Saint bernard: charakterystyka i opis rasy

Bernardyn to majestatyczny i niezwykle odważny pies. Mimo imponujących rozmiarów jest niezwykle miłym i cierpliwym stworzeniem, odpowiednim dla rodzin z dziećmi..

Jakie są cechy tej rasy i jak zrozumieć, że jest ona odpowiednia dla Ciebie, porozmawiajmy w tym artykule.

Historia rasy

Rasa psów rasy St. Bernard została pierwotnie wyhodowana w celu ratowania ludzi przed lawinami w górach. Krążą pogłoski, że ci naturalni ratownicy dzięki nienagannemu węchowi potrafią wyczuć człowieka na głębokości 6 metrów pod śniegiem. Struktura nóg i stóp pomaga im zachować stabilność i szybko kopać..

Kolebka tej rasy psów uważana jest za schronienie dla podróżników w Alpach Szwajcarskich. Została założona przez mnicha Bernarda w XI wieku (stąd nazwa rasy: od francuskiego „Saint Bernard” - „Saint Bernard”), a na początku XVIII wieku jej pełnoprawnymi mieszkańcami stały się psy..

Bardzo szybko lokalni mnisi odkryli w swoich pupilach niesamowitą zdolność nie tylko przewidywania lawin, ostrzegając o tym innych, ale także znajdowania nieszczęśliwych ofiar pod grubością śniegu. Alpy Szwajcarskie słyną nie tylko z niskich temperatur, ale także z częstych lawin dochodzących do 18 m wysokości.

Pierwsze bernardyny miały gładkie włosy - cecha odziedziczona najwyraźniej po mastifie. Jednak po rozległej epidemii i licznych zgonach psów z powodu przeziębienia i chorób w XIX wieku, mnisi skrzyżowali rasę z nowofundlandem, uzyskując grubowłosy potomek. Zarówno psy długowłose, jak i krótkowłose zachowały zdolność do pracy w charakterze ratownika..

Do dziś w schronisku hoduje się ratowników św. Bernarda, choć nowoczesne operacje prowadzone są z wykorzystaniem techniki powietrznej i owczarków niemieckich..

Te niezwykle spokojne i niewiarygodnie silne psy świetnie nadają się do misji ratownictwa górskiego. W wietrze wyczuwają osobę w odległości 3 km i są w stanie znaleźć ją pod 4-metrową warstwą śniegu. Po znalezieniu Bernardyn liże twarz osoby, aby zapobiec zasypianiu, i kładzie się na górze, ogrzewając ofiarę żywiołów swoim ciepłem.

Opis i wzorzec rasy

Bernardyn to duży, wytrzymały i przyjazny pies. W kłębie osiągają odpowiednio 90 i 80 cm u samców i suk. Waga jest nie mniejsza niż 80 kg, a szczególnie duże osobniki o wzroście powyżej 85 cm ważą więcej niż 100 kg.

Czaszka tych psów jest duża i szeroka, au samców szersza niż długość. Uszy średniej długości, zwisające po bokach. Kiedy pies jest czujny, górna część czaszki jest w linii prostej z wierzchołkami uszu. Czoło opadające, łuki brwiowe i kości policzkowe wyraźne. Oczy są brązowe, głęboko osadzone, trochę smutne. Kufa nie zwęża się w kierunku nosa, górna i dolna warga lekko opadają, tworząc szeroki łuk. Szeroka i mocna szyja przechodzi w równie szerokie, proste plecy. Brzuch jest lekko podciągnięty w kierunku dolnej części pleców.

W zależności od długości sierści wyróżnia się bernardynów krótkowłosych i długowłosych. W każdym razie sierść powinna lśnić i mieć gruby podszerstek..

Charakterystyka rasy i cechy charakteru

Te psy są najczęściej traktowane jako towarzysze lub strażnicy. Nikt nie zrezygnował z powołania ratownika górskiego, ale najczęściej św. Bernardowie są zabierani, aby zatrzymać rodzinę w domu. Zwierzęta te są z natury nieagresywne, cierpliwe i uwielbiają małe dzieci, dlatego doskonale sprawdzają się jako troskliwa niania..

Ze względu na ich równomierny i nieco flegmatyczny charakter zwierzęta te dobrze dogadują się z innymi zwierzętami, nie cierpią na nagłe wahania nastroju, chociaż są nieco uparte. Św. Bernardyni są dobrymi towarzyszami zarówno dla osób samotnych, jak i ulubieńcami całej rodziny. Subtelnie wyczuwają też nastrój ludzi, więc na pewno będą wspierać właściciela, jeśli będzie smutny.

Przedstawiciele psów rasy St. Bernard nie tolerują musztry podczas treningu i długiej nieobecności właścicieli. Pies może nawet wpaść w depresję z powodu przedłużającej się samotności lub braku odpowiedniej uwagi..

Opieka i

Konserwacja i higiena

Psy bernardynskie to duże zwierzęta, które wymagają dużo miejsca, aby zachować mobilność. Dlatego w małych mieszkaniach miejskich będą wyjątkowo niewygodne. Najlepiej kupować tego psa z możliwością zbudowania dla niego przestronnej klatki na świeżym powietrzu na ulicy, w której zwierzę może bawić się i ukrywać przed kaprysami żywiołów. Nie należy jednak trzymać psa na zewnątrz ani łańcuchem..

Wełna tych zwierząt jest zaprojektowana w taki sposób, że ani zimno, ani ciepło nie przepuszczają, dzięki czemu Bernardyny nie zamarzają nawet podczas silnych mrozów i nie cierpią z powodu przegrzania w ciepłym sezonie. Jednak nadal preferowany jest dla nich chłodny klimat..

Musisz chodzić ze swoim zwierzakiem 2-3 razy dziennie bez „opierania się” na ćwiczeniach cardio. Po powrocie do domu psie łapki należy umyć, aw warunkach miejskich dobrze nasmarować podkładki specjalną maścią ochronną. W przypadku silnego zabrudzenia psa należy umyć specjalnym łagodnym szamponem, ale nie należy myć zwierzaka zbyt dokładnie i często, aby nie zmyć naturalnej warstwy tłuszczu, która chroni psa przed zimnem i wilgocią.

Bernardyni linieją dwa razy w roku. Przedstawicieli rasy długowłosej należy czesać co 2 dni (a podczas linienia 2-3 razy dziennie) i pilnować, aby na sierści nie tworzyły się sploty.

Zaleca się przycinanie paznokci co 2 tygodnie. Oczy psa należy codziennie przecierać wacikami nasączonymi przegotowaną wodą lub specjalnym roztworem. Uszy należy regularnie czyścić tym samym wacikiem nasączonym nadtlenkiem wodoru. Sprawdź usta i zęby pod kątem kamienia nazębnego - we wczesnych stadiach można go usunąć w domu, lepiej nie zabierać go do interwencji klinicznej.

Zdrowie

Konieczne są regularne wizyty weterynaryjne tej rasy, ponieważ psy te niestety są podatne na szereg chorób, w tym dysplazję stawu biodrowego, epilepsję, skręt itp..

Karmienie

Dieta jest bezpośrednio związana ze stanem zdrowia psa. Możesz kupić specjalną zbilansowaną suchą karmę lub możesz wziąć jako podstawę produkty naturalne. Musisz karmić psa dwa razy dziennie o ustalonej porze. I uważaj, aby nie przekarmić swojego zwierzaka - Bernardyn ma tendencję do nadwagi z powodu przeoczenia.

Dieta szczeniąt różni się od diety dorosłych psów. Niemowlęta potrzebują więcej produktów mlecznych (ale nie czystego mleka - jest słabo przyswajane nawet przez osobę dorosłą) i warzyw (ale nie ziemniaków).

Dieta dorosłego psa powinna zawierać:

• Chude mięso, surowe lub gotowane;
• Produkty uboczne przetworzone termicznie;
• Owsianka z bulionem mięsnym lub mlekiem (kasza gryczana, ryż, owies);
• Surowe warzywa (z wyjątkiem ziemniaków)
• Produkty z kwasu mlekowego (twarożek, kefir, sfermentowane mleko pieczone);
• Żółtko jaja;
• Chleb lub makaron.

Zalety i wady

Podsumowując wszystkie powyższe, rasę tę można wyróżnić szeregiem zalet:

• Wszyscy w okolicy szanują wielkość psa;
• Św. Bernard jest zwierzęciem zrównoważonym, inteligentnym i życzliwym;
• Bezpretensjonalny w żywieniu;
• Udziela głosu tylko w skrajnych przypadkach;
• Może pełnić rolę psa stróżującego, opierając się głównie na swoim rozmiarze;
• Z silnego pragnienia ciepłe ubrania można robić na drutach z wyblakłej psiej sierści.,

i szereg wad:

• Dużemu zwierzęciu trudno jest znajdować się w małym mieszkaniu;
• Posiadanie św. Bernarda nie jest tanią przyjemnością;
• Na spacerze dziecko nie będzie w stanie zatrzymać psa, jeśli pobiegnie za „panią serca”;
• Św. Bernard bardzo się rzuca, w tym rasa krótkowłosa;
• Niektóre szczenięta, takie jak św. Bernardy, żują buty i szczekają;
• Aktywne ślinienie się.

Jak długo żyją św. Bernardyni?

Bernardyni, podobnie jak większość dużych psów, żyją średnio 8-10 lat. Właściciele mogą jednak przedłużyć życie swoich pupili poprzez regularne wizyty u weterynarza, monitorowanie stanu zdrowia i prawidłowej diety pupila..

Ile to kosztuje i jak wybrać szczeniaka?

Koszt szczeniąt bernardynowych, jak każdej innej rasy, zależy od wielu czynników. Oczywiście osobniki rodowodowe są droższe - od 15 do 50 tysięcy rubli, w zależności od płci, wielkości i dostępności walorów cenionych na wystawach. Szczeniaka można kupić „z ręki” dużo taniej, ale ryzyko jest większe.

Pozyskując potencjalnego członka rodziny nie wahaj się zapytać poprzednich właścicieli o jego rodziców, ich choroby, zabrać kopię ich rodowodu. Sprawdź, czy zostały wykonane wszystkie szczepienia - o nich należy wspomnieć w paszporcie weterynaryjnym szczeniaka. Samo puszyste dziecko powinno być mocne, z dobrze rozwiniętą głową, gęstymi i gęstymi lśniącymi włosami, łapy nie powinny być zdeformowane.

Wniosek

Należy pamiętać, że ten pies wymaga dużo miejsca w mieszkaniu, odpowiedniej uwagi i ciągłej pielęgnacji. W zamian otrzymasz lojalnego i oddanego przyjaciela i towarzysza, który może wczuć się w Ciebie i, jeśli to konieczne, ochronić Cię przed krzywdą..