Jak wykryć infekcje jelitowe u psów: metody diagnostyczne i leczenie

Patologie żołądkowo-jelitowe u zwierząt domowych w praktyce prawie każdego lekarza weterynarii są bardzo powszechne. I są szczególnie charakterystyczne dla psów. Wynika to po pierwsze z chęci właścicieli, aby zaoszczędzić na karmieniu swojego zwierzaka, dlatego ten ostatni otrzymuje produkty dalekie od najlepszej jakości. Po drugie, same psy „nie są bez grzechu”: uwielbiają „wypasać się” na wysypiskach śmieci, rzadki pies przegapi okazję zabrania czegoś „apetycznego” na spacer. Logiczny wynik - infekcje jelitowe u psów.

Głównym zagrożeniem jest stan zapalny.

Można godzinami rozmawiać o konkretnych przyczynach tych patologii: są to bakterie, wirusy, grzyby, patologiczne pierwotniaki. Wszystkich łączy fakt, że procesy patologiczne prowadzą do rozwoju zapalenia ścian narządów przewodu żołądkowo-jelitowego. W dotkniętych obszarach występuje infiltracja limfocytów i leukocytów. Badanie mikroskopowe próbek tkanek ujawnia wiele eozynofili i neutrofili. Wszystkim przyświeca jeden cel - potrzeba zniszczenia „najeźdźców” w obliczu patogennej mikroflory.

Jednym z niebezpieczeństw związanych z chorobami zapalnymi jelit jest sytuacja po poważnej chorobie pokrycie nabłonkowe narządów może nie zostać całkowicie odnowione. Powstają zrosty i inne „blizny”, w wyniku których pogarsza się perystaltyczna czynność jelit, pogarsza się trawienie i wchłanianie pokarmu, co ma niezwykle negatywny wpływ na ogólny stan zdrowia zwierzęcia.

Obraz kliniczny

Objawy wszystkich chorób jelit, którym towarzyszy stan zapalny, są dość standardowe: ciężkie biegunka, możliwy gorączka przerywany lub stały typ i odwodnienie. Konieczne jest bardziej szczegółowe omówienie tego ostatniego, ponieważ to właśnie ten stan patologiczny stanowi największe zagrożenie dla zdrowia, a nawet życia chorego zwierzęcia.

Więc jakie jest ryzyko odwodnienia? Po pierwsze, prowadzi do zmian morfologicznych, funkcjonalnych, biochemicznych i fizycznych nieruchomości krew. Jeśli nie wejdziesz do dżungli, staje się ona grubsza, gorzej przechodzi przez małe naczynia włosowate, co prowadzi do znacznego pogorszenia stanu wszystkich narządów i tkanek w ciele, gdy zaczynają się rdzewieć brak składników odżywczych i tlenu. Również w nich następuje szybka kumulacja produktów rozkładu niedotlenionych produktów przemiany materii. Mówiąc najprościej, rozwija się ciężkie zatrucie, które uderza w wątrobę i nerki, które są już postrzępione przez pogorszenie ukrwienia.

Jak ustalić, czy u chorego zwierzęcia wystąpiło odwodnienie i rozumiesz, jak bardzo zagraża to jego zdrowiu i funkcjom ważnych narządów wewnętrznych? Jest to bardzo proste: weź zwierzaka za kark, jakby przed tobą był kot, a następnie uwolnij powstały fałd skórny. Jeśli wygładza się szybko i bez śladu, jest za wcześnie, aby mówić o odwodnieniu. W przypadkach, gdy fałd prostuje się przez długi czas, konieczne jest pilne dostarczenie psa do weterynarza. Jeśli szczeniak jest chory, należy to zrobić natychmiast, ponieważ poważne odwodnienie może zabić młode zwierzę w ciągu zaledwie kilku godzin. Nawet jeśli dostarczysz psa do kliniki na ostatnich etapach, nikt nie da Ci żadnej gwarancji jego zbawienia. Dlatego warto się spieszyć.

Diagnoza

Aby skutecznie iw jak najkrótszym czasie wyleczyć zakaźną patologię przewodu żołądkowo-jelitowego, musisz bardzo dokładnie zidentyfikować określony patogen. Jest to oczywiście nierealne, aby robić to „na oko”. Aby zrozumieć, z jakim drobnoustrojem mamy do czynienia tym razem, weterynarze sięgają po kompleksowe badanie, obejmujące następujące metody:

• Najpierw musisz zebrać najbardziej szczegółowe Historia medyczna. Konieczne jest dokładne ustalenie, kiedy zaczęła się biegunka, wymioty, czy zwierzę traci na wadze, jakie są cechy kału, czy w kale psa są zanieczyszczenia krwi itp..
• Badanie lekarskie. W jej trakcie badacz określa ogólny stan zwierzęcia, przeprowadza badanie dotykowe. W ciężkich chorobach zapalnych przewodu pokarmowego w jamie brzusznej zwierzęcia wyczuwa się stan zapalny i powiększone jelita..
• Testy laboratoryjne. Zazwyczaj biochemiczne badania krwi albo nie wykazują istotnych odchyleń od normy, albo ich wyniki nie odbiegają w żaden sposób od standardowych wskaźników. Tylko w najcięższych przypadkach można określić pogorszenie stanu wątroby i trzustki (a także nerek). W takich przypadkach stężenie enzymów wątrobowych gwałtownie wzrasta przy jednoczesnym spadku / silnym wzroście ilości lipazy. Ten ostatni jest wytwarzany w trzustce, dlatego przy zapaleniu tego ostatniego możliwe są ostre skoki. Jeśli zwierzę ma silne wymioty i biegunkę, ESR wzrasta. Jeśli chodzi o ogólne badanie krwi, to w wielu przypadkach nie pozwala też na stwierdzenie poważnych nieprawidłowości. Możliwy wzrost liczby eozynofili i neutrofili.
• RTG i Ultradźwięk Jama brzuszna. Wszystko tutaj jest ściśle indywidualne, wyniki zależą od stanu fizjologicznego zwierzęcia. W ciężkich lub przewlekłych infekcjach przewodu pokarmowego ściany przewodu pokarmowego mogą być pogrubione, ale nie zawsze tak jest.
• Biopsja. To bardzo ważna technika, która pozwala dokładnie poznać stan narządów trawiennych. W szczególności patogeny można zobaczyć w próbce tkanki (oczywiście jeśli nie są one wirusami). Próbkę tkanki pobiera się za pomocą endoksopu. Z reguły pomaga również wizualnie określić stan warstwy nabłonkowej jelit. W przypadku wszystkich poważnych chorób przewodu żołądkowo-jelitowego są przekrwione i zaognione..

Ponadto niezwykle ważną rolę odgrywa mikroskopowa analiza kału i inokulacja patologicznego materiału na pożywki. We wszystkich tych przypadkach możliwe jest (nie zawsze) mniej lub bardziej dokładna identyfikacja konkretnego rodzaju patogenu, który spowodował rozwój zjawisk zapalnych.

Równie ważne jest wykluczenie innych przyczyn złego stanu zwierzęcia. Bez diagnostyki różnicowej przepisanie prawidłowego i skutecznego leczenia może być niemożliwe. W szczególności, należy wykluczyć pasożytniczy choroby, zatrucie, przypadkach uczulony reakcje, wrodzone i nabyte anatomiczne wady przewodu pokarmowego itp.. To jest bardzo ważne! Jeśli na przykład pies zostanie otruty i natychmiast zaczną go „wypychać” silnymi antybiotykami, wątroba zwierzęcia może nie wytrzymać takiego nadużycia.

Techniki terapeutyczne

Antybiotyki. Uważa się, że są one głównym sposobem leczenia chorób zakaźnych, ale jest to dalekie od przypadku. W szczególności nie mają one wpływu na wirusy, a grzyby są dla nich całkowicie „obojętne”. Ponadto w żadnym wypadku nie należy ich przepisywać tak po prostu: najpierw musisz wyhodować kulturę patogenu na pożywce, a dopiero potem wybrać najbardziej odpowiedni lek. W niektórych przypadkach stosuje się metronidazol. Jest to tania alternatywa dla nowoczesnych antybiotyków, ale problem polega na tym, że lek może powodować wiele poważnych skutków ubocznych..

Zwalcz stan zapalny

Dziwne, ale czasami trzeba przydzielić leki immunosupresyjne. Po co to robić, ponieważ zwierzę w takich momentach potrzebuje odporności? Chodzi o walkę ze stanem zapalnym. I do tego najlepiej nadają się kortykosteroidy. Należą do nich: prednizon, budezonid i deksametazon. Powinny być używane ostrożnie i pod nadzorem lekarza weterynarii., podobnie jak przy długotrwałym stosowaniu, rozwijają się poważne skutki uboczne. Azatioprynę i cyklofosfamid stosuje się, jeśli nie można leczyć zapalenia w inny sposób. Ponieważ leki te osłabiają pracę szpiku kostnego (obu typów) przy długotrwałym podawaniu, należy je stosować bardzo ostrożnie.!

Sulfasalazyna, 5-ASA, mesalamina - wszystkie te leki są zwykle przepisywane na zmiany zapalne jelita grubego. Ich zaletą jest harmonijne połączenie środków przeciwzapalnych i przeciwbakteryjnych (jednak nie działają na wszystkie mikroorganizmy). Należy pamiętać, że przy długotrwałym stosowaniu te leki mogą powodować suchość rogówki i spojówek, pełne lub częściowe utrata wizja. Szczególnie niebezpieczna jest sulfasalazyna, która z nieznanych przyczyn ostro zmniejsza wydzielanie płynu łzowego. A jednak odbiegając od tematu: w żadnym wypadku nie podawaj tego leku kotom, jest dla nich śmiertelny!

Wreszcie, z grzybiczą etiologią chorób jelit, przepisuje się związki przeciwgrzybicze. Należy pamiętać, że są one bardzo toksyczne, tylko weterynarz powinien je przepisywać i stosować! Ponadto ich stosowanie zostaje przerwane dopiero po całkowitym ustąpieniu objawów choroby i potwierdzeniu klinicznie całkowitego braku patogenu w organizmie zwierzęcia..