Dipylidiosis lub tasiemca ogórkowego u kotów

Dipylidioza w inny sposób nazywana jest u zwykłych ludzi tasiemcem ogórkowym.

Jest to powszechna choroba jelit, która może stanowić zagrożenie dla zdrowia (a czasem życia) psów i kotów..

Czynnikiem sprawczym tej choroby jest Dipylidium caninum, który jest jednym z najczęstszych robaków pasożytniczych występujących u kotów..

Opis i cykl życiowy pasożyta

Według danych naukowych, tasiemiec ogórkowy u kotów był znany już w starożytnym Babilonie. Pasożyt przyczepia się do ściany jelita za pomocą haczyków umieszczonych w pysku (scolex). Pomimo niewielkich rozmiarów główki pomieści aż cztery przyssawki. Długość dorosłych sięga 70 centymetrów, szerokość segmentów około 3 mm. W sumie robak ma od 60 do 175.

Z wyglądu przypominają nasiona ogórka, w związku z czym pasożyt otrzymał swoją nazwę. Segmenty inwazyjne są oddzielone od dojrzałych płciowo robaków. Larwa, czyli progolottid, wychodzi z kałem zwierzęcia, a następnie w wyniku kontaktu fizycznego przechodzi na nowego żywiciela.

Pasożyty przenoszone są przez pchły, w przewodzie pokarmowym których znajdują się larwy tasiemca. Ponieważ robak jest hermafrodytą, obecne są zarówno męskie, jak i żeńskie genitalia. Dojrzały segment zmienia kolor, staje się bladokremowy. Każdy segment zawiera do 30 larw. Każda taka część ogórecznika może aktywnie i niezależnie poruszać się..

Jeśli kot jest chory na dipylidiozę i jednocześnie lubi spać w łóżku właściciela, na poduszce lub kocu bez problemu można znaleźć obrzydliwy kawałek robaka. Po chwili wysycha i staje się jak ziarenko ryżu. Po znalezieniu „dowodów” właściciel musi koniecznie zabrać zwierzę do specjalisty.

Proces rozwoju robaka i zakażenia nim przebiega w następujący sposób. Mikroskopijne jaja ogórecznika przedostają się do narządów trawiennych pcheł i innych pasożytów zewnętrznych (na przykład wszy). Larwy tych owadów często stają się pośrednimi żywicielami robaków. W ich wnętrzu z jaj wyłaniają się larwy (Finowie), czyli tak zwane cisterkoidy. Na tym etapie rozwoju robak jest w stanie przejść do następnego - głównego żywiciela.

Jedna pchła może pomieścić do 10 Finów. Wchodzą do przewodu pokarmowego zwierzęcia w momencie, gdy kot się wylizuje i może przypadkowo połknąć pasożyta. Po strawieniu pcheł pasożyty wychodzą i zaczynają szybko rosnąć. W ciągu 24 dni małe robaki zamieniają się w dorosłe osobniki zdolne do produkcji jaj.

Uwaga. Dorosłe owady (pchły, wszy) zakażone ogórecznikiem w wieku dorosłym nie stanowią zagrożenia dla zdrowia zwierząt domowych. Do etapu rozwoju niezbędnego do dalszego rozprzestrzeniania się dochodzą Finowie, którzy weszli do przewodu pokarmowego larw pasożytów zewnętrznych.

Oznaki infekcji

Początkowo choroba przebiega bezobjawowo. Objawy pojawiają się, gdy pasożyt wydziela dużo szkodliwych toksyn i pod ich wpływem organizm zwierzęcia wyraźnie się osłabia. Produkty odpadowe mogą wywoływać alergie, zaburzenia układu pokarmowego, takie jak niedrożność jelit, owrzodzenia i krwawienia. Typowe objawy dipylidiozy obejmują:

• naruszenie apetytu - albo wzrasta nienaturalnie, albo jest całkowicie nieobecne (te objawy występują naprzemiennie);
• problemy ze stolcem (na przemian biegunka i zaparcia);
• zmniejszenie masy ciała;
• wymioty (w tym przypadku może zostać uwolniony dorosły tasiemca);
• osłabienie, senność;
• ciężka utrata włosów, matowy wygląd;
• wydzielina z oczu;
• niespokojne zachowanie;
• Zwiększona objętość brzucha z ogólną utratą masy ciała (zwykle u kociąt)
• w rzadkich przypadkach - niedrożność jelit.

Najważniejszym i niepodważalnym objawem choroby jest pojawienie się aktywnych, poruszających się larw w kale zwierzęcia. Dlatego, jeśli istnieje podejrzenie dipylidiozy, konieczne jest dokładne zbadanie kuwety kota. Często „ziarna ryżu” występują w całych grupach po 10–20 sztuk.

Powinieneś także obserwować zachowanie zwierzaka. Kot może okresowo pocierać swój odbyt o podłogę, biegać po mieszkaniu bez wyraźnego powodu, wykazywać agresję - wszystko to wskazuje na dyskomfort spowodowany ciągłym swędzeniem z powodu życiowej aktywności robaka.

Jeśli Twój zwierzak ma co najmniej kilka z powyższych objawów, natychmiast skonsultuj się z lekarzem w celu ustalenia dokładnej diagnozy.

Ważny! Dla kociąt tasiemca ogórkowego jest śmiertelnym zagrożeniem, podczas gdy dorosłe koty łatwo tolerują infekcję robakami pasożytniczymi. Jednak ten drugi przypadek dotyczy słabej inwazji (gdy w jelicie występuje 1-2 pasożyty). Jeśli ciało kota jest zakażone trzema lub więcej tasiemcami, toksyny mogą prowadzić do poważnych konsekwencji, włącznie z napadami i ciężkimi napadami.

Diagnostyka i leczenie

Tasiemca ogórkowego, czyli dipylidioza u kotów jest wykrywany dość prosto, nawet bez interwencji lekarza weterynarii, jednak eliminacja patologii wymaga zbadania zwierzęcia przez specjalistę, który w każdym przypadku zdiagnozuje i dopiero wtedy przepisze odpowiednie leczenie.

Należy zauważyć, że analiza stolca nie wystarczy do postawienia diagnozy. Badanie zwierzaka obejmuje:

• oględziny;
• analiza stolca;
• badanie krwi;
• Analiza moczu.

Badanie kału na obecność tasiemca w organizmie przeprowadza się zgodnie z metodą Fülleborna. Jego istota sprowadza się do tego, że ekskrementy łączy się z roztworem chlorku sodu. Następnie tę mieszaninę filtruje się i pozostawia na 1,5 godziny, po czym larwy pasożyta wypływają na powierzchnię. Jeśli wynik jest negatywny, przeprowadza się badanie wtórne, aby wykluczyć błąd..

Dipylidiozę można łatwo leczyć nowoczesnymi lekami przeciw robakom. Lek przeciw robakom może mieć postać tabletek, zastrzyków lub zawiesin. Takie leki są w stanie rozpuścić ochronną powłokę robaka, w wyniku czego robak umiera i jest trawiony w jelitach. Dlatego po leczeniu pasożyta nie można już wykryć w kale. Jeśli chodzi o skutki uboczne, leki przeciwrobacze praktycznie nie mają skutków, takich jak na przykład wymioty i biegunka..

Niebezpieczeństwo dla ludzi

Oczywiście, nie jest łatwo zarazić się Dipylidium caninum - prawdopodobieństwo przedostania się pcheł nosiciela do przewodu pokarmowego jest bardzo niskie. Jednak w przypadku małych dzieci sytuacja się zmienia. Wciągają wszystko do ust i dlatego mogą dobrze połknąć zarażonego owada.

Objawy tasiemca ogórkowego u ludzi praktycznie nie są wyraźne (nawet u dzieci). W jelitach pasożyt nie osiąga maksymalnego wzrostu i nie powoduje większych szkód dla organizmu. Żywotność robaka w takich warunkach sięga jednego roku. W tym czasie robak będzie uwalniać toksyny, które zaśmiecają ludzkie ciało. Tak więc, jeśli u zwierzęcia stwierdzono dipylidiozę, należy skontaktować się nie tylko z weterynarzem, ale także lekarzem..

Zapobieganie

Aby uchronić kota przed zarażeniem robakami pasożytniczymi, musisz zrozumieć łańcuch rozwoju i rozprzestrzeniania się pasożyta. Jak wspomniano wcześniej, żywicielem pośrednim tasiemca ogórkowego jest pchła, a raczej jej larwa. Zwierzę domowe po połknięciu owada zostaje zarażone robakiem. Wnikanie jaja pasożyta do larwy pcheł ułatwia brudna ściółka, nieoczyszczone dywany itp..

Zarażony owad osiąga wiek dojrzały i wnika do jelit zwierzęcia. W związku z powyższym ogórecznik występuje w miejscach gromadzenia się pcheł. Dlatego konieczna jest kontrola nad ektopasożytami.

Aby to zrobić, istnieją różne leki, które mogą skutecznie wyeliminować problem z pchłami. Wskazane jest, aby przetwarzać je nie tylko na futro zwierzęcia, ale także w całym domu. Jeśli tak się nie stanie, kot może ponownie rozwinąć dipylidiozę..

W przypadku stwierdzenia objawów pasożyta leczenie należy rozpocząć jak najszybciej. Ważne jest przestrzeganie zasad higieny: myj ręce przed jedzeniem, po kontakcie ze zwierzętami, zabawą na dworze. Raz w miesiącu musisz leczyć zwierzaka na pchły i podawać mu środki przeciwrobacze..

Wniosek

Kot domowy, który nie przebywa na ulicy, w bardzo małym stopniu może zarazić się tą chorobą. Jednak przestrzeganie zasad profilaktyki stworzy dodatkowe gwarancje, że nie dotknie futrzanego zwierzaka..