Welsh terrier: historia, standard, charakter, opieka i różnice (+ zdjęcie)

Klasyczny angielski myśliwy Welsh Terrier jest regularnie i niezasłużenie pozbawiany uwagi miłośników psów. Prawdopodobnie taka uparta ignorancja wynika z zewnętrznego podobieństwa teriera walijskiego i bardziej popularnego airedale terriera. Niemniej jednak rasa istnieje, jest rozpoznawana przez społeczność światową i jest wysoko ceniona przez „doświadczonych” miłośników psów. Być może poznając się lepiej u teriera walijskiego nie odkryjesz dla siebie niczego nowego, ale jest duża szansa, że ​​to jest „Twoja rasa” i po prostu o tym nie wiesz.

Odniesienie do historii

Wielka Brytania jest domem dla wielu ras, w tym ras polujących na norki. Pierwsze wzmianki o polowaniu na psy na „zwierzynę podziemną” pochodzą z VI wieku. Nie będziemy twierdzić, że rasa terierów walijskich pochodzi od starożytnych terierów, ale na pewno znamy kilka faktów. Polowanie zawsze zajmowało znaczące miejsce, zarówno w sposobie życia, jak iw kulturze Anglii. Płótna artystów przedstawiają sceny polowania w kopaniu z małymi czarnymi podpalanymi psami, które żyją w hrabstwach Walii od ponad 400 lat. I wreszcie, w pismach na temat polowań, rasa jest nazywana „szorstkowłosym terierem”.

To interesujące! Prawie wszystkie angielskie psy kopiące pochodzą od trzech przodków: czarnego podpalanego teriera, gładkowłosego i szorstkowłosego czarnego podpalanego staroangielskiego teriera.

Ze względu na uczciwość zauważamy, że wszystkie linie psów zdolnych do polowania na zwierzynę łowną żyjącą w norach nazywano terierami. Dalszy rozwój rasy zależał od sytuacji na danym terenie. Walijski terier rozwinął się w Walii i okolicach. W momencie pojawienia się wzmianek o rasie zwierzyna gruba żyła tylko w rezerwatach królewskich i ze względu na przestrzeganie prawa polowano na ptaki, zające i kopacze. Staroangielski terier szorstkowłosy, który żył w Walii jako rasa aborygeńska (obecnie wymarła), stał się przedmiotem uwagi myśliwych i, jak pokazuje historia, nie bez powodu.

To interesujące! Na herbie Walii przedstawiony jest symbol narodowy - walijski smok, a walijski terier ma jeszcze dwa imiona - walijski i walijski terier.

Nie należy zapominać, że walki psów i zastraszanie były w Anglii bezprecedensowo popularne w XV - XVIII wieku. Bardzo się mylisz, jeśli myślisz, że tylko walczący na czworonogach (Buldogi, Mastiffy) uczestniczyli w krwawych występach. Walczące teriery są bardziej zwinne, co stworzyło nową jakość pokazu. W ten sposób Brytyjczycy, rekompensując swoje potrzeby łowieckie i żądzy krwi, wyhodowali teriera o żarliwym i nieustraszonym usposobieniu..

To interesujące! Po zakazie nęcenia byków i niedźwiedzi (ulubiona rozrywka Brytyjczyków), ludzie wymyślili nowy pokaz - walkę ze szczurami. Buldogi i Mastify były zbyt duże, aby walczyć z setkami gryzoni i zostały zastąpione przez teriery. Pies został wprowadzony do małej woliery pełnej szczurów, która miała natychmiast zniszczyć gryzonie i nie zostać zranionym. Terier walijski do dziś zachował błyskawiczną taktykę..

Oficjalna historia rasy rozpoczęła się w 1884 roku, kiedy doświadczeni hodowcy zwrócili uwagę na cechy użytkowe psów i postanowili opracować plan pracy, aby ujednolicić eksterier. Zatwierdzenie wzorca rasy, a jednocześnie pełne uznanie nastąpiło już w 1886 roku. Utworzony klub miłośników Welsh Terrier dosłownie wyrzeźbił zewnętrzną stronę myśliwych. Przodkowie angielskich psów norujących mieli bardzo mierny wygląd i nie byli cenieni za ich urodę i wdzięk. W 1900 r. Notatki hodowców opisują klasyczny wygląd teriera walijskiego z jego nieodłącznymi kwadratowymi proporcjami ciała, elegancją i usposobieniem. Należy zaznaczyć, że miłośnicy rasy nigdy nie wyrzekali się walorów użytkowych psów, a selekcja odbywała się w kluczu uszlachetniania wyglądu i zachowania umiejętności łowieckich.

To interesujące! Welsh Terrier został wpisany do rejestru hodowlanego w tej samej kategorii co staroangielski szorstkowłosy czarny i podpalany, z czego wynika, że ​​drugi był przodkiem pierwszego.

Na początku nowego wieku w Anglii było prawie stu hodowców rasowych terierów walijskich. W międzyczasie sprowadzeni do Ameryki (w 1888 r.) Przedstawiciele rasy rozpoczęli formację w Nowym Świecie. Teriery walijskie, które z powodzeniem zaliczyły kilka wystaw, zdobyły dość szeroki fanklub. Do 1901 roku opracowano i zatwierdzono amerykański opis rasy. W przeciwieństwie do wielu standardów, które różnią się w zależności od cech kontynentalnych, angielskie i amerykańskie opisy teriera walijskiego są praktycznie takie same.

Ważny! Jeśli zapytasz eksperta o różnice między walijskim terierem a jakąkolwiek rasą kopiącą, pierwszą rzeczą, którą usłyszysz w odpowiedzi, jest opanowanie. Rzeczywiście, wszyscy najbliżsi krewni łowcy mają temperament i choleryk..

Wygląd

Welsh Terrier to idealne połączenie siły i wytrzymałości w niewielkich rozmiarach. Wszyscy odnoszący sukcesy właściciele rasy potwierdzą, że pies daje dokładnie tyle, ile od niego wymaga i bez względu na to, o co chodzi. Mocne kości i dobrze rozwinięte mięśnie ukryte są pod elastyczną, odporną na gryzienie skórą dzikich zwierząt. Sztywna, druciana sierść chroni psa przed warunkami atmosferycznymi i uszkodzeniami fizycznymi (ukąszenia, zadrapania). Dzięki swojej charakterystycznej wytrzymałości, Welsh Terrier wygląda elegancko i łatwo się porusza. Typ płciowy jest słabo wyrażony, zewnętrzne objawy zależą bardziej od rodzaju fryzury, a nie od sylwetki. Waga psów jest różna w zależności od wielkości, ale nie powinna przekraczać 9-10 kg. Wzrost samców dochodzi do 39 cm, samice są „standardowe” nieco niższe i bardziej zwarte.

Standard rasy

• Głowa - kwadratowy format z wyraźnymi, suchymi liniami. Czoło jest płaskie i mocne, bez klasycznego wybrzuszenia. Długość czoła i kufy jest równa. Przejście do grzbietu nosa jest słabe, grzbiet nosa równy. Koniec kufy ma kształt litery U. Wełna (broda) jest przycinana w celu dopracowania i podkreślenia kwadratowego formatu kufy. Oglądana z góry kufa jest nieco węższa niż czoło. Widziane z boku grzbiet nosa i czoła są równoległe. Kości policzkowe są suche i płaskie. Wargi są podciągnięte, zasłaniając dolną szczękę, ale nie podbródek. Pigmentacja warg i zewnętrznej linii dziąseł jest czarna.

Uwaga! Na wystawowych terierach walijskich istnieje kilka rodzajów strzyżenia pyska. Wzory są specjalnie zaprojektowane, aby podkreślić kształt głowy, nie powodując jej ciężkości. Nieprawidłowa fryzura teriera walijskiego gwarantuje zniekształcenie sylwetki i obniżenie oceny wystawowej psa. Sierść „przyzwyczaja się” do określonej formy strzyżenia, dlatego psy wystawowe są strzyżone co 2 tygodnie.

• Zęby - bardzo mocny, średni do dużego. Zgryz prawidłowy - zęby zwarte jak nożyczki. Zgryz prosty jest dozwolony, ale standardowo niepożądany. Aby uzyskać wysoki wynik, pies musi mieć doskonale zdrowe i wybielone zęby w całym zestawie. Przy prostym zgryzie zęby do żucia nie dotykają się całkowicie, co prowadzi do ich wczesnego pogorszenia się.
• Nos - klasyczny kwadratowy kształt, czarny z szeroko rozwartymi nozdrzami.
• Oczy - mały, żywy, błyszczący. Sett niezbyt wysoki i szeroki.

Uwaga! W połączeniu z kształtem i umiejscowieniem uszu formuje się i ocenia wyraz oczu teriera walijskiego - czujny, inteligentny, ciekawy.

• Uszy - trójkątne, łamane (końcówki zwisają). Dostawa o średniej szerokości i wysokości. W spoczynku czubek ucha zwisa do zewnętrznego kącika powieki i po jednej stronie w stosunku do kufy. Kiedy terier walijski jest skupiony, uszy są uniesione na chrząstkę i skierowane do przodu..
• Ciało - mocny, kwadratowy, smukły format z wyraźnie zauważalnym potencjałem fizycznym. Walijski terier na starcie jest jak mała rakieta, zawsze jest gotowy do wyskoczenia z miejsca i „pracy”. Szyja proporcjonalna pod względem długości i szerokości, „sucha”, owalna z wyraźnym zgięciem, przerzedzająca się w kierunku głowy i rozszerzająca się w kierunku obręczy barkowej. Silny kłąb przechodzący w płaski, niezbyt długi grzbiet. Kil w klatce piersiowej jest równy. Głębokość mostka do łokci, szerokość jest proporcjonalna do dodania tułowia. Żebra dobrze zaokrąglone, sprężyste.
• Odnóża - przednie kończyny są bardziej suche niż tylne. Kończyny są umieszczone pod tułowiem równolegle do siebie. Stawy są mocne i suche. Łokcie są ściśle równoległe do ciała, zgięcia w kolanach wyraźne. Pędzle są małe, zebrane w kulkę. Palce nie są zbyt długie i zakrzywione, zwykle nazywane kocimi. Pazury zakrzywione, mocne, czarne. Skóra na opuszkach jest czarna, bardzo jędrna, ale nie szorstka.
• Ogon - osadzone i noszone wysoko. Dozwolony jest naturalny wygląd i dokowanie. Długość klasycznie ciętego ogona sięga do karku, dodatkowo podkreślając kwadratowy kształt ciała.

Rodzaj i kolor szaty

Walijski terier ma raczej konserwatywny kolor, który jest zwykle nazywany okryciem (kojarzonym z owczarkami niemieckimi), koszulą lub kurtką. Jeśli spojrzysz na wzór futra, naprawdę odniosłeś wrażenie, że rudy pies włożył czarną koszulę z wysokim kołnierzem i zapiął ją tylko górnym guzikiem. Sierść jest szorstka, a po gładzeniu szybko nabiera pierwotnego kształtu. Podszerstek dobrze rozwinięty, ale prawie całkowicie zrzucony (zwłaszcza przez suki) podczas wiosennego linienia.

Uwaga! Wbrew powszechnemu przekonaniu, włosy straży nie są kręcone, a raczej skręcone, to znaczy każdy lok jest zwinięty w jednym spiralnym zwoju.

Wzorzec rasy jasno określa typ i kolor sierści, a wszelkie odstępstwa od normy są uznawane za wadę. Przy ocenie mile widziany jest bogaty, głęboki kolor włosów, chociaż są mistrzowie z prawie szarą paletą opalenizny.

• Koszula - czarny, dopuszcza się włosy „siwe” i rude. Maluje szyję, plecy, ogon, boki, schodzi do trzciny.
• Zwolniony - wyraźnie zaznaczona ruda (dopuszczalna czerwona paleta dowolnego nasycenia), zakrywa kufę, uszy, brodę, klatkę piersiową, przednie i tylne nogi, podbrzusze.

Ważny! Jeśli uważnie przeczytasz wzorzec rasy, to w niedociągnięciach rasy znajdziesz termin „otwarta koszula”, co oznacza niepożądany czysto czerwony kolor klatki piersiowej. W rzeczywistości można znaleźć sporo utytułowanych psów bez tej cechy. Stąd rada - jeśli chcesz pokazać swojego psa i wykorzystać go w hodowli - zwróć uwagę na obecność zamkniętego wzoru koszuli na piersi.

Warto osobno poruszyć kwestię białych plam, gdyż dominujące opinie o ich dopuszczalności są kontrowersyjne. Na forach o parodzie można znaleźć wiele komentarzy, że białe plamy są nie tylko dopuszczalne, ale w praktyce mile widziane, wady to:

• Biała naszywka na piersi. A jeśli znak zajmuje więcej niż połowę klatki piersiowej, uważa się to za wadę, która wyklucza psa z kariery wystawowej i hodowli.
• Białe znaczenia na łapach i rękach.
• Czarne zaznaczone na dłoniach i / lub poniżej stawu skokowego.
• Czarne ślady lub włosy na zewnętrznej i wewnętrznej stronie uszu.

Ważny! Wadą jest to, że pies nie może dostać oceny wystawowej wyższej niż „bardzo dobra”. Jeśli interpretujesz koncepcję na poziomie międzynarodowym, czworonożny zostanie oceniony nie wyżej niż „dobry”. Oznacza to, że pies z niepełnosprawnością nie może kwalifikować się do tytułu mistrza i obiecującego potomstwa.

Podobieństwa i różnice między airedale i walijskim terierem

Ze względu na swoje podobieństwo do większego Erdela, terier walijski znacznie ustępuje w rankingu popularności miłośników psów. Oczywiście są kraje na świecie, w których Walijczycy są wysoko cenieni, a nawet przewyższają liczebnie Eredelów, ale są to raczej wyjątki. Ludzi, którzy kochają oczami, po prostu nie dziwi fakt, że rasy są zupełnie inne i tak naprawdę różnice między walijskim terierem a airedale są oczywiste! Możesz nie zauważyć różnic na zdjęciu, zwłaszcza jeśli psy są uchwycone na neutralnym tle, ale po osobistym spotkaniu czworonożnym na pewno ich nie pomylisz.

Rzućmy okiem na główne punkty, które należy wiedzieć o tych dwóch rasach:

• Teriery airedale i walijskie wyhodowane w Anglii, pierwsze w Walii, drugie w Yorkshire.
• Przodkami obu psów jest staroangielski czarny podpalany terier o szorstkiej sierści.
• Airedale to pies do polowania w wodzie (najczęściej na wydrę). Walijski do kopania.
• Airedale to spokojny pies o przemyślanym, „równym” temperamencie, ale jeśli jest podekscytowany, staje się mało kontrolowany. Walijski to „bryła energii”, gotowa do biegania, skakania, poszukiwania, ale szybko „zbiera się w sobie” i całkiem dobrze słucha w stanie podniecenia.
• Erdels ma od 50 do 60 cm wzrostu, a wali nie może przekraczać 40 cm.
• Airedale terriery nigdy nie pracowały z kopiącymi zwierzętami (elementarne, ich gabaryty nie pozwalają na wdrapanie się do dziury), do dziś walijskie służą do prowadzenia lisów i borsuków.

Ważny! Wbrew powszechnemu przekonaniu terier walijski nie jest przodkiem Erdela. Te psy są na ogół trudne do nazwania krewnymi, ponieważ poza przodkiem rasy nie mają ze sobą nic wspólnego.

Charakter i szkolenie

Rasa Welsh Terrier to dar niebios dla ludzi aktywnych, dążących do nowych wyżyn. Czworonożny zwierzak nigdy nie pozwoli właścicielowi się nudzić ani osiągnąć absolutnego rezultatu. Oddziały są zawsze gotowe do nauki i doskonalenia. Psy pozostają aktywne do późnej starości. Istniejąca cecha rasy opisuje walijskiego teriera jako niespokojnego tyrana i jest w tym trochę prawdy. Jednak w obronie Walijczyka należy powiedzieć, że każdy czworonożny może zmienić się w „potwora”, jeśli jego podstawowe potrzeby nie zostaną zrekompensowane.

Szczenięta teriera walijskiego to huragan, tajfun, klęska żywiołowa - nazywaj to, co chcesz, ale wiedz, że od pierwszego dnia po urodzeniu dziecka Twoje życie się zmieni i już nigdy nie będzie takie samo. Charakter małego myśliwego ujawni się przy pierwszej okazji, każdy przedmiot gospodarstwa domowego może stać się „wrogiem”, dlatego tona zabawek i olbrzymi zapas cierpliwości powinny być dołączone do małej bryłki.

Terier walijski i kot w domu to bardzo kompatybilne koncepcje, jeśli (!) Zwierzęta przejdą pełną adaptację. Poznaj teorię, jak wyszkolić szczeniaka na kota, a następnie wyciągnij wnioski, jeśli jesteś gotowy na takie testy. Przyzwyczajenie zwierzaka do tolerancyjnego stosunku do ulicznych kotów, gryzoni i innych zwierząt to sprawa dla ludzi o tytanicznej cierpliwości. Możliwe, że twoje wysiłki nigdy nie zostaną uwieńczone sukcesem. W polowaniu na terierów walijskich kierujemy się jedynie instynktami, które są znacznie silniejsze niż autorytet właściciela. Z powyższego wynika, że ​​psa należy wyprowadzać wyłącznie na smyczy i znanym terenie, z wyjątkiem szkolenia myśliwskiego.

Trening teriera walijskiego nie jest trudnym zadaniem przy odpowiednim podejściu. Psy mają dobrą pamięć, ale po mistrzowsku ją ukrywają. Kolejny niuans - młody terier walijski może wykonać setki prób zrobienia czegoś zabronionego, a jeśli podczas kolejnego „wezwania” dostanie choćby ślad bezczynności właściciela - przegrałeś, a pies śpi na Twoim łóżku.

W przeciwnym razie rasa jest idealna do trzymania w mieszkaniu, w domu, a także nadaje się dla dużej rodziny. Osobno należy zauważyć, że terier walijski i dzieci to osobny rozdział edukacji. Czworonożni nigdy nie okażą agresji wobec malucha, ale wspólne zabawy mogą dojść do absurdu, bardzo poważnych zniszczeń i przyjacielskich walk z elementami żucia.

Konserwacja i pielęgnacja

Główne aspekty uprawy i utrzymania zdrowego teriera walijskiego można podsumować w kilku punktach:

• Regularne czesanie sierści - czesanie i przycinanie. W czasie linienia zaleca się codziennie dokładne czesanie sierści, w przeciwnym razie wzrasta ryzyko zapalenia skóry.
• Regularne badania zębów, uszu, oczu i pazurów.
• Kompletne i zbilansowane odżywianie. Właściwe karmienie szczenięcia walijskiego teriera to główna inwestycja w przyszłe zdrowie psa. Warto zaznaczyć, że maluchy niespodziewanie dużo jedzą i często wynika to z energii zwierzęcia i jego zapotrzebowania na kalorie. Alergie pokarmowe nie są typowe dla terierów walijskich, ale nie oznacza to, że psa można karmić „ze stołu”.
• Rasa wymaga od dzieciństwa dużej aktywności fizycznej - długich spacerów, uprawiania sportu, prób pracy.

Zdrowie

Walijczyka można nazwać psami silnymi i zdrowymi, które zachwycają swoich właścicieli przez 13-15 lat. Odnotowano typowe choroby:

• Atopowy zapalenie skóry - fizjologiczna reakcja organizmu na alergeny. Początek choroby jest spowodowany genetyką, w przeciwieństwie do klasycznego zapalenia skóry, atopia jest spowodowana produkcją specjalnych przeciwciał.
• Zakłócenie układu hormonalnego (niedoczynność tarczycy).
• Problemy z oczami - jaskra, zaćma, patologia soczewki.
• Rzadko - padaczka.

Zdjęcia