Grzyb u psa: objawy i leczenie

Dermatofitoza lub grzyb to dość powszechna choroba psów, niezależnie od rasy, wieku i stanu zdrowia. Ponieważ istnieje wiele odmian grzybów, objawy infekcji, a zatem schematy leczenia mogą się od siebie różnić. Większość rodzajów grzybic można wyleczyć nowoczesnymi lekami, ale właściciele zwierząt powinni zrozumieć, że im szybciej zwierzę dotrze do lekarza, tym większe są szanse na pełne wyzdrowienie.

• Patogenne (microsporum, trichophyton, favus). Pies może zarazić się „infekcją” od chorych psów na ulicy lub od właściciela, który przyniósł zarodniki grzyba na podeszwach butów, ubrań lub rąk.
• Warunkowo chorobotwórcze (Mallasiasia, drożdże Candida). Są zawsze obecne na ciele zwierząt, ale w pewnych okolicznościach ich liczba przekracza dopuszczalne normy, zamieniając się w patologię. Nie jest zaraźliwa dla innych

Do liczby czynników prowokujących można dodać:

• Skłonność do alergii i przeziębień.
• Nadmierna higiena, np. Kąpanie się kilka razy w tygodniu szamponami przeciwbakteryjnymi, prowadzi do osłabienia funkcji ochronnych skóry i rozwoju oportunistycznych grzybów.
• Brak higieny. Pod zmatowiałymi włosami i nieczesanymi matami skóra nie oddycha dobrze, co również przyczynia się do aktywnej, życiowej aktywności grzybów.
• Brak odpowiedniego odżywiania.

Formy chorób grzybiczych

Istnieją trzy główne typy:

• Powierzchowny. Grzyb zlokalizowany jest na powierzchniowych warstwach skóry i błon śluzowych. Są to zwykle uszy, nos, okolice ust i przestrzenie między palcami. Należą do nich malassezionny zapalenie skóry, kandydoza.
• Podskórny. W miarę postępu choroby infekcja rozprzestrzenia się na głębsze warstwy skóry, powodując erozję tkanki. Te grzyby obejmują sporotrychozę..
• Systemowe. Dotknięte są narządy wewnętrzne, trudno jest leczyć je lekami, dlatego najczęściej obszary problemowe są wycinane chirurgicznie. Obejmuje to histoplazmozę, aspergilozę.

Obraz kliniczny

Objawy manifestacji infekcji grzybiczych zależą od rodzaju czynnika drażniącego, który spowodował patologię. Jeśli spróbujesz zredukować wszystkie znaki do jednego mianownika, otrzymasz następujący obraz:

• Najpierw na skórze pojawiają się małe plamki o różnych średnicach. Wełna w tych miejscach stopniowo się przerzedza, a same włosy albo wypadają, albo odrywają się „u nasady”.
• W dotkniętym obszarze skóra zmienia kolor - zmienia kolor na czerwony lub szary. W zależności od nasilenia choroby, plamy mogą szybko rozprzestrzeniać się na pobliskich częściach ciała lub odwrotnie, pozostawać w stanie „zamrożenia” przez długi czas.
• Na cebulkach włosów tworzą się białawe woreczki otaczające cebulkę. Pojawiają się łuski i płatki, które są obficie oddzielane od skórki i kruszą się.
• Z biegiem czasu tworzą się duże łysiny, skóra pogrubia się, pokrywa się strupami, a sam grzyb powoduje korozję tkanki w głąb.
• Pies odczuwa ciągłe swędzenie. Jego intensywność może być różna: od lekkiego drapania do nieskrępowanego drapania skóry po krew.

Ważne: w celu złagodzenia stanu zwierzęcia można zastosować preparat Stop-swędzenie lub dowolny analog, a miejsca zadrapań i mikrourazów leczyć przed wizytą u lekarza środkami antyseptycznymi - Miramistin, Migstim-spray. Zaleca się również noszenie na psie obroży ochronnej.

Najczęstszymi miejscami występowania grzybów są łapy i obszar między palcami a uszami..

• Jeśli mówimy o przestrzeni międzypalcowej, obraz kliniczny charakteryzuje się szorstkością skóry wokół paznokci i poduszek łap, zażółceniem pazurów i ich skrzywieniem, a także obecnością zapalnych strupów i łusek. Zwykle grzyb daje się odczuć poza sezonem: wiosną i jesienią, kiedy pogoda jest niestabilna i wilgotna. Pies zaczyna gryźć palce, swędzieć, wiotczeć lub ogólnie boi się nadepnąć na obolałą łapę.
• Wewnętrzna powierzchnia uszu i małżowiny usznej to kolejne „ulubione” miejsce grzyba. Nietrudno to rozpoznać - nieprzyjemny zapach wydobywający się z ucha, strupy i szorstkość skóry, przebarwienia, stany zapalne. Pies jest ciągle zdenerwowany i próbuje drapać, kręci głową. Z reguły grzyb ucha jest bardziej konsekwencją, a nie chorobą niezależną, z różnymi postaciami zapalenia ucha środkowego, alergiami, kleszczami i infekcjami bakteryjnymi.

Diagnostyka

Wstępne badanie zwykle przeprowadza się za pomocą lampy Voodoo - urządzenia ze specjalnym oświetleniem, w którego promieniach grzyb wydaje się zielony. Należy jednak pamiętać, że nie da się w ten sposób zidentyfikować rodzaju grzyba. Co więcej, fakt obecności infekcji grzybiczej można potwierdzić tylko w około 60%, a ponadto często mylone są iskry z kurzem i innymi zanieczyszczeniami..

W celu dokładnej diagnozy lekarz pobiera zeskrobiny z dotkniętych obszarów, a następnie przeprowadza inokulację w laboratorium. I dopiero po dokładnym określeniu patogenu można opracować schemat leczenia.

Dodatkowo można przypisać następujące studia:

• Badanie krwi na bakteriologię. Robi się to w celu obalenia lub potwierdzenia wrażliwości psa na ziarniaki i inne bakterie. Alternatywnie, zwierzę może „zarazić się” grzybem jako wtórną infekcją, ale główne źródło problemu będzie inne.
• Badanie krwi na różne rodzaje alergenów. Jeśli organizm zareaguje na alergię grzybem skórnym, to nawet po zabiegu objawy powrócą. Aby nie wpaść w błędne koło, konieczne jest zidentyfikowanie patogenu alergenu i wyeliminowanie go.
• Szczegółowe badanie krwi. Robi się to w celu uzyskania ogólnego obrazu stanu zdrowia, ponieważ zagrożone są przede wszystkim psy z osłabioną odpornością.

Leczenie

Schematy leczenia są stosowane głównie standardowo, ale biorąc pod uwagę rodzaj zidentyfikowanego grzyba i złożoność przebiegu choroby. Leki są dostępne w różnych formach, a proces ich stosowania można łączyć ze sobą.

• Szampony przeciwgrzybicze - Nizoral, Ketoconazole, Imaverol. Stosowany jest zarówno w celach terapeutycznych, jak i profilaktycznie. Skuteczny w przypadkach, gdy występuje rozległe uszkodzenie skóry, a także po kontakcie zwierzęcia z zakażonymi psami, pływaniu na otwartej wodzie, spacerowaniu na łonie natury itp..
• Spraye przeciwgrzybicze - Fungin, Zoomikol. Spryskać miejscowo obolałą skórę. Zalecane do stosowania u psów długowłosych, ponieważ mają dobrą penetrację.

• Maści przeciwgrzybicze - Juglon, Clotrimazole, Yam. Nakłada się je na zmianę, a także nieco poza jej obwód. Dla wzmocnienia efektu preparatu wskazane jest przecięcie wełny w miejscu obróbki. W razie potrzeby nakłada się bandaż.
• Smoła brzozowa. Sprawdzony środek ludowy, który daje dobry efekt w przypadkach, które nie zostały rozpoczęte. Ma silny, nieprzyjemny zapach. Dobrze wysusza rany i głębokie zadrapania, zwalcza grzyby i eliminuje swędzenie.
• Szczepienie przeciwgrzybicze. Najpopularniejsze szczepionki to Vakderm, Microderm, Polivak. Stosuje się je w postaci zastrzyków podskórnych w 2 etapach z przerwą 2 tygodni. U niektórych ras może wystąpić alergia na szczepionkę z przejściowym stanem zapalnym lub nawet ropniem w miejscu wstrzyknięcia.

Ważne: jeśli zidentyfikowany rodzaj grzyba jest zakaźny dla ludzi i innych psów, proces przetwarzania zwierzęcia należy przeprowadzić w rękawiczkach. Musisz również zadbać o izolację zwierzęcia na okres leczenia..

Podskórne formy infekcji grzybiczych z reguły przebiegają z powikłaniami i dlatego wymagają bardziej intensywnej terapii. Jeśli leczenie zachowawcze nie daje pozytywnych rezultatów, wykonuje się chirurgiczne wycięcie dotkniętych tkanek. W zaawansowanych przypadkach możliwa jest nawet amputacja kończyny..

W przypadku patologii ogólnoustrojowych przepisywane są następujące leki:

• Amfoterycyna B;
• Gryzeofulwina;
• Jodek potasu;
• Tiabendazol.

Jednocześnie prowadzona jest terapia kompensacyjna w celu złagodzenia zatrucia, która polega na podaniu dożylnym glukozy, soli fizjologicznej, glukanianu wapnia. Dodatkowo przepisuje się fundusze na przywrócenie układu sercowo-naczyniowego, przewodu żołądkowo-jelitowego, płuc. Dość często schemat leczenia obejmuje również przyjmowanie antybiotyków, ponieważ infekcje grzybicze są wynikiem naruszenia flory bakteryjnej.

Dla utrzymania odporności zaleca się przyjmowanie immunoglobulin, a jeśli masz finanse - specjalne surowice hiperimmunizacyjne.

Zapobieganie

Zapobieganie chorobom grzybiczym sprowadza się do utrzymania higieny zwierząt i ograniczania kontaktu z zakażonymi lub potencjalnie chorymi psami. Musisz zwrócić uwagę na następujące czynności:

• Dokładne traktowanie pomieszczenia lub legowiska zwierzęcia wodnym roztworem chloraminy. Również dezynfekcja podłóg, ścian, dywanów, mebli oraz innych przedmiotów i powierzchni, których pies dotyka.
• Formalinowa obróbka naczyń, zabawek, obroży, smyczy i szelek, jeśli nie ma możliwości ich wymiany na nowe. Alternatywnie możesz namoczyć powyższe elementy w gorącym roztworze sody, a następnie dokładnie wypłukać, osuszyć lub wytrzeć suchą szmatką..
• Codziennie myj buty wszystkich członków rodziny i chowaj je poza zasięgiem psa.
• Do zwalczania gryzoni (myszy, szczurów), ponieważ w wielu przypadkach są nosicielami infekcji. Upewnij się, że pies nie wpadnie przypadkowo do pułapki na myszy lub nie zje trującej przynęty.
• Regularnie umawiaj się na badania zwierzęcia w klinice weterynaryjnej, wykonuj odpowiednie testy i dodatkowe badania.