Kozy górskie i kozy - typologia, rodzaje, cechy

Niech łowiectwo w naszych czasach stało się już jednym z rodzajów męskiego hobby, choć wciąż są ludzie, dla których to wciąż sposób na życie, sposób na zarabianie pieniędzy, a jednym z jego najczęstszych i można powiedzieć tradycyjnych celów jest kozioł. Powodów jest kilka: jego mięso jest smaczne i je się je z apetytem - futra i galanteria skórzana powstają ze skóry - rogi to jedno z najbardziej honorowych trofeów myśliwskich, bo to górskie zwierze tak łatwo jest złapać - często poruszają się po stromych skałach , góry, strome zbocza i nie każdy może złapać takie zwinne zwierzę.

Jak wiecie, w niektórych rejonach nawet dzisiaj kozy górskie krzyżuje się z kozami udomowionymi, aby, jak to mówią, „odświeżyć krew” pewnej rasy. Ponadto koziorożce i kozy rozmnażają się równie skutecznie na wolności, jak w niewoli.

Typologia kóz górskich

Kozy górskie są kilku typów, które z kolei dzielą się na 3 grupy:

• kozy,
• wycieczki,
• koziorożec alpejski.

Ich główną różnicą jest wygląd rogów, a ich wspólną cechą są wewnętrzne ubytki i niezmienność..

Koziorożce

U młodych osobników rogi są zwykle zakrzywione jak łuk, a to z kolei po pewnym czasie, gdy koza dojrzewa, zaczyna się zmieniać w spiralę. Największa grupa koziorożców ma szerokie i szablasto zakrzywione rogi z przodu z częstymi wałkowatymi zgrubieniami. Ta grupa obejmuje:

• Koziorożec syberyjski,
• koza nubijska,
• pirenejska koza górska,
• koziorożec alpejski lub koziorożec zwyczajny.

Ten ostatni gatunek występuje we włoskich Alpach oraz w jednym z obszarów Alp Szwajcarskich. Tam na początku XX wieku był przemycany i przywożony.

Każdy z tych gatunków ma 10 podgatunków: 4 dla kozła syberyjskiego i pirenejskiego, 2 dla kozła nubijskiego itd...

Jak wyglądają koziorożce

Pomimo tego, że gatunki te są bezpośrednio spokrewnione, podgatunki mają jednak pewne różnice, które dotyczą nie tylko ich siedliska. Na przykład, Ibex wyróżnia się następującymi cechami:

• grube i długie łukowate rogi, rozchodzące się w różnych kierunkach (u samców mogą dorastać do jednego metra długości, u samic wyglądają jak małe, lekko zakrzywione wdzięczne rogi);
• obecność krótkiej brody u osób obu płci;
• twarda i gruba wełna, której kolor z reguły zależy od pory roku: zimą jest szara, latem ciemnobrązowa (u kobiet brązowo-złocista);
• średnia długość ciała - nie więcej niż 150 cm, wysokość do 90 cm.
• waga samic zwykle nie przekracza 40 kg., waga samców może osiągnąć 100 kg.

Na zewnątrz kozy nubijskie wyglądają tak:

• rogi - długie i cienkie, odchylone do tyłu i opuszczone, u samców do jednego metra wielkości, u kóz - nie więcej niż 30 cm.
• główny kolor to żółtawo-brązowy, identyczny z kolorem siedliska (północno-wschodnia Afryka, góry i skały Arabii i Etiopii), w sierpniu może zmieniać kolor z ciemnobrązowego na czarny.
• charakterystyczną cechą kóz nubijskich (zwykle samców) jest ciemny pręg na grzbiecie.
• waga kóz wynosi około 26,5 kg, kozy są trzykrotnie cięższe - do 62,5 kg.
• długość ciała kóz nubijskich - 105 i 125 cm,
• wysokość ciała - od 65 do 75 cm u samców i samic.

Koza iberyjska ma charakterystyczny kształt rogów: są lekko zakrzywione, skierowane do góry i do wewnątrz, jak lira.

Koziorożec syberyjski można rozpoznać po następujących cechach:

• masywne rogi, bardzo zakrzywione do tyłu, ponad metr długości,
• broda jest wyraźniejsza niż u innych gatunków,
• kolor sierści zależy od pory roku, ale zawsze ma brązową podstawę.
• szyja i grzbiet samców kóz syberyjskich mogą być pokryte charakterystycznymi białymi plamami.
• wzrost kóz syberyjskich - 67 - 110 cm.,
• waga zwierzęcia 35 - 130 kg.,
• długość ciała - 130-165 cm.

Charakterystyka trasy

Grupa kozłów górskich, zwana „turami”, jest reprezentowana głównie przez tylko jeden gatunek zachodnio-kaukaski, który ma trzy dodatkowe podgatunki, a ich lista często różni się w różnych źródłach..

Na przykład TSB (Wielka Encyklopedia Radziecka) używała nazw „Kuban Tur” i „Severtsov Tour” jako synonimów na określenie głównych gatunków, ale jednocześnie wyodrębniła tak zwaną „Guldenstedt Tour” (lub „Central Kaukaska Tur”) jako podgatunek..

Wręcz przeciwnie, inne źródła łączą ten podgatunek z głównym gatunkiem, ale jednocześnie osobno wyróżniają turę Severtsova. Dlatego tutaj weźmiemy za podstawę niezaprzeczalną dla wszystkich klasyfikację dzielenie wycieczek na podgatunki:

• Zachód rasy kaukaskiej,
• Wschodniej rasy kaukaskiej.

Te podgatunki wycieczek żyją w różnych częściach Kaukazu na dość małym obszarze (nieco ponad 4 tysiące kilometrów kwadratowych).

Ich wspólna cecha zewnętrzna - zakrzywione rogi w postaci szerokiej spirali, które są znacznie zaokrąglone w przekroju. Jednak podgatunki te różnią się od siebie charakterem krzywizny rogów i ich kierunkiem. Na przykład tur wschodnio-kaukaski ma końce rogów skierowany do góry i do tyłu, tur zachodnio-kaukaski - do wewnątrz i do dołu.

Można jednak powiedzieć, że między przedstawicielami tych podgatunków istnieją inne różnice - genetyczne, morfologiczne itp. Naukowcy od dawna z niepokojem zauważyli, że ich łączenie się w pary prowadzi do pojawienia się bezpłodności w jednej populacji, jak w innej. Dlatego według najnowszych danych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody liczba zwierząt wypraw tych podgatunków wynosi nie więcej niż 10 tys. Osobników, w związku z czym Międzynarodowa Czerwona Księga nadała status trasy zachodnio-kaukaskiej „w niebezpieczeństwie”, a trasy wschodnio-kaukaskiej - „bliskiej zagrożeniu”..

Kozy górskie, jakie są

Grupa zwana „kozami” obejmuje dwa rodzaje -

• rogata koza (markhora),
• oswojony kozioł górski (podgatunek - koza bezoarowa, jej przodek).

Również z kolei markhor ma trzy podgatunki, które różnią się od siebie jedynie drobnymi cechami budowy rogów i siedliska..

Żyje w górach Tadżykistanu, Małego Tybetu, zachodnich Himalajów, Kaszmiru i Afganistanu. Charakteryzuje się:

• rogi spiralne (którym zawdzięcza swoją nazwę gatunkowi) osiągające 0,5 - 1 m długości,
• długa czarnobrązowa broda (zawiesina), która po rozjaśnieniu staje się wiszącą grzywą.
• głowa i nogi - kolor ciemny,
• brzuch - jasny kolor,
• długość ciała - do 1,5 -1,7 metra,
• długość ogona - do 17-18 cm,
• wysokość - nie więcej niż 90 cm.,
• waga - nie więcej niż 90 kg,
• maść rudawo-szara, z czasem zmienia się w białawą.

Koza domowa ma zwykle rogi ściśnięte w bok, które tworzą ostrą krawędź natarcia..

Wystająca krawędź rogu nie jest tak wyraźnie określona, ​​jak w innych grupach, podczas gdy niektóre osobniki mogą w ogóle nie mieć rogów. Niemożliwe jest ustalenie innych ogólnych znaków, ponieważ istnieje wiele ras kóz udomowionych, które różnią się kolorem, rozmiarem itp..

Najbardziej rozpoznawalnym z reguły jest kozioł bezoar, który żyje w Afganistanie, na Kaukazie, w Beludżystanie, Persji i Azji Mniejszej oraz na niektórych wyspach śródziemnomorskich.. Charakteryzuje się następującymi znakami:

• silnie zakrzywione rogi ze zbieżnymi końcami, które są zakrzywione do tyłu,
• budowa - krępa, nogi - mocne, z szerokimi kopytami,
• szata jest długa, jej kolor u samców, podobnie jak u wielu, zależy od pory roku: zimą ma srebrzystobiały tułów, klatka piersiowa i część kufy są czarno-brązowe, latem nabiera czerwonawego odcienia, u suk żółtobrązowa,
• charakterystyczne dwa paski: jeden - wzdłuż pleców, drugi - od klatki piersiowej do pleców, u kobiet - jest tylko jeden taki pasek,
• ogon - czarny, około 12 cm,
• długość ciała - około 1,5 m, sporadycznie występują osobniki 1,2-1,6 m,
• waga zależy od płci i wieku i waha się od 25 kg do 95 kg,
• wysokość - 0,7-1 m.

Pomimo dość rozległego siedliska koza bezoar jest również wymieniona w Czerwonej Księdze..

Zwiedzanie kóz górskich

Kozy górskie unikają płaskich miejsc, preferując życie w wąwozach, na stromych skałach, zboczach gór i innych niedostępnych miejscach na wysokości 1,5-5,5 km nad poziomem morza. Na tej wysokości zwierzęta te spędzają prawie cały rok, czasami schodząc do doliny i podnóża tylko podczas szczególnie mroźnych zim..

Kozy górskie są wyjątkowo przystosowane do życia w górach, są mocne i wytrzymałe, a także niezwykle zwinne i odważne - potrafią przeskakiwać przepaści o szerokości do kilku metrów, potrafią swobodnie stać na niemal idealnie stromych powierzchniach, znakomicie utrzymywać równowagę w ruchu i biegu oraz często pokazują tym, którzy je widzą, cuda wspinaczki, zwłaszcza gdy muszą uciec przed pościgiem.

Niesamowita zręczność kozłów górskich wynika z obecności wąskich i twardych kopyt u wszystkich wymienionych gatunków i ich podgatunków, co pozwala im zachować równowagę nawet na najwęższych półkach.

Ciekawe, ale prawdziwe: siedlisko wszystkich podgatunków i grup koziorożców nigdy się nie przecina. Czyli na przykład tam, gdzie mieszka koziorożec, nie można spotkać kozła pirenejskiego, a zwykły kozioł górski, mimo że blisko sąsiaduje z podgatunkiem bezoara, omija te terytoria, koza bezoar osiada.

Jedynym wyjątkiem jest koza kaukaska i jej podgatunki. Naukowcy sugerują, że jedną z przyczyn takiej wzajemnej abstynencji terytorialnej jest szczególny sekret wydzielany przez specjalne gruczoły, które znajdują się w każdej kozy i znajdują się w dolnej części ogona. Zapach wydzieliny, który jest szczególnie wyraźny podczas rui, jest bardzo silny i nazywany jest „kozim”. Najwyraźniej jest łatwo dostrzegalny przez zwierzęta nawet z dużej odległości..

Kozy górskie prowadzą zarówno stado, jak i siedzący tryb życia. Zwykle wolą żyć w oddzielnych mieszanych grupach (mężczyźni i kobiety) po 3-5 osobników. Jednak w Himalajach, gdzie spotyka się kozice syberyjskie, występowały także stada mieszane.

Wśród mężczyzn istnieje ścisła hierarchia. Osiągają to poprzez uciekanie się do walki i pewnej postawy..

Kobiety najczęściej mieszkają z dziećmi. Zimą rośnie ich liczba i zamieniają się w dziesiątki, a nawet setki głów..

Kozy dołączają do stada kóz i kóz tylko w okresie godowym. Jednak samce niektórych podgatunków - na przykład Ibex - żyją w stadzie z kozami i potomstwem przez całą zimę i opuszczają je dopiero z nadejściem wiosny.

Kozy górskie pasą się późno w nocy lub wcześnie rano, oraz w miejscach, gdzie są intensywnie polowane, nawet w nocy. W ciągu dnia kozy odpoczywają w najbardziej niedostępnych miejscach. Cechuje ich niezwykła ostrożność, ponieważ ich wrogami są nie tylko ludzie, ale także różni duże drapieżniki:

• lampart,
• ryś,
• Pantera śnieżna,
• Wilk,
• złoty Orzeł.

Na niektóre gatunki polują również hieny.

Czasami kozy górskie wykazują niesamowitą odwagę. Sygnalizują niebezpieczeństwo kolejnym doskonale słyszalnym specyficznym beczeniem. Rozwinięty zmysł węchu oraz obecność dużych i ruchomych wrażliwych uszu, skierowanych na końce, również umożliwiają tym zwierzętom rozpoznanie zagrożenia..

Wniosek

Kozy górskie to niewątpliwie jeden z gatunków zwierząt na ziemi, cieszący się dużym szacunkiem i szacunkiem ludzi. W kulturze wschodniej kozy górskie są nadal czczone. Na przykład w Tybecie i Ladakhu przy narodzinach dziecka istnieje zwyczaj dawania rodzicom figurki kozy wykonanej z mąki.

W dzisiejszym Pakistanie markhor jest narodowym symbolem tego kraju. A nawet w starożytności arabscy ​​naukowcy nazwali jedną z konstelacji zodiaku - Koziorożca na cześć kozłów górskich..