Czy dysplazja to wyrok dla dużych psów?

Taka koncepcja jak dysplazja jest niestety znana wielu hodowcom psów dużych ras. I jak pokazuje praktyka, z każdym rokiem problem ten staje się coraz bardziej palący. Powodów jest kilka, ale pierwszym i najważniejszym jest zła selekcja, niepoważne i niepiśmienne podejście do hodowli. Oczywiście dysplazja powoduje ogromne niedogodności zarówno dla psa, jak i jego właściciela, ale to nie jest wyrok. Przy odpowiednim leczeniu, utrzymaniu i opiece zwierzę może żyć zupełnie normalnie. O tym właśnie teraz porozmawiamy..

Obecnie medycyna weterynaryjna wyróżnia trzy stadia dysplazji:

• niewielkie naruszenie pierwszego stopnia - miska jest tylko lekko spłaszczona, ale sama głowa kości siedzi głęboko;
• średnie naruszenie drugiego etapu - miska jest spłaszczona, a wierzchołek kości ma kształt grzyba, staw jest nadal dość mocno przegubowy;
• ciężki etap III i IV etapu - miska jest mocno spłaszczona, powierzchnia głowy jest niejednorodna, staw jest niejako zwichnięty.

Przyczyny i czynniki dysplazji

Najważniejszą i podstawową przyczyną każdej postaci dysplazji jest czynnik dziedziczny. Podczas krycia rodziców z tą wadą obserwuje się wyjątkowo negatywny wynik. Jeśli jedno z rodziców ma dysplazję, to 50% miotu również będzie miało tę wadę. Nawet pozornie zdrowe, ale podatne psy niosą ze sobą ryzyko zachorowania na ponad 37% potomstwa. Psy z lekkim zaburzeniem mogą być dopuszczone do krycia, ale nie do hodowli.

Światowa Federacja Kynologiczna zakazuje hodowli samców z jakąkolwiek formą dysplazji. Suki są dopuszczane tylko indywidualnie (wartość indywidualna) z niewielkim stopniem wady.

Innym ważnym czynnikiem w przenoszeniu dysplazji jest krycie osobników z nierównowagą rozmiarów. Konieczność uzyskania kości o wymaganej długości prowadzi do powstania ostrych narożników ich połączenia, co pociąga za sobą przesunięcie środka ciężkości. Dlatego podczas prac hodowlanych zawsze warto zwracać uwagę na takie momenty jak lekkie pochylenie miednicy, mały kąt nachylenia bioder. Najczęściej podatne są na to psy biegające, które z natury mają spadzisty zad i ostre kąty stawów. Jednak dziedziczność nie jest jedyną przyczyną dysplazji; wyróżnia się również:

1. Silne obciążenia i aktywność. U większości ras psów pełne formowanie się szkieletu trwa około roku, ale u niektórych dużych psów tylko dwa lata. W tym okresie szczeniak intensywnie się rozwija, rośnie, ale jego stawy wciąż są na etapie formowania. Dlatego skrajnie niepożądane, silniejsze obciążenia, które mają pozytywny wpływ na mięśnie, ale negatywnie na stawy - mogą wystąpić ich przemieszczenia i niewłaściwa artykulacja.
2. Brak aktywności. Ale zbyt bierny styl życia w młodym wieku jest również czynnikiem powodującym dysplazję. Wszakże, jak wiemy, prawidłowy rozwój kości zależy również od ich pracy. Brak ruchu u szczeniąt prowadzi do niedorozwoju miski stawu i mięśni.
3. Zła dieta nadmiarowa. Szybki wzrost i brak składników odżywczych to kolejny czynnik prowadzący do nieprawidłowego funkcjonowania stawów. Dlatego szczenięta z intensywnym wzrostem muszą być ograniczone w żywieniu, podawać specjalnie opracowaną karmę dla szczeniąt dużych ras, odpowiednio dobrać składniki mineralne i odżywcze.
4. Nadwaga. Zbyt duże obciążenie nieuformowanych stawów prowadzi do ich nieprawidłowego rozwoju.
5. Kontuzje. Każde uszkodzenie stawu i niewłaściwe jego leczenie może prowadzić do jego dysplazji..

Kiedy mówimy o tej wadzie, to najczęściej wspominamy o dysplazji stawu biodrowego. Ale dlaczego właściwie tak często cierpi? Faktem jest, że u psów, ze względu na budowę ciała, to właśnie ten staw ma największe obciążenie. Zwłaszcza podczas biegania i skakania strefa ta ma silny nacisk, a każda rozbieżność prowadzi do zwiększonego tarcia. W rezultacie powierzchnia odkształca się, a chrząstka kończyn tylnych zostaje wymazana..

Objawy

Jak pokazuje praktyka weterynaryjna oraz liczne badania tego zagadnienia, dysplazja i jej pierwsze objawy pojawiają się u szczeniąt w wieku 2-9 miesięcy. Wszystko zależy od intensywności wzrostu i rasy psa. Z reguły tylko o rok formowanie szkieletu jest zakończone, a stopień upośledzenia stabilizuje się. Dlatego przed 9 miesiącami eksperci nie zalecają pochopnych wniosków i testów, ponieważ naruszenie może być jedynie przejściowym zjawiskiem związanym z wiekiem.

Wszystkie badania mające na celu określenie przydatności hodowlanej psa przeprowadza się nie wcześniej niż 12 miesięcy, aw niektórych przypadkach nie wcześniej niż 18.

W stawach występują niewielkie zmiany, które można zobaczyć tylko na zdjęciu rentgenowskim. Zwykle w żaden sposób nie wpływają na zdrowie i aktywność psa. Ale dziedziczne wady są już wyraźnie widoczne od 4 miesięcy w zachowaniu i ruchu szczeniaka. Na przykład szczeniak myje się, aby być raczej ospałym w ruchach, występują niechętne skoki, niepewny chód, chwiejny chód, sztywność podczas biegu. Wizualnie psy te wyraźnie pokazują wąskie i słabe biodra..

Główne rodzaje dysplazji

Dysplazja mnoga nasad

Bardzo ciężki stan uszkodzenia stawów, któremu towarzyszy zwapnienie szyszynki. Pies jest zwykle dotknięty chorobą od urodzenia, stawy mogą wydawać się spuchnięte, a chód jest chwiejny i kołyszący. Szczenięta nagle przestają rosnąć. Ta wada jest również dziedziczna, ale jej genetyczne pochodzenie nie zostało jeszcze dokładnie poznane..

Dysplazja łokcia

Kolejne częste odchylenie stawu, które wiąże się z wadą rozwoju stawu łokciowego kończyn przednich. Z reguły obserwuje się go już po 4-6 miesiącach i może wpływać zarówno na dwie, jak i jedną łapę. Najczęściej dysplazję stawu łokciowego u psów usuwa się chirurgicznie i chirurgicznie, ale osoby chore nie mogą rozmnażać się nawet po wyzdrowieniu. Ta wada ma również korzenie genetyczne..

Dysplazja stawu biodrowego

Jak już powiedzieliśmy, jest to najczęstszy rodzaj wady występującej u dużych ras psów. Lekarze weterynarii identyfikują następujące główne objawy, które determinują zarówno stopień, jak i obecność dysplazji stawu biodrowego:

• nieprawidłowe ustawienie kończyn tylnych;
• trudność w wykonaniu pozycji żaby - wyciągnięte tylne nogi w pozycji na brzuchu;
• niska aktywność;
• występowanie kulawizny podczas długotrwałego wysiłku fizycznego;
• niestabilność chodu;
• szczeniak jest trudny do wspinaczki;
• trudności w skokach;
• nie można schodzić ani wchodzić po schodach.

Dysplazja stawu biodrowego u psów powoduje również asymetrię ciała. Na przykład klatka piersiowa jest szeroka i duża, miednica wąska, tylne nogi słabo rozwinięte. Psy podczas ruchu przenoszą ciężar i ciężar na przód ciała, tym samym silniej go rozwijając. Należy zauważyć, że w młodym wieku organizm może zrekompensować ubytek, odkładając nową tkankę na kości, ale wraz z wiekiem choroba tylko się nasila. Dlatego ważne jest, aby przeprowadzić kompleksowe leczenie i konserwację.

Leczenie i zapobieganie dysplazji

Do tej pory nie można wyleczyć dysplazji, ale można spowolnić jej rozwój i różnymi metodami i środkami uprościć życie chorego zwierzaka. Jeśli tak się stanie, że Twój pies ma tę wadę, to musisz dołożyć wszelkich starań, aby mógł żyć pełnią i bezboleśnie. W tym celu stosuje się złożone leki i środki przeciwbólowe. Na przykład Quadrisol-5 jest często stosowany w leczeniu bólu, Phenylbutazone jest używany do łagodzenia stanów zapalnych, Stride jest używany do niszczenia stawów, wszelkie preparaty mineralne i witaminowe, a także specjalna dieta i reżim ćwiczeń.

Leczenie operacyjne

Jako jedna z metod leczenia bardzo złożonych i zaniedbanych form, w których ruch psa jest na ogół trudny do wykonania. Jest rzadko używany, ponieważ weterynarz nie może zagwarantować wyniku i sukcesu operacji. Jednocześnie obecnie wykonuje się wiele rodzajów operacji na dysplazję. Specyficzny rodzaj leczenia jest przepisywany przez chirurga po pełnym badaniu.

Miektomia mięśnia grzebieniowego

Prosta operacja polegająca na przecięciu mięśnia grzebienia wewnątrz stawu biodrowego. Pomaga zmniejszyć nacisk na staw i złagodzić ból podczas ruchu. Taka operacja jest wykonywana tylko na młodych psach w celu dalszej stabilizacji stanu..

Artroplastyka resekcyjna

Podczas tej operacji usuwa się głowę kości biodrowej, a samą kończynę mocuje się na specjalnym więzadle. Jednocześnie mobilność pozostaje tylko u psów ważących nie więcej niż 15 kg. Dlatego rasy ciężkie z reguły wykonują taką operację bezskutecznie..

Potrójna osteotomia miednicy

Dość złożona operacja, której nie każdy chirurg może wykonać. W takim przypadku kość jest wypreparowana wnęką, po czym jest rozłożona, aby staw biodrowy miał z nią lepszy kontakt. Wynik jest naprawiany za pomocą dodatkowej płytki. Tylko dla młodych psów.

Osteotomia międzykręgowa

Ta operacja usuwa fragment w kształcie klina z szyjki kości. W rezultacie kość lepiej wchodzi do jamy, a kość jest mocowana specjalną płytką. Tylko dla młodych psów.

Wymiana biodra

Odbywa się to w specjalnych ośrodkach wyposażonych w niezbędne instrumenty i protezy stawu biodrowego. Podczas operacji całkowicie chory staw jest usuwany i zastępowany nowym. W większości przypadków wynik leczenia pozwala psu w pełni wrócić do normalnego życia..

Używanie narkotyków

W przeciwieństwie do operacji, stosowanie specjalnych leków nie jest w stanie wyleczyć dysplazji kończyn tylnych, ale usuwa się tylko niektóre jej objawy. Na przykład Rimadil eliminuje lub zmniejsza kulawiznę. Lek jest używany przez całe życie. Również dzisiaj istnieje wiele środków homeopatycznych, na przykład Traumel, Discuscom.

Prawidłowe karmienie

Pies cierpiący na dysplazję kończyn koniecznie musi przyjmować suplementy z chondroetyną i glukozaminą. Mogą być stosowane zarówno jako profilaktyka dla szczeniąt, jak i już z oczywistą chorobą. Ale nie leczą, a jedynie pomagają powstrzymać negatywne skutki dysplazji. W ogólnych zasadach żywieniowych na pierwszym miejscu jest bardzo pożywna dieta i ścisła kontrola wagi. Nie wolno nadużywać normy wieku.

Ćwiczenia fizyczne

Psy z tendencją do dysplazji kończyn lub jej już oczywistą postacią nie powinny mieć dużego obciążenia. Długie biegi, skoki, zabawy ze zdrowymi psami - wszystko to prowadzi tylko do powikłań stadium choroby. Ale nawet bez ruchu nic dobrego z tego nie wyniknie, ważny jest tu złoty środek. Do 6-7 miesięcy zbyt energiczne ćwiczenia są zabronione dla psów ze skłonnością do dysplazji, ale nie dotyczy to pływania. Dopiero od tego wieku, pod ścisłym nadzorem lekarza weterynarii i zgodnie z wynikami badań, można zwiększyć obciążenie.

Test na dysplazję

Test na dysplazję przeprowadza się w ośrodkach weterynaryjnych posiadających aparat rentgenowski. W wieku od 1 do 1,5 roku pies powinien zostać zbadany przez lekarza, należy wykonać badanie palpacyjne kończyn oraz prześwietlenie stawu biodrowego. W zależności od wyniku testu zalecane jest leczenie i wsparcie lub operacja. Taki test pozwala poznać dokładny stopień zaawansowania choroby lub predyspozycje do jej wystąpienia. Istnieją jednak inne rodzaje testów opracowane przez różnych lekarzy weterynarii, na przykład test Ortolaniego.

Galeria zdjęć

Film „Co właściciel psa powinien wiedzieć o dysplazji?”

W tym filmie możesz dowiedzieć się więcej o tej dolegliwości ze słów doświadczonego hodowcy. Powie nie tylko objawy, ale także środki zapobiegawcze dla zwierzaka. Zwróć szczególną uwagę na lekcje rozwoju mięśni podane przez specjalistę.