Agility - sport dla aktywnych psów

Brytyjczycy, wyróżniający się kreatywnym podejściem do wystaw i uhonorowaniem czworonogów szczęśliwym zbiegiem okoliczności, stali się twórcami nowego sportu - agility dla psów. Teraz nazwano by ich specjalistami od PR, ale wtedy organizatorzy wystawy postanowili wprowadzić coś nowego do zwykłego procesu wystawiania psów. Po umieszczeniu przeszkód na centralnym ringu, podobnie jak w skokach przez przeszkody i dodaniu kilku czysto „psich przejażdżek”, zaprosiliśmy chętnych trenerów do zademonstrowania publiczności jakości tresury pupili. Sukces imprezy był na tyle przytłaczający, że na wielu wystawach na całym świecie zaczęły pojawiać się tory z przeszkodami, a sam spektakl nazwano „Agility”.

Podstawowe zasady

Zwinność jest prawdopodobnie jedną z nielicznych czynności z psem, w których może brać udział zwierzę bez dokumentów i specjalnych umiejętności. Są wyjątki - certyfikowane psie zawody agility odbywają się jak zwykle, ale w połączeniu z wystawą ras. Jednak w większości wydarzeń z nagrodami pieniężnymi mogą brać udział zarówno psy rasowe, jak i kundle. Głównym wymaganiem jest szybkość i dokładność, a nie wygląd zewnętrzny.

To interesujące! Sport jest podwójny, w skład drużyny wchodzi przewodnik (sportowiec, trener, przewodnik) oraz pies.

Przy mijaniu toru z przeszkodami sędziowie biorą pod uwagę „słabości” każdej pary indywidualnie, co może dać drużynie niewielkie wydłużenie maksymalnego czasu na dystansie.

Podstawowe zasady zwinności:

• Wszystkie psy dopuszczane są do treningów i zawodów (z wyjątkiem certyfikacji), niezależnie od płci, wieku, budowy ciała i rasy.
• Przewodnik „prowadzi” psa tylko za pomocą głosu, gestów lub pozycji. Jakiekolwiek dotknięcia (z wyjątkiem mimowolnych), zachęty przysmakami lub zabawkami są zabronione.
• W zależności od doboru uczestników sędziowie wyznaczają indywidualny tor i numerują przeszkody. Tor jest narysowany w taki sposób, że pies nie może go samodzielnie ominąć..
• Drużyna przechodzi przez tor tylko 1 raz, po czym biorąc pod uwagę cechy psa otrzymuje ocenę w postaci punktów.
• Zasady zwinności dla psów pozwalają przewodnikowi przejść przez tor 1 raz samodzielnie (bez psa), tak aby przewodnik mógł jak najdokładniej obliczyć taktykę i skrócić czas przejścia.
• Za karę fizyczną psa drużyna zostanie kategorycznie zdyskwalifikowana.

W zależności od stopnia trudności zawodów i wartości materialnej nagród zasady mogą zostać zaostrzone lub uproszczone. Na przykład w konkursach bez nagród pieniężnych lub organizowanych na cele charytatywne kilka par łączy się w jedną drużynę (sztafeta), szczenięta, psy niepełnosprawne, przewodnicy z wrodzonymi niepełnosprawnościami itp..

Pociski zwinności

Istnieje „standardowy” zestaw przeszkód przejezdnych na zajęciach i zawodach, różne są wysokości, wymiary i odległości między punktami kontrolnymi. Bariery zwinności rozróżnia się według rodzaju wykonania i typu.

Zwykle, aby wyrównać szanse psów wszystkich psychotypów, wraz z przeszkodami dla „choleryków”, ustawia się przeszkody wymagające samokontroli i wyraźnego posłuszeństwa:

• Slalom - 12 pionowo zamocowanych elastycznych kijów, po których pies musi biec "węża".
• Platforma - podium z pochyłym drążkiem wejściowym i wyjściowym. Pies musi pozostać na pomoście w wymaganej pozycji (siedzącej lub leżącej) przez czas określony przez sędziów.
• Strefa lub kwadrat - odcinek toru, ogrodzony taśmą, na który pies musi się zatrzymać, usiąść lub położyć na określony czas.

Kontakt

• Bum - przeszkoda wykonana z trzech desek w formie pomostu o szerokości 20-30 cm, części nachylone wyposażone są w poprzeczne listwy dla lepszej przyczepności psa do przeszkody i przestrzegania środków bezpieczeństwa. Główna część mostu znajduje się 1 m nad ziemią lub wyżej. Przewodnik powinien poruszać się wzdłuż wysięgnika równolegle do psa i złapać go w razie upadku. Powierzchnia styku jest jasna i znajduje się u podstawy elementów podnoszących, pies powinien wbiec na wysięgnik, a nie wskakiwać na niego.
• Ślizgać się - dwie szerokie deski 80–100 cm są połączone końcami w trójkąt równoramienny, którego wierzchołek znajduje się 2,5–3 m nad ziemią. Obszar styku znajduje się na wierzchołku trójkąta. Pies wpada na przeszkodę i musi dotknąć łapy powierzchnią kontaktu z jednej lub drugiej strony.
• Huśtawka - projekt przypomina atrakcję dla dzieci, patrz zdjęcie. Deska ma 2–3 metry długości i 30–40 cm szerokości, zamocowana na trójkątnej podstawie. Strona wejściowa jest wyposażona w ładunek i leży na ziemi. Pies wbiega na drążek powyżej środka, czeka na opuszczenie deski i biegnie na ziemię, dotykając obu stref kontaktu po stronie wejścia i wyjścia. Masę i wymiary mechanizmu należy wyliczyć w taki sposób, aby waga małego psa wystarczyła do opuszczenia drążka na 2-3 sekundy.
• Trąbka - pusta konstrukcja z tworzywa sztucznego o dużej średnicy, którą można giąć w zależności od złożoności toru. Wysokość przeszkody może być różna podczas biegania lub czołgania się.
• Tunel - to korytarz wykonany z lekkiej wytrzymałej tkaniny, wyposażony w sztywne wejście w postaci plastikowej rury o dużej średnicy. Pies wpada na przeszkodę i porusza się na ślepo, kierując się głosem trenera. Przeszkodę uważa się za pokonaną, jeśli pies minął korytarz bez zatrzymywania się.
• Przejście - platforma z kilkoma zejściami, z których dwa są oznaczone strefami kontaktu, pies, kierując się instrukcjami głosowymi trenera, musi wspinać się i schodzić po pewnych nachylonych prętach.

Przeszkody bezkontaktowe do skoków

• Skoki - przeszkody wypożyczone ze skoków konnych. Do dwóch pionowych listew przymocowana jest poprzeczka, nad którą pies przeskakuje nie uderzając. Przeszkody można stawiać z niewielkiej odległości i nazywać podwójnym lub potrójnym skokiem..
• Płot - ten sam skok, ale wysokość bariery jest tworzona za pomocą tarcz lub "żywopłotów", a nie cienkich poprzeczek.
• Opona - w kwadratowej obudowie na linkach, zwykle „gumowych” na koło samochodowe, umieszczona jest barierka w kształcie koła, owinięta folią lub taśmą.
• Długi skok - kilka ciasno stojących platform o niewielkiej wysokości i szerokości, nad którymi pies przeskakuje nie zaczepiając go łapami. Czasami przeszkodą jest fosa z wodą.

Uwaga! Tory składające się głównie z przeszkód bezkontaktowych są klasyfikowane jako skoki zręcznościowe.

Wzrost popularności i masy osób pragnących uprawiać nowe sporty doprowadziły do ​​tego, że zwinność podzielono na kilka typów, w zależności od rasy psów i naturalnych zdolności. Zwinność dla psów małych ras zwykle obejmuje więcej rodzajów kontaktu z przeszkodami, psy średniej wielkości są wszechstronne i z powodzeniem pokonują mieszane tory, dla dużych czworonożnych tor jest utworzony ze względów wygody (pies powinien pasować do muszli i nie utknąć w nich).

Sport dla każdego lub są wyjątki?

A teraz najprzyjemniejsza rzecz, każdy właściciel może nauczyć psa zwinności. Nawet jeśli nie masz zamiaru osiągać wysokiego poziomu i brać udziału w mistrzostwach, zwinność jest prawdziwym sportem, który jest przydatny zarówno dla zwierząt domowych, jak i właścicieli. Oczywiście są rasy bardziej przystosowane do takiej „rozrywki”, prym wiodą Border Collie, australijski i owczarek belgijski.

Nawet jeśli najbardziej zrzędliwy pekińczyk na świecie śpi na Twoich kolanach, a chcesz spróbować zręczności, nie wahaj się. Zacznij od treningu w domu, kompleks gry i treningu przypadnie do gustu każdemu psu. Jeśli Twój zwierzak jest początkujący, ale dostrzegasz w nim talent, powinieneś zapisać się do grupy agility lub stworzyć własne muszle. Aby uzyskać pełnoprawną witrynę, potrzebujesz:

• Otwarta płaska polana o wymiarach 30 na 30 metrów lub więcej.
• Schematy wytwarzania muszli nie są „tajemnicą wojskową”.
• Materiały eksploatacyjne i trochę cierpliwości.

Przeszkodzić może tylko brak czasu lub chęci. Nie ma znaczenia, czy Twój pupil przeszedł OKD, czy inny rodzaj szkolenia, zajęcia agility można i należy rozpocząć w dowolnym momencie. Oprócz wzajemnej przyjemności, oto tylko kilka korzyści płynących z ćwiczeń:

• Praktykowanie posłuszeństwa bez fizycznego wpływu w zabawny sposób. Być może żaden inny zawód poza zwinnością nie daje tak wysokich wyników posłuszeństwa, dotyczy to również ras „ochrzczonych” tak trudnych do wyszkolenia.
• Prawidłowość - wszelkie szkolenia są dobre, ale kończą się i „nudzą”. Istnieje kilka rodzajów trudności w zwinności, co oznacza, że ​​zawsze będą nowe i niezdobyte szczyty.
• Zrozumienie - harmonijne współistnienie psa i właściciela jest ważnym wyznacznikiem komfortu. Zwinność jest zalecana dla zwierząt wymagających adaptacji i socjalizacji, takich jak psy zabrane ze schroniska lub przeżywające wstrząsy.
• Brak ograniczeń dotyczących obsługi - wiek, płeć, wskazania medyczne nie są przeszkodą dla zajęć. Wręcz przeciwnie, zwinność pozwala zachować formę, nie bez powodu, zgodnie z międzynarodowymi standardami, przewodnik nazywany jest „sportowcem”.