Staphylococcus aureus u psów: cecha choroby i metody leczenia
![](https://cdn6.animalefans.com/zvrk/zolotistyj-stafilokokk-u-sobak-osobennost_1.jpg)
W środowisku mikroby zawsze były najpowszechniejszym rodzajem żywych organizmów.
Zadowolony
Występowanie w środowisku zewnętrznym
Lekarze uważają, że około 25% ludzi na całym świecie ma złoto paciorkowiec trwale obecny na błonach śluzowych nosa i na skórze. Lekarze weterynarii są zgodni co do tego, że częstość występowania tego patogenu jest jeszcze większa u zwierząt i że można powiedzieć, że około 45-60% psów. Im wyższa skłonność do noszenia, tym gorszy stan odporność zwierzę domowe. Tendencja do tego zjawiska wzrasta w przypadkach, gdy zwierzę jest leczone antybiotykami przez długi czas (i nie zawsze z powodzeniem), nie nadążając za dawką i czasem trwania leczenia, a także lekami przeciwgrzybiczymi, które same w sobie doskonale „podsycają” układ odpornościowy. Niestety w ostatnich latach sytuacja tylko się pogorszyła: naukowcy donoszą, że patogen rozwinął genom mecA, który gwałtownie zwiększył odporność złotego staphylococcus do wielu nowoczesnych antybiotyków (stare mogą w ogóle nie działać). Według lekarzy WHO w ciągu ostatnich 15 lat śmiertelność z powodu ropnego zapalenia wywołanego przez ten patogen wzrosła o około jedną trzecią (według najbardziej optymistycznych szacunków).
Oto wyniki prostego badania przeprowadzonego przez brytyjskich mikrobiologów. Wzięło w nim udział 736 hodowców, którzy posiadali 830 psów. Osoby i ich zwierzęta biorące udział w badaniu przebadano pod kątem obecności Staphylococcus aureus. Siedemdziesięciu pięciu właścicieli (9,2%) nie chciało same zostać „myszami eksperymentalnymi”, ale jednocześnie wyraziło zgodę na badanie swoich psów. Większość właścicieli (93%) w pełni odpowiedziała na wszystkie pytania zawarte w ankietach. Ośmiu hodowców miało więcej niż cztery psy.
Po analizie okazało się, że Staphylococcus aureus stwierdzono u 174 (24%) osób, a także u 73 (8,8%) psów. W przypadkach, gdy hodowca miał więcej niż jednego psa, patogen został znaleziony u wszystkich zwierząt. Przenoszenie szczepów chorobotwórczych wykryto w 17% przypadków (10% osób i 7% psów). Szczepy oporne na antybiotyki zidentyfikowano u 11% ludzi i 7% u psów.
Co zaskakujące, żaden z 30 bezpańskich psów, które również wzięły udział w badaniu, nie miał Staphylococcus aureus, co sugeruje logiczny wniosek dotyczący związku między występowaniem drobnoustroju a leczeniem niewłaściwymi rodzajami leków przeciwdrobnoustrojowych. W końcu nikt nie leczy bezdomnych zwierząt, muszą polegać tylko na ich odporności.
Czynniki ryzyka
Dlaczego w ogóle się rozwija choroba? W końcu pisaliśmy już, że w normalnych warunkach ten mikroorganizm nie powoduje patologii? Istnieje wiele czynników predysponujących, pod wpływem których drobnoustrój może „posmakować” i przezwyciężyć układ odpornościowy psa. Po pierwsze, twój pies może mieć kontakt ze zwierzęciem będącym nosicielem szczególnie patogennych, zjadliwych szczepów Staphylococcus aureus (a jest ich około 7%, jak pisaliśmy). Czynniki ryzyka to: długotrwała, niekontrolowana przez lekarza weterynarii antybiotykoterapia, przełożona na krótko przed chorobą, operacja, a także urazy „pospolite”, naprężenie, słaba jakość jedzenie itp. Wszystkie te czynniki znacznie obniżają intensywność odporności zwierzęcia, w wyniku czego zwierzę wykazuje oznaki choroby..
W większości przypadków stwierdza się kolonie Staphylococcus aureus na błonie śluzowej nosa, ust i narządów płciowych. Ponownie, jak wskazano w tabeli, około 7% wszystkich psów to nosiciele. Oznacza to, że nie mają żadnych klinicznych objawów choroby, ale w ich ciele znajduje się patogenny szczep Staphylococcus aureus. Podkreślamy, że takie zwierzęta mogą zarażać nie tylko swoich bliskich, ale także ludzi..
![](https://cdn6.animalefans.com/zvrk/zolotistyj-stafilokokk-u-sobak-osobennost_1_1.jpg)
„Klasycznym” czynnikiem infekcyjnym są nieleczone rany i inne zmiany skórne. W niektórych przypadkach (np. Przy stosowaniu nieodpowiednich antybiotyków) pies zachoruje i jednocześnie stanie się nosicielem. Co ciekawe, jeśli sam właściciel psa jest nosicielem, to jego pupil zaraża się w około 30% przypadków. Dotyczy to zwłaszcza psów „kieszonkowych”, które często są ściskane, a nawet całowane.
Obraz kliniczny
Skąd więc wiesz, czy Twój pies został zarażony Staphylococcus aureus? Główne objawy to:
- Gorączka przerywany, rzadziej trwały typ.
- Jeśli wcześniej uzyskana rana została wysadzona, z jej kanału uwalnia się duża ilość wysięku.
- Wszelkie (również wcześniej otrzymane) zmiany skórne ulegają natychmiastowemu zapaleniu, skóra wokół tych miejsc puchnie, prawdopodobnie obfity wysięk.
- Skórzany może samodzielnie puchnąć.
- Rany, otarcia i inne zmiany skórne goją się bardzo wolno. Czasami „mutują” w głębokie, bolesne, słabo gojące się wrzody.
Ponadto w przypadku Staphylococcus aureus rozwój ciężkich ropni jest niezwykle charakterystyczny, aw niektórych przypadkach nawet ropowica. To właśnie ten patogen jest bardzo częstą przyczyną śmierci nowonarodzonych szczeniąt i rozwoju patologii poporodowych u suk. W bardzo rzadkich przypadkach patogen wywołuje stan zapalny dróg moczowych, w uszach i może wpływać na oczy i stawy. Nawiasem mówiąc, zapalenie tego ostatniego, jeśli jest spowodowane przez Staphylococcus aureus, jest bardzo trudne i słabo wyleczone.
Terapia
Jeśli w trakcie diagnozy stwierdzono, że w ciele Twojego zwierzaka znajduje się Staphylococcus aureus, ale ten ostatni jest jednak całkowicie zdrowy i wesoły, leczenie zwykle nie jest wymagane. To prawda, że nie dotyczy to przypadków, w których w organizmie psa występuje szczep szczególnie patogenny, który stanowi poważne zagrożenie dla ludzi. Jeśli bakterie przypadkowo dostały się na skórę psa, ale jego układ odpornościowy jest w normalnym stanie, patogen zostanie przez nią „przetworzony” w ciągu kilku tygodni. Ale nawet w takich przypadkach dezynfekcja pomieszczeń, w których przebywał pies, nie zaszkodzi..
Wskazane jest rozpoczęcie terapii tylko w przypadkach, gdy obraz kliniczny choroby jest wyraźnie widoczny u psa. Wraz z rozwojem ropni wgłębienie ropień koniecznie otwarte, leczone chirurgicznie, wycinając uszkodzoną i martwą tkankę, a następnie osuszony przez wprowadzenie drenażu i maści (takich jak balsamiczna maść Wiszniewskiego) do jamy ropnia. Antybiotyki dobiera się na podstawie wyników ich testów na wyhodowanej kulturze patogenu. Dawki - szok. Więc, Dawkowanie ceftriaksonu dla chorych psów - około 40 mg na kilogram żywej wagi. Okres podawania wynosi co najmniej pięć dni, ale zwykle czas trwania kursu terapeutycznego wynosi około dziesięciu dni.
![](https://cdn6.animalefans.com/zvrk/zolotistyj-stafilokokk-u-sobak-osobennost_2_1.jpg)
Ogniska zapalenia przemywa się roztworami środków dezynfekujących (odpowiedni jest zwykły 3% nadtlenek wodoru), a następnie kauteryzuje ałun aluminium. Rozwiązanie Protargol jest również dobre. Można go kupić w prawie każdej aptece: lek ten jest tam sprzedawany „pod postacią” kropli do leczenia katarowo-ropnego nieżytu nosa. Ponieważ choroba przenoszona jest na ludzi, podczas leczenia nie należy zapominać o własnym bezpieczeństwie. Aby niczego nie „podnosić”, musisz przestrzegać kilku prostych zasad.
Środki ostrożności
Jak już powiedzieliśmy, istnieje kilka sposobów uniknięcia zarażenia się własnym zwierzakiem. Opiszmy najbardziej „kanon” z nich:
- Najprostszym zaleceniem jest uważne monitorowanie czystości rąk (i to nie tylko po interakcji z psem). Musisz je umyć mydłem. Pożądane - z ekonomicznym. Jeszcze lepiej, użyj pędzelka, ostrożnie pielęgnując przestrzeń pod paznokciami.
- Jeśli z jakiegoś powodu nie masz możliwości „wypolerowania” rąk (np. Jak pracownicy żłobka), użyj jednorazowych rękawiczek chirurgicznych. I nie musisz ich myć po pracy! Zużyte rękawiczki są wyrzucane, ale lepiej je spalić.
- Jeśli twój pies jest chory (nawet jeśli jest po prostu pozytywny na gronkowce), w żadnym wypadku nie pozwól mu spać w tym samym łóżku z ludźmi.
- Z tej samej „opery”: chore psy nie powinny bawić się z dziećmi, nigdy ich nie całować.
- Wskazane jest pobranie i spalenie kału i moczu chorego psa. Oczywiście to nie zadziała w przypadku płynnych wydzielin, ale całkiem możliwe jest takie „obchodzenie się” z kałem. Nie pozwól też, aby chore zwierzę oddawało mocz w kałużach lub innych źródłach wody..
- Zabawki i artykuły pielęgnacyjne należy regularnie dezynfekować, a przedmioty o niskiej wartości spalać.