Zdjęcie kóz i opis cech rasy mlecznej

Mleko kozie jest pożywne i zdrowe. W porównaniu do mleka krowiego zawiera więcej wapnia, białka i fosforu. Nie bez powodu dzieci wychowane na kozim mleku we wsi wyróżniają się dobrym zdrowiem i dużą odpornością. Wapń i fosfor to budulec dla wzrostu kości, zębów, włosów i funkcji mięśni. Lato spędzone na wsi dla osoby, która wypija dziennie kubek świeżego koziego mleka i przebywa w umiarkowanym słońcu, będzie ogromną pomocą w zachowaniu zdrowia i przywróceniu odporności na różne infekcje..

Koza to bardzo wygodne i praktyczne zwierzę do hodowli w domu. Troska i uwaga, na którą właściciel będzie musiał poświęcić czas, zwróci się stokrotnie w formie zdrowe mleko i smaczne mięso. Maluchy staną się dla dzieci ciekawymi towarzyszami biegania po dziedzińcu. Zaleca się trzymanie kozy w gospodarstwach, w których mieszkają małe dzieci i osoby starsze. Dla tych pierwszych mleko stanie się pożytecznym materiałem do wzrostu, ci drudzy z wdzięcznością będą pić mleko na choroby jelit i żołądka.

Różnorodność ras kóz

Każdy kontynent ma swoje własne wymagania dotyczące hodowli kóz. Na przykład góry Ałtaj słyną z tego, że mieszkańcy tych miejsc hodują w gospodarstwach głównie rasy puchowe. W Azji istnieją odmiany kóz, które dobrze nadają się do uboju i dają smaczne mięso.. Rolnicy w Europie hodują kozy na mleko, Powszechne są tu gospodarstwa hodowlane, które dostarczają produkty przedsiębiorstwom spożywczym. Rozwój prac hodowlanych stale poprawia kondycję zwierząt i umożliwia wyhodowanie nowych, bardziej produktywnych gatunków kóz.

Kozy rozmnażają się według produktu końcowego

Zdecydowawszy się na rozpoczęcie hodowli kozy lub wyhodowanie stada, musisz zdecydować o wyniku uzyskanym w wyniku wysiłku:

• rasy mięsne szybko rosną i służą do uzupełniania mięsa w diecie
• odmiany mleczne przez długi czas dostarczą mleko, kefir, ser, twarożek i śmietanę do stołu właściciela;
• z wełny kóz puszystych uzyskuje się doskonałe nici do dziania i filcowania naturalnej wełnianej odzieży i koców;
• odmiany mieszane przynoszą trochę korzyści gospodarstwu.

Rasy kóz mlecznych

Rodzaje zwierząt, które dają mleko, obejmują następujące rasy:

• zaanen;
• nubijski;
• biały Rosjanin;
• Toggenburg;
• alpejski.

Rasa Zaanen

Ten typ kóz występuje najczęściej wśród ras mlecznych. Jego otrzymali swoją nazwę od nazwy obszaru Zaanental, położony w malowniczej Szwajcarii. Przez kilka stuleci trwał rozwój tego współczesnego gatunku, który dominuje w większości gospodarstw rolnych w Europie, a zwłaszcza w Rosji. Wystawiony na wystawie w Paryżu w połowie XIX wieku pod nazwą białej bezrogiej kozy Saanen. Stopniowo rasa pojawia się w krajach europejskich, gdzie krzyżuje się z lokalnymi gatunkami, aby poprawić produktywność mleka.

Rasa Saanen konsekwentnie utrzymuje najwyższą mleczność spośród głównych znanych gatunków. Po urodzeniu potomstwa okres karmienia trwa około roku., za które właściciel otrzymuje od jednej osoby do tony mleka. Tłuszcz mleczny to około 4,5%. Mleko jest całkowicie bezwonne lub ma przyjemny aromatyczny odcień. Obecność zapachu objawia się, jeśli samice są trzymane w pobliżu niekastrowanych kóz i źle opiekuje się zwierzętami, nie sprzątają boksów i rzadko zmieniają ściółkę.

Oprócz wysokiej jakości mleka koza Saanen oddaje po uboju mięso średnio aromatyzowane i wyśmienita skóra używana do produkcji chevro, husky, zamsz. Koza zanenskaya jest bardzo płodna, potomstwo szybko rośnie i rozwija się, świetnie czuje się w różnych warunkach przetrzymywania. Wełna zwierzęcia nie ma puszystej podstawy, więc strzyżenie inwentarza nie jest wykonywane.

Rasa słynie z dużych zwierząt, kozy rodowodowe osiągają wysokość 80 cm, a niektóre osobniki ważą do 60 kg, zdarzają się przypadki królowych 100 kg. Urodzone dzieci Zaanen ważą 3-4 kilogramy, dwumiesięczne potomstwo - od 9 do 12 kg. Kozy jednoroczne i kozy osiągają rozmiary odpowiednio 30–40 kg. Kozy Zaanen mają mocny szkielet otoczony rozwiniętymi mięśniami, czasem na płaskiej i długiej szyi wyrastają boczne „kolczyki”. Nogi kozy mocne z jasnożółtymi kopytami. Czasami na skórze wymienia lub uszu występują czarne plamy.

