Charakterystyka czajki ptasiej, pigalicy

Czajka lub gołąb to ptak wielkości małej gołębicy z krótkim dziobem i stosunkowo szerokimi skrzydłami. Ptaki te należą do licznych brodźców piaskowych z rodziny siewkowatych. Ich istnienie w granicach zasięgu nie budzi obaw i nie wymaga specjalnych środków.

Czajka ma donośny głos i żałobny płacz. W spokojnym okresie śpiew ptaka jest raczej melodyjny, ale w chwili zagrożenia wydaje głośne, niepokojące dźwięki podobne do „czyje” lub „czyje jesteś”. Te dźwięki są w stanie odeprzeć niezdecydowanego przeciwnika. Stąd nazwa tych ptaków..

Opis

Czajka to ptak z rzędu brodzących. Dane zewnętrzne:

1. W wyglądzie tych ptaków najbardziej widoczne są prawie kwadratowe skrzydła. Ich rozmiar to 21,5-23,75 cm.
2. Kolor tyłu ma metaliczny zielonkawy, fioletowy i brązowy połysk.
3. Klatka piersiowa ptaka jest czarna, odwłok, boki tułowia i głowa są białe - ponad połowa piór na ogonie jest czysto biała, osłony ogona są czerwone.
4. Na głowie czajki znajduje się kępka wydłużonych wąskich piór.
5. W „wersji letniej” wola i gardło ptaka są czarne, zimą przeważają białe pióra.
6. Jego oczy są ciemnobrązowe, dziób czarny, nogi szkarłatne czteropalczaste.

W okresie godowym długi grzebień samiec i czubek jego głowy są czarne z metalicznym połyskiem, szyja biaława. Reszta ciała ma fioletowe, metalicznie zielone i miedziane odcienie. U samic metaliczny połysk jest słabszy, grzebień krótszy.

Jasne upierzenie ptaka czyni go łatwym łupem dla myśliwego. Ale ten gatunek jest niezwykle „lotny”. W powietrzu ptak jest w stanie oderwać się od niemal każdego pościgu..

Siedlisko

Czajki są powszechne od Oceanu Spokojnego po Atlantyk.

Większość tego gatunku ptaków to ptaki wędrowne.. Lecą do miejsca lęgowego bardzo wcześnie i zasiedlają trawiaste bagna i wilgotne łąki, na terenie porośniętym rzadkimi krzewami.

Nagły trzask zimna często powoduje, że ptaki odlatują na południe. Czajki pokonują duże odległości, aby wrócić za kilka dni, gdy zrobi się cieplej..

W krajach WNP ptaki te występują w dolinie rzeki Syrdarya, na wschód od Morza Kaspijskiego, w regionie Teli-Kul i Turkmenistanie.

Odżywianie i aktywność

Czajki jedzą wyłącznie pokarm dla zwierząt. To może być:

• owady;
• larwy;
• małe ślimaki;
• dżdżownice.

Te gołębie zapewniają pewne korzyści rolnictwo, niszczenie szkodników.

Są aktywne w ciągu dnia. Żyją w oddzielnych parach lub w małych, rzadkich koloniach. Ale nawet w przypadku kolonii każda para ma swój indywidualny dział.

Pojawienie się niechcianego gościa wywołuje zamieszanie w stadzie. Ptaki z przenikliwym, głośnym krzykiem i różnymi żałosnymi intonacjami zaczynają krążyć nad wrogiem, lecąc wystarczająco blisko niego.

Zwykle samce bronią swojego miejsca, samice dołączają tylko wtedy, gdy intruz zbliży się zbyt blisko gniazda. Jednocześnie czajki doskonale rozróżniają stopień zagrożenia. Jeśli wrogiem jest pies, człowiek lub wrony, latają i krzyczą. Jeśli jastrząb przelatuje nad polem, ani jedna czajka nie uniesie się w powietrze. Ptaki starają się być niewidzialne. Rozciągają się na ziemi, aby zachować życie.

Reprodukcja

Wracając z zimowania zaraz po stopieniu się śniegu, czajki rozpadają się w pary, zajmując tereny do gniazdowania.

Samce dzięki szerokim skrzydłom, bardzo złożone piruety wykonuje się w powietrzu podczas krycia. Przewracają się i toczą z boku na bok. Na ziemi samce, próbując zadowolić samice, idą przed nimi i kopią dziury w ziemi, z których jeden może później stać się gniazdem.

Czajka umieszcza gniazdo bezpośrednio na ziemi lub na niskim pagórku. Reprezentuje dziurę wyłożoną suchą trawą. W różnych gniazdach miot jest inny. Gniazdo może być obficie wyłożone lub całkowicie bez ściółki.

Lęg zwykle składa się z 4 jaj. Przeważnie samica wysiaduje jaja przez miesiąc, samiec czasami ją zastępuje.

Nowonarodzone pisklęta posiadają ochronny kolor, dzięki czemu dobrze maskują się w otaczającej je roślinności.

Lęgi najczęściej opuszczają pola i łąki w miejsca bogatsze w pokarm, bardziej wilgotne. Młode czajki wspinają się na skrzydło w wieku 5 tygodni.

W ostatnich dniach lata ptaki gromadzą się w licznych stadach i najpierw wędrują po okolicy, a następnie odlatują na zimowiska.

Czajka i człowiek

Czajki są całkowicie tolerancyjne wobec obecności człowieka. Chętnie zasiedlają grunty rolne, układaj gniazda na polach i łąkach, które są aktywnie wykorzystywane przez ludzi.

Kiedy ptaki widzą, że człowiek zbliża się do gniazda, startują, krzyczą i próbują nurkować na „gościa”, ale gniazdami nie rzucają.

Niestety, gniazda czajki na polach często giną podczas prac rolniczych i orki. Wyludnienie pól doprowadziło w ostatnich latach do spadku liczby czajek, które straciły swoje ulubione miejsca lęgowe, gdyż łąki i pola zarastają krzewami i zbyt wysoką trawą..

Od czasów starożytnych ludy słowiańskie kochały czajki. Zabrania się ich zabijania i niszczenia ich gniazd. Istnieje stara legenda o niepocieszonych wdowach i matkach, które zamieniły się w płaczące czajki..