Pyroplazmoza u psów

Być może każdy doświadczony miłośnik psów wie, jak niebezpieczna jest piroplazmoza dla psów. Ale hodowcy wiedzą znacznie mniej o samej chorobie. Ale każdy powinien wiedzieć, czym jest piroplazmoza u psów, ponieważ tylko w tym przypadku chorobie można zapobiec lub wyleczyć ją przy najmniejszej stracie..

Co to jest piroplazmoza u psów

Więc czym jest piroplazmoza u psów? Nadszedł czas, aby nadać patologii naukową definicję: tak nazywa się choroba wywoływana przez pasożytniczego pierwotniaka Piroplasma canis. Głównym gospodarzem jest rodzina psów. Są to nie tylko psy domowe, ale także wilki, lisy, szakale, kojoty itp..

W warunkach eksperymentalnych naukowcom udało się uzyskać infekcję świń, królików, koni itp.. Należy pamiętać, że wyżej wymieniony gatunek Babesia gibsoni u psów jest często pasożytniczy, ale mogą nie występować żadne wyraźne objawy kliniczne (choroba przebiega w powolnej postaci przewlekłej). Nie wyklucza to jednak w żaden sposób faktu, że pasożyt jest intensywnie uwalniany do środowiska zewnętrznego i może skutecznie zarażać inne zwierzęta..

Okres wylęgania

We wszystkich przypadkach piroplazmozy bezpośrednia choroba jest zawsze poprzedzona okresem inkubacji, którego czas trwania jest niestabilny i wysoce zmienny.

Dziś dziesięć dni od momentu zarażenia do bezpośredniej manifestacji pierwszych objawów klinicznych jest uważane za „standard”.

Francuscy weterynarze podają, że w co najmniej pięciu udokumentowanych przypadkach okres inkubacji trwał kilka tygodni, a tylko dwa psy z grupy kontrolnej faktycznie wykazywały objawy dziesięć dni po ukąszeniu przez kleszcza..

W doświadczalnej prowokacji w Oxford Veterinary College uzyskano trzy kolejne wyniki, z objawami klinicznymi pojawiającymi się odpowiednio 13, 14 i 15 dni po zakażeniu. Czwarty pies zachorował pod koniec 21 dni.

Tak więc dzisiaj powszechnie wiadomo, że okres inkubacji w ponad 70% przypadków wynosi od 10 do 15 dni. W rzadszych przypadkach choroba rozwija się pod koniec pierwszego tygodnia, w innych sytuacjach choroba trwa od 18 do 21 dni.

Objawy i pierwsze oznaki

Główne objawy i pierwsze oznaki są proste:

• U zwierzęcia pojawia się gorączka, której towarzyszy całkowita (częściej) lub częściowa (rzadziej) odmowa jedzenia.
• Pies staje się ospały, apatyczny, stara się jak najmniej poruszać.
• Oddech i puls przyspieszają, przy czym ten ostatni stopniowo słabnie i staje się powierzchowny.
• We wszystkich przypadkach choroby obserwuje się postępującą utratę masy ciała, silne wycieńczenie chorego zwierzęcia.
• Błony śluzowe bledną, szybko się rozwijają żółtaczka. W ciężkich przypadkach (i prawie zawsze są one ciężkie) skóra również żółknie.
• W około 60% przypadków występuje hemoglobinuria (tj. krew w moczu).

W poniższej tabeli wymieniono główne grupy objawów sklasyfikowane przez lekarzy weterynarii na całym świecie:

Utrata apetytu. Oczywisty uporczywy i wczesny objaw. Obserwowane u wszystkich psów, niezależnie od rodzaju infekcji (naturalna lub eksperymentalna). Zwierzę całkowicie odmawia jedzenia, ale jednocześnie pije dużo wody Wymioty W niektórych przypadkach wczesny objaw (Hutcheon, 1899), ale w praktyce jest rzadko obserwowany Wyczerpanie, apatia Objaw rozwija się szybko, gdy zwierzę leży wiele godzin bez zmiany pozycji ciało. Chód jest chwiejny, w ciężkich przypadkach pies odwadnia się w ciągu pierwszych pięciu dni i umiera, pozostaje w śpiączce. Oddech jest początkowo przyspieszany, potem zwalnia, przed końcem staje się powierzchowny. Puls Słaby i szybki. Błony śluzowe i skóra: żółtaczka, niedokrwistość. Widoczne błony śluzowe bledną, a następnie zmieni kolor na żółty. Następnie skóra żółknie, co jest szczególnie widoczne na uszach, pysku, a także w okolicy pachwiny. Jednak nie zawsze żółtaczka rozwija się, ale obowiązkowym objawem jest niedokrwistość poprzedzona bladymi błonami śluzowymi. Innym zastrzeżeniem jest to, że jeśli u zwierzęcia rozwinęła się żółtaczka, często pojawiają się wrzodziejące zmiany na błonach śluzowych jamy ustnej, zapach psa jest ostry i nieprzyjemny. Ogólna temperatura ciała Gorączka, zarejestrowana we wszystkich przypadkach, jest często pierwszym widocznym objawem. Wszystko zaczyna się od wzrostu temperatury ciała z 40,1 ° C do 40,7 ° C. Występują krótkoterminowe wahania od 40,5 do 41,4 ° C, do 41,6 ° C. Przypadki przewlekłe często charakteryzują się spadkiem temperatury poniżej wartości normalnych (tj. Do 36,1-36,6 ° C, czyli około 2,2 ° od wartości normalnej), po czym temperatura wraca do normy. W chwili śmierci temperatura w odbycie stopniowo spada znacznie poniżej normy, tj. w niektórych przypadkach - do 35,9 ° C. Psy nie żyją dłużej niż kilka godzin Utrata masy ciała Wszystkie chore psy zaczynają tracić na wadze. W ciężkich przypadkach psy tracą około 12% wagi w ciągu zaledwie trzech dni. Należy jednak pamiętać, że szybka i łatwo zauważalna utrata masy ciała jest oznaką rychłej śmierci. Kacheksja jest bardziej typowa dla przewlekłych postaci piroplazmozy, kiedy zwierzę przypomina chodzący „zestaw zupy” Charakterystyka moczu W wielu przypadkach piroplazmozy charakterystyczna jest zarówno hemoglobinuria (krew w moczu), jak i białkomocz (białko w moczu). W ciężkich przypadkach mocz wyglądał jak cuchnący sok pomidorowy (ten objaw wskazuje na poważne uszkodzenie nerek). Z reguły objaw ten rozwija się na krótko przed śmiercią, a także u beznadziejnie chorych zwierząt. W badaniu klinicznym moczu, białka, hemoglobiny, soli żółciowych i pigmentów znaleziono znaczną ilość osadu składającego się z odlewów ziarnistych, nabłonka, leukocytów, fragmentów ziarnistych, kryształów soli i niewielkiej liczby erytrocytów (w dużych ilościach). Co ciekawe, sole żółciowe całkowicie znikają na około dzień przed śmiercią. W przypadku przewlekłych przypadków piroplazmozy hemoglobinuria nie jest typowa.

Przewlekła piroplazmoza u psów

Osobno należy wymienić przewlekłą piroplazmozę u psów. Objawy są takie same, jak opisane powyżej, ale znacznie łagodniejsze. Zwierzę zwykle cierpi na spontaniczne i epizodyczne przypadki przerywanej gorączki..

Piroplazmoza u ciężarnych psów

Przejawia się zarówno łatwiej, jak i trudniej niż „normalna” piroplazmoza. Charakteryzuje się (oprócz wszystkich powyższych objawów) aborcją, często zdarzają się przypadki powikłań poronnych (zapalenie błony śluzowej macicy, pyometra itp.).

Ale z tym wszystkim suki przeżywają częściej i łatwiej wracają do zdrowia po konsekwencjach infekcji. Wyjaśnia to fakt, że organizmy nienarodzonych szczeniąt przyjmują główny cios. Kończy się to dla nich bardzo smutno, ale szanse ich matki na przeżycie znacznie się zwiększają..

Sposoby przenoszenia piroplazmozy: jak pies może zachorować

Zwróć uwagę, że drogi przenoszenia opisywanej przez nas choroby nie są bardzo zróżnicowane (a dokładniej są dwie, a druga jest praktycznie nierealna), aw większości przypadków psy zarażają się po pasożytnicze ugryzienie kleszcza.

Tor transmisji transmisji

Naukowcy w 1895 roku całkiem słusznie połączyli fakt wielokrotnych ukąszeń kleszcze ixodid i choroby psów. Mówiąc dokładniej, za głównych nosicieli choroby uważa się przedstawicieli rodzajów Rhipicephalus (Rhipicephalus sanquineus, Rh. Turanicus), Dermacentor itp. Ponadto współcześni naukowcy ustalili, że w niektórych regionach wiele roztoczy argas może z powodzeniem przenosić piroplazmozę.

Ważny! Główną drogą transmisji jest transmisja, tj. przez ugryzienie pasożyta wysysającego krew.

Oczywiście, aby przenieść piroplazmozę, kleszcz musi również zostać zakażony. Dzieje się tak w momencie, gdy samica przylega do już chorego zwierzęcia. Pies lub dzikie zwierzę może nie mieć objawów klinicznych, ale jeśli patogen znajduje się we krwi, z pewnością dostanie się do organizmu pasożyta wysysającego krew.

Po pewnym czasie samica pompująca krew spada ze zwierzęcia, upadając na ziemię, w której wkrótce składa wiele jaj. Larwy, które się z nich wyłoniły, będą już zarażone piroplazmami..

Oczywiście ze względu na wzrost i rozwój larwy atakują również psy, zarażając te ostatnie ... Dokładniej, tak uważano do połowy lat 80-tych. Dziś wiadomo, że zarażone larwy, co dziwne, nie przenoszą choroby na zwierzęta (ale możliwe, że zdarzają się przypadki odwrotne - nikt nie zbadał szczegółowo tej kwestii). Ale nimfy, w których larwy przekształcają się podczas cyklu życiowego, są całkiem zdolne do zarażenia nowych żywicieli.

Dokładniej, uważa się, że tak. Dopóki nie zostanie udowodnione inaczej, parazytolodzy wolą uważać tę formę życia roztoczy za zakaźną. Kilka dni później nimfy, które pompowały krew, również przechodzą kolejną metamorfozę, zamieniając się w dorosłe.. Według wielu parazytologów tylko dorosłe kleszcze mogą przenosić infekcję po ukąszeniu.

Transmisja z psa na psa

Czy możliwe jest przejście choroby z psa na psa? Nie, to jest niemożliwe. Dokładniej, istnieje hipotetyczna możliwość zakażenia podczas transfuzji zakażonej krwi zwierzęciu.

Transmisja z psa na osobę

Czy przejście piroplazmozy z psa na człowieka jest realistyczne? W takim przypadku generalnie wyklucza się:

• Po pierwsze, piroplazm jest przenoszony tylko przez krew..
• Po drugie, niebezpieczny dla psów mikroorganizm (o którym już wspominaliśmy) nie jest niebezpieczny dla człowieka.. Dlatego kontakt z chorym zwierzakiem jest całkowicie bezpieczny dla jego właściciela..

Czy pies może ponownie zachorować na piroplazmozę??

Czy pies może ponownie zachorować na piroplazmozę? Tak, a oficjalne statystyki podają rozczarowujące dane: nawroty obserwuje się w około 14% przypadków, a choroba często przebiega w skojarzonym typie, jednocześnie z leptospiroza.

Konsekwencje i powikłania piroplazmozy

Podajemy główne konsekwencje i powikłania piroplazmozy:

• Niewydolność wątroby.
• Niewydolność nerek.
• Martwica śledziony.
• Powikłania neurologiczne (do napadów trwających całe życie).

Diagnostyka piroplazmozy u psów

Należy pamiętać, że diagnostyka jest możliwa tylko w dobrze wyposażonej klinice. Pomimo tego, że 90% rozpoznania opiera się na wynikach badania krwi, zaleca się uzupełnienie jej o inne metody diagnostyczne.

Ogólna analiza krwi

W przypadku piroplazmozy suma analiza krwi daje następujący obraz:

• Zmniejszenie liczby czerwonych krwinek.

• Po pierwsze, występuje wzrost liczby leukocytów (leukocytoza), następnie - leukopenia (zmniejsza się liczba leukocytów).

Kliniczne badanie krwi

Oprócz wszystkich powyższych, pełnoprawne kliniczne badanie krwi ujawnia następujące informacje:

• Gwałtowny wzrost stężenia enzymów (zwłaszcza wątroby).
• Kiedy wątroba jest poważnie uszkodzona, stężenie zasad azotowych we krwi wzrasta.
• Stężenie kreatyniny wzrasta prawie czterokrotnie.

Analiza moczu

Z reguły analiza moczu nie dostarcza szczególnie cennych danych, ale ogólny obraz można wyjaśnić poprzez:

• Często stwierdza się hemoglobinurię (innymi słowy krew w moczu).
• Bilirubina bezpośrednia gwałtownie wzrasta.

Leczenie piroplazmozy u psów

Zauważ, że leczenie piroplazmozy - zabieg jest dość długi i trudny, zastosowane środki są też dość „ciężkie” dla organizmu psa.

Środki domowe lub ludowe

Paradoksalnie od czasu szczegółowego opisu choroby nadal nie ma szczególnych sukcesów w leczeniu piroplazmozy u psów..

Następnie amerykańscy weterynarze osiągnęli dobre wyniki, stosując kombinację chininy i kwasu karbolowego. Dopiero później okazało się, że kwas karbolowy tylko „wykańcza” wątrobę chorych zwierząt, a tym samym tylko przyspiesza śmierć tych ostatnich. Tak więc prawie jedynym sposobem leczenia w domu jest chinina..

Zapamiętaj! W związku z tym środki ludowe są nieobecne (chyba że, oczywiście, mówimy o naprawdę działających narkotykach).

Narkotyki

Zdecydowanie zalecamy stosowanie leczenia klinicznego, ponieważ choroba jest ciężka, chore zwierzę wymaga wielu procedur:

• Zdecydowanie zalecamy używanie Imidosan (o nim poniżej).
• Wstrząsowe dawki antybiotyków tetracyklinowych są stosowane do tłumienia pierwotniaków.
• W celu złagodzenia zatrucia podaje się roztwory fizjologiczne i Ringera, a także roztwór glukozy.
• W najcięższych przypadkach zdecydowanie zaleca się przetoczenie krwi lub przynajmniej osocza.
• Diuretyki są przepisywane w celu wczesnego usuwania toksyn z organizmu (Lasix lub Furosemid).
• Pod koniec głównego leczenia zwierzęciu przepisuje się hepatoprotektory.

Jak wspomnieliśmy, leki nie są bardzo zróżnicowane. Jedynym wyjątkiem, który należy omówić osobno, jest Imidosan. To wyjątkowy lek opracowany specjalnie do leczenia i zapobiegania chorobom pasożytniczym krwi (nie tylko u kotów, ale także u wielu innych zwierząt). On i tylko on można nazwać specjalnym lekarstwem na piroplazmozę.

Substancją czynną jest dipropionian imidokarbu. Podaje się w ilości do 0,5 ml na kilogram wagi. W ciągu 15 minut po podaniu zwierzę musi znajdować się pod stałym nadzorem lekarza weterynarii. Ponieważ lekarstwo jest bardzo bolesne, w dawce powyżej 10 ml zdecydowanie zaleca się wstrzyknięcie leku w dwóch lub trzech miejscach. Ponadto zwierzętom młodym, starym i po prostu wrażliwym zwierzętom na 15-20 minut przed wprowadzeniem Imidosanu zaleca się wykonanie zastrzyków środków przeciwbólowych i uspokajających..

Zapobieganie piroplazmozie

Dlatego zapobieganie piroplazmozie ma kluczowe znaczenie. W interesie właścicieli jest przestrzeganie podstawowych zaleceń lekarzy weterynarii:

• Chodź jak najmniej, jeśli możliwe są ataki kleszczy.
• Jeśli istnieje niebezpieczeństwo zarażenia przez kleszcze, przed chodzeniem psa należy zastosować repelenty.
• Zwierzęta należy zaszczepić.
• Nawet jeśli kleszcz przykleił się do zwierzęcia, jego wczesne usunięcie (maksymalnie w ciągu 40 minut) znacznie zmniejsza ryzyko infekcji.

Szczepienia: rodzaje szczepionek przeciwko piroplazmozie

Należy pamiętać, że szczepienie przeciwko piroplazmozie nie oznacza leczenia zwierząt imidosanem! Ten ostatni lek stosuje się tylko w leczeniu już chorych psów! Jeśli chodzi o szczepionki przeciwko tej chorobie, jest ich niewiele:

• Nobivak Pyro.
• Pyrodog.

Oba leki są stosowane nie wcześniej niż zwierzę ma co najmniej sześć miesięcy.

Jest jeszcze jeden mały niuans (a dokładniej para):

• Po pierwsze, szczepionka przeciwko piroplazmozie nie chroni przed infekcją. Szczepienie jest potrzebne tylko w celu złagodzenia przebiegu choroby.
• Po drugie, odporność kształtuje się przez maksymalnie sześć miesięcy, dlatego co sześć miesięcy psy są ponownie szczepione.
• Po trzecie, pies, który zachorował po szczepieniu, będzie musiał być traktowany tak samo, jak pies nieszczepiony. Niech jej choroba będzie znacznie łatwiejsza, tylko patogen w organizmie zwierzęcia będzie bezpieczny i zdrowy (bez tego samego Imidosanu zwierzak zamieni się w nosiciela).

Okres rekonwalescencji, czyli co zrobić po wyzdrowieniu psa

W okresie rekonwalescencji zwierzę powinno być traktowane jak „szkło”.

Pies jest nadal wyjątkowo słaby, dlatego:

• Spacer od pierwszych tygodni nie dłużej niż godzinę. Wilgotne, mokre, zbyt gorące itp. pogoda generalnie nie jest warta wychodzenia na zewnątrz.
• Przynajmniej raz w tygodniu zabieraj swojego zwierzaka na profilaktyczne badanie weterynaryjne.
• Zwierzę należy karmić specjalnie dobraną, wysokiej jakości zbilansowaną dietą..

Zasady diety i żywienia

Tak więc dieta i zasady karmienia odzyskanego zwierzęcia. Oto ich główne postulaty:

• Zdecydowanie zalecamy skonsultowanie się z weterynarzem i natychmiastowe wybranie komercyjnej karmy dla zwierząt z chorobami wątroby i nerek. Zaoszczędzi to później dużo czasu i nerwów..
• Jeśli właściciel woli „naturalne”, zalecamy użycie gotowanego chudego kurczaka lub królika (w tym mięsie jest dużo „lekkiego” białka).

• Karm swojego zwierzaka małymi porcjami, ale często. Przynajmniej raz w tygodniu należy pobierać mocz psa do analizy. Jeśli znajdzie się w nim duże ilości białka, ilość białka w diecie należy zmniejszyć o około 40-45%.

Ogólnie możemy podać tylko te zalecenia. Nie ma uniwersalnych schematów leczenia psów po piroplazmozie.. Każdy przypadek jest wyjątkowy, ponieważ jeden pies może przetrwać piroplazmozę stosunkowo „bezboleśnie”, podczas gdy drugi nie ma nerek i połowy wątroby. Dlatego lekarz weterynarii powinien uzupełniać dietę, koncentrując się na wynikach biochemii krwi i moczu.