Giardioza u psów - zagrożenie ze świata mikroorganizmów

Najprostsi spotykają się z nami codziennie i co minutę, nawet jeśli o tym nie myślimy. Najczęściej mikroorganizmy to nasze symbionty lub „neutralności”, które nie wyrządzają żadnej szkody ani korzyści, ale są też nieprzyjemne wyjątki. Należą do nich lamblioza u psów..

Podstawowe informacje o patogenach

Giardia to dwujądrowe, wiciowate pierwotniaki zdolne do wywołania choroby, którą rozważamy u wielu ssaków, a nawet gadów. W różnych krajach patogen wykryto w 1-39% pobranych próbek kału zwierząt domowych i bezpańskich. Choroba przenoszona jest drogą pokarmową poprzez spożycie skażonej żywności lub wody. Najczęstsze przypadki zarażenia psów to właśnie po wypiciu wody ze zbiorników skażonych lambliami.

Należy zauważyć, że pasożyty nie rozprzestrzeniają się w środowisku zewnętrznym w stanie dorosłym, ale w postaci cyst. Jest to gęsta kapsułka zawierająca niedojrzałą postać patogenu. Gdy tylko cysty dostaną się do jelita cienkiego, „zarodki” opuszczają torebkę i zaczynają rosnąć i rozwijać się.

U psów Giardia jest szczególnie aktywna w dwunastnicy i jelicie czczym. Zwróć uwagę, że pierwsze cysty można znaleźć w kale już trzeciego (!) Dnia po zakażeniu. Lekarze weterynarii odkryli, że u niektórych zwierząt układ odpornościowy może samodzielnie radzić sobie z tym patogenem, po czym następuje wytworzenie odporności. Ale ta ostatnia nie jest wystarczająco stabilna, dlatego istnieje pewne ryzyko ponownej infekcji. Biorąc pod uwagę, że leki stosowane w leczeniu lambliozy u psów często wrażliwie wpływają na zdrowie zwierzęcia, które już nie jest „heroiczne”, lepiej natychmiast pokazać swojego zwierzaka weterynarzom przy najmniejszym podejrzeniu tej choroby.

Transmisja międzygatunkowa

Nadal nie wiadomo na pewno, czy lamblioza może być przenoszona np. Z psa na człowieka. Teoretycznie istnieją odmiany tego patogenu specyficzne dla gatunku, ale w praktyce ta zasada nie zawsze działa. Naukowcy wciąż próbują ustalić, jak prawdopodobne jest przenoszenie się tej choroby międzygatunkowej iw jakich warunkach może się to stać. Faktem jest, że zdarzają się nawet przypadki przenoszenia lamblii ze zwierząt stałocieplnych na gady, więc w tej kwestii nadal istnieje wiele niejasności. Wiadomo, że u osób z osłabioną odpornością i niespecyficznymi gatunkami może dojść do potwornego, długiego biegunka.

Niebezpieczne są również wtórne infekcje, które szybko rozwijają się w przypadku lambliozy. Dlatego jeśli masz kontakt z chorymi zwierzętami, musisz zwrócić szczególną uwagę na higienę osobistą..

Jeśli chodzi o predyspozycje „celowe”, najczęściej chorują szczenięta i młode psy. Nie trzeba dodawać, że jakikolwiek powód, który doprowadził do obniżenia stanu odporności zwierzęcia, jest czynnikiem predysponującym do tej choroby. Pamiętaj, że nawet w przypadku jedynej choroby ssaków lub innych zwierząt w Twojej okolicy warto regularnie pokazywać psa weterynarzowi, gdyż ryzyko infekcji staje się bardzo wysokie - wystarczy pić z przydrożnej kałuży, aby zachorować.

Objawy kliniczne

Należy zauważyć, że objawy najczęściej pojawiają się u dość młodych lub osłabionych zwierząt, ponieważ dorosłe i silne fizycznie psy bardzo rzadko wykazują przynajmniej niektóre objawy kliniczne. Jednak wraz z rozwojem choroby pojawiają się w nich. Główna „klinika” obejmuje uporczywą lub przerywaną biegunkę, a kał jest zwykle lekki i bardzo obraźliwy.

Stearrhea jest bardzo powszechna. Termin ten odnosi się do sytuacji, gdy kał w dosłownym znaczeniu tego słowa jest tłusty, ponieważ lipidy w jelicie nie są już trawione. Nawiasem mówiąc, istnieje inne wytłumaczenie tego faktu: wielu naukowców sugeruje, że Giardia może w jakiś sposób wykorzystywać kwasy żółciowe zwierzęcia w swoim metabolizmie. Ponieważ substancje te odgrywają kluczową rolę w trawieniu tłuszczów, występuje stearrhea.

Ważny! W przypadku lambliozy krew prawie nigdy nie jest obecna w wydzielinie.!

Często występują wymioty, silne wzdęcia i postępująca utrata masy ciała. Jednocześnie ogólny stan psa jest raczej trudny, ponieważ w organizmie zwierzęcia nasilają się zjawiska zatrucia. W tym okresie prawdopodobieństwo wystąpienia wtórnych infekcji jest niezwykle wysokie. Wynika to z faktu, że błona śluzowa jelit jest znacznie rozrzedzona i nie może już odpowiednio spełniać swojej funkcji barierowej..

Diagnoza

Najczęściej stosowany test na lambliozę u psów, polegający na badaniu serologicznym lub wykrywaniu cyst w kale. W najprostszym przypadku rozmaz stolca bada się pod mikroskopem w celu zidentyfikowania różnych postaci lamblii. Zdecydowanie zaleca się rozpuszczanie kału wyłącznie za pomocą roztworów izotonicznych lub specjalnych preparatów na bazie siarczanu cynku: w tym przypadku cysty praktycznie nie odkształcają się, a zatem diagnoza jest znacznie ułatwiona. Po odwirowaniu praktycznie czysty materiał umieszcza się na szkiełku i bada pod mikroskopem.

Aby ułatwić wykrywanie cyst, zaleca się zabarwienie ich roztworem Lugola. Należy zauważyć, że ta metoda może również identyfikować trofozoidy, które charakteryzują się dwurdzeniową strukturą. Na koniec należy zwrócić uwagę na jeszcze jedną okoliczność: badania należy przeprowadzić dwa lub trzy razy, w odstępie trzech do czterech dni. Odbywa się to ze względu na fakt, że cysty nie są wykrywane we wszystkich próbkach, a zatem w przeciwnym razie diagnoza może być niedokładna.

Ostatnio weterynarze wolą bezpośrednio pobierać próbki treści jelita cienkiego, ponieważ w tym przypadku same lamblie mają prawie gwarancję, że dostaną się do próbki. Wreszcie w niektórych przypadkach diagnozę można postawić pośmiertnie. W tym przypadku badana jest ściana jelita, na której pod mikroskopem można zobaczyć zmiany zwyrodnieniowe i martwicze (ale tylko w przypadku długotrwałej choroby).

Działania terapeutyczne

Ważne jest, aby zrozumieć, że leczenie lambliozy u psów należy przeprowadzić natychmiast, natychmiast po zidentyfikowaniu patogenu w analizach. Jeśli chodzi o określone leki, najczęściej stosuje się fenbendazol. Można również zastosować metronidazol, ale niezwykle ważne jest prawidłowe jego dawkowanie. Do tego ma bardzo gorzki smak, czyli nie tak łatwo go podać psu, a także jest mniej lub bardziej skuteczny tylko w 65% przypadków. Połączenie febantelu, praziquantelu i „Drontala Plus”. Należy również pamiętać, że Trichopolum (synonim metronidazolu) to dość trujący lek, którego doświadczeni weterynarze wolą nie stosować w przypadku małych zwierząt. Oto jak leczyć tę chorobę.

Jak dbać o chorego psa? Przez cały czas trwania kuracji specjalny dieta: minimalna ilość tłuszczu, więcej bulionu z kurczaka z przecierem warzywnym. Ryby są przeciwwskazane, nie zaleca się również mięsa i suchej karmy. Po co najmniej miesiącu terapii pies jest ponownie testowany trzy razy. W przypadku wykrycia co najmniej jednej torbieli każdy schemat leczenia obejmuje kontynuację działań terapeutycznych do całkowitego oczyszczenia organizmu..