnemu nabywcy kontakty właścicieli, którzy już kupili szczenięta w hodowli.

Ważny! Nawet jeśli nie zamierzasz wystawiać psa lub kupujesz szczeniaka do kastracji, masz prawo zapoznać się z dokumentami hodowlanymi producentów oraz z zakończeniem egzaminu hodowlanego miotu..

Jeśli przeglądałeś już oferty sprzedaży szczeniąt, to zapewne trafiłeś na informacje o mini-Airedales - Teriery walijskie. Wbrew popularnym plotkom Walijczyk nie jest przodkiem Airedale ani starszej odmiany. Obie rasy zostały wyhodowane w Anglii i otrzymały nazwy od hrabstw (w których miała miejsce hodowla). Główne różnice między Airedale Terrierem a Welsh Terrierem dotyczą wielkości - Welsh są nadal używane do polowania na nory, są mniejsze niż airedale.

Niektórzy potencjalni właściciele wysuwają bezpodstawny wniosek, że „krasnolud” Airedale lepiej nadaje się do trzymania w mieszkaniu. Walijski terier jest psem czysto myśliwskim, a jego charakter jest „obciążony” odpowiednimi umiejętnościami. Erdele są o dobre 20 centymetrów wyższe od Velsha, ale przez lata „dostosowywali się” i „ulepszali” jak zwierzęta pozbawione polowania.

Charakter i szkolenie

Charakter Airedale Terrierów w pełni odpowiada „klasycznemu” opisowi terierów - energiczny, żywy, zainteresowany, lekkomyślny, oddany. Przedstawiciele rasy dobrze dogadują się z innymi zwierzętami, w tym kotami. Gryzonie i ptaki mogą być postrzegane jako zdobycz.

Każda rasa myśliwska jest podatna na gniew w momencie podniecenia. Airedale terriery, które są trzymane w domu od urodzenia i nie uczą się polować - nie jest podatny na nieuzasadnioną agresję. Jednocześnie pies może pokazać zęby i siłę, jeśli chodzi o obronę terytorium lub ochronę właściciela.

Ważny! Od pierwszych miesięcy życia szczeniaka cały wolny czas poświęcaj na kontakty towarzyskie. Psy wychowane w próżni społecznej są na to podatne agresja, wobec psów i kotów, mają tendencję do ucieczki i dominacji w rodzinnej hierarchii.

Trening Airedale zwykle przechodzi bez trudności. Pies pamięta komendę po 10-12 powtórzeniach, oczywiście, jeśli proces tresury jest poprawnie zbudowany. Nawet najbardziej doświadczony trener nie sformułuje jasnych zaleceń, jak i kiedy trenować, jak zachęcać, jak karać. Każdy pies potrzebuje indywidualnej wycieczki. Jeśli w rodzinie są dzieci, które ukończyły 14 lat, edukację Airedale można powierzyć młodemu właścicielowi..

Konserwacja i pielęgnacja

Airedale terriery przystosowane są do trzymania w mieszkaniu, aw ciepłym sezonie mogą w nim zamieszkać woliera. Przedstawiciele rasy nie rzucają się, przyszli właściciele nie będą musieli cierpieć zapach psy, jedynym zastrzeżeniem jest regularna fryzura, której potrzebuje airedale.

W grząską pogodę pies musi być ubrany płaszcz przeciwdeszczowy, ponieważ zbyt częste kąpiele wywołują problemy skórne. Jeśli zwierzę jest bardzo brudne, umyj je czystą wodą, a następnie sprawdź, czy podszerstek jest całkowicie suchy. Mokra wełna i przeciągi to niekompatybilne koncepcje, które z pewnością prowadzą do przeziębienia. Kąpielowy od szampon produkowane przed wystawą, nie więcej niż 4 razy w roku.

Lamówka To procedura wyrywania martwej, starej wełny. Podczas strzyżenia Airedale przycina linię brody i obramowuje kończyny. Płaszcz nie powinien być za krótki. Nie ma specjalnych wskazań fizjologicznych do zabiegu, ale dla zachowania spektakularnego wyglądu jest to konieczne. Jeśli pies ma wystawę, przycinanie odbywa się na 2 tygodnie przed imprezą.

Większość Airedale nie wymaga specjalnej opieki oczy, ale badanie okulistyczne powinno być przeprowadzane raz na sześć miesięcy. Uszy obniżone do głowy mogą powodować rozwój zapalenie ucha środkowego, chociaż z sprzątanie Raz na 3 tygodnie ryzyko jest minimalne. Rasa ma wysklepione palce i zakrzywione pazury, co powoduje naturalne ścieranie. Jeśli z jakiegoś powodu jesteś zmuszony skrócić czas spacerów, potrzebujesz pazurów podcięcie. Airedale z prawidłowym zgryzem rzadko ma zdiagnozowane problemy stomatologiczne. W przypadku ukąszenia przez kleszcza pies potrzebuje środków zapobiegawczych szczotkowanie zębów.

W przypadku braku specjalnych zaleceń lekarza weterynarii dopuszcza się karmienie Airedale Terriera zarówno „naturalnymi”, jak i przemysłowymi karmić. Sucha karma to świetna alternatywa dla dostarczenia Twojemu psu witamin i składników odżywczych, ale jej jakość nie powinna być niższa niż premium (lub super-premium).

Zdrowie

Średnia długość życia Airedale Terriera waha się między 10-12 lat. Nawet biorąc pod uwagę wszystkie cechy rasy, można ją nazwać zdrową. Pełna opieka i prawidłowe żywienie dosłownie minimalizuje ryzyko rozwoju patologii. Choroby, na które są podatni Airedale, przejawiają się w podeszły wiek, lub są oczywistymi dziedzicznymi dolegliwościami.

Choroby skórne - częsty problem wielu airedale terrierów:

• Gorące punkty (surowe wyprysk) - zakaźna zmiana skórna prowadząca do silnego świądu i bólu. Pies próbuje się wyczołgać lub podrapać rany, co prowadzi do zwiększonej wilgotności i pogorszenia sytuacji. Jeśli leczenie zostanie zignorowane, wyprysk może nasilić się lub pojawić w nowych miejscach. Leczenie jest zachowawcze i długie.
• Demodecosis - choroba skóry wywołana przez mikroskopijnego pasożyta. Demodex (pasożyt) przebywa na skórze psa i zaczyna atakować noszącego w momencie pojawienia się „korzystnych” bodźców (niedobór odporności, chroniczne przeziębienie, dysbioza itp.).
• Czerniak - nowotwór skóry.

Problemy okulistyczne są spowodowane dziedziczeniem:

• Entropion (zwrot stulecia).
• Postępująca atrofia siatkówki.
• Dystrofia rogówka oczy.
• Pannus.

Dziedziczne choroby Airedale Terrierów obejmują również:

• Dysplazja staw biodrowy - powszechna patologia psów usługowych o średnich i dużych wymiarach. Wraz z wiekiem i wolniejszym metabolizmem tkanka stawowa regeneruje się wolniej, co prowadzi do otarcia stawu lub głowy kości. Przy dobrej opiece objawy ograniczają się do kulawizny po śnie lub hipotermii.
• Hypoadrenocorticism (Choroba Addisona) to patologia, która atakuje nadnercza z powodu atrofii ich kory. Znacznie rzadziej chorobę Addisona rozpoznaje się jako powikłanie amyloidozy..
• Niedoczynność tarczycy - choroba wskazująca na zahamowanie czynności tarczycy iw konsekwencji brak hormonów w organizmie psa.
• Rozszerzanie się kardiomiopatia - patologia wpływająca na serce. Stwierdza się to po rozszerzeniu komór serca i utracie napięcia fragmentów mięśnia sercowego.
• Choroba von Willebranda - dolegliwość często nazywana pseudohemofilią. Pies cierpi na samoistne krwawienie z błon śluzowych z powodu braku jednego ze składników krwi (vWD). W rzadkich przypadkach zespół można nabyć, ale wskazuje to na obecność dodatkowej patologii, prawdopodobnie autoimmunologicznej.
• Chłoniak - rak układu limfatycznego.

Szczenięta Airedale Terrier muszą przejść badanie lekarskie, ponieważ lekarz musi wykluczyć obecność kilku patologii:

• Przepuklina pępkowa - niecałkowicie zamknięty pierścień w otrzewnej. Groźba naruszenia, gdy fragment jelita wpadnie do worka pępowinowego. W trudnych przypadkach szczeniak może umrzeć z powodu martwicy i posocznicy.
• Dysplazja nerek przejawia się już w okresie szczenięcym. Patologia najczęściej prowadzi do śmierci psa w młodym wieku.
• Agenesis - wada rozwojowa prowadząca do nieobecności jednej lub obu nerek jednocześnie.

Przyszły właściciel musi mieć się na baczności, ponieważ mały Airedale Terrier jest bardzo podatny na szkodliwe skutki pasożyty i atak wirusów. Podczas planowanego krycia suka jest zapobieganie robaki, jeśli ten moment zostanie pominięty, na odchody prawdopodobnie wpłyną robaki. Konsekwencje zależą od intensywności inwazji. Najbardziej nieszkodliwym objawem jest opóźnienie wzrostu. W przypadku poważnej inwazji szczeniak będzie miał silne ślinienie., wymioty, spuchnięty brzuszek. Jeśli warunek zostanie zignorowany, pies może umrzeć.

Zdjęcie