Świerzb u psów: objawy i leczenie

Świerzb u psów jest chorobą zapalną związaną z uszkodzeniem organizmu przez mikroskopijne roztocza świerzbu. Istnieje kilka odmian różniących się rodzajem patogenu i objawami. Silne swędzenie i towarzyszące mu objawy powodują poważny dyskomfort zwierzęcia, a nieleczony świerzb jest niebezpieczny dla rozwoju wtórnych infekcji. Umiejętność identyfikacji objawów choroby i terminowe zwrócenie się do lekarza weterynarii znacznie ułatwiają proces leczenia zwierzęcia.

Uwaga! Roztocza żyjące na skórze psów nie są w stanie rozwijać się i rozmnażać na ludzkiej skórze, ale mogą powodować rzekomy parch, czyli reakcję alergiczną organizmu na obecność pasożytów, która może objawiać się swędzeniem. W takich przypadkach nie jest wymagane specjalne leczenie, z wyjątkiem leków stosowanych w objawowym łagodzeniu świądu.

Heiletiosis

Inną nazwą choroby jest świerzb wędrowny lub łupież - jedna z zaraźliwych odmian. Roztocza Cheyletiellayasguri najczęściej osadzają się na powierzchni skóry szyi, uszu (czasami pleców), odżywiając się płynem tkankowym i umierającymi komórkami. Typowe objawy:

• ciężkie zapalenie dotkniętych obszarów;
• wypadanie włosów, często w strzępach;
• pojawienie się wysypki lub ropni, które z czasem przekształcają się w twarde łuski i strupy.

Uwaga! Łupież występuje w cheiletiozie, ale w rzeczywistości są to roztocza, które poruszają się po ciele psa i wyglądają jak cząsteczki łupieżu. To wyjaśnia nazwę „wędrowny świerzb”.

Świerzb sarkoptyczny

Popularna nazwa choroby to swędzący świerzb. W tym przypadku najczęściej dotknięte są obszary z krótkimi włosami: nos, okolice brwi, uszy, stawy kończyn. Roztocze Sarcoptescanis
przenika do głębokich warstw podskórnych, gdzie gryzie miejsca do składania jaj.

Pierwszym objawem świerzbu skórnego są małe kropki, które po 10-14 dniach zamieniają się w małe swędzące owrzodzenia. Świerzb ten przypomina inwazję pcheł z odpowiednim charakterystycznym ugryzieniem. Ponadto zaobserwowano:

• niespokojne zachowanie psa spowodowane ukąszeniami pasożytów;
• czesanie dotkniętych obszarów do krwi, a następnie tworzenie się strupów i strupów;
• „Odruch uszny”, gdy pies dotykając małżowiny usznej natychmiast próbuje podrapać chore ucho za łapą;
• wypadanie włosów w zmianach;
• możliwe jest tworzenie się wysypki, ropnie.

Otodektoza

Choroba wywoływana jest przez roztocze Otodectescynotis, które atakuje wewnętrzną powierzchnię uszu, dlatego nazywane jest również świerzbem usznym. Jest przenoszona z jednego zwierzęcia na drugie poprzez długotrwały kontakt i najczęściej występuje u psów uszatych. Roztocz żywi się krwią zwierzęcia i gdy dojrzewa, twardnieje w górnych warstwach skóry, powodując silne swędzenie. Specyficzne objawy:

• brązowa lepka powłoka w małżowinie usznej (odchody roztoczy);
• częste potrząsanie głową i przechylanie w kierunku chorego ucha;
• ciągłe próby ocierania głowy o właściciela i otaczające go przedmioty.

Uwaga! W przypadku braku szybkiego leczenia, świerzbowce uszne zakradają się do ucha środkowego i wewnętrznego, a następnie atakują opony mózgowe, które są obarczone głuchotą, zapaleniem opon mózgowych, a nawet śmiercią psa..

Notoedrosis

Roztocze wywołujące świerzb znajduje się w głębokich warstwach naskórka psa. Potrafi łatwo się poruszać, więc szybko oddziałuje na otaczające go zwierzęta, zwłaszcza młode osobniki. Następujące objawy wskazują na infekcję:

• uporczywe swędzenie i podrażnienie;
• małe pęcherze i guzki na twarzy, uszach, plecach, brzuchu;
• „Fałdowanie” dotkniętej skóry;
• wypadanie włosów.

Niebezpieczeństwo choroby

Świerzb to agresywne pasożyty, których nie można wyeliminować bez leków. Dłuższy pobyt w organizmie powoduje większe uszkodzenia organizmu. Wśród negatywnych konsekwencji:

• Ogólne zatrucie. Wraz ze wzrostem liczby roztoczy wzrasta objętość ich produktów przemiany materii, które dostają się do krwiobiegu i powodują toksyczne reakcje.
• Rozwój patogennej mikroflory. Dotknięte obszary objęte stanem zapalnym ostatecznie pokrywają się skorupą, pod którą aktywnie rozwijają się gnilne mikroorganizmy.
• Choroba zakaźna. Silne swędzenie prowadzi do głębokiego drapania obszarów objętych stanem zapalnym, a naruszenie integralności skóry stwarza sprzyjające środowisko dla rozwoju infekcji.
• Osłabienie odporności. Z powodu ciągłego swędzenia zwierzę staje się niespokojne, traci nastrój i apetyt. W rezultacie organizm jest wyczerpany, co prowadzi do osłabienia układu odpornościowego..

Diagnoza choroby

Pomimo tego, że w Internecie można zobaczyć liczne zdjęcia świerzbu u psów, dla trafnej diagnozy zwierzę powinno zostać zbadane przez weterynarza. Ale najpierw właściciel powinien zwrócić uwagę na:

• zachowanie zwierząt, częstotliwość i obszar drapania;
• stan skóry i obecność reakcji zapalnych na skórze;
• wygląd i stopień wypadania włosów.

Ze względu na mikroskopijne rozmiary kleszcza nie należy próbować go dostrzec na ciele. jedną z możliwych opcji jest wyczucie najmniejszych guzków na skórze opuszkami palców. W klinikach weterynaryjnych stosuje się lampę ultrafioletową, w świetle której wyraźnie widać ślady żywotnej aktywności pasożytów. Ale główną metodą diagnostyczną jest zeskrobanie dotkniętego obszaru, który jest umieszczany w roztworze gliceryny i badany pod mikroskopem..

Ważny! Skrobanie może dać fałszywie dodatnie wyniki, jeśli próbka zostanie pobrana zbyt blisko powierzchni naskórka lub z miejsca, z którego kleszcz już się odsunął. Dla prawidłowej diagnozy ważne jest pobranie kilku zeskrobów z różnych obszarów skóry..

Leczenie świerzbu

Leczenie świerzbu przeprowadza się w domu z obowiązkową izolacją psa od innych zwierząt i ludzi. Ale najpierw ważne jest, aby skontaktować się ze specjalistą, aby dokładnie zidentyfikować czynnik wywołujący chorobę i uzyskać niezbędne wizyty. Niezależnie od rodzaju świerzbu u psa leczenie wybiera się w dwóch kierunkach:

• pozbycie się zwierzęcia z pasożytów;
• eliminacja towarzyszących objawów.

Do tych celów stosuje się środki do użytku zewnętrznego i wewnętrznego. schemat leczenia ustala się z uwzględnieniem rodzaju patogenu, stopnia uszkodzenia organizmu oraz stanu ogólnego psa.

Uwaga! Do leczenia psa należy używać rękawiczek jednorazowych, a po zakończeniu zabiegów ręce umyć mydłem..

Leczenie świerzbu obejmuje:

1. Usuwanie włosów z dotkniętych obszarów ciała.
2. Kąpiel z szamponem przeciwłojotokowym. Szczenięta można leczyć tylko w dotkniętych obszarach, dorośli są całkowicie kąpani.
3. Głównym kierunkiem leczenia jest stosowanie środków przeciwpasożytniczych (do iniekcji i użytku zewnętrznego). Leki przepisywane na bazie selamektyny, iwermektyny, imidakloprydu i moksydektyny (Stronghold, Milbemax, Advocate, Ivomek, Ivermectin). Wygodne w użyciu będą produkty Erosol - Tsidem, Demizon, Tsiodrin, Akrodeks. Podczas stosowania zewnętrznych leków roztoczobójczych należy upewnić się, że pies ich nie polizał. Możesz użyć specjalnego kołnierza lub kagańca. Jeśli w domu są inne psy lub koty, przeprowadza się profilaktyczne leczenie środkami zewnętrznymi stosowanymi dla zakażonego zwierzęcia.
4. Leczenie roztworami olejowymi (z tworzeniem dużej liczby strupów). Stosuje się 4% koloidalnej siarki lub 1% TAP (aktywator plazminogenu tkankowego), które przed użyciem miesza się z płynną parafiną lub olejem słonecznikowym i podgrzewa do 30-35 ° C.
5. Usunięcie skórki. Można je zmiękczyć ciepłą wodą z mydłem lub 0,2% roztworem sody kaustycznej..
6. Obróbka artykułów gospodarstwa domowego (poprzez gotowanie lub za pomocą chlorofosu) i ogólnie mieszkalnictwo (para lub środki owadobójcze).

Uwaga! Iwermektyna jest kategorycznie przeciwwskazana u collie, terierów, sheltie i bobtail, ponieważ wywołuje w nich wzrost ciśnienia śródmózgowego i rozwój efektu neurotoksycznego, który jest obarczony śmiercią.

Za najskuteczniejsze środki pomocnicze uważa się połączenia smoły z wazeliną (1 do 9) i kreoliną z zielonym mydłem i alkoholem (1/1/10)..

Dodatkowo można stosować glukokortykoidy (Dexamethasone, Clobetasol, Dexamethasone) ze wzmożonym świądem, preparaty z siarką do odbudowy sierści (Decta, Demos), środki uspokajające i antybiotyki.

Czas trwania leczenia ustala lekarz weterynarii, aw zaawansowanych przypadkach może trwać do 8 tygodni. Jednym z błędów w leczeniu świerzbu jest obijanie się środkami przeciwpasożytniczymi. Jeśli pies nadal swędzi po zakończeniu standardowego kursu (zwykle 4 tygodnie), nie należy go ponownie leczyć. Swędzenie przez 1 tydzień jest uważane za normalne dla reakcji organizmu na zabite kleszcze. Stosowanie nowych leków może wywołać zwiększone swędzenie i rozwój alergicznego zapalenia skóry.