Jak odróżnić wilka od psa

Wiele osób zwraca uwagę na zdumiewające podobieństwo między wilkiem a psem, mimo że mają różne siedliska: pierwszy żyje na wolności (przynajmniej w zoo), drugi - obok ludzi. Ale może się tak wydawać tylko tym, którzy nie wiedzą, jak odróżnić wilka od psa, ponieważ te zwierzęta faktycznie mają całkiem sporo różnic i wszystkie są bardzo znaczące.

• Z natury są drapieżnikami, niezależnie od tego, czym właściciele karmią swoje zwierzęta.
• Mają podobny wygląd (dotyczy niektórych ras zwierząt domowych).
• Są zwierzętami towarzyskimi, jeśli znajdują się w swoim środowisku.
• Potrafią wydawać podobne dźwięki (wycie, warczenie, szczekanie) dzięki podobnej budowie strun głosowych, ale używają ich w zupełnie innych sytuacjach.

Ale pomimo pewnych wspólnych cech zwierzęta te mają wiele różnic..

Różnice między zwierzętami

Przede wszystkim warto zwrócić uwagę na oczywistą różnicę: wilk to dzikie zwierzę, a pies jest udomowiony przez człowieka, który wyróżnia się różnorodnością gatunków i znacznymi różnicami w wyglądzie, co niekiedy czyni ich zupełnie odmiennymi od przedstawicieli tej samej psiej rodziny. Ale nawet te rasy, które naprawdę wyglądają jak dzikie krewniaki, mają wiele charakterystycznych cech, wiedząc, że można łatwo odróżnić jedno zwierzę od drugiego..

Różnice między wilkiem a psem przejawiają się w następujących parametrach:

• Wymiary. Z reguły wilki są większe. Ich średnia waga waha się w granicach 34-55 kg, ale czasami samce mogą przybrać nawet 80 kg..
• Kształt głowy i kufy. Kształt głowy wilka przypomina głowę rasy owczarka niemieckiego, ale jest masywniejszy i ma bardziej wydłużoną i spiczastą kufę.
• Uszy. Wilki po prostu nie są w stanie przycisnąć ich do głowy, więc zawsze są trzymane w górze. Uszy są zwykle małe w stosunku do innych części ciała i porośnięte włosami zarówno na zewnętrznej, jak i wewnętrznej powierzchni..

• Ogon. U dzikich drapieżników ogon nigdy się nie zwija, jest trzymany poziomo przy ziemi lub opuszczony i zawsze pozostaje praktycznie nieruchomy. Tylko zwierzęta mają machanie ogonem, aby wyrazić emocje.
• Szczęki. Przedstawiciele wilków mają dość wąską szczękę, która jest mocniejsza..
• Spożycie żywności. Dzikie drapieżniki zawsze jedzą bardzo powoli, ponieważ mogą się dusić.

Uwaga! Charakterystyczne jęki i skomlenie podczas posiłku kojarzą się właśnie z gwałtownym połykaniem pokarmu, w wyniku czego wilki odczuwają ból.

• Sposób poruszania się. Dziki drapieżnik porusza się w kłusie, a tylne nogi znajdują się dokładnie w odciśniętych już śladach kończyn przednich. W ruchach grupowych podążają za sobą śladami pierwszego zwierzęcia w paczce, co ułatwia przemieszczanie się na duże odległości.
• Szybkość podróży. Pomimo tego, że drapieżniki mogą polować na zdobycz przez wiele dni, nie są w stanie wytrzymać pościgów z dużą prędkością na duże odległości (ponad 300 m).
• Stosunek do zdobyczy. Podczas polowania lub walki pies natychmiast gryzie ofiarę, a wilk tnie ją na kawałki, co wiąże się z anatomicznymi cechami budowy szczęk.

Charakterystyczne cechy śladów

Różnice między śladami wilka i psa są wyraźnie widoczne na miękkiej glebie, a zwłaszcza świeżym śniegu. Na pierwszy rzut oka ślady łapy wilka przypominają ślady zwierzaka dużej rasy, więc nieprzygotowanej osobie trudno jest określić przynależność do jednego lub drugiego zwierzęcia. Ale po bliższym przyjrzeniu się można wyróżnić charakterystyczne ślady śladów wilków, dzięki którym można odróżnić te zwierzęta:

• Większe wydłużenie w porównaniu do odcisków psów.
• Większa głębia i wyrazistość odcisków pazurów i opuszków palców, co wiąże się nie tylko z większą masą, ale także ze sztywniejszymi łapami, dużymi pazurami. U psa opuszki palców są ściślej zebrane (tworzą rodzaj grudki), przez co pozostawiają mniej wyraźne ślady.
• Ślady pozostawione przez łapy podczas ruchu znajdują się prawie w linii prostej (tworzą linię) i im większa prędkość ruchu, tym jest prostsza, natomiast ślady psa są zawsze bardziej skręcone.
• Odciski dwóch środkowych palców łapy wilka są lekko przesunięte do tyłu w stosunku do najbardziej zewnętrznych palców, tak że gałązka lub wyimaginowana linia między nimi nie zachodzi na jedno ani na drugie. Natomiast na psim tropie częściowo je przekroczy, co widać na poniższym zdjęciu.

Jakie są różnice

Po rozważeniu, jak odróżnić wilka od psa, dowiemy się, co powoduje te różnice. Wszystkie są związane z dwiema grupami czynników:

• Naturalne, uwarunkowane życiem obok człowieka, co umożliwiło oswajanie zwierząt i zmianę ich zachowania, podczas gdy dzikie drapieżniki wciąż ulegają naturalnym odruchom i wzorom zachowań, bez których trudno byłoby im przetrwać na wolności.
• Sztuczne, związane z selekcją, w wyniku której nastąpiły zmiany w wyglądzie zwierząt.

To udomowienie i wspólne życie z ludźmi przez tysiąclecia stało się podstawą różnic, które można dziś prześledzić między wilkiem a psem. W końcu kiedyś byli całkowicie nieobecni. Wilki pozostają aktywne nocą, a zwierzakom udało się przystosować do rytmu życia człowieka: najczęściej odpoczywają w nocy, aw dzień nie śpią. Jednocześnie zwierzęta domowe rzadko wyją, podczas gdy ich dzicy krewni nie używają szczekania w swoim naturalnym środowisku, ale jeśli wpadną w niewolę, te ostatnie są w stanie dostosować się do nowego środowiska i używać szczekania jako środka komunikacji.

Interakcja między ludźmi

Dzisiejsze psy są dla ludzi prawdziwymi zwierzętami domowymi, opiekunami i pomocnikami. Wyróżnia je życzliwość, posłuszeństwo i szereg indywidualnych cech, które odróżniają od siebie różne osoby i przedstawicieli różnych ras. Nie tolerują przedłużającej się samotności i bardzo się nudzą, gdy właścicieli przez dłuższy czas nie ma w domu..

Ale nie można tego powiedzieć o ich dzikich krewnych, którzy kochają samotność i nie potrzebują ciągłej komunikacji. Ponadto wyróżniają się zwiększoną agresywnością. Na przykład ten ostatni, z silnym głodem, może bez wahania zaatakować zwierzę lub osobę, podczas gdy zwierzęta domowe nie spieszy się z zaangażowaniem w walkę z drapieżnikiem, z wyjątkiem ochrony siebie lub swojego właściciela..

Jednocześnie badania potwierdzają, że psy znacznie lepiej rozumieją ludzi niż ich drapieżne odpowiedniki. Aby to udowodnić, naukowcy przeprowadzili eksperyment: postawili 2 zamknięte pojemniki z mięsem przed młodymi wilkami i szczeniętami i powiedzieli im mimiką twarzy i gestami, gdzie ukryto przysmak. W rezultacie szczenięta, w porównaniu do młodych wilków, szybciej rozumiały wskazówki i znajdowały pożywienie..

Dla wilków przyzwyczajonych do dzikiej przyrody, kontakt z ludźmi nie jest ważną umiejętnością. Na poziomie genetycznym postrzegają siebie nawzajem jako źródło zagrożenia, ponieważ ich spotkania w większości przypadków nie wróży dobrze ani jednemu, ani drugiemu. Na przykład w lesie osoba zwykle zachowuje się jak myśliwy, który potrzebuje trofeum, a nie nowych przyjaciół..

Niesamowity film o przyjaźni między mężczyzną a wilkiem: