Pemphigus, choroba autoimmunologiczna kotów

Jak myślisz, które choroby są nadal uważane za najsłabiej poznane i tajemnicze? Rak czy może zakażenie wirusem HIV? To częściowo prawda. Ale patologie autoimmunologiczne powodują znacznie więcej zdziwienia. Występują również u zwierząt domowych. Jedną z bardziej nieprzyjemnych chorób tego typu jest pęcherzyca u kotów..

Podstawowe informacje o chorobie

Pemphigus to zbiorcza nazwa grupy autoimmunologicznych chorób skóry, które obejmują tworzenie się wrzodów i strupów na skórze zwierzęcia. Ponadto te patologie charakteryzują się tworzeniem wielu ropni i grudek. Te ostatnie wyróżniają się dość przyzwoitym rozmiarem, przypominającym wiele bąbelków. W rzeczywistości choroba „zawdzięcza” swoją nazwę temu czynnikowi..

W niektórych przypadkach pęcherzyca wpływa na tkankę dziąseł. Ponieważ jest to choroba autoimmunologiczna, charakteryzuje się obecnością autoprzeciwciał: przeciwciał wytwarzanych przez układ odpornościowy, ale działających na zdrowe tkanki organizmu. Mówiąc najprościej, białe krwinki zaczynają zabijać organizm. W związku z tym ciężkość kursu może zależeć od wielu czynników..

Główny proces patologiczny, który objawia się w tej chorobie, nazywa się akantolizą. Jeśli nie wchodzisz w szczegóły, jest to zjawisko, w którym traci się połączenie między komórkami naskórka. Zamiast normalnej skóry pojawia się rodzaj „łusek”. Istnieją trzy rodzaje pęcherzycy atakującej koty: liściaste, rumieniowate i pospolite (vulgaris).

Pierwszy typ jest najtrudniejszy, ponieważ ma on wpływ nawet na najgłębsze warstwy skóry. Rumieniowaty jest podobny do pierwszego typu, ale jest łatwiejszy. Co dziwne, ale w niektórych przypadkach pęcherzyca jest nawet cięższa niż w kształcie liścia, ponieważ przy tej patologii dotyczy to głębokich warstw skóry.

Czynniki predysponujące

Co powoduje chorobę i jakie są jej przyczyny? Niestety, nie można tego powiedzieć z całą pewnością, ponieważ są one wyjątkowo słabo zbadane. Ogólnie, tak jak w przypadku każdej innej patologii autoimmunologicznej.

W wielu przypadkach trzeba przyznać, że wszystkie typy schorzeń mają idiopatyczną etiologię. Mówiąc najprościej, choroba pojawia się pewnego „pięknego” dnia i nic jej nie poprzedza. Można od razu założyć, że prawdziwy powód ginie gdzieś w dziczy genetyki i dziedziczności. Ponadto istnieją dowody na to, że rozwój choroby jest ułatwiony przez nadmierne nasłonecznienie (ekspozycja słońca na promieniowanie UV).

Objawy kliniczne

Ponieważ pęcherzyca złuszczająca występuje najczęściej u kotów, najpierw rozważymy objawy tego typu choroby:

• Uogólniona wysypka w postaci krost (na zdjęciu), liczne strupy, małe owrzodzenia, zaczerwienienie i swędzenie skóry oraz najczęściej dotyczy to głowy, uszu i pachwiny.
• W innych przypadkach pojawiają się duże grudki wypełnione mętną cieczą..
• W grubości skóry często tworzą się duże cysty..
• W ciężkich przypadkach w proces biorą udział również dziąsła, w wyniku których zaczynają się problemy z zębami (aż do ich utraty).
• Podobnie w procesie biorą udział łożyska paznokci, pazury zwierzęcia zaczynają się chwiać, czasami wypadają. Proces jest bardzo bolesny, powoduje poważne cierpienie zwierzęcia.
• Opuchnięte węzły chłonne, wyczuwalne, kot wyraźnie wykazuje oznaki niezadowolenia. Zwierzę staje się ospałe, rozwija gorączkę i kulawiznę (jeśli zajęte są pazury). Zwróć uwagę, że wszystkie te objawy są charakterystyczne tylko dla ciężkiego przebiegu procesu.
• Wtórne zakażenie bakteryjne jest możliwe dzięki wysianiu mikroflory ropotwórczej otwartych grudek i wrzodów.

Jaka jest różnica między innymi formami pęcherzycy? Jeśli chodzi o odmianę rumieniową, pod wieloma względami jest ona całkowicie analogiczna do liściastej. Ale nadal objawy pęcherzycy u kotów w tym przypadku są nieco inne. Po pierwsze, zmiany są zwykle ograniczone do głowy, kufy i płytek pazurowych (a dokładniej ich podstawy). Po drugie, w przypadku pęcherzycy rumieniowej usta są bardzo często dotknięte, co praktycznie nie występuje w przypadku innych postaci tej choroby..

Ale co z pęcherzycą „wulgarną”, czyli zwyczajną? Charakteryzuje się wszystkimi tymi samymi objawami, co w postaci liściastej choroby, tylko w niektórych przypadkach „pomnożona” dwukrotnie:

• Prawie zawsze dotyczy to jamy ustnej, a skutki są bardzo poważne, aż do głębokich, nie gojących się wrzodów na błonie śluzowej wewnętrznej powierzchni policzków i języka. Z tego powodu koty z pospolitą pęcherzycą prawie zawsze tracą apetyt i szybko tracą na wadze..
• Chwyta również okolice pachowe i pachwiny, gdzie skóra jest najcieńsza i najdelikatniejsza. W związku z tym wszystko boli i bardzo swędzi..
• Anoreksja, depresja, gorączka.
• Ponieważ organizm z tym typem pęcherzycy jest znacznie osłabiony, w większości przypadków rozwijają się wtórne infekcje bakteryjne..

Diagnostyka i terapia

Diagnoza nie jest łatwa. Odbywa się to na podstawie kombinacji objawów klinicznych, a także na podstawie wyników ogólnego i biochemicznego badania krwi. Ale ta ostatnia technika często nie daje żadnego wyraźnego wyniku, ponieważ w przypadku pęcherzycy wskaźniki badania krwi są często całkowicie normalne. Jeśli jednak kot wygląda jak bulgoczący potwór ze stanem zapalnym i wypryskami skóry, ale jego krew jest normalna, to już daje powód do myślenia o autoimmunologicznym pochodzeniu choroby. A zatem analizy nie są bezużyteczne.

Nic dziwnego, że dominującą rolę w diagnostyce odgrywa badanie chorej skóry. Bardzo ważna jest biopsja pobranej próbki tkanki. Eksperci przeprowadzą również badanie zawartości grudek i ropni. W przypadku wykrycia akantolizy i dużej liczby neutrofili (leukocytów) stawia się pozytywną diagnozę. Te ostatnie z pęcherzycą są obecne w tkankach w ogromnych ilościach. Nie należy również zapominać o siewie na pożywki: jeśli choroba jest już skomplikowana przez interwencję patogennej mikroflory, można dokładnie zidentyfikować patogen.

Jak leczy się pęcherzycę u kotów? Jedyną mniej lub bardziej skuteczną metodą jest prednizolon w dawkach szokowych. Jest podawany przez około dwa tygodnie. Następnie przebieg leczenia trwa około półtora miesiąca, ale w łagodniejszej dawce. Sprawdzili się dobrze triamcynolon i deksametazon, ale nie są skuteczne dla wszystkich zwierząt.

Ważny! Przez cały okres leczenia zalecana jest dieta o jak najmniejszej zawartości tłuszczu. Faktem jest, że stosowane leki mogą wywoływać zapalenie trzustki, a tłuste potrawy tylko się do tego przyczynią..

Dziękujemy naszej czytelniczce Oldze za dostarczone materiały i mamy nadzieję na szybkie wyzdrowienie jej podopiecznego.