Dysplazja stawów biodrowych u psów: cecha choroby, diagnostyka i leczenie

Wiele zależy od stanu układu mięśniowo-szkieletowego u zwierząt domowych. Na przykład ich dobre samopoczucie i umiejętność aktywnego poruszania się w grach. Jeśli coś jest nie tak z nogami twojego psa, jego stan zdrowia gwałtownie się pogorszy. Szczególnie nieprzyjemna jest dysplazja stawów biodrowych. Mieć stare psy

, choroba może doprowadzić do całkowitego wyczerpania zwierząt.

Co to jest dysplazja stawów

Nie można mówić o dysplazji, jeśli rozmówca nie wyobraża sobie cech strukturalnych stawu biodrowego u psów. Jeśli nie zajmiesz się szczegółami anatomicznymi, to staw ten jest utworzony przez zagłębienie w kościach miednicy i kulistej głowie kości udowej. Ponadto głowa połączona jest z panewką szczególnie mocnym więzadłem, zwanym „okrągłym”.

Kapsułka stawowa zapewnia dodatkową stabilność temu związkowi. Obszar, w którym kości faktycznie stykają się ze sobą, nazywany jest powierzchnią stawową..

Okolice te pokryte są warstwą chrząstki szklistej, która zapewnia niski poziom tarcia i „płynną” pracę stawu. Ponadto płyn maziowy działa jak naturalny środek smarny, za którego produkcję odpowiada cała ta sama chrząstka. Jest trzymany przez torebkę stawową. Gdy wszystkie elementy systemu działają zgodnie z oczekiwaniami, połączenie funkcjonuje normalnie..

Co to jest dysplazja? Jeśli odszyfrujemy ten termin, „wiążąc” go z uszkodzeniem stawów, to jest to choroba zwyrodnieniowo-zapalna o niejasnym charakterze. W efekcie staw „mięknie”, kości, które go tworzą, tracą ze sobą niezawodny kontakt. Ten stan patologiczny można również nazwać „podwichnięciem”.

Zauważ, że ta choroba wrodzony prawie nigdy. Patologia rozwija się stopniowo, niezauważalnie, przez co jaskrawe przejawy jej objawów często okazują się „niespodzianką” dla właścicieli zwierzęcia. Wbrew powszechnemu przekonaniu dysplazja u psów nie zawsze jest obustronna. Ale jeśli nic nie zostanie zrobione, a zwierzę nie będzie w żaden sposób leczone, patologia może stać się obustronna..

Objawy i wczesne oznaki dysplazji

Hipotetycznie zwierzęta mogą zachorować w każdym wieku. Istnieje pewna predyspozycja rasy, ale praktycznie nie ma gradacji wieku i płci.

Opisano wiele przypadków, gdy szczenięta zaczęły chorować w wieku maksymalnie 5-6 miesięcy. Pierwsze oznaki nieprawidłowości to „zdezorientowany” i chwiejny chód, któremu towarzyszy silny ból. Jeśli nic nie zostanie zrobione, tacy „szczęśliwcy” mogą nie być w stanie chodzić w wieku jednego roku. W większości przypadków objawy pojawiają się w wieku sześciu lub siedmiu lat.

Problem polega na tym, że u starych psów często mylony jest obraz dysplazji artretyzm lub artroza, zacząć leczyć je właśnie z powodu tych patologii. Dopiero po kilku miesiącach, gdy nie ma widocznej poprawy, przeprowadza się pełne badanie lekarskie, ujawniające prawdziwą przyczynę poważnego stanu zwierzęcia.

W tym czasie naturalnie patologiczny proces tylko „nabiera rozpędu”, w wyniku czego „właściwości jezdne” zwierzaka ulegają znacznemu pogorszeniu.

• Chód psów z chorobą znacznie się zmienia: staje się chwiejny i chwiejny.
• Jeśli chory pies zostanie lekko wepchnięty w obszar „zadu”, może łatwo spaść.
• Z reguły kończyny zwierzęcia nie zginają się, co sprawia, że ​​wspinanie się po schodach jest niezwykle trudne. Ten chód jest czasami określany jako chód „królika”, ponieważ psy poruszają się, przypominając gigantycznego królika (lub raczej żabę).
• W łagodniejszych przypadkach psy mają trudności z poruszaniem się rano, ponieważ „nierozwinięte” stawy reagują bólem na każdą próbę wstawania i chodzenia. Ale im dalej, tym dłuższe stają się okresy „odrętwienia”.

Wielu właścicieli stosunkowo starszych zwierząt przypisuje to wszystko konsekwencjom zgrzybiałego organizmu swoich pupili, ale jest to błędne.

Pamiętaj, że nawet stary pies, nawet jeśli trudno jej skakać i galopować, nie powinien odczuwać bólu związanego z elementarną aktywnością fizyczną.

Jeśli Twój pies cierpi, próbując osiągnąć „duży”, jeśli upadnie na podłogę od najmniejszego wstrząsu, to w każdym razie nie jest to normalne (i to w każdym wieku). Co najgorsze, z czasem mięśnie, które pozwalają zwierzęciu się poruszać, ulegną poważnemu zanikowi. Jak łatwo zrozumieć, prowadzi to do gwałtownego pogorszenia się kondycji psa..

Czynniki predysponujące: predyspozycje rasy

Ta choroba ma pewne predyspozycje rasowe..

• Przedstawiciele najczęściej cierpią na dysplazję stawu biodrowego. duże i gigantyczne odmiany psów. Mieć Owczarek niemiecki, labradory, rottweilery, Duńczycy, golden retrieverów i Św. Bernard choroba rozwija się częściej.
• Przy sporej liczbie chartów w żłobkach okazuje się, że prawie wszystkie z nich albo nie cierpią na dysplazję, albo chorują, ale niezwykle rzadko iw dość łagodnych postaciach.
• Psy małych ras i „średni chłopi” wykazują dysplazję, a nawet rzadziej.

Zwierzęta rasowe są najbardziej podatne na patologię. Jeśli Twój pies jest „produktem” krzyżowania dwóch predysponowanych ras (które zostały opisane powyżej), to prawdopodobieństwo wystąpienia u niego choroby wzrasta o kilka rzędów wielkości.

Stoczni „psy stróżujące” rzadko chorują na nie. Wszystko to jest konsekwencją nagromadzenia patologii genetycznych w populacji zwierząt czystorasowych. Dzieje się tak zarówno z przyczyn obiektywnych (powiązanie „złych” genów z niezbędnymi cechami rasy), jak iz powodu zaniedbań hodowców, którzy dopuszczają hodowlę wadliwych psów.

Czynniki pokarmowe

Biorąc pod uwagę wieloletnie obserwacje lekarzy weterynarii z całego świata, możemy wyciągnąć całkowicie logiczny wniosek: im więcej zwierzę spożywa kalorie dziennie, tym większe prawdopodobieństwo wystąpienia dysplazji stawu biodrowego.

Ponadto w trakcie eksperymentów jednoznacznie udowodniono, że otyłość zwiększa ryzyko zachorowania o około 1,7 razy. Jest to całkiem logiczne: im większa masa stawu, tym szybciej się zużyje i tym silniejsza będzie jego predyspozycja do późniejszego zniszczenia.

Otyłe psy olbrzymie i duże rasy mają znacznie zwiększone ryzyko rozwoju osteodystrofia. Weź pod uwagę, że konsekwencje otyłości u olbrzymów są znacznie poważniejsze: na przykład w wieku 6-7 lat nadmiernie „dobrze odżywiony” pies może łatwo zginąć od choroby układu sercowo-naczyniowego, chociaż w przeciwnym razie mógłby żyć nawet dziesięć lat lub dłużej.

Kolejny czynnik predysponujący jest bardziej „fizjologiczny”: problem polega na tym, że szczenięta w wieku od 3 do 9 miesięcy rosną bardzo szybko. W tym okresie szczenięta dużych ras muszą być karmione tylko dobrze zbilansowaną paszą..

Ciekawy! Udowodniono, że zwierzęta, które w tym wieku były karmione „pastwisko”, wkładając to, co mają do miski, trzy razy częściej chorują na dysplazję niż ich rówieśnicy, którzy otrzymywali normalne pożywienie.

W przyszłości nie bez znaczenia jest również prawidłowe karmienie: jeśli karmisz swojego zwierzaka w sposób zrównoważony przez pierwsze 3 lata, prawdopodobieństwo jego choroby spadnie o kolejne 25%. Wszystko to sugeruje, że zaburzenia pokarmowo-dystroficzne w rozwoju tkanki kostnej i chrzęstnej odgrywają ważną rolę w rozwoju dysplazji stawu biodrowego..

Oczywiście mogą być dziedziczne, ale jeśli pies w dzieciństwie nie otrzymał wszystkich niezbędnych składników odżywczych i pierwiastków śladowych, wynik może być taki sam.

Co dziwne, ruch nie zawsze jest szczególnie dobry dla ciała. Weterynarze zakładają tę usługę i polowanie ras, jeśli były przeciążone treningiem w wieku od sześciu miesięcy do półtora roku, stawy są już początkowo osłabione (zwłaszcza jeśli tak karmiły zwierzę).

Psy z normalnym wskaźnikiem masy mięśniowej chorują znacznie rzadziej. Nie należy więc nadmiernie obciążać zwierzaka, ale zapominanie o aktywnych spacerach też nie jest najlepszym rozwiązaniem. Konieczne jest, aby zwierzę chodziło co najmniej dwie godziny dziennie.

Ciekawy! Aktywne zabawy dla psów (zwłaszcza starszych) są przeciwwskazane: np. Zabawa „latającym spodkiem” nadmiernie obciąża stawy i kręgosłup, co zwiększa ryzyko rozwoju dysplazji.

Diagnozowanie choroby

Z reguły diagnoza w tym przypadku jest niezwykle złożona: bierze się pod uwagę „klinikę” z jej oznakami trudności w poruszaniu się i silną reakcją bólową, przeprowadza się pełne badanie zewnętrzne zwierzęcia, Rentgen jest obowiązkowy. Diagnostyka różnicowa jest potrzebna tylko w celu wykluczenia zapalenia stawów i artrozy. Jeśli wykonano zdjęcie rentgenowskie, nie ma nic trudnego w odróżnieniu tych dwóch patologii: główne charakterystyczne objawy są wyraźnie widoczne na zdjęciach.

Lekarze weterynarii często wykrywają dysplazję na podstawie wyników badanie palpacyjne stawu biodrowego. W przypadku, gdy tkanki pod palcami wydają się „zmiękczone” i nie ma koniecznej sztywności worka stawowego i samej artykulacji, diagnoza nie jest już trudna.

Niestety, u ponad połowy zwierząt objawy kliniczne pojawiają się stosunkowo późno, dlatego często takie zwierzęta są hodowane.. To bardzo źle, w efekcie hodowcy trafiają do hodowli jeszcze więcej psów, początkowo predysponowanych do rozwoju dysplazji stawu biodrowego..

Aby uzyskać jak najbardziej wiarygodne wyniki wymagane jest, aby przed zabiegiem zwierzę zostało wprowadzone wystarczająco silne środki uspokajające, gwarantujący całkowite rozluźnienie tkanki mięśniowej. Podczas analizy specjaliści oceniają stawy biodrowe pod kątem zgodności z naturalnymi cechami gatunkowymi, określają stopień uszkodzenia panewki, a także badają cechy więzadła okrągłego, głowy i szyi kości udowej..

W idealnym przypadku wszystkie uzyskane wyniki porównuje się z danymi uzyskanymi podczas badania zdrowych zwierząt w tym samym wieku, tej samej rasie i stanie fizjologicznym. Zgodnie z wynikami badania zwierzę jest klasyfikowane do jednej z siedmiu głównych kategorii..

W normalnych warunkach wystawiana jest jedna z trzech ocen: doskonała, dobra lub dostateczna. W wątpliwych przypadkach można postawić diagnozę „dysplazji granicznej”.

W przypadku dysplazji dzieli się ją również na kilka podtypów: dysplazja umiarkowana, ciężka, ciężka.

Ważny! Nawet oceniając „granicę dysplazji” surowo zabrania się rozrodu zwierzęcia.

Leczenie dysplazji u psów

W stosunkowo łagodnych przypadkach całkiem możliwe jest zastosowanie wyłącznie terapii lekowej, niemniej jednak nie należy liczyć na znaczną poprawę stanu zwierzęcia w takiej sytuacji..

Operacja chirurgiczna

Pierwsza metoda to osteotomia miednicy. Technika jest skuteczna, ale można ją stosować tylko u psów, które właśnie osiągnęły wiek dziesięciu miesięcy (nie więcej). Ponadto metodę tę stosuje się tylko w przypadkach, gdy na zdjęciach RTG widoczne są jedynie oznaki osłabienia stawów, ale nie uszkodzenie tkanki kostnej..

Sam zabieg przewiduje dość złożoną operację chirurgiczną, podczas której chirurg „łamie” kości miednicy i przywraca prawidłowy stan panewki. Ten rodzaj interwencji chirurgicznej jest prosty i odpowiednio tani., ale ta metoda (oczywiście z udaną operacją) jest w 100% gwarancją pomyślnego i całkowitego wyzdrowienia zwierzęcia.

Młodzieńcza symfizjoda. To prostsza i mniej „dramatyczna” interwencja chirurgiczna. Nie wdając się w szczegóły, podczas tej operacji chirurg blokuje strefę spojenia (linię wzrostu) kości miednicy łonowej. Zmienia to kąt nachylenia bioder i poprawia artykulację stawu, w wyniku czego konsekwencje dysplazji są całkowicie wyrównane.

Ważny! Nie ma sensu przeprowadzać interwencji u dorosłego psa: niezwykle ważne jest, aby operację wykonać w wieku 16-20 tygodni, najpóźniej.

Dodatkowe sposoby

Wymiana stawu biodrowego. Być może jedyny sposób na utrzymanie ogólnej jakości życia dorosłego psa, który już cierpi na dysplazję. Jak można się domyślić, podczas operacji dotknięte obszary kości są całkowicie wycinane i zastępowane sztucznym implantem..

W przypadku młodych psów ta interwencja jest ściśle przeciwwskazana, ponieważ ich szkielet wciąż rośnie..

Zaletą metody jest to, że można nią leczyć psy od roku do nieskończoności. Ponadto wielkość psa nie ma znaczenia: operację można przeprowadzić zarówno na dogach niemieckich, jak i psach „kieszonkowych”.

Następnie zwierzę powinno przejść (co najmniej) trzymiesięczną terapię regeneracyjną, w tym codziennie przepisywane leki przeciwzapalne i uspokajające.

Podobnie jak w przypadku osteotomii miednicy, metoda nie jest tania, ale bardzo niezawodna. W ciągu około sześciu miesięcy pies w pełni przywraca normalny poziom aktywności fizycznej, zwierzę nie odczuwa bólu.

Wycięcie głowy kości udowej. W tej procedurze część kości jest wycinana chirurgicznie, tak że z czasem dotknięty narząd zostaje zastąpiony przez „pseudo-staw” włóknistej tkanki łącznej. Jest to stosunkowo tania alternatywa dla pełnej wymiany biodra. Stosowany u psów dojrzałych i starszych z objawami zwyrodnieniowych zmian kostnych.

Utworzony „analog” stawu zapewni dopuszczalną ruchomość i całkowicie uwolnij zwierzę od ciągłego bólu, ale niestety nie nastąpi całkowite przywrócenie aktywności ruchowej. Ponadto, aby uzyskać jak najbardziej pomyślny wynik, pies musi ważyć nie więcej niż 12 kg..

Taką operację można przeprowadzić na większych zwierzętach, ale taki pies nie będzie już mógł przynajmniej w pewnym stopniu używać tylnej łapy. Oczywiście taka interwencja w przypadku dysplazji obustronnej jest zdecydowanie odradzana (ale nadal jest stosowana w przypadku braku alternatyw).

Wszystkie powyższe techniki pozwalają w pełni utrzymać normalną długość życia operowanego psa. Oczywiście nie wszystkie z nich pozwolą Twojemu pupilowi ​​na beztroskie igraszki i bieganie, ale i tak jest to o wiele lepsze niż ciągły, wyczerpujący ból i całkowita niezdolność do ruchu..

Czy można obejść się bez operacji

Czy więc leczenie jest możliwe bez operacji? Powiedzmy, że jest to możliwe, ale powinieneś skorzystać z tej techniki tylko w kilku przypadkach:

• Zwierzę zbyt stary i po prostu nie wytrzymuje operacji.
• Zwierzę domowe ponad sześć miesięcy, ale poniżej roku. Musi „wytrzymać” jakiś czas, aż do czasu, kiedy będzie można dokonać wymiany stawu biodrowego.
• Właściciel chwilowo nie jest w stanie zapłacić za operację, ale chce zachować przynajmniej odpowiednią jakość życia swojego psa..

W takich przypadkach leczenie obejmuje przepisanie zbilansowanej diety. Pies potrzebuje pomocy w odchudzaniu i wzbogacaniu organizmu w chondroprotektory (substancje chroniące i odbudowujące tkankę kostną). Wyznaczony również środki uspokajające, aby pomóc zwierzęciu zasnąć i normalnie chodzić. Ponadto wykazano, że stosowanie przeciwzapalnych kortykosteroidów pomaga złagodzić ból i zatrzymać stan zapalny w obszarze dotkniętego chorobą stawu..

Pamiętaj, że zdecydowanie nie zaleca się leczenia dysplazji środkami ludowymi.!

Po pierwsze, różne okłady mogą sprowokować rozwój procesu zapalnego, który tylko pogorszy stan Twojego pupila, zamieniając go w końcu w „nieruchomość”. Po drugie, wydłuży to tylko czas, który można by wykorzystać na znacznie bardziej produktywne profesjonalne leczenie..

Fizjoterapia

Dla wyzdrowienia niezwykle ważne jest, aby zwierzę zachowało dobre napięcie mięśniowe. Aby to zrobić, musisz regularnie chodzić ze swoim zwierzakiem, starając się przywrócić mu aktywność motoryczną i ruchomość stawów (co jest szczególnie ważne po operacji).

Chodzenie na smyczy, pływanie, powolny bieg - wszystkie te ćwiczenia doskonale wpływają na poprawę kondycji psa. Należy pamiętać, że nie warto samodzielnie opracowywać „programu sportowego” dla psa: powinien to zrobić lekarz weterynarii biorąc pod uwagę indywidualne cechy jego ciała.

Pamiętaj, że duża aktywność fizyczna w tym stanie jest zła..

Chodzenie powinno odbywać się codziennie. W żadnym wypadku nie należy zakładać, że aktywne weekendowe zabawy są lepsze niż codzienne spacery z psem. W pierwszym przypadku stan Twojego pupila szybko się pogorszy, w drugim będzie się stopniowo poprawiał..