Hemobartonelloza u kotów: objawy i leczenie

Niedokrwistość zakaźna kotów lub hemobartonelloza (hemobartonelloza) to jedna z chorób zakaźnych, które są trudne do zdiagnozowania i trudne do leczenia. Czynnikiem sprawczym choroby jest riketsja Haemobartonella felis. Ten wewnątrzkomórkowy pasożyt szybko umiera poza ciałem ciepłokrwistego zwierzęcia, a po zaatakowaniu jego komórek krwi może długo nie objawiać się. Według statystyk weterynaryjnych ciężkie objawy choroby obserwuje się tylko u 25% zwierząt zarażonych..

Uwaga! We krwi ludzkiej hemobartonella nie pasożytuje, dlatego zwierzę z anemią zakaźną nie potrzebuje izolacji od ludzi.

Wirusy niedoboru odporności (FIV) lub białaczka (FeLV) kotów są narażone na ryzyko niedokrwistości zakaźnej (po porodzie, poważnej chorobie, kastracji lub histerovariektomii), a także osoby z obecnością wirusów niedoboru odporności kotów (FIV) lub białaczką (FeLV) w organizmie. Uważa się, że zwierzęta w wieku poniżej 3 lat są bardziej podatne na tę chorobę, a koty częściej chorują na hemobartonellozę niż koty. Prawdopodobieństwo wystąpienia anemii zakaźnej u psów jest minimalne. W rzadkich przypadkach dotyka psy, które przeszły splenektomię (operację usunięcia śledziony) lub mają poważne zaburzenia immunologiczne.

Mechanizm rozwoju choroby

Pasożyty Haemobartonella felis w krwinkach czerwonych (erytrocytach). Znajdująca się we krwi kota riketsja uszkadza błonę komórkową erytrocytów i przenika do niej, zaburzając w ten sposób strukturę komórek krwi. Rezultatem jest atak własnych czerwonych krwinek przez mikrofagi, które układ odpornościowy wysyła w celu zniszczenia zmienionych czerwonych krwinek, uznając je za elementy obce..

Ponadto leukocyty-mikrofagi zaczynają niszczyć nie tylko chore, ale także zdrowe komórki erytrocytów. Spadek liczby wydajnych erytrocytów we krwi zwierzęcia prowadzi do obniżenia poziomu hemoglobiny i rozwoju anemii (anemii). Okres inkubacji choroby wynosi około 3 tygodni. W przypadku utajonej (utajonej) postaci choroby objawy kliniczne mogą być nieobecne i pojawiają się tylko po reaktywacji wirusa.

Objawy hemobartonellozy

Pod wpływem czynników wywołujących stan immunosupresyjny wirus hemobartonellozy zaczyna szybko się namnażać, a wtedy objawy choroby nie ograniczają się do łagodnego stopnia niedokrwistości. Kot może doświadczyć:

• letarg, utrata aktywności, szybkie zmęczenie;
• zmniejszony apetyt;
• postępujące wyczerpanie (ten najbardziej uderzający objaw choroby jest wyraźnie widoczny na zdjęciu kotów z hemobartonellozą);
• wypaczone preferencje smakowe (kot zjada piasek, śmieci papierowe itp.);
• utrzymująca się niska gorączka;
• częstoskurcz;
• krwotok na spojówce;
• zażółcenie lub bladość błon śluzowych.

Czas trwania ostrego okresu choroby wynosi około 2 miesiące, wtedy objawy mogą całkowicie ustąpić, ale po wykonaniu badania krwi znajduje się w niej Haemobartonella felis - kot pozostanie nosicielem infekcji na zawsze.

Diagnostyka

Rozpoznanie hemobartonellozy ustala się na podstawie wywiadu, badania zwierzęcia i wyników badań krwi:

• generał,
• Biochemiczne,
• badanie krwi na obecność Haemobartonella felis,
• badanie serologiczne z wykorzystaniem reakcji immunofluorescencji przeciwciał na patogen (metoda RIF),
• metoda PCR, która pozwala na wykrycie samego pasożyta we krwi.

Przyczyn tak wielu badań diagnostycznych jest kilka. Większość objawów tej choroby jest niespecyficzna, są nieodłącznie związane z innymi chorobami i często są łagodne. Znalezione podczas wywiadu, badania, ogólnego badania krwi i niedokrwistości mogą mieć również inne pochodzenie. Ponadto nie zawsze jest możliwe uzyskanie wiarygodnych danych..

Ważne jest, aby wiedzieć! Haemobartonella felis nie zawsze jest wykrywana w próbkach krwi. Pasożyt jest w stanie chwilowo opuścić ciało erytrocytów, a następnie podczas analizy nie zostanie zidentyfikowany. Z tego powodu, jeśli podejrzewasz hemobartonellozę, krew od kota jest pobierana do analizy co najmniej 10 razy..

Leczenie

Środki terapeutyczne w przypadku hemobartonellozy kotów mają na celu złagodzenie lub złagodzenie objawów choroby i zniszczenie pasożyta. Do eliminacji (usunięcia) hemabartonelli z organizmu stosuje się lewomycetynę lub antybiotyki tetracyklinowe. Doksycyklina jest uważana za najbezpieczniejszą - ma najmniej skutków ubocznych. Zalecana dzienna dawka doksycykliny to 5 ÷ 10 mg na 1 kg masy ciała zwierzęcia, lek przyjmuje się raz dziennie. W ostatnim czasie wśród lekarzy weterynarii w Moskwie i Sankt Petersburgu popularne jest narzędzie, które zapewnia prawie całkowitą eliminację riketsji - Azidin. Optymalna dzienna dawka azydyny dla kotów to 5 mg na 1 kg masy ciała.

Przebieg przyjmowania antybiotyków trwa od 2 do 4 tygodni w zależności od odpowiedzi na leczenie. Dlatego też leki przeciwhistaminowe są zwykle włączane do programu leczenia, ponieważ masowa śmierć pasożytów może wywołać reakcje alergiczne u chorego kota. Aby powstrzymać zjawiska niedokrwistości, przepisuje się glukokortykoidy, najczęściej prednizolon. Podaje się kotu równolegle ze środkami przeciwbakteryjnymi, raz dziennie w dawce 2 mg na 1 kg wagi.

Aby zmniejszyć objawy niedokrwistości, kotom z hemobartonellozą przepisuje się witaminy z grupy B i preparaty żelaza. Jeśli poziom hemoglobiny jest wyjątkowo niski, może być konieczna transfuzja krwi. Jeśli występują oznaki odwodnienia, kot otrzymuje zakraplacz, aby uzupełnić utratę płynu.

Ważne jest, aby wiedzieć! Wynik leczenia hemobartonellozy zależy od czasu trwania choroby, a także obecności chorób towarzyszących, w szczególności zakażenia kota innymi wirusami. Jeśli kot z hemobartonellozą jest leczony na czas, terapia jest zwykle skuteczna w ponad 90% przypadków. Bez leczenia umiera około jedna czwarta zwierząt z niedokrwistością zakaźną.

Zapobieganie

Środki, które pomogą uniknąć zakażenia kota hemobartonellami, polegają głównie na wykluczeniu kontaktu zwierzęcia z bezpańskimi zwierzętami. Koty żyjące w domu są mniej narażone na anemię zakaźną, więc ograniczenie chodzenia również zmniejsza ryzyko. Skutecznym środkiem profilaktycznym jest regularne leczenie wszystkich zwierząt uniwersalnymi preparatami odstraszającymi, które chronią przed wszystkimi typami pasożytów krwiopijnych, a także przed niszczeniem pcheł i kleszczy w piwnicach i na zapleczu gospodarstw domowych. Obecnie nie ma specjalnej szczepionki chroniącej przed Haemobartonella felis.