Distemper u psów: objawy i leczenie w domu

Być może tylko nieliczni miłośnicy psów są naprawdę świadomi przynajmniej najczęstszych infekcji swoich zwierząt. Ale nosówka u psów jest smutnym wyjątkiem. Choroba ta jest szeroko znana ze względu na wysoką śmiertelność: co potwierdza bogate doświadczenie lekarzy weterynarii z całego świata, w niektórych przypadkach jej wskaźnik sięga 90%.

Co to jest nosówka u psów

Bardziej poprawna nazwa to „plaga mięsożerców”. Pomimo tak „imponującego” określenia, nie ma to nic wspólnego z dżumą u ludzi: choroba psów jest wywoływana przez wirusa RNA, przedstawiciela paramyksowirusów.

W naszym kraju choroba znana jest od 1762 roku, a nawet wtedy odnotowano przypadki masowej śmierci zarażonych zwierząt. Odkąd po raz pierwszy odnotowano masowe epidemie wśród psów i innych psowatych na terenie Półwyspu Krymskiego, w literaturze przedrewolucyjnej dżuma była często nazywana „chorobą krymską”. W zagranicznej literaturze weterynaryjnej patologia jest nadal często określana jako „choroba Carrego” przez nazwisko naukowca, który jako pierwszy ją szczegółowo udokumentował..

Co ciekawe, wirusowe pochodzenie patologii zostało udowodnione w 1905 roku. (tak przy okazji, Carré). Znacznie później naukowcom udało się ustalić, że czynnikiem sprawczym nosówki jest krewny wirusa wywołującego ludzką odrę. W pewnym momencie ostatnia choroba również pochłonęła wiele istnień ludzkich.

Pod tym względem psia odmiana wirusa w niczym nie ustępuje jego ludzkiemu krewnemu: każdego roku z powodu dżumy giną miliony psów, głównie szczenięta i stare psy. Ich osłabiona odporność po prostu nie jest w stanie wytrzymać działania niebezpiecznego wirusa. I dalej. Właściciele zwierząt powinni zawsze pamiętać, że plaga drapieżników jest wysoce zaraźliwa.. Pies może zarazić się nawet po pojedynczym kontakcie z chorym krewnym.

Czy kot może się zarazić od psa??

Należy również zauważyć, że nosówka psów i kotów to także różne choroby. Nawet jeśli są spowodowane działaniem czynnika sprawczego o charakterze wirusowym, patologia nie jest przenoszona między psami i kotami (na szczęście). Mówiąc najprościej, chorego psa nie trzeba izolować od kotów i odwrotnie. Jednym słowem, kot w żadnych okolicznościach nie będzie w stanie zarażać nosówki od psa..

Jest jeszcze jeden niuans ... W przeciwieństwie do kotów, których organizm, pod warunkiem skutecznego przeniesienia infekcji, tworzy stabilną i dożywotnią odporność, wyzdrowione psy mogą ponownie zachorować.

Jak pokazuje światowa praktyka weterynaryjna, choroba w tym przypadku postępuje bardzo szybko i często prowadzi do śmierci lub poważnych konsekwencji dla układu nerwowego..

Charakterystyka patogenów

Posiadając wyjątkowo wysoką wirulencję i zagrożenie dla psów, wirus nosówki jest bardzo odporny w środowisku zewnętrznym (na ogół cecha ta jest charakterystyczna dla wszystkich wirusów RNA). Tak więc zakaźność patogenu pozostaje w wysuszonych wydzielinach z nosa psa do 11 dni (ale zwykle nie dłużej niż tydzień).

Jednak w pewnych warunkach wysuszony wirus może nawet pozostać żywotny przez kilka miesięcy. Stwierdzono eksperymentalnie, że patogen poddany liofilizacji (suszenie w próżni, w silnie ujemnych temperaturach) zachowuje żywotność przez co najmniej rok.

Przetwarzanie mieszkania: jak zniszczyć wirusa?

Ale czynnik wywołujący dżumę mięsożerców nie jest tak „obojętny” na ogrzewanie, ale nadal jest bardzo stabilny. Tak więc w temperaturze 70 ° Celsjusza, gdy inne czynniki wirusowe zwykle umierają prawie natychmiast, jest w stanie przeżyć przez pół godziny. Na szczęście w temperaturze 100 ° żyje nie dłużej niż kilka sekund, więc zwykła wrząca woda lub para wystarczą do niezawodnej dezynfekcji artykułów pielęgnacyjnych. Co jeszcze można wykorzystać do przetworzenia mieszkania?

W bezpośrednim świetle słonecznym wirus może żyć około pół godziny (co też jest wynikiem więcej niż imponującym dla takich mikroorganizmów), ale tylko na słońcu - do kilku godzin. Ponadto 1% wodny roztwór lizolu również neutralizuje go w ciągu około 30 minut. 2% roztwór żrącego sodu (dość powszechny środek dezynfekujący) jest całkowicie zdolny do zniszczenia patogenu z gwarancją w ciągu godziny, 0,1-0,5% wodny roztwór formaliny radzi sobie z wirusem w ciągu pięciu lub sześciu godzin. Krótko mówiąc, czynnikiem wywołującym plagę drapieżników jest bardzo „twardy orzech do zgryzienia”, z którym może być bardzo trudno sobie poradzić.

Jak przenoszona jest infekcja

Jak więc przenoszona jest tak niebezpieczna choroba? Niezależnie od form infekcji i innych czynników, głównym źródłem infekcji jest zawsze i we wszystkich przypadkach już chore zwierzę, które aktywnie rozprzestrzenia patogen w środowisku zewnętrznym. Ciała wirusowe znajdują się w ogromnych ilościach w wydzielinach jamy ustnej, nosa i spojówek. Jest ich dużo nawet w wydychanym powietrzu, a także w kale i moczu..

Co ciekawe, aktywne uwalnianie patogenu może trwać przez dwa miesiące od momentu całkowitego wyzdrowienia zwierzęcia..

Ponadto w niektórych przypadkach psy stają się nosicielami, a czasami przewóz może trwać przez całe życie zwierzęcia..

Ponadto pies może zostać zarażony przez artykuły pielęgnacyjne, odzież i obuwie właścicieli zaszczepione patogenem. Choroba rozprzestrzenia się szybko poprzez skażoną żywność. Możliwa jest także droga przenoszenia (przez owady krwiopijne), a także przez ptaki i gryzonie, które są mechanicznymi nosicielami zakażenia.

Wiele dzikich zwierząt jest stałym rezerwuarem infekcji w warunkach naturalnych. Jednak bardziej palącym problemem są bezpańskie psy, przez co plaga stale krąży w każdej osadzie. Z tego powodu plaga drapieżników często objawia się w postaci epizootii, która jednak może ustąpić naturalnie z powodu śmierci wszystkich nosicieli (powtarzamy raz jeszcze, że psy bardzo mocno tolerują tę chorobę).

Okres inkubacji: czas trwania i cechy

Okres inkubacji (czyli okres od wejścia patogenu do organizmu do momentu pojawienia się pierwszych objawów klinicznych) u psów jest bardzo zmienny, co znacznie komplikuje walkę z epizootycznymi objawami infekcji.

W niektórych przypadkach pierwsza „klinika” pojawia się już trzeciego dnia, w innych - po trzech tygodniach, a czasem choroba może pojawić się po trzech (!) Miesiącach od początkowej infekcji. Co ciekawe, jeszcze 50-60 lat temu tak nie było: choroba rozwijała się szybko, często opisywano jej piorunujące formy.

W ostatnich latach, ze względu na niewielki wzrost kompetencji weterynaryjnych właścicieli, rozprzestrzenianie się szczepień i leków przeciwdrobnoustrojowych, coraz częściej obserwuje się nietypowe formy nosówki. W takich przypadkach choroba objawia się w postaci „ultra-błyskawic”, zabijając psy w ciągu zaledwie kilku godzin lub jest tak powolna, że właściciele mogą nawet nie podejrzewać, że ich zwierzak ma śmiertelną infekcję.

Ponadto w ciągu ostatnich kilku lat coraz rzadziej obserwuje się przypadki czystej dżumy mięsożerców: choroba ta stale występuje w „duecie” z innymi infekcjami wirusowymi lub bakteryjnymi. Ta ostatnia okoliczność komplikuje do granic możliwości zarówno rozpoznanie, jak i późniejsze leczenie chorego zwierzaka.

I jeszcze jedna nieprzyjemna cecha „współczesnej” zarazy. O ile wcześniej przeciwciała zawarte w matczynej siarze zapewniały szczeniętom ochronę do dwóch miesięcy, to teraz nie zawsze sobie z tym radzą. Coraz częściej hodowcy zgłaszają natychmiastową śmierć całego miotu..

Choroba z jednej strony staje się mniej groźna dla zdrowych i silnych fizycznie psów, z drugiej znacznie szybciej i „lepiej” zabija predysponowane i osłabione zwierzęta.

Oczekiwana długość życia chorych i odzyskanych zwierząt

Wielu właścicieli interesuje oczekiwana długość życia z zarazą. Jednoznaczna odpowiedź na to pytanie jest zbyt trudna, ponieważ prawdopodobieństwo zgonu zależy od połączenia wielu czynników:

Wiek zwierzęcia. Szczenięta i "starsze" psy giną bardzo często i niestety nic nie można na to poradzić.
Fizjologiczna i fizyczna kondycja zwierzaka. Łatwo zrozumieć, że silniejsze fizycznie zwierzęta w wieku rozrodczym są znacznie bardziej narażone na zachorowanie na zarazę i przeżycie..

Jeśli chodzi o oczekiwaną długość życia zwierząt domowych, które już chorowały, jest tu również wiele niuansów. Mówiąc dokładniej, wszystko zależy od układów narządów, które zostały szczególnie silnie dotknięte przez patogen. Tak więc przy poważnych uszkodzeniach ośrodkowego układu nerwowego istnieje duże prawdopodobieństwo powikłań w postaci okresowych napadów, które w dowolnym momencie mogą zakończyć się śmiercią zwierzęcia. Wręcz przeciwnie, przy pomyślnie wyleczonej postaci płucnej prawdopodobieństwo tak smutnego wyniku jest znacznie mniejsze, a zatem życie zwierzaka praktycznie się nie zmienia.

Skutki dżumy mięsożerców u psów

Jak już pośrednio wspomnieliśmy, konsekwencje w dużej mierze zależą od postaci patologii, na którą cierpi pies.. Tak więc najbardziej niebezpieczne są formy neurologiczne. Często po nich pies jest całkowicie lub częściowo sparaliżowany (w najłagodniejszej postaci - paraliż ogona), okresowo mogą wystąpić drgawki.

Po uszkodzeniu płuc możliwe jest tworzenie zrostów, które wyraża się dusznością i szybkim zmęczeniem, przy zmianach układu wydalniczego istnieje prawdopodobieństwo wystąpienia niewydolności nerek lub wątroby itp..

Objawy i oznaki nosówki

Zwróć uwagę, że objawy i oznaki w dużej mierze zależą od postaci choroby, stanu fizjologicznego i fizycznego chorego zwierzaka, jego wieku i innych czynników..

Formy choroby: jak dżuma objawia się w różnych przypadkach

Dzisiaj weterynarze wolą rozróżniać następujące postacie choroby, w oparciu o częstość występowania i nagłość wystąpienia głównych objawów klinicznych:

Hiperostra (błyskawiczna) postać choroby. Choroba w tym przypadku objawia się nagle, bez żadnego ostrzeżenia. W związku z tym objawy kliniczne są często nieobecne. Zwierzę „po prostu” umiera w ciągu 24 godzin, podczas gdy szczenięta często giną w ciągu kilku godzin. Jeśli właściciel ma chociaż pewne doświadczenie weterynaryjne, może zauważyć krótkotrwały i bardzo silny wzrost ogólnej temperatury ciała (ale nie zawsze tak się dzieje). W takich przypadkach przyczyną śmierci jest strukturalne uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego. Jeszcze rzadziej krwawienie spojówkowe ma czas do rozwoju (pies krwawi z oczu).
Ostra forma. Najbardziej typowy jest uważany za „klasyka gatunku”. Charakteryzuje się nagłym wzrostem temperatury ciała do około 41,5 ° (czasami nawet do 42,3 °) w skali Celsjusza. Zwierzę nagle staje się ospałe, stara się ukryć w odległym kącie i tam położyć. Pies odmawia jedzenia, wodę (w normalnym przebiegu choroby) pije raczej łapczywie. Jednak w rzadkich przypadkach obserwuje się wypaczenie apetytu, gdy pies łapczywie zjada całkowicie niejadalne przedmioty. Śpiączka rozwija się stopniowo, śmierć następuje zwykle w drugim tygodniu od wystąpienia objawów klinicznych. Czasami zwierzę „wytrzymuje” nawet miesiąc i jeśli „klinika nie odmawia, to i tak umiera.

Ważny! W przypadku wypaczenia apetytu i braku zainteresowania wodą pilnie (!) Wezwij weterynarza, bo te oznaki mogą „wskazywać” nie na „nieszkodliwą” zarazę, ale na śmiertelną wściekliznę!

Forma podostra jest uważana za bezpieczniejszą. Charakteryzuje się również nagłym wzrostem temperatury ciała o 0,5-1 ° Celsjusza. W ciągu następnych dwóch tygodni zwierzę cierpi na przerywany rodzaj gorączki, która po tym okresie sama ustępuje. W niektórych przypadkach temperatura pozostaje podwyższona tylko przez kilka dni, ale zwierzę w tym czasie nadal pozostaje słabe i apatyczne. Zwierzak staje się bardzo apatyczny, osłabiony, wzmaga się zmęczenie, pogarsza się stan sierści i skóry. Możliwe są skurcze mięśni, depresja. Ofiary śmiertelne są rzadkie.

Wszystkie powyższe są prawdziwe, odnosząc się do typowych przypadków. Ale jak choroba objawia się w bardziej „wąskich” sytuacjach, gdy dotyczy to poszczególnych układów narządów??

Jelitowa postać dżumy

Jak łatwo zrozumieć, jelitowa postać choroby wiąże się z uszkodzeniem przewodu pokarmowego, co łatwo odgadnąć z charakterystycznych objawów:

Są charakterystyczne biegunka i wymioty. Kał szybko uzyskuje śluzowatą konsystencję, zielonkawy kolor i wyjątkowo nieprzyjemny zapach. Wymioty mogą być pieniste, zmieszane z żółcią i śluzem.
Brakuje apetytu i, co godne ubolewania, pragnienia. Mówiąc dokładniej, pies chce pić, ale nie może z powodu silnego bólu jelit. Z tego powodu szybko się rozwija odwodnienie.

Forma nerwowa

Uważany jest nie tylko za najbardziej typowy, ale także najbardziej niebezpieczny. Formie nerwowej towarzyszy rozwój następujących „efektów”:

Napady porównywalne z padaczka.
Zwierzę jest bardzo ospałe, „zmiażdżone”.
Ewentualnie niewłaściwe zachowanie, strach przed otwartymi / zamkniętymi przestrzeniami, głośne trzaskanie drzwi, komary ... jednym słowem wszystko.
Istnieje również możliwość wystąpienia agresywnych zachowań. Często wynika to z faktu, że z powodu poważnego uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego zwierzę przestaje poruszać się w kosmosie i nie rozpoznaje właścicieli.

Postać płucna

Postać płucna charakteryzuje się uszkodzeniem układu oddechowego:

Kaszel, kichanie.
Trudne oddychanie.
W najtrudniejszych sytuacjach istnieje możliwość rozwoju obrzęk płuc.

Należy pamiętać, że płucne formy nosówki są spowodowane nie tyle działaniem wirusa, co wpływem wtórnej patogennej mikroflory bakteryjnej. Jest to bardzo ważne przy przepisywaniu leczenia..

Postać skórna choroby

Zauważ, że dżuma skórna jest rzadka. W takim przypadku rozwijają się następujące objawy:

Wrzody i krosty na powierzchni skóry.
Możliwa manifestacja zarazy w postaci zapalenie skóry i wyprysk.

Jeśli chodzi o formę skórną, to podobnie jak opisana powyżej odmiana nie ma bezpośredniego związku z klasyczną plagą mięsożerców, spowodowaną działaniem wtórnej patogennej mikroflory bakteryjnej..

Forma mieszana

Być może jest to mieszana odmiana nosówki, która nadal jest najbardziej typowa. Charakteryzuje się połączeniem wszystkich powyższych objawów w różnych kombinacjach.

Jak zdiagnozować: badanie na nosówkę

Każdy właściciel musi pamiętać, że tylko analiza pozwoli na trafną diagnozę. Wszystkie powyższe objawy są charakterystyczne nie tylko dla dżumy, ale także dla wielu innych patologii zakaźnych.! W tym celu można zastosować ELISA i / lub PCR (pierwsza opcja jest kilkakrotnie tańsza). W pierwszym przypadku bada się surowicę krwi, w drugim ślinę można wykorzystać jako materiał, a także wszystkie inne rodzaje wydzielin.

Leczenie domowe: jak iz czym radzić sobie z nosem?

Z reguły leczenie domowe nie zawsze pomaga (niemniej jednak sprzęt w klinice jest znacznie lepszy), ale naprawdę można poradzić sobie z łagodnymi postaciami infekcji.

Leczenie dżumy środkami ludowymi

Natychmiast ostrzeżemy, że można poradzić sobie z plagą mięsożerców środkami ludowymi, ale tylko w przypadkach, gdy leczenie rozpoczęto natychmiast po pojawieniu się pierwszych objawów klinicznych. Jeśli zrobisz to później, stan zwierzęcia prawdopodobnie nie ulegnie poprawie..

Oto podstawowe wskazówki:

W pierwszych godzinach warto podawać zwierzęce wywary z tataraku, lukrecji, rumianku, chagi i jagód.
Jednocześnie musisz podlać psa podgrzanym roztworem soli fizjologicznej, ponieważ oszczędza to odwodnienie.

Ze środków ludowych użyj kompozycji wódki z jajkiem. Przygotowanie „mikstury” jest bardzo proste:

Pobiera się jedno żółtko.
Zalewanie 20 ml wódki.
Wszystko jest mieszane, wlewane siłą w zwierzę.

Warto zaznaczyć, że ta mieszanka nie działa najlepiej na błony śluzowe narządów trawiennych, dlatego przy jelitowej postaci dżumy nie zalecamy stosowania kompozycji.

Leki stosowane w warunkach klinicznych

Od razu podkreślamy, że nie ma specjalnych środków (z wyjątkiem niektórych serum) do leczenia nosówki! Dlatego nawet weterynarze są zmuszeni do stosowania leków, które łagodzą najniebezpieczniejsze objawy:

Najpierw serum. Są bardzo przydatne w pierwszych godzinach po pojawieniu się objawów klinicznych, ale później niewiele pomagają.
Po drugie, przeciwzapalne kortykosteroidy. Nie tylko łagodzą stany zapalne, ale także pomagają obniżyć gorączkę.
Po trzecie, leki przeciwwymiotne (Cerucal).
Po czwarte, kompleksy multiwitaminowe.

Aby zwalczyć odwodnienie, należy stosować dożylnie roztwory Ringera, glukozę, sól fizjologiczną itp.

Antybiotyki

Wielu właścicieli jest przekonanych, że antybiotyki na infekcje wirusowe (w tym dżumę) są całkowicie bezużyteczne. To nie jest prawda. Leki te pomagają zapobiegać rozwojowi wtórnych patologii bakteryjnych, które w wielu przypadkach są prawie bardziej niebezpieczne dla zwierzęcia niż sam wirus. Dziś weterynarze wolą przepisywać leki z grupy cefalosporyn..

Zapobieganie infekcjom

Biorąc pod uwagę zagrożenie infekcją i ciężkość dżumy, profilaktyka staje się niezwykle ważnym środkiem ochrony zdrowia i życia zwierzęcia. Niestety, niemożliwe jest 100% ochrona psa przed wirusem, ponieważ jest on przenoszony nawet przez owady wysysające krew, buty i ubrania, artykuły pielęgnacyjne, powietrze itp. Więc ...

Szczepienie jest jedyną ochroną przed nosówką

I dlatego tylko zaszczepić może uratować życie psa (lub znacznie złagodzić chorobę i zmniejszyć prawdopodobieństwo śmierci).

Obecnie weterynaryjny przemysł farmaceutyczny produkuje wiele szczepionek, po których zastosowaniu psy rozwijają stabilną odporność zarówno na dżumę mięsożerną, jak i inne niebezpieczne choroby:

Nobivak.
Multican.
Biovac i inni.

Podkreślamy, że jednorazowe szczepienie nie jest gwarancją ochrony na całe życie! Szczepienie należy powtarzać corocznie, w ramach czasowych określonych przez producenta.

I lepiej byłoby wpisać informacje o szczepieniach do paszportu weterynaryjnego zwierzęcia: w ten sposób łatwiej nie zapomnieć o potrzebie i dokładnym terminie ponownego szczepienia. Ponadto lekarz weterynarii może zdecydować o szczepieniu poza kolejnością na podstawie badań krwi wykazujących miano przeciwciał..

Udostępnij w sieciach społecznościowych: