Główne choroby zakaźne psów: lista najczęściej występujących infekcji (objawy, rozpoznanie, leczenie)

Biorąc pod uwagę powszechne występowanie infekcji w przyrodzie, nie należy być zaskoczonym ich dość częstym występowaniem u naszych zwierząt. Pies może złapać dolegliwości w dowolnym miejscu, ponieważ wiele tego typu chorób jest przenoszonych przez unoszące się w powietrzu kropelki. Ważne jest, aby wiedzieć, w jaki sposób przynajmniej niektóre choroby zakaźne manifestują się u psów

, ponieważ w takim przypadku z pewnością na czas zabierzesz swojego zwierzaka do weterynarza.

Zakażenie koronawirusem psów

Ta choroba jest jedną z głównych przyczyn obfitych biegunka u szczeniąt. Infekcje koronawirusem charakteryzują się wysoką śmiertelnością wśród młodych zwierząt. Dorosłe psy rzadko chorują. Wyjaśnia to fakt, że krew tych zwierząt zawiera już przeciwciała przeciwko temu patogenowi. Otrzymują je, chorzy na infekcję w łagodnych postaciach. Jak szerokie jest rozpowszechnienie patogenu w środowisku zewnętrznym? Częstość występowania jest bardzo szeroka, ponieważ wirus w ilości milionów sztuk jest codziennie uwalniany do środowiska zewnętrznego. Patogen pokryty jest grubą, tłustą membraną odporną na temperaturę i światło. Aby zagwarantować zniszczenie wirusa, musisz użyć zasadowych środków dezynfekujących..

Objawy

Głównym objawem jest ciężka, wyniszczająca biegunka u młodych zwierząt. W przeciwieństwie do infekcji parwowirusowych, wymioty rzadkie w koronawirusie. jednak, rozróżnienie tych dwóch chorób bez testów laboratoryjnych jest nierealne. Ponadto doświadczeni weterynarze są dziś skłonni wierzyć, że te patogeny mogą powodować połączoną, złożoną infekcję. Ale nie tylko objawy „jelitowe” są różne koronawirus. Przynajmniej dzwoni choroby oczu, objawia się jako silny zapalenie spojówek. Jednocześnie jama spojówkowa jest silnie zapalna i obrzęknięta, płynna lub gęsta, stale sączy się z kącików oczu, ropny wysięk.

W takich przypadkach śmiertelność szczeniąt może sięgać nawet 90%. Uważa się, że zwierzęta w wieku poniżej 12 tygodni są szczególnie zagrożone. W tej grupie śmiertelność jest najwyższa. Jeśli minęły trzy lub więcej dni od pojawienia się cynicznych znaków, a twój zwierzak żyje, najprawdopodobniej będzie w stanie wyzdrowieć. Więc jeszcze raz przypominamy, jak ważne szczepienia (wykonane na czas) dla wszystkich zwierząt. Nie spiesz się i nie spiesz się, regularnie odwiedzaj lekarza weterynarii i nie zaniedbuj szczepionka. Może to uratować życie twojego zwierzaka.!

Leczenie

Nie ma określonej terapii, leczenie objawowe jest zalecane w przypadku choroby. Najważniejsze jest zapobieganie rozwojowi odwodnienie. W łagodnych przypadkach wystarczy zapewnić zwierzęciu nieograniczoną ilość czystej wody pitnej, ale częściej konieczne jest dożylne wstrzyknięcie specjalnych preparatów w celu odwodnienia i usunięcia zatrucia.

Ehrlichioza u psów

Częste zakaźne choroba wszystkie kły, których nosiciele znajdują się na całym świecie. Jednak weterynarze specjaliści od chorób zakaźnych są skłonni wierzyć, że choroba stała się szczególnie rozpowszechniona po wydarzeniach w Wietnamie, kiedy psy służbowe rozprzestrzeniły infekcję na całym świecie. Jaki patogen powoduje tę dolegliwość? Zazwyczaj u psów występują szczepy E. chaffeensis, E. ewingii i prawdopodobnie E. ruminantium. Jednak to nie jest cała lista. Istnieje wiele szczepów Ehrlichia, a niektóre z nich są uniwersalne, mogą zarazić kilka gatunków zwierząt jednocześnie. Istnieją również odmiany, przenoszone na ludzi.

Zwróć uwagę, że niektóre mikroorganizmy, które naukowcy niedawno uważali za przedstawicieli Ehrlichia, należą teraz do Anaplasma. Same Ehrlichia to riketsja.

Trasy przesyłu

Patogen przenosi się ze zwierzęcia na zwierzę przez krwiopijne ukąszenia kleszcze ixodid. W ciele tego ostatniego mikroskopijny pasożyt może żyć przez pięć lub nawet sześć miesięcy grosz, hibernuje, może zarazić psa wczesną wiosną. Biorąc pod uwagę, że z powodu zmian klimatycznych obszar występowania kleszczy stale się powiększa, wzrasta również częstość występowania erlichiozy.

Objawy

Jakie są objawy? Choroba ma trzy fazy kliniczne. Oznaki ostrego zapalenia można zobaczyć po dwóch do trzech tygodni od ukąszenia przez kleszcza. Jego całkowity czas trwania rzadko przekracza cztery tygodnie. W tym czasie Ehrlichia uszkadza leukocyty, wnika do nich, zaczynając intensywnie żerować na „wypełnieniu” komórek ochronnych. Pasożyty szybko trafiają do węzłów chłonnych, śledziony, wątroby i szpiku kostnego.

Niebezpieczeństwo erlichiozy polega również na tym, że płytki krwi ulegają uszkodzeniu i zniszczeniu podczas choroby. Są to komórki odpowiedzialne za pracę mechanizmu krzepnięcia krwi. W rezultacie infekcje często się nasilają Węzły chłonne, wątroba i śledzionę. Niedokrwistość, gorączka, depresja, letarg, utrata apetytu, duszność, okrutny ból stawu, - wszystkie te objawy są w takim czy innym stopniu charakterystyczne dla erlichiozy. Poinformowano, że u około 30% zwierząt organizm w końcu radzi sobie z infekcją, w przeciwnym razie staje się subkliniczny.

W tej fazie zwierzak wydaje się być całkowicie zdrowy, w badaniu krwi można wykryć tylko niewielką anemię. Wszystkie pasożyty skoncentrowany w śledzionie, nie dostają się do ogólnego krwiobiegu, dlatego rozpoznanie jest niezwykle skomplikowane lub wręcz niemożliwe. Czas trwania tej fazy może wynosić nawet kilka lat. Kończy się albo tym, że układ odpornościowy zwierzęcia nadal pozbywa się czynnika wywołującego infekcję, albo choroba staje się przewlekła (najbardziej niepożądany skutek).

Faza przewlekła może być umiarkowany lub ciężki. Utrata masy ciała, niedokrwistość, napady neurologiczne, samoistne krwawienie, zapalenie oka, obrzęk kończyn tylnych i podgardla, jak również przerywana gorączka, są sporadycznie obserwowane u psów z przewlekłą erlichiozą. Badania krwi ujawniają niepokojący obraz spadku liczby wszystkich głównych typów komórek. Tylko w niektórych przypadkach obserwuje się patologiczny wzrost liczby wykrytych limfocytów. Z tego powodu ehrlichioza jest czasami mylona z niektórymi formami białaczka.

W przypadku umiarkowanego przewlekłego przebiegu w 90% przypadków pies może wydawać się całkowicie zdrowy, tylko epizodyczne ataki wskazują na obecność choroby. Przy ciężkim przewlekłym przebiegu, zdarzają się stale, zwierzę szybko i nieuchronnie traci na wadze, zaczyna mieć problemy nerki i stawy.

Leczenie

W leczeniu powszechnie stosuje się silne antybiotyki, takie jak tetracyklina lub doksycyklina. Coś bardziej „humanitarnego” po prostu nie działa na patogen. Kurs terapeutyczny jest długi, może ponad cztery tygodnie. Uważa się jednak, że po kilku dniach leczenia zwierzę musi wykazywać oznaki poprawy..

W najcięższych przypadkach zaleca się transfuzję krwi. Jeśli zwierzę otrzyma odpowiednią pomoc lekarską w ostrej fazie choroby, rokowanie jest zwykle dobre. Podczas leczenia postaci przewlekłej (szczególnie ciężkiej) rokowanie jest złe, praktycznie nie ma szans na wyzdrowienie.

Zakaźne zapalenie jelit

Termin "zapalenie jelit»Stosowany jest w medycynie i weterynarii do wskazania zapalenie jelita cienkiego. Przyczyn patologii może być wiele. Takie zapalenie może powodować parwowirus, koronawirus, rotawirus, salmonelloza, pasożyty itp. W tym przypadku jesteśmy bardziej zainteresowani infekcje wirusowe, ponieważ mają najgorszy wpływ na stan przewodu pokarmowego zwierzęcia.

Objawy

Najczęstszym i najbardziej charakterystycznym objawem zapalenia jelit jest silny, obfity biegunka. Z reguły rozpoznaje się również przerywaną gorączkę. Jednak w przypadku wirusowego zapalenia jelit ten objaw nie jest tak powszechny.. Kał pachnie bardzo nieprzyjemnie, a nawet obrzydliwie.

„Zapach” tłumaczy się tym, że z powodu choroby błona śluzowa jelit dosłownie zaczyna się wspinać i gnić, w wyniku czego tworzy się gęsty kleik. Z tego powodu konsystencja kału z wirusowym zapaleniem jelit może przypominać grochówkę. Jeśli choroba zaszła wystarczająco daleko, w wyniku czego dochodzi do uszkodzenia ściany jelita, może pojawić się w kale obfite zanieczyszczenia krwi.

To prawda, częściej z zapaleniem jelit pojawia się melena - lepka czarna masa (strawiona krew). Czerwone zanieczyszczenia można znaleźć tylko wtedy, gdy źródło krwawienia znajduje się gdzieś w pobliżu jelita grubego. Niezależnie od specyfiki patogenu nie da się precyzyjnie określić jego rodzaju bez skomplikowanych badań diagnostycznych przeprowadzanych jedynie w bardzo dobrze wyposażonych klinikach weterynaryjnych..

Prognoza

Prawie wszystkie przypadki infekcji jelitowych należy uznać za „zaocznie” dość niebezpieczne, ponieważ prowadzą do poważnego odwodnienia i zatrucie, co negatywnie wpływa na organizm każdego psa, a młode zwierzęta z tego powodu mogą umrzeć. Z reguły zwierzęta w wieku od sześciu miesięcy są stosunkowo bezpieczne, podczas gdy młodsze psy przenoszą chorobę znacznie ciężej. Jednak to samo można powiedzieć o „Starsi»Psy, których układ odpornościowy nie jest już w stanie skutecznie przeciwstawić się czynnikom zakaźnym. Ponadto ogniska infekcji są bardzo częste w żłobkach i innych zatłoczonych obszarach zwierząt..

Leczenie

Co dziwne, ale w umiarkowanych przypadkach zapalenia jelit jako takiego leczenie może być niedostępne.. Jeśli Twój zwierzak ma tylko łagodną biegunkę, ustąpi (zwykle) w ciągu dwóch dni (nie dotyczy to szczeniąt, zwierząt starych i osłabionych). W innych przypadkach zalecana jest terapia objawowa, w tym obowiązkowe przepisywanie leków adsorbujących.

Ważny! Niektóre adsorbenty zawierają salicylan bizmutu. Zasadniczo można go podawać psom, ale wskazane jest, aby robić to pod nadzorem lekarza weterynarii. Ale! Jeśli pies otrzymuje w tym czasie przeciwzapalne kortykosteroidy, przepisywanie leków zawierających salicylany jest surowo zabronione. Połączenie tych środków może powodować masywne krwawienie wewnętrzne..

Staphylococcus zapalenie skóry

Oprócz opisanych powyżej infekcje skóry występują również u psów. Szczególnie niebezpieczne gronkowce, Odkąd oni wpołączenie ropny zapalenie skóry. Skąd wiesz, czy Twój zwierzak cierpi na patologię gronkowcową? Objawy kliniczne zależą od ciężkości przypadku. Z reguły wszystko zaczyna się po drobnych kontuzjach (zadrapania i otarcia).

Jeśli okaże się, że zostały zaszczepione patogenem, pojawi się zaczerwienienie, podczas próby sondowania odczuwalna jest zauważalnie podwyższona lokalna temperatura. Występuje bolesna reakcja i silne swędzenie. Pies stale drapie dotknięte obszary skóry, w wyniku czego patologiczny proces tylko się pogarsza, rozpoczyna się wydzielanie ropnego wysięku.

Jak niebezpieczne są infekcje gronkowcowe dla twojego psa? Wszystko zależy od konkretnego przypadku. Jeśli ognisko zapalne nadal rośnie wraz z pojawieniem się nowych zmian, wszystko może się bardzo źle skończyć (rozwinie się ciężkie zatrucie i posocznica).

Leczenie

Infekcje bakteryjne są często wtórne do innych chorób, dlatego lekarz weterynarii sprawdzi psa pod kątem nieprawidłowości hormonalnych, pasożytniczych i innych. Diagnozę potwierdza się na podstawie hodowli kultur patogenu na pożywkach (w tym celu pobiera się próbkę chorej tkanki). Z reguły infekcje gronkowcowe leczy się za pomocą bolusów antybiotyków o szerokim spektrum działania..

Leptospiroza u psów

Powszechnie zaraźliwa choroba, szczególnie charakterystyczny dla bagien. Pełna nazwa naukowa patogenu to Leptospira interrogans sensu lato. Istnieje wiele różnych serotypów, z których osiem jest niebezpiecznych dla psów. Rozważ te typy patogenów w poniższej tabeli..

Objawy

Istnieje kilka możliwych tras transmisji:

• Wraz z zakażonym moczem.
• Transmisja przenoszona drogą płciową i przez łożysko.
• Ugryźć rany.
• Jedzenie zakażonych żywicieli pośrednich.

Im bardziej zatłoczone zwierzęta są trzymane, tym większe prawdopodobieństwo infekcji. Naturalnym siedliskiem Leptospiry jest woda stojąca i wolno płynąca. W przeciwieństwie do wielu innych mikroorganizmów Leptospira dobrze znosi zamrażanie. Większość przypadków choroby rozpoznaje się latem i jesienią.

W ostrym przebiegu charakterystyczna jest gorączka z okresami wzrostu temperatury do 40 ° C, pies jest silnie dreszcze, mięśnie są napięte i obolałe. Możliwe jest pojawienie się silnych wymiotów, którym towarzyszy szybki rozwój odwodnienia. Jeśli jednocześnie do organizmu dostanie się duża liczba patogenów, istnieje niebezpieczeństwo zranienia wątroba. W takim przypadku temperatura ciała zwierzęcia może spaść do wartości krytycznych.

W infekcji podostrej zwierzę najczęściej cierpi na okresową gorączkę, anoreksję, wymioty, odwodnienie (pragnienie utrzymuje się na tym samym poziomie). Z powodu silnego bólu mięśnie zwierzę stara się jak najmniej poruszać.

Cechą charakterystyczną jest żółtaczka (rozwija się z powodu uszkodzenia wątroby). Jeśli nie ma postępu w leczeniu w ciągu dwóch do trzech tygodni (lub gdy pies w ogóle nie otrzymał pomocy), to rozwój nerkowy/wątrobiany niepowodzenie. Nawet wyleczone „teoretycznie” psy często pozostają nosicielami infekcji przez wiele miesięcy lub nawet lat. Jest to tym bardziej niebezpieczne, że niektóre serotypy mogą być przenoszone na ludzi. Zalecana jest terapia antybiotykowa.

Parainfluenza u psów

Dość powszechna infekcja, szczególnie niebezpieczna dla młodych zwierząt. Interesujące jest to, że kilka rodzajów patogennych mikroorganizmów może powodować chorobę o tej samej nazwie. W szczególności pod „paragrypa„Właściwie można to rozumieć jako dolegliwości spowodowane przez bordetella lub mykoplazmy. Zakłada się, że patologie wywołane przez adenowirusy, retrowirusy i tym podobne prowadzą do tych samych objawów klinicznych. patogeny. Obecnie naukowcy sugerują, że paragrypa psów jest wywoływana w większości przypadków przez połączenie patogenów.

Jeśli choroba jest wywoływana tylko przez wirusy, objawy są bardzo rozmyte i choroba z reguły ustępuje samoistnie w ciągu około sześciu dni (maksimum, które zagraża psu to łagodne zapalenie spojówek i niewielka biegunka). Bordetella bronchiseptica - najczęstsza przyczyna paragrypy, jest też najbardziej niebezpieczna. Pierwsze objawy kliniczne pojawiają się 10-12 dni po zakażeniu.

Uważa się, że nawet po wyzdrowieniu zwierzę może wydalać patogen do środowiska zewnętrznego przez co najmniej sześć miesięcy. Objawy są dość zróżnicowane: zwierzę się rozwija katar, zapalenie spojówek, kaszel (w ciężkich przypadkach jest to możliwe zapalenie oskrzeli i nawet zapalenie płuc), wrzodziejące zmiany w jamie ustnej itp.. Bez specjalnego leczenia, zalecana jest terapia objawowa i zastępcza.

Choroba Aujeszkyego

Po raz pierwszy opisał ją węgierski lekarz weterynarii, od którego nazwiska patologia ma swoją nazwę. Drugie imię to „fałsz” lub „pseudo-wściekłość”. Jak można się domyślić z nazwy, patologii towarzyszą zjawiska podobne do klinicznych objawów wścieklizny. Dlatego należy odnieść się do domniemanego Aujeszky niezwykle ostrożny: możliwe, że nie jest to „pseudo”, ale najbardziej prawdziwa wścieklizna. Czynnikiem sprawczym jest herpeswirus. Choroba może dotknąć nie tylko psy, ale także koty, norki, lisy polarne, bydło i konie.. Na szczęście osoba nie jest podatna na infekcje..

Wirus przenosi się poprzez spożywanie skażonej paszy. Istnieje jednak opinia o możliwej infekcji kontaktowej, w tym przez ukąszenia krewnych lub innych zwierząt. Choroba jest bardzo zaraźliwa, u psów prawie się różni 100% śmiertelności, przypadki odzyskiwania środków są niezwykle rzadkie. Pierwsze objawy kliniczne pojawiają się 10-12 dni po wejściu patogenu do organizmu.

Kaszel, rozwija się ciężki nieżyt spojówek i nieżyt nosa, z nosa i oczu wydobywa się dużo wysięku. Ale to są drobiazgi. Wkrótce u zwierzęcia pojawia się świąd fantomowy. Jest tak silna, że ​​opisano wiele przypadków, gdy nieszczęsny pies gryzł własne łapy do kości, próbując poradzić sobie z „świerzbem”. Depresja jest możliwa, okresowo naprzemiennie z niepohamowanym podnieceniem. Zwierzę biegnie w kółko, nie reagując na bodźce zewnętrzne, a czasem po prostu stoi, opierając głowę o ścianę.

Zapamiętaj, że przy chorobie Aujeszkyego, w przeciwieństwie do wścieklizny, pies zachowuje apetyt, zjada tylko produkty jadalne (a nie wbija się w worki), wody nie boi. Ponadto Aujeszky nie wytwarza dużych ilości śliny.!

Niestety, nie ma lekarstwa. Istnieją dowody, że w niektórych przypadkach pomaga surowica hiperimmunizacyjna z końskiej krwi..

Zakaźne zapalenie wątroby

Niezwykle niebezpieczne zakaźne choroba, zwany typem 1 (CAV-1) adenowirus. Charakteryzuje się silną destrukcją uszkodzenie wątroby. Patogen rozprzestrzenia się na całym świecie, jest w dużych ilościach wydalany z organizmu chorych zwierząt wraz z kałem, moczem i śliną. Odzyskane psy mogą być nosiciele infekcji przez dziewięć miesięcy. Źródło transmisji - zanieczyszczona pasza, woda, artykuły pielęgnacyjne itp..

Wirus początkowo infekuje migdałki i krtań, co powoduje ból gardła, kaszel, czasami zapalenie płuc. Wirus szybko namnaża się we krwi, dlatego szybko iw dużych ilościach dostaje się do wątroby i nerek. Rogówka oka jest mocna mętnieje i „zachmurzone”. Dzieje się tak, ponieważ wirus rozmnaża się w komórkach tej tkanki, bezlitośnie je niszcząc. Gdy tylko wątroba jest dotknięta „dostatecznie”, u psa rozwija się żółtaczka, biegunka, silne wymioty (z powodu ciężkiego zatrucia).

Z reguły młode zwierzęta poniżej pierwszego roku życia są chore, ale choroba może dotknąć wszystkie psy, niezależnie od ich wieku, rasy i stanu fizjologicznego. Patologia często przebiega błyskawicznie, kiedy śmierć następuje w ciągu kilku godzin od pojawienia się pierwszych objawów klinicznych. Nie ma określonego leczenia, stosuje się leczenie objawowe. Tylko terminowe szczepienie może uchronić Cię przed infekcją.

Plaga mięsożerców

Wbrew powszechnemu przekonaniu, plaga u psów (i kotów też) nie ma nic wspólnego z chorobą człowieka. Choćby dlatego, że w pierwszym przypadku chorobę wywołuje wirus, w drugim - bakteria. Czynnikiem sprawczym jest wirus zawierający RNA, który jest niestabilny w środowisku zewnętrznym. Choroba jest przenoszona (z reguły) drogą pokarmową, to znaczy poprzez spożywanie skażonej paszy lub picie brudnej wody. Zdarza się, że zwierzę zostaje zarażone „zarazą” przez zjedzenie zakażonej myszy, szczura lub innego małego zwierzęcia. Jest też informacja, że ​​owady mogą być nosicielami.

W organizmie wirus jest filtrowany przez węzły chłonne, w których tkankach szybko rośnie i namnaża się (rozmnaża). Dokładnie z tego powodu pierwszy objaw kliniczny jest uważany za nadmiernie opuchnięty, zapalenie węzłów chłonnych. Po tym etapie patogen zaczyna „wędrować” po organizmie, tym razem atakując komórki nabłonka. W rezultacie - biegunka, wymioty, kaszel, zapalenie spojówek i zapalenie błony naczyniowej oka.

Bardzo często patogen przenika przez barierę krew-mózg, po czym pies rozwija się neurologicznie drgawki. Możliwy paraliż, tetra i paraplegia, w przypadku błyskawicznego prądu psy szybko wpadają Do kogo, wydostać je, z których jest to prawie niemożliwe. Wskaźniki śmiertelności, w zależności od wieku i postaci choroby może wynosić od 30 do 90%.

Jak w poprzednich przypadkach, brak specjalnego leczenia. Terapia jest tylko objawowa. Można niezawodnie chronić psa tylko poprzez terminowe szczepienia.

Wścieklizna

Straszna choroba, która jest niebezpieczna dla prawie wszystkich gatunków ssaków i ludzi. Śmiertelność wynosi 99,99%. Od czasu pojawienia się pierwszych opisów choroby odnotowano nie więcej niż kilkanaście przypadków wyzdrowienia. Czynnikiem sprawczym jest wirus zawierający RNA. Jest dość niezwykły. W przeciwieństwie do innych wirusów jest w stanie przetrwać dość długo (do kilku miesięcy) w środowisku zewnętrznym, aw gnijącym mózgu martwego zwierzęcia - do dwóch (a nawet trzech) lat. Przenoszone przez ukąszenia. Nie ma innych sposobów infekcji.

Po ukąszeniu patogen wnika do tkanki nerwowej, skąd zaczyna się stopniowo unosić, docierając do mózgu. Im bliżej ugryzienia znajduje się głowa, tym szybciej pojawią się kliniczne objawy infekcji. Zwykle dzieje się to w ciągu trzech do pięciu dni.. Jeśli zwierzę ma już kliniczne objawy choroby, nie można go już uratować.

Jak to się objawia wścieklizna? Istnieją dwie formy infekcji: cicha i klasyczna. W pierwszym przypadku zwierzę staje się niezwykle ciche, czułe, ślinienie się, ale zwierzak boi się wody i całkowicie traci zdolność połykania. Dzięki gwałtownej formie pies staje się niezwykle agresywny, cicho i bez szczekania (sparaliżowana krtań) pędzi na ludzi i inne zwierzęta.

Od czasu do czasu napady przypominają epileptyczny, ślina nieustannie wypływa z ust psa. Jeśli zaobserwujesz którekolwiek z powyższych z psem, natychmiast wezwij lekarza weterynarii! Spróbuj odizolować psa w osobnym pomieszczeniu (bez fanatyzmu). Pamiętaj, że wścieklizna jest nieuleczalna! Nie da się go wyleczyć, dlatego chory pies zostaje uśpiony, zwłoki zniszczone przez spalenie.

Toksoplazmoza

Powszechne zakażenie pierwotniakami wywołane przez pasożytnicze pierwotniaki, toksoplazma. Ale! Występuje często u kotów, ale psy rzadko chorują.. Jednak nie znosi to w żaden sposób niebezpieczeństwa choroby, jeśli pies został już nią zarażony..

Zatem koty są jedynymi ostatecznymi żywicielami T. gondii. Są jedynymi ssakami, które wydalają miliony zakaźnych oocyst z kałem. Po pięciu do dziesięciu dniach w środowisku zewnętrznym (okres zależny od pory roku i temperatury powietrza) nabierają zdolności zarażania zwierząt. Dzieje się tak, gdy pies pije wodę lub zjada pokarm wysiany oocystami. Wszystko pogarsza fakt, że „jaja” tych pasożytów mogą przebywać w środowisku zewnętrznym miesiącami. Są dość odporne na światło ultrafioletowe, środki dezynfekujące i inne agresywne czynniki środowiskowe ze względu na obecność gęstej skorupy.

Zagrożenie toksoplazmą dla psów polega (a także nawiasem mówiąc, dla ludzi), że są żywicielami pośrednimi pasożyta. Oznacza to, że „pierwotna” toksoplazma osadza się w mięśniach, płucach, wątrobie i mózgu. Objawy we wszystkich tych przypadkach zależą od narządu, który został zainfekowany.. Czasami to toksoplazmoza powoduje nagłą śmierć zwierząt..

T. gondii rzadko daje „klasyczne” cechy u psów., toksoplazmoza kotów. W takich sytuacjach się rozwija gorączka, zwierzę jest apatyczne, odmawia jedzenia, możliwa jest przewlekła biegunka. Jak już powiedzieliśmy, dalszy obraz kliniczny zależy od lokalizacji pasożytów: możliwe jest zapalenie płuc, zapalenie oskrzeli, zapalenie mięśnia sercowego, zwierzę ma żółtaczkę, możliwy jest paraliż. Chore suki rodzą martwe szczenięta. Leczenie choroby (z różnym skutkiem) dawkami szokowymi antybiotyków o szerokim spektrum działania.

Gruźlica

Notoryczna choroba, która występuje również u psów. Mówiąc dokładniej, jest to antropozoonoza infekcja może być przenoszona z człowieka na zwierzę i odwrotnie. Zdarzają się przypadki, gdy psy i koty u osób z gruźlicą zachorowały również po kilku latach mieszkania z właścicielem..

Przy najmniejszym podejrzeniu, jakie ma twój pies gruźlica, NATYCHMIAST odizolować od ludzi i innych zwierząt! Ponadto do tych celów należy wykorzystać pomieszczenie, którym później nie będzie szkoda posługiwać się „twardymi” środkami dezynfekującymi..

Czynnik wywołujący gruźlicę pokryty jest gęstą błoną i jest wyjątkowo odporny na warunki środowiskowe. W domach, w których mieszkali chorzy lub zwierzęta, w ciągu następnych dziesięcioleci można odnotować przypadki infekcji..

Choroba objawia się następująco:

• Na początku stają się zaognione i dramatycznie się zwiększają podżuchwowe węzły chłonne.
• Następnie te miejsca owrzodzieć, może się pojawić ropnie.
• Rozwija się chroniczna szczupłość, stan sierści i skóry zwierzęcia ulega pogorszeniu.

Kaszel, wbrew powszechnemu przekonaniu, nie rozwija się we wszystkich przypadkach, ponieważ guzki można znaleźć w każdym narządzie wewnętrznym. Zwierzę chore na gruźlicę popada w apatię, dużo usiłuje spać.