Na suchej środkowej głowie znajdują się uszy, lekko zwrócone na boki i do przodu. Kolor kozy jest zwykle biały, czasem biało - żółtawy. Jeśli podczas krycia nie ma blisko spokrewnionej rasy, wówczas cechy kozy Saanen są całkowicie przenoszone na jej potomstwo..

Rasa zwierząt Toggenburg

Po raz pierwszy odnaleziony w XVIII wieku kozioł jest reprezentowany przez szwajcarskich hodowców. Do tej pory wyhodowano dwa główne typy tej kategorii - czeski szlachcic i brytyjski. W Rosji hodowlę pojedynczych osobników odnotowano w ubiegłym wieku. Zewnętrznie zwierzęta są koloru brązowego lub żółtawo-brązowego, czasami odnotowuje się plamienie. Wszystkie zwierzęta tego gatunku są opisane białymi znaczeniami na sierści i dwoma podłużnymi paskami na kufie. Biała koza: czubek ogona i podudzia. Zwierzęta osiągają 0,6 m wysokości.

Samce mają rogi na głowach lub są bez rogów. Zwierzę jest stabilne i mocno na łapach, postawę charakteryzuje mocny grzbiet z szerokim zadem. Wełna tego typu kozła na grzbiecie dorasta do 20 cm, różni się jedwabistością. Samce dorastają do 70 kg, samice osiągają 50 kg.

Rasa nie ustępuje kozom rasy Saanen pod względem płodności. W miocie przeważnie są 2-3 dzieci, które łatwo znoszą przyzwyczajanie się do surowych rosyjskich warunków. Latem wolą być w cieniu, wymagają odżywiania. Smak i zapach mleka zależy od jakości paszy. Po pierwszym owieniu mleczność dochodzi do 500 litrów, kolejne zwiększają produktywność do 1000 litrów rocznie, przy zawartości tłuszczu 3-4%. Okres laktacji trwa około 250 dni.

Rasa kóz nubijskich

Te zwierzęta są bardziej prawdopodobne, że będą to mieszane gatunki mięsne i mleczne. Anglia od wieków jest jednym z liderów w hodowli zwierząt, a zwłaszcza w hodowli kóz. Społeczność światowa od dawna składa hołd uznaniu rasy nubijskiej, aw Rosji ta rasa nie jest rozpowszechniona.

Produktywność kóz w stosunku do wydajności mlecznej przejawia się zarówno u osobników czystorasowych, jak iu zwierząt podczas kojarzenia z innymi gatunkami. W jednej laktacji uzyskuje się do 1500 litrów mleka, pierwsze jagnięto pozwala na dojenie mleka do 5 litrów dziennie, drugie i kolejne zwiększają wydajność do 7–8 litrów przy stałej zawartości tłuszczu do 4%. Takie wskaźniki osiąga się poprzez zapewnienie wysoce wydajnego karmienia. Jeśli zwierzę nie ma co najmniej jednego mikroelementu lub witaminy, wtedy wydajność mleczna gwałtownie się pogarsza, zmniejsza się płodność inwentarza. Rasa szczyci się dość dużymi osobnikami, ale są gorsze od kóz rasy Saanen.

Charakterystyczną cechą rasy jest całkowity brak zapachu mleka. Kozy nubijskie, nawet w okresie godowym, nie mają zapachu, dlatego trzymane są z kozami mlecznymi w tej samej klatce i jednocześnie otrzymują aromatyczne mleko. Dorosłe samce dorastają do 90 cm w kłębie, kozy są nieco mniejsze - 75 cm, zwierzęta ważą około 80 kg.

Kolor zewnętrzny pozwala na dowolne zestawienie brązowych, czarnych i białych plam, kozy można w całości ubarwić na jeden z wymienionych odcieni. Pysk zwierzęcia ma garbaty nos, duże uszy zwisają po bokach głowy. Spragnione kozy mają małe rogi, których używa się, gdy tylko jest to możliwe. Osoby rasy nubijskiej uwielbiają ruch i komunikację z własnym gatunkiem. Postrzegają osobę jako członka stada i wiernie podążają za nim, jako przywódca. Zwierzęta te są wychowywane z surowością, w przeciwnym razie ich krnąbrny charakter sprawia właścicielowi wiele kłopotów.

Smak mleka jest na szczycie. Przyjemnie słodki, wsparty imponującą zawartością tłuszczu - aż 5% , wysoka zawartość białka zapewnia wysoki plon w produkcji twarogu. W przypadku rasy smak produktu zależy od rodzaju karmy i warunków przetrzymywania. Po uboju bydła właściciel otrzymuje smaczne pełnowartościowe mięso o delikatnej konsystencji. Płodna rasa nubijska daje potomstwo wymagające niewielkiej konserwacji.

Kozy alpejskie

Hodowla i selekcja zwierząt prowadzona była na górzystym terenie malowniczej Szwajcarii, po pewnym czasie proces przeszedł na angielskie i francuskie pastwiska, gdzie rasa została połączona z miejscowymi wysokoproduktywnymi gatunkami. Charakterystyczne cechy powstającego gatunku to dzisiaj:

• wzrost kóz dorosłych wynosi 76 cm, masa zwierzęcia 61 kg, kozy w kłębie 80–82 cm, waga 75–78 kg;
• sucha głowa z wyprostowanymi uszami znajduje się na długiej szyi;
• są rogate i bezrogie osobniki.

Kolor kóz alpejskich przejawia się w różnych kolorach. Są pstrokate okazy, pomalowane w połowie na dwa kolory. W palecie dominują odcienie szarości, czerni, brązu i bieli. Maluchy w miocie rodzą się we wszystkich kolorach, mogą być cętkowane lub białe z brązową lub szarą głową. Czysto biały kolor kóz alpejskich praktycznie nie występuje, ten kolor jest charakterystyczny dla ras Saanen i Toggenburg. Typowe kolory to:

• szary, brązowy lub czarny z białą główką;
• różnorodne i nakrapiane z obecnością wszystkich charakterystycznych kolorów;
• główny kolor jest brązowo-czerwony z dużą ilością czarnych plam;
• ciemny tył ciała z białymi lub szarymi ramionami.

Kozy alpejskie oddają do 1500 litrów mleka rocznie przy doskonałym zróżnicowanym żywieniu i dobrych warunkach wzrostu, jedna jagnię przynosi kilka młodych. Zawartość tłuszczu w mleku wynosi 5,5%, białko zwierzęce jest zawarte w ilości 3%. Zwierzęta jedzą różnorodną roślinność, pod tym względem są bezpretensjonalne. Okazują życzliwość, przywiązanie do właściciela, ale w stadzie dążą do przywództwa.

Rasy mleczne w Rosji

Rosyjska koza

To barwny przedstawiciel lokalnej rasy, wyhodowany na północy, zachodzie i środkowej Rosji. Są to stosunkowo małe zwierzęta, ich waga sięga 38-50 kg, Po ocieleniu okres laktacji trwa średnio do 8 miesięcy, w tym czasie całkowita mleczność wynosi około 500 litrów mleka o zawartości tłuszczu 4,5%. Jeśli zwierzę jest hodowane w sprzyjających warunkach, wydłuża się okres dojenia.

Rasa jest umaszczona szaro, czarno-biała, maść krótka lub średniej długości. Rosyjska koza czesająca wełnę przynosi nawet 200 g puchu. W potomstwie uzyskuje się dwoje lub troje dzieci. Przysadzisty tułów, opadający zad, lekka głowa na prostej szyi. Wymię ma kształt gruszki, sutki są skierowane lekko do przodu. Bardzo wytrzymała i bezpretensjonalna rasa, dostosowująca się do warunków rosyjskiej zimy, trzymana w ciepłych boksach.

Koza Gorky

Rasa ta wyróżnia się jako podgatunek rosyjskiej kozy, a także należy do rasy mlecznej. Według niektórych doniesień pochodzi od kóz białych i importowanych przedstawicieli Zaanen, krycie to miało miejsce na początku ubiegłego wieku w rejonie Gorkiego, skąd wzięła się nazwa. Obecnie duża populacja tego gatunku jest uprawiana w regionie Niżnego Nowogrodu. Domowi hodowcy uczynili rasę najbardziej produktywną i nadal pracują nad poprawą jakości mleka i zwiększeniem wydajności mlecznej.

Wygląd zwierzęcia na zewnątrz przypomina rasę Zaanen, ale nieznacznie jest niewielki. Przedstawiciele dorastają do 50-60 kg, mają podszerstek, który daje 10% puchu od jednej osoby sto to do 250 g. W okresie laktacji właścicielka otrzymuje 500 litrów wysokiej jakości mleka.

Zasady doboru kóz mlecznych

Aby wybrać produktywne zwierzę mleczne do gospodarstwa, zwróć uwagę na następujące znaki:

• zwierzę powinno mieć energiczny wygląd w połączeniu z błyszczącą i gładką sierścią, równą warstwą leżącą na gęstej skórze, łatwo odciągającą się w okolicy ud;
• żebra są wypukłe, rozciągają się od szerokiej klatki piersiowej, plecy są proste, szeroki tyłek, obszerny brzuch bez obwisłości;
• nogi szeroko rozstawione, zakończone mocnymi kopytami;
• wymię jest masywne, z wystającymi żyłami, elastyczne, w kształcie gruszki;
• po dojeniu wymię ustępuje, jeśli tak się nie stanie, wówczas jest uważane za tłuste, a zwierzę nie da dużo mleka;
• zewnętrzne znaki przy wyborze kozła mlecznego, które nie wpływają na produktywność (kształt uszu, obecność kolczyków na szyi, kolor) nie mają znaczenia.

Jeśli mała rodzina potrzebuje mleka, posiadanie krowy nie ma sensu, ponieważ jej żywienie i utrzymanie wymaga znacznych środków. Koza jest łatwiejsza w utrzymaniu, stoisko jest dla niej znacznie mniejsze, a karma, przy całej swojej różnorodności, ma mniejszą wagę